Ἀριστείδης Δασκαλάκης: Καλόν φέρουσι καρπὸν οἱ σεμνοὶ τρόποι. (Μένανδρος)

Γράφει ὁ Ἀριστείδης Δασκαλάκης

Τραγελαφική, ἡ θεατρικὴ παρουσία ἀλλόκοτων ρασοφόρων, ποὺ πλημμυρισμένοι  "χαρὰ" καί ἀνείπωτη εὐφροσύνη, γίνονται  πρωταγωνιστὲς μιᾶς οἱονεὶ καρναβαλικῆς παράστασης, σὲ μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ ἱερὲς στιγμὲς  τοῦ Ὀρθόδοξου ἡμερολογιακοῦ ἔτους.
 

Ἀκοῦμε «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.».
Πρώτη Ἀνάσταση Μεγάλο Σάββατο πρωί. Καὶ ὁ σκανδαλισμὸς πρὸ τῶν πυλῶν.
 

Κληρικοὶ ποὺ ξεπετάγονται ἀπότομα κι ἐκρηκτικὰ μέσα ἀπ᾿ τὴν Ὡραία Πύλη, χοροπηδῶντας σὰν ἀμνοερίφια καὶ κραδαίνοντας τὸ πανέρι μὲ τὰ βάγια ἢ τίς δάφνες πάνω ἀπ᾿ τὰ κεφάλια τῶν πιστῶν.
 

Ἄλλοι πάλι εἶπαν νὰ κερδίσουν τὴν πρώτη θέση στὰ charts, μπαινοβγαίνοντας μὲ πατίνια σκορπῶντας τὰ ἄνθη πέρα δῶθε. Κι ἂν κάποιος εὐλαβὴς τολμήσει καὶ σκύψει νὰ μαζέψει καμιὰ δάφνη, μπορεῖ νὰ βρεθεῖ μὲ πατημένο δάχτυλο ἀπὸ τροχό.
 

Ἡ πρώτη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὄντως συνοδεύεται σὲ πολλὲς ἐκκλησίες ἀπὸ τὸ χτύπημα τῶν στασιδιῶν.
 

Ἔθιμο ποὺ παραπέμπει στὸ Χριστὸ ποὺ μὲ τὴν Ἀνάστασή του, σπάει τὰ δεσμὰ τοῦ Ἅδη καὶ τοῦ Θανάτου, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα σεισμὸς ταρακούνησε συθέμελα τὴ γῆ.
Ἔθιμο, ὄχι Κανόνας τῆς ἐκκλησίας. Οὔτε δόγμα.
 

Λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ ὄχι μόνο νὰ χτυποῦν στασίδια, ἀλλὰ μόνο βαριοποῦλες δὲν ἔκαναν χρήση, νὰ γκρεμίζουν ντουβάρια, στασίδια ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἁγία Πρόθεση.
 

Ἐθεάθησαν σὲ ναοὺς κληρικοὶ νὰ χτυποῦν βαλίτσες πάνω σὲ ντουλάπια τοῦ ἱεροῦ. Νὰ κραυγάζουν σὰν δαιμονισμένοι καὶ ἀφιονισμένοι μπροστὰ ἀπ᾿ τὸ πάνσεπτο μνῆμα τοῦ Παναχράντου Χριστοῦ μας.
 

Σὲ ὑπαίθριους χώρους, πόλεμος μὲ πυρομαχικὰ καὶ ἀκρωτηριασμένοι πιστοί,  χύνουν αἷμα θυσίας (ὄχι γιὰ τὸν Χριστό).
 

Καὶ ὁ ἀντίδικος χαίρεται καὶ τὸ διασκεδάζει. Χαίρεται κι εὐφραίνεται ποὺ ἡ στιγμὴ τῆς ἧττας του, γίνεται ἀφορμὴ γιὰ δαιμονισμὸ λαϊκῶν, κληρικῶν καὶ βεβήλωση τῶν Ἱερῶν Ναῶν.
 

Κι ἔτσι,  μιὰ τόσο ἱερὴ στιγμὴ γίνεται ἀφορμὴ πτώσης τοῦ ἀνθρώπου. Τὴ στιγμὴ ποὺ πρέπει νὰ σκιρτᾷ ἡ καρδιά, τὰ μάτια νὰ βρέχουν τὸ μωσαϊκὸ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἡ ψυχὴ προσευχόμενη νὰ ἀποτείνεται στὸν Ἐλεήμονα Κύριο καὶ νὰ εὐγνωμονῇ, νὰ δέεται γιὰ τοὺς κεκοιμημένους καὶ νὰ δοξάζει τὸν Παντοκράτορα, αὐτὴ τὴ στιγμή, παραδίδεται σὲ ἀσεβεῖς ἐξαλλοσύνες καὶ ἐκφάνσεις δαιμονικῆς συμπεριφορᾶς. Νομίζει πὼς ἔτσι τιμᾷ τὸν Κύριο ἀλλὰ τελικὰ ἡ τιμὴ ἀποδίδεται ἀλλοῦ.
 

