«Τι έγινε», «στο ‘βγαλε το μάτι ο διάβολος;» τον ρώτησε ο Άγιος Ιάκωβος

 

Ο Γέροντας Γαβριήλ μας διηγείται πώς ο Γέροντας Κύριλλος, υποτακτικός τότε του Αγίου Ιακώβου, έχασε το μάτι του από διαβολική ενέργεια:

Ένα πρωινό πήγε να πάρει ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο για να πάει στο διακόνημά του.

«Πρόσεξε!», του λέει ο Άγιος Ιάκωβος, «πρόσεξε γιατί ο διάβολος δεν σε χωνεύει και θέλει να σου βγάλει το μάτι»,

«τι έκανα», λέει, «και δεν με χωνεύει;»

«δεν ξέρω τι έκανες, πρόσεξε!»

Εκείνη την ημέρα το διακόνημά του ήταν να κόβει ξύλα με το τσεκούρι, για τη θέρμανση της Μονής.

Θαύματα μετά την κοίμηση του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

 

Όταν χτίζαμε το σπίτι μας – διηγήθηκε η κυρία Μαρία Κ. – βρισκόμασταν σε μεγάλη οικονομική δυσκολία. Ήθελα να γράψω στον π. Ιάκωβο για να προσευχηθή. Όμως εκοιμήθη και δεν πρόλαβα. Λυπήθηκα πολύ. Ένα πρωί στην προσευχή μου, που τον θυμήθηκα, είπα: «Πάτερ Ιάκωβε, κι από κει μπορείς να μας βοηθήσης…». Το ίδιο πρωινό κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο μας κατέθεσε στην Τράπεζα ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, χωρίς να το ζητήσωμε και χωρίς να περιμένωμε. Μας είπε ότι εκείνο το πρωί αισθάνθηκε έντονα να κάνη αυτή την κίνηση.

✶✶✶

Μου έλεγε ο π. Σεραφείμ (μοναχός της Μονής) – διηγήθηκε ο π. Γεώργιος Αυθίνος – ότι ήρθε στο Μοναστήρι τους μετά την κοίμηση του Γέροντα ένας νέος αγένειος. Ο π. Σεραφείμ του έδειξε τον τάφο του γέροντος Ιακώβου και του είπε να πη πάνω από τον τάφο το πρόβλημά του. Σε λίγους μήνες επέστρεψε στο Μοναστήρι γεμάτος μαύρα πυκνά γένεια.

Ο άγιος γέροντας Ιάκωβος συμπονούσε τους αγένειους και πολλούς είχε βοηθήσει, γιατί και εκείνος ήταν αγένειος στη νεότητά του και με προσευχή απόκτησε αυτή την ωραία γενειάδα που είχε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Το Ηγουμενείο και το ταγάρι που δεν άδειαζε.

 

Κάποιοι, τρία χρόνια μετά, τον προτρέπανε να φτιάξει ένα καλό Ηγουμενείο, γιατί λείπει στη Μονή. Και τους ξένους, από διάκο μέχρι πατριάρχη κι από κλητήρα μέχρι υπουργό, συνήθως τους δεχότανε σε μια στενή, απέριττη και χωριάτικη τραπεζαρία, εκεί που τρώγανε και τρώνε οι μοναχοί. 

 

Ένα δωμάτιο με λίγες καλές καρέκλες επάνω, είναι κι αυτό ανεπαρκές. Δεν του άρεσε η ιδέα του μεγάλου Ηγουμενείου και, όταν τον πίεσαν, τα είπε κάπως αυστηρά:

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης παρών και μετά την κοίμησή του

 

Κατά τους πρώτους μήνες του 1993 – διηγήθηκε ο κ. Τσακαρδάνος Γεώργιος – επρόκειτο να γίνη αξιολόγηση Διευθυντών, και εν συνεχεία θα επακολουθούσε η τοποθέτηση σε οργανικές μονάδες του ΙΚΑ, διότι τότε η θητεία σε θέσεις Προϊσταμένων και Διευθυντών είχε διάρκεια τριών ετών. Η αξιολόγηση όμως καθυστερούσε, για αγνώστους λόγους. Την 21η Νοεμβρίου του 1993, ημέρα της κοιμήσεως του μακαριστού Γέροντα Ιακώβου, ανέβηκα στο Μοναστήρι. Επειδή η συνεχής αναμονή με είχε κουράσει, όταν προσκύνησα στον τάφο, του ζήτησα να μου αποσταλή η Απόφαση της Υπηρεσίας και να την έχω στα χέρια μου ακριβώς σε τρεις μήνες.

