Νεκτάριος Δαπέργολας: Μετά τόν Τυχικό, ποιοί θά εἶναι οἱ ἑπόμενοι;

 

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας 

Ἐνῷ συνεχίζεται ὁ θόρυβος γιά τήν ἀναίτια, ἀντικανονική καί προκλητική ἀπομάκρυνση τοῦ μητροπολίτη Τυχικοῦ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση τῆς Πάφου, καθίσταται ξεκάθαρο ὅτι οἱ προγραφές καί οἱ διώξεις δέν πρόκειται νά λήξουν ἐδῶ. Βρισκόμαστε σέ φάση τέτοιας κλιμάκωσης τῆς οἰκουμενιστικῆς δυσωδίας καί τέτοιας ἐπιτάχυνσης τοῦ δαιμονικοῦ κατήφορου στόν ὁποῖο κουτρουβαλάει ἡ πλειονότητα τῶν ἱεραρχῶν τόσο τοῦ ἑλλαδικοῦ ὅσο καί τοῦ κυπριακοῦ χώρου, πού πλέον ἔχουν πέσει ὅλα τά προσωπεῖα. Καί, ὅπως τόνιζα καί σέ ἄλλο μου πρόσφατο κείμενο, καθίσταται ξεκάθαρο ὅτι οἱ ἕως χτές προβατόσχημοι λύκοι δέν εἶναι πιά προβατόσχημοι, ἀλλά σκέτοι λύκοι, καθώς ἔχουν πετάξει τίς προβιές καί ἐπιτίθενται ὀρυόμενοι καί χωρίς νά νοιάζονται πλέον οὔτε γιά τά προσχήματα, σέ μία πλήρη εἰκόνα ἀδίστακτης ἀποθράσυνσης καί ἀσυδοσίας. Καί δέν τούς νοιάζει καί ἄν παραβιάζουν ἀναφανδόν ὄχι μόνο τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῶν ἀνθρώπων (π.χ. καταστατικούς χάρτες, διατάξεις ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου κλπ).

Ὅλα τά παραπάνω καθιστοῦν σαφές ὅτι ἡ προκλητική ἀπόφαση εἰς βάρος τοῦ μητροπολίτη Πάφου δέν ἐλήφθη μόνο πρός τιμωρίαν τοῦ ἴδιου γιά τήν ἄρνησή του νά φιλήσει τήν παπική παντόφλα καί γενικά νά ἀκολουθήσει τό νεοεποχίτικο δεσποτᾶτο στήν ἀτελεύτητη κατρακύλα του, ἀλλά καί πρός παραδειγματισμό ὅσων ἀκόμη φρονοῦν παρόμοια. Ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τόν Τυχικό, πού ἴσως λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας του καί λόγῳ ἀπειρίας φάνταζε εὐκολότερη θεωρητικά περίπτωση. Ὁ Πάφου ἦταν ὅμως μόνο τό πρῶτο θῦμα – καί ἐννοοῦμε ὡς ἐπίσκοπος, γιατί βεβαίως ἄν ἀναλογιστοῦμε περιπτώσεις κατωτέρων κληρικῶν, θά δοῦμε ὅτι ἡ ἀρχή ἔχει ἤδη γίνει πρό πολλοῦ. Ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τίς πιέσεις τῶν Κολυμπαριστῶν καί ἀκολούθως μέ τίς διώξεις ὅσων ἀρνήθηκαν τά βλάσφημα ὑγειονομικά μέτρα μέσα στούς ναούς, τόν ἐμβολιαστικό φασισμό καί φυσικά τό ὄνειδος τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως. Καί ἐπειδή, ὅπως προερρήθη, πλέον τό πρᾶγμα σφίγγει καί ὁδεύουμε ταχέως πρός τίς ἑπόμενες πίστες (τήν ἀντίχριστη ψηφιοποίηση, τόν δαιμονικό μετανθρωπισμό καί ἀσφαλῶς τήν ἕνωση-ἐπίσημη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς), τό μήνυμα πού περνᾶ εἶναι ὅτι ὅποιος ἀντισταθεῖ στόν αἱρετικό κατήφορο καί ὅποιος ἀντί τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς στούς διαστροφείς τῆς πίστης προτάξει τήν ὑπακοή στούς Ἱερούς Κανόνες καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, θά κυνηγηθεῖ ἀνελέητα καί θά παταχθεῖ ἀλύπητα.

