Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ας πηγαίνουμε στον πνευματικό για να βρούμε τον Θεό

Η αορασία του Θεού είναι η προάσπισίς μας, η ασφάλειά μας, η προϋπόθεσις για να καλλιεργίσωμε τα πνευματικά οπτικά μας αισθητήρια, ώστε να μάθουν να βλέπουν τον αόρατον Θεόν ως ορατόν και ορώμενον.

Ας μην μπερδευόμαστε. Μόνον καρδιές που δεν αγαπούν, αλλά σκέπτονται τον εαυτό τους, ζητούν να δουν τον Θεόν, να επιβεβαιώσουν την παρουσία Του. Η επιβεβαίωσις όμως της παρουσίας του Θεού έγινε με τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού, με το σημείο του Ιωνά. Πίστευσε λοιπόν και συ στον θάνατο του εγώ σου, για να ζήσης την ανάστασι.

Ο θάνατός σου θα σου δώση την απόδειξι της παρουσίας του Θεού, την δυνατότητα να βλέπης τον Θεόν.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Διαρκώς συμβαίνουν στη ζωή μας απρόοπτα

Ἔχουμε ἀδιαλείπτως ἕναν πειρασμὸ μπροστά μας. Διαρκῶς συμβαίνουν στὴν ζωὴ μας ἀπρόοπτα.

Ἔρχεσαι στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ βρὴς πνευματικὴ ζωή, καὶ συναντᾶς κακούς. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Ζητὰς κελλὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ μοναστηριοῦ ποὺ δὲν ἔχει ὑγρασία, τὸ ἀποκτᾶς, διαπιστώνεις ὅμως ὅτι ἡ θάλασσα σοῦ προκαλεῖ ἀλλεργία, ὁπότε δὲν μπορεῖς νὰ χαρῆς οὔτε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν νύχτα. Ἀμέσως θὰ σοῦ πῆ ὁ λογισμός, σήκω νὰ φύγης. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Πόσοι κάνουν Απόδειπνο;

Ο άνθρωπος από της βρεφικής ηλικίας σιγά σιγά παύει να μεγαλώνει με τον Θεό. Αλλιώς διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά σήμερα.

Δεν παιδαγωγούνται εν Θεώ. Δεν ωριμάζει ο άνθρωπος ως θεανθρώπινη προσωπικότητα. Ακόμα και αυτοί οι χριστιανοί συχνά φτιάχνουν έναν χριστιανισμό στα μέτρα τους. Ζει ο άνθρωπος τον κόσμο και παραδέχεται την Εκκλησία.

Παραδέχεται την Εκκλησία και ζει τον κόσμο. Έχει κοινή ζωή και εκτιμά την εκκλησιαστική ζωή. Εκτιμά την εκκλησιαστική ζωή και ζει κοινή ζωή. Αυτός είναι ο πεπτωκός άνθρωπος!

Γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία, ως επί το πλείστον, απλώς καλλωπίζει την ζωή τού ανθρώπου, αλλά δεν… την γεμίζει. Δεν είναι εκκλησιαστική ζωή. 

Η διασπάθιση τού χρόνου και οι μέριμνες επιφέρουν τον εξοβελισμό της λατρευτικής εμπειρίας.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ποιος πηγαίνει στον Εσπερινό, στον Όρθρο;

 

Πόσοι κάνουν Απόδειπνο; Ποιοι γνωρίζουν τις ακολουθίες μας; Ποιοι ακούουν κανόνες της Εκκλησίας; Ο πλούτος των ακολουθιών παραχωρείται, σπρώχνεται σε κάποια γωνία.

Πόσοι κάνουν Απόδειπνο;

Ο άνθρωπος από της βρεφικής ηλικίας σιγά σιγά παύει να μεγαλώνει με τον Θεό. Αλλιώς διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά σήμερα.

Δεν παιδαγωγούνται εν Θεώ. Δεν ωριμάζει ο άνθρωπος ως θεανθρώπινη προσωπικότητα. Ακόμα και αυτοί οι χριστιανοί συχνά φτιάχνουν έναν χριστιανισμό στα μέτρα τους. Ζει ο άνθρωπος τον κόσμο και παραδέχεται την Εκκλησία.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αυτό μπορεί να με κάνει άγιο..!

 

Μα, μπορεί να πεί κάποιος, άν ο αδελφός μου έχει άδικο; είναι σωστό να με κάνει ό,τι θέλει;

      Βεβαίως. Σωστό και φυσιολογικό είναι, διότι ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον χαρακτήρα του.

Όπως η λάμπα φωτίζει, όπως το δάπεδο στηρίζει, όπως ο τοίχος προστατεύει από τον ήλιο ή τον αέρα, έτσι ακριβώς και ο κάθε άνθρωπος ενεργεί ανάλογα με το τι είναι.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Χωράει ο Χριστός στην καρδιά σου;

 

Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου.

Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;

Τα τρία σημεία που πάσχει ο σύγχρονος μοναχισμός ~ γερ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης †

 

Πρώτον κατάφερε (ο διάβολος) να αλλοίωση το πνεύμα της ασκητικότητος και να το κάνει μία ακτιβιστική ενέργεια, εάν «πρέπει», ενώ ο σκοπός του μοναχού είναι η Θέωσις του.

Και έτσι, το περιεχόμενο του μοναχισμού, από θεολογικό και οντολογικό, από κοινωνία θείας χάριτος και ενεργείας, έγινε μία πράξις, μία ενέργεια, ένας κανόνας.

Αυτός ο κανόνας όμως αλλοιώνει την πνευματικότητα του ανθρώπου, και το χειρότερο, του δημιουργεί την συνείδηση ότι εκπληρώνει το έργο του.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αν ο αδελφός μου έχει άδικο;

Μα, μπορεί να πει κάποιος, αν ο αδελφός μου έχει άδικο; είναι σωστό να με κάνει ό,τι θέλει;

Βεβαίως. Σωστό και φυσιολογικό είναι, διότι ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον χαρακτήρα του.

Όπως η λάμπα φωτίζει, όπως το δάπεδο στηρίζει, όπως ο τοίχος προστατεύει από τον ήλιο ή τον αέρα, έτσι ακριβώς και ο κάθε άνθρωπος ενεργεί ανάλογα με το τι είναι.

Ο νευρικός θα νευριάσει, ο πράος θα σου φερθεί με πραότητα, ο ευγενής θα σου μιλήσει με λεπτότητα, και ο αγενής είναι φυσικό να σου μιλήσει άσχημα.

Όπως στον ευγενή δεν μπορείς να βρεις αγένεια, έτσι και από τον αγενή δεν μπορείς να περιμένεις ευγένεια.

† Γέροντας Αιμιλιανός (Σιμωνοπετρίτης): Οι δοκιμασίες μας ωριμάζουν πνευματικά

Αδοκίμαστος, απείραστος άνθρωπος είναι σαν ένα καραβάκι που δεν ξέρεις ακόμη αν μπορεί να πλεύσει. Ας μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, εφόσον δεν είμαστε δοκιμασμένοι. 

Θα δοκιμαστούμε με πειρασμούς από τους συντρόφους μας, από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, από τη σκληρότητα της ζωής και από τη μοχθηρία των ανθρώπων.

Εάν δεν ξεπεράσουμε την κακία και την αντίδραση, τη συκοφαντία και τον πόνο που μας προκαλούν οι άλλοι, εάν δεν δοκιμάσουμε τη θλίψη, τότε δεν είμαστε καν στην αρχή της πνευματικής πορείας. 

Πρέπει να τα δοκιμάσουμε αυτά, για να έχουμε κάποια εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων.

Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια. Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.

 

Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.

Γέροντας Αιμιλιανός: Η λύπη είναι ικανή να εξαρθρώνει τις δυνάμεις του ανθρώπου.

Όταν βλέπει κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν, όταν βλέπει τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του, τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν βλέπει πόσες φορές μετανόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.

Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθει ακόμη και από τον ενστικτώδη εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνεια μας, διότι θα θέλαμε να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, να μην αποτυγχάναμε. Άπειρες ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας λυπούν.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης (†): Ο πρωτόθρονος, πρωτότοκος, μονογενής Ιησούς Χριστός.

…..Ας μεγαλύνωμε τόν Θεόν, ας νοιώθωμε ότι εάν αυτός ήταν πρωτόθρονος, ήταν πρωτότοκος γιά νά είμαστε σήμερα εμείς επίσης τέκνα τού Θεού. 

 

Δεν  ήταν πρωτότοκος, ήταν μονογενής και  όμως η Αγία Γραφή ετήρησε αυτήν τήν Εβραϊστικήν έκφρασιν τού πρωτοτόκου, γιά να  δώση σε εμάς πού έχομεν ελληνικήν σκέψιν, νά νοιώσωμεν ότι γεννωμένου εκείνου εκ τής αυτής γαστρός τής Θεοτόκου, εκ τών σπλάχνων τής αγίας μας Εκκλησίας, θά έπρεπε νά επακολουθήσουν οι άλλοι πόθοι, να  επακολουθήσουν οι γεννήσεις ημών.

Γέροντας Αιμιλιανός: Να θυμάσαι ότι προορίζεσαι για τον ουρανό

Πάνω από την αγάπη, πάνω από τον άνδρα σου, πάνω από τη γυναίκα σου, πάνω από τα καθημερινά σου γεγονότα, να θυμάσαι ότι προορίζεσαι για τον ουρανό, ότι μπήκες στον δρόμο που πρέπει οπωσδήποτε να σε βγάλει εκεί. 

Η νύφη και ο γαμπρός δίνουν τα χέρια τους, τους πιάνει ο ιερεύς και ακολουθούν γύρω από το τραπέζι χορεύοντας και