Μετά την αναχώρησή μου από τον τάφο, συνειδητοποίησα ότι του είχα θέσει ωρισμένη ημερομηνία, και τοιουτοτρόπως τον έφερνα σε δύσκολη θέση· τότε είπα: «Δεν πειράζει, ας λείπουν και μερικές ημέρες». Με την πάροδο του χρόνου, ξέχασα το αίτημα που του είχα υποβάλει, ώσπου μία ημέρα ήλθε η σχετική Απόφαση. Το ημερολόγιο έγραφε 21η Φεβρουαρίου 1994, δηλαδή, ακριβώς τρεις μήνες, όπως του ζήτησα στην αρχή. Θαύμασα για το γεγονός και είπα: «Ουδέν αδύνατον για τον μακαριστό Γέροντα».

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Τα θαύματα παιδιά μου, πάντοτε γίνονται όταν έχει κανείς πίστη

 

Ήταν ένα παιδί, ένας θεολόγος, και το παιδί αυτό ξαφνικά μόλις παντρεύτηκε, έπαθε κάτι. Ήταν μία σοβαρή υπόθεση και έπρεπε να του κάνουν εγχείρηση σε ένα σοβαρό σημείο του σώματός του.

Ήρθε στη Μονή να τον σταυρώσουμε και μας το είπε έτσι εμπιστευτικά. Το σταυρώσαμε το παιδί σε αυτό το μέρος που υπέφερε και, ω του θαύματος, αμέσως έγινε καλά! Το πήγανε στο χειρουργείο, το εγχειρήσανε, αλλά δεν έγινε αυτή η φοβερή ζημιά, που έπρεπε να του κάνουν.

*****

Ένα άλλο παιδί πάλι είχε καρκίνο και μάλιστα οι γιατροί του λένε ότι θα προχωρήσει και πιο μέσα και θα πεθάνει.

Απλώς μόνο το σημείο του σταυρού του κάναμε του παιδιού, όταν μας καλέσανε, τότε που είχα πάει στην Αθήνα για το γιατρό τον κύριο Κρεμαστινό, τον καθηγητή, που βλέπει την καρδιά μου.

Το Θαύμα της Παναγίας στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

 

Το μεγάλο δώρο της πίστεως και η ταπείνωση του μικρού Ιάκωβου, καθώς και οι προσευχές της Οσίας μητέρας του ήταν αιτία…

ώστε ο Γέροντας να έχει μια ζωντανή, μία θαυμαστή σχέση με τους Αγίους μας και ιδιαιτέρως με την Παναγία μας.

Εκεί προσέτρεχε για οποιοδήποτε θέμα και πάντα έπαιρνε το ζητούμενο, αφού γνώριζε καλά ότι «ουδείς προστρέχων επί Σοί κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται Αγνή Παρθένε Θεοτόκε».

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έπαθε τέτοια σοβαρή δερματοπάθεια στα πέλματα των ποδιών του, που ανοίξανε μεγάλες πληγές, βαθιές σχισμές και τρέχανε υγρά. Πονούσε πολύ και δυσκολευόταν να περπατήσει.

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης για τις συμπροσευχές και το Βάπτισμα των ετεροδόξων

Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: 

 

«Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας. 

 

Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό. 

Ο άγιος Ιάκωβος άριστος πνευματικός ιατρός

 

Ο π. Ιάκωβος – διηγείται ο π. Λάμπρος Φωτόπουλος – ανέλαβε ως Πνευματικός την αμαρτωλή ψυχή μου σε μία περίοδο απόγνωσης και βαθειάς μελαγχολίας. 

 

Αυτό οφείλετο στο γεγονός ότι είχα μέσα μου καταπιέσει τη φωνή του Θεού, που από τα εφηβικά μου χρόνια με καλούσε στην Ιερωσύνη. Αποτέλεσμα ήταν να έχω μελαγχολίες, φόβους, λογισμούς, ταραχή, πολυπραγμοσύνη, απογοήτευση κ.τ.ό. 

 

Όλες αυτές οι ψυχολογικές δυσλειτουργίες οφείλονταν στην πιο πάνω απώθηση, αλλά δεν το καταλάβαινα τότε. Νόμιζα ότι αλλού είναι το πρόβλημα. Όταν πήγα για πρώτη φορά στον π. Ιάκωβο να εξομολογηθώ, το κατάλαβε και με ρώτησε αν σκέπτωμαι να γίνω “ιερό πρόσωπο”. 