Ἐννοεῖται ὅτι ἀνάμεσα στούς «ἐνοχλητικούς», γιά τούς ὁποίους χτυπάει ἡ καμπάνα, εἶναι σέ πρώτη φάση ὁ μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος καί σέ ἑπόμενη ἀπειροελάχιστοι, μετρήσιμοι στά δάχτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ μητροπολῖτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου (γιά τόν κυπριακό ἐννοεῖται ὅτι δέν μπορῶ νά σκεφτῶ κάποιο ἄλλο πρόσωπο). Καί ὅσον ἀφορᾶ εἰδικά τόν Μόρφου, ὑπάρχουν μέν διαρροές ὅτι δέν ἐπίκειται προσεχῶς κάποια δίωξη, ἀλλά αὐτά γνωρίζουμε καλά ὅτι ἀνατρέπονται ἐν μιᾷ νυκτί, ἐνῷ ἀπό τήν ἄλλη δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε τήν συσσωρευμένη καί συνεχῶς κλιμακούμενη ἐνόχληση πού προκαλεῖ ἐδῶ καί χρόνια ὁ ἐν λόγῳ ἐπίσκοπος ἐπί διαφόρων θεμάτων. Καί δέν εἶναι ἀσφαλῶς μόνο ἡ πλειονότητα τῶν ἐν Κύπρῳ λυκοποιμένων, ἀλλά καί ἕνας ὁλόκληρος συστημικός ἑσμός ἀπό «ἐκσυγχρονιστικούς» πολιτικούς τζουτζέδες, κωμικά δημοσιογραφοῦντα γιουσουφάκια τῶν τοπικῶν Μ(έσων) Μ(αζικού) Ε(κμαυλισμού) καί «προοδευτικούς» ψευτοθεολόγους τῆς κακιᾶς ὥρας, πού ἔχουν ἀναγάγει τήν θολούρα σέ ὀξυγόνο πού ἀναπνέουν καί τήν στρέβλωση τῆς ἀλήθειας σέ ἔργο ζωῆς. Ὅλος αὐτός ὁ «φωταδιστικός» συρφετός δέν μπορεῖ νά χωνέψει οὔτε τήν στάση του Μόρφου στά χρόνια τῆς κορωναϊκῆς καί ἐμβολιαστικῆς ἀπάτης (ἀσυγχώρητη…ἀνευθυνότητα, τήν ὥρα πού δῆθεν κινδύνευε ἡ δημόσια ὑγεία), οὔτε τίς συνεχεῖς ἀναφορές του στά σημεῖα τῶν καιρῶν καί στά δύσκολα πού ἔρχονται, οἱ ὁποῖες «μπερδεύουν» καί «τρομάζουν τόν κόσμο» (ἀνεπίτρεπτο, τήν ὥρα πού ὅλοι αὐτοί οἱ νανουριστές κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά κοιμᾶται ὄρθιος), οὔτε τά σχόλια του γιά τόν Παπισμό (πού «φέρνουν διχασμό» καί προκαλοῦν ἀμηχανία σέ ὅσους συνωθοῦνται καί διαγκωνίζονται γιά τό ποιός θά πρωτοφωτογραφηθεῖ μέ τήν πρώτη τυχοῦσα παπική κοκκινοσκουφίτσα), οὔτε τίς ἀναφορές του στήν ἀποστασία καί τήν σαρκική ἀποκτήνωση τῶν ἡμερῶν μας (ἐπίσης ἀνεπίτρεπτο, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι γιά τούς μεταπατερικούς ἀγαπούληδες σάν τόν καλό τόν μύλο πού ὅλα τά ἀλέθει καί ὅλα τά ἀποδέχεται καί δέν εἶναι δυνατόν νά διαδίδουμε σήμερα τέτοιες σκοταδιστικές καί φονταμενταλιστικές δοξασίες). Καί ἐπειδή τώρα τά πράγματα γύρω μας γίνονται ὅλο καί πιό ζοφερά καί δαιμονικά καί τό ξεσάλωμα τῶν λυκοποιμένων ἐξελίσσεται σέ ἀνεξέλεγκτο, ἐνῷ καί τά γύρω τους ἀλυχτοῦντα σκυλιά μυρίστηκαν αἷμα (μετά καί ἀπό τήν πρωτοφανῆ καί θρασύστατη ἐκδίωξη τοῦ μητροπολίτη Τυχικοῦ), «ἐνοχλητικοί ἐπίσκοποι» σάν τόν Νεόφυτο Μόρφου εἶναι προφανές ὅτι δέν μπορεῖ νά ἔχουν μπροστά τους δρόμο στρωμένο μέ ροδοπέταλα.