Κάθε Κυριακὴ δὲν "ἀναστήνεται" ὁ Κύριος; Ἄς τὸ ἐφαρμόσουμε λοιπὸν τακτικότερα.
Μὴ γένοιτο.
 

Ἀναρωτιέται κανεὶς τί ἔπραξαν αὐτοὶ οἱ ἱερεῖς στοὺς καιροὺς τῆς πανδημίας. Σφράγισαν ναούς;
 

Φόρεσαν τὸ φίμωτρο καὶ ἀφιερώθηκαν στὴν κατ᾿ οἶκον προσευχή; Ἢ γεύτηκαν τὴν ὄντως χαρὰ τῆς τέλεσης Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν  καὶ μετοχῆς στὰ Ἄχραντα Μυστήρια;
Χαρὰ ἐπίδειξης, ὑπερηφάνειας  καὶ κενοδοξίας;
 

Ἢ ἡ ὄντως χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ δὲν χρειάζεται θεατρινισμούς, φτιασιδώματα καὶ ἀλλόκοτα καμώματα. Μόνο  ἱλαρὸ πρόσωπο καὶ ψαλμὸ εὔηχο καὶ δυνατό.
 

Ἀντιστάθηκαν  στὴν  δίωξη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του ἢ μιμήθηκαν τὸν Ἰούδα καὶ τὸν ἀριστερὸ λῃστή;
 

Ἀναρωτιέται κανείς.

Ὁ Ναὸς εἶναι τόπος ἱερός. «ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γένεσις, κεφ. κη΄, 10).
 

Μένουμε ὅσο πιὸ πολὺ μποροῦμε ὄρθιοι, σιωπηλοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι στὴν προσευχή, χωρὶς νὰ σχολιάζουμε ἢ νὰ συζητοῦμε. Πόσο μᾶλλον  νὰ κραυγάζουμε μὲ ἄναρθρες κραυγὲς καὶ νὰ βανδαλίζουμε,  καμώνοντας πὼς χαιρόμαστε γιὰ τὴν νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου.
 

Μπαίνουμε μέσα «εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένοι», μὲ σιωπὴ καὶ μὲ εὐλάβεια προσκυνοῦμε τίς ἅγιες εἰκόνες. Καθόμαστε σὲ στάση εὐλάβειας καὶ προσοχῆς.
 

Καὶ ὅταν τὸ ἔθιμο καλέσει, τότε βανδαλίζουμε. Βεβηλώνουμε Ἱεροὺς Ναούς. Πυρπολοῦμε γεμᾶτοι μῖσος κι ἐκδικητικότητα  ὁμοιώματα τοῦ Ἰούδα.
 

Καὶ ὁ Πέτρος «ἐπάταξεν εἷς τις ἐξ αὐτῶν τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἀφεῖλεν αὐτοῦ τὸ οὖς τὸ δεξιόν» (ἐκτύπησε μὲ μάχαιρα τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως καὶ τοῦ ἀπέκοψε τὸ δεξὶ αὐτί).
 

Δὲν ἀκοῦμε τὴ συγχωρητικὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου « ... ἐᾶτε ἕως τούτου· καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου αὐτοῦ ἰάσατο αὐτόν·»  (φθάνει ἕως ἐδῶ, μὴ προχωρεῖτε ἄλλο. Καὶ ἀφοῦ ἄγγιξε τὸ αὐτὶ τοῦ δούλου, τὸν ἐθεράπευσε)  (Λουκ. 22,50-51).
 

Θυμός, μῖσος, ἀναστάτωση, ἐκδικητικότητα, ἀταξία.
 

Δὲν ταιριάζουν ὅλα αὐτὰ τὴν ἅγια μέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Παρὰ μόνο χαρμολύπη.
 

Χαρὰ γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ λύπη γιὰ τὸ χάλι μας καὶ τὴν ἀμαρτωλότητά μας.
 

Ποὺ ὅσο ἀναπνέουμε σταυρώνουμε καὶ προδίδουμε τὸν Χριστό.

______________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»