ΘΑΥΜΑ ΟΣΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ (Τσαλίκη).

 

Στὸ Νοσοκομεῖο ποὺ ἐργαζόμουν, στὸ Ν.Ι.Ε.Ε. (Νοσηλευτικὸ Ἵδρυμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), εἰσήχθει πρὸς θεραπεία ἕνας φοιτητὴς 19 ἐτῶν μὲ πολὺ ὑψηλὸ πυρετό. 

 

Ὁ φοιτητὴς αὐτὸς ὀνομαζόταν Στυλιανὸς Στεργιανὸς τοῦ Χρήστου καὶ τῆς Εὐαγγελίας, κάτοικος Πατησίων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πνευματικά μου παιδιά, εὐλαβέστατοι ἄνθρωποι καὶ εἶχαν καὶ ἕνα ἄλλο ἀγόρι. 

 

Ὁ Στέλιος λοιπόν, εἶχε ἕνα ὑψηλότατο πυρετὸ ἐπὶ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, χωρὶς νὰ ὑποχωρεῖ οὔτε μία γραμμὴ κάτω ἀπὸ τὸ 39,5. Ἀδιάγνωστος ὅπως ἦταν, στὸ τέλος ὁ καθηγητὴς κύριος Μιλτιάδης Σαμαρτζῆς μὲ τοὺς βοηθούς του κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀσθένεια τοῦ Στέλιου πιθανὸν νὰ ἦταν μία μορφὴ "ἀκοκυταρεναιμίας". 

Τα χαρίσματα του Αγίου Ιακώβου στην εξομολόγηση

 

Μια φορά είχα πάει να μείνω λίγες μέρες πάλι στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, για να εξομολογηθώ και να λειτουργηθώ. Εκείνον τον καιρό με βασάνιζε κάτι που είχε σχέση με τις προηγούμενες εξομολογήσεις. Ο Πνευματικός που είχα, είχε τεθή σε αργία από τον οικείο Μητροπολίτη. Δεν είχε άδεια πλέον να εξομολογή. Εγώ σκεφτόμουν: «Μήπως αυτά που του εξομολογήθηκα δεν συγχωρέθηκαν;»

Ο γέροντας Ιάκωβος, αφού εξομολόγησε έναν κληρικό και έναν λαϊκό πριν από μένα, όταν ήρθε η σειρά μου και πέρασα στο Ιερό Βήμα, φορούσε ολόκληρη την ιερατική του στολή –θυμάμαι ήταν κόκκινη– και μου λέει:

– Έλα, παιδί μου Παύλο, να τα πούμε.

– Την ευχή σας, Γέροντα, του λέω. Και εκείνος με την σειρά:

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Πολλή ἁμαρτία, γι’ αὐτό πρέπει νά γίνει πόλεμος»... ~ Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος

 

Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» – εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι:

Εμφάνιση του οσίου Ιακώβου Τσαλίκη με άλλη μορφή

 

Σε βιβλίο σχετικό με τον βίο του μακαριστού Γέροντα Ιακώβου – διηγήθηκε ο κ. Τσακαρδάνος Γεώργιος – που κυκλοφόρησε μετά την κοίμησή του, δύο σημεία μου προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση.

Πρώτο, ότι ζήτησε μία φορά από τον άγιο Δαβίδ να του εμφανισθή όχι όπως είναι, αλλά με την μορφή κάποιου γνωστού μοναχού, όπως και συνέβη. Ο άγιος Δαβίδ του εμφανίσθηκε με την μορφή μοναχού από το Μοναστήρι. Αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να σου εμφανισθή ένας Άγιος με γνωστή σου μορφή· και δεύτερο, όταν εκτελώντας εντολή του πατέρα του, προτού γίνη μοναχός, πήγε να ποτίση το χωράφι τους την ημέρα που είχαν δικαίωμα για ύδρευση, και αναγκάσθηκε να σταματήση την ύδρευση από το χωράφι του γείτονα, που παρανόμως είχε ενεργήσει. Μόλις ο γείτονας το αντιλήφθηκε, άρχισε να τον βρίζη, και αυτός σε κάθε βρισιά απαντούσε: «Σ’ ευχαριστώ, μπάρμπα-Γιώργη».

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης στον Παράδεισο

 

Διηγείται ο Γέροντας. Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;
Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.