Ὄχι ὅμως φυσικά καί ὅτι αὐτό σημαίνει κάτι. Ἐπειδή ξέρουμε πόσο εἶναι «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὀδος ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν» (Ματθ. ζ΄ 14) καί πόσο ξεκάθαρα εἶναι καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ ὅτι «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωάν. ιε΄ 20), τό φυσιολογικό (καί εἰδικά στούς κατ’ ἐξοχήν ἀντίχριστους καιρούς πού ζοῦμε) εἶναι ἡ θλίψη καί ἡ δοκιμασία. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τόν μητροπολίτη Νεόφυτο, ἀλλά καί γιά κάθε ἄλλο Ὀρθόδοξο Χριστιανό (κληρικό τε καί λαϊκό) πού θά προσπαθήσει νά ζήσει σύμφωνα μέ τήν ὀρθή πίστη καί ὄχι κατά τήν νοθευμένη ἐκτροπή τῶν νεοεποχιτῶν ὀλετήρων. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ἀπό τήν ἄλλη καί ὅτι θά παραμείνουμε ἀδρανεῖς, βλέποντας τούς ἀπειροελάχιστους ἐναπομείναντες ὀρθοφρονοῦντες ἐπισκόπους νά διώκονται. Καί αὐτοί χρειάζονται τήν προσευχή μας καί τήν κάθε ἄλλου εἴδους ἔμπρακτη στήριξή μας, ὅπως καί ἐμεῖς βεβαίως τήν δική τους – ἀκριβῶς κατά τόν τρόπο πού καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι σύναξη κλήρου καί λαοῦ σέ ἀλληλοπεριχώρηση μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Χριστό. Βαδίζουμε σέ ἡμέρες πονηρές καί θεοσκότεινες, ἡμέρες προγραφῶν καί πιθανότατα διωγμῶν, ἡμέρες πού ἴσως τό σῶμα τῆς πραγματικῆς Ἐκκλησίας συρρικνωθεῖ δραματικά, ἐφόσον – ὅπως τά δεδομένα αὐτή τήν στιγμή δείχνουν – ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν ἱεραρχῶν, τοῦ λοιποῦ κλήρου ἀλλά καί τοῦ ποιμνίου πάει ἐπισήμως στήν ἕνωση μέ τήν αἵρεση. Εὐχόμαστε ὁ Θεός μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας καί ὅλων τῶν Ἁγίων νά δίνει δύναμη στούς λίγους κληρικούς μας ἀλλά νά βγάλει καί ἄλλους μέσα στήν δοκιμασία, πού θά κρατήσουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί θά τόν ὁδηγήσουν μέσα ἀπό τόν ἀποπνικτικό ζόφο πού ἔρχεται δρομαίως κατά πάνω μας…