Ο γέροντας Ιάκωβος και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος

Τον περασμένο Αύγουστο είδα τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Είναι ζωντανή η Χάρις του Αγίου. Του λέω:

– Άγιέ μου Γιάννη, πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη σου.

– Πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη μου, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Οι πιστοί είναι πολύ λίγοι. Νομίζουν πως κοιμάμαι στην λάρνακα. Εγώ είμαι ζωντανός. Δεν με βλέπουν. Εγώ όλους τους βλέπω. Και φεύγω πολλές φορές από την αγία λάρνακα. Αυτοί δεν με βλέπουν, δεν μ’ ακούν, εγώ όμως τους βλέπω, τους ακούω τι λένε.

Πάνε πολλοί, παπάδες, κόσμος και προσεύχονται. Ήταν και μία γνωστή μου, μάλιστα αυτή είχε και μια συγγένεια με την μάννα μου, που παρακαλούσε «Άγιε Γιάννη μου, τα παιδάκια μου να τα βοηθήσης». Βγήκε (ο Άγιος) από την λάρνακα –όποιος τον φώναζε σήκωνε το κεφάλι, εκεί όπου ήθελε ο άγιος Ιωάννης– και λέει: «Ποια; Αυτή η βλάσφημη; Αυτή που καταράται;». Ήξερε και το ανάθεμα αυτή και κάποια κατάρα έλεγε και βλασφημούσε. Και δεν πήγαιναν καθόλου καλά στο σπίτι τους. Δεν χορταίνουν και ψωμί. Η κατάρα είναι κακό στον άνθρωπο, «ευλογείτε και μη καταράσθε». Γύρισε το κεφάλι του ο Άγιος και ξάπλωσε. Σημασία δεν την έδωσε ο άγιος Ιωάννης.

O γέροντας Ιάκωβος διηγείται..

 

Είμαι 70 χρονών τώρα, 40 χρόνια (που είμαι) στο Μοναστήρι ποτέ δεν με αδίκησε ο Θεός. Επέτρεψε ο Θεός να έχω προβλήματα στην καρδιά, μηχανήματα στην καρδιά, εγχειρήσεις στην καρδιά και σε όλο το σώμα, αλλά έχω μέσα μου Χριστό και ο Χριστός με δυναμώνει. Λέω: «Πώς αντέχω; Αν με βοηθήσης, Χριστέ μου, θα λειτουργήσω». 

 

Κάθε πρωί όλο το χρόνο λειτουργώ, εξυπηρετώ τον κόσμο που έρχεται (και έχουν) πνευματικά ζητήματα και ό,τι με φωτίσει ο Θεός λέω. (Παρακαλώ): «Χριστέ μου, εσύ είπες ότι θα σας δώσω στο στόμα και σοφία. Λοιπόν, δώσε μου στο στόμα μου σοφία να μιλήσω, και αν κάνω κανένα λάθος, γιατί είμαι και αγράμματος άνθρωπος, μην με δικάσης εν εκείνη τη ημέρα…». 

 

Διατί μία μέρα θα φύγουμε, υπάρχει ζωή αιώνιος και γι’ αυτό φροντίζουμε για την ψυχή μας. Με την προσευχή μας, με την πίστη μας στον Θεό, με την ταπείνωση, με υπομονή περνάμε τις ημέρες. Δεν πρέπει να απελπιζώμαστε για την σωτηρία μας, αλλά πρέπει να έχουμε την ελπίδα μας στον Χριστό. 

Η απλότητα και η ευλάβεια του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

 

Ο γέρων Ιάκωβος – μαρτυρεί ο υποτακτικός του ιερομόναχος Ιάκωβος – ήταν απλός, ταπεινός, πράος, γλυκύς, επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Περπατούσε σαν άρχοντας με σιγανό βάδισμα και μάτια πάντα χαμηλωμένα λέγοντας διαρκώς την ευχή.

Διάβαζε συνέχεια ευχές για κάθε πονεμένη ψυχή. Με πόνο ψυχής έκλαιγε για όλους τους πάσχοντες ασθενείς.

Στο εξομολογητήριο έβλεπε τι είχε ο καθένας πριν μιλήση και τα ήξερε ο Γέροντας όλα.

Ήταν λιγόφαγος, έτρωγε σαν να ήταν πουλάκι. Δεν είχε γραφεία και ηγουμενεία. Ένα απλό κελλί, καθόταν γονατιστός και ένα σκαμνάκι το είχε για τραπέζι. Μέχρι την τελευταία στιγμή έπλυνε τα ρούχα μόνος του και σκούπιζε το κελλάκι του.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Η ωφέλεια της ψυχής από την μνημόνευση στην Ιερά Πρόθεση

 

Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν.
 

Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
 

Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν Αγια γυναίκα.
 

Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκεί που καθόμουν, ήλθε η ψυχή, το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.

Το πνευματικό μεγαλείο του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη

 

Τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο τον γνώρισα κάτω από δύσκολες συνθήκες, όταν τον Απρίλιο του 1988 αρρώστησε σοβαρότατα ο αδελφός μου Λάμπρος, σε ηλικία 28 ετών, νυμφευμένος και με δύο μικρά παιδιά, που εργαζόταν ως καθηγητής στη Χαλκίδα. Έφυγε από τη ζωή 13 μήνες μετά, τον Μάιο του 1989. Ο Πνευματικός μας τότε, ο π. Παύλος Ιωάννου, νυν Μητροπολίτης Σιατίστης, μας πήγε στον Γέροντα στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ.

Σ’ όλη τη διάρκεια της δύσκολης ασθενείας του τού συμπαραστάθηκε ως άριστος παρηγορητής. Έχαιρε μετά χαιρόντων και έκλαιε μετά κλαιόντων.

Όταν αναπαύθηκε δε ο αδελφός μου, κάναμε κάποια από τα μνημόσυνά του στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Μετά από μία θεία Λειτουργία, όταν η μητέρα μου πήγε να πάρη την ευχή του, της είπε: «Σήμερα είδα την ώρα που μνημόνευα στην Προσκομιδή τον Λάμπρο, είναι καλά, να μην στενοχωριέσαι τόσο πολύ». Εκείνο το ιλαρό και γεμάτο καθαρή αγάπη πρόσωπο, τα μάτια του που αγκαλιάζανε κάθε άνθρωπο και η επιβλητικότητα της φωνής του μας παρηγόρησαν όλους μας εκείνους τους δύσκολους πρώτους μήνες της εκδημίας του Λάμπρου.

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μεσιτεύει ενώπιον του Κριτού

  

Μία φορά – διηγείται η κ. Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – που είχα πάει στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ (ήταν θυμάμαι μετά το Πάσχα), βρήκα τον π. Ιάκωβο να είναι έξω στην αυλή, πίσω από το Ιερό του Καθολικού. Συζητούσε μ’ έναν κύριο. Όταν με είδε, χάρηκε πολύ. Και εγώ χάρηκα που τον είδα και τον ρώτησα τι κάνει. Μου λέει: «Παιδί μου, σήμερα ήταν η κηδεία της κυρίας Αγγελικής».

Η κυρία Αγγελική είχε υιοθετήσει και είχε μεγαλώσει την Μαρία, την ανηψιά του Γέροντα, όταν πέθανε η μητέρα της. Επίσης η κυρία Αγγελική και ο σύζυγός της είχαν φερθή από παλιά με πολλή αγάπη στον π. Ιάκωβο, γι’ αυτό και εκείνος τους αγαπούσε πολύ. Και συνέχισε ο γέροντας Ιάκωβος:

Αποχαιρετισμοί του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη πριν την κοίμησή του

 

Την 1η Νοεμβρίου 1991 που γιόρταζε το Μοναστήρι – διηγείται η κ. Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – είχα πάει, και βρήκα τον Γέροντα στην τραπεζαρία και με καλωσόρισε. Με ρώτησε τι κάνουν τα παιδιά και ιδιαιτέρως για την κορούλα μου, που την “παρακολουθούσε πνευματικά” συνεχώς, και μου είπε: «Γιατί δεν την έφερες μαζί σου; Ήθελα να την δω».

Εγώ απόρησα που μου την ζήτησε τόσο έντονα να την δη. Πού να φανταζόμουνα ότι σε είκοσι μέρες θα έφευγε απ’ την ζωή ο Γέροντας και ήθελε ν’ αποχαιρετήση ορισμένα άτομα και μεταξύ αυτών και την κόρη μου!

Μετά την θεία Λειτουργία την πανηγυρική πήρα την ευλογία του Γέροντα να φύγω. Πού να ήξερα ότι τον έβλεπα για τελευταία φορά εδώ στην γη! Επέστρεψα στο σπίτι, και διαρκώς στο νου μου ερχόταν η σκηνή που ο γέροντας Ιάκωβος επέμενε να δη την κόρη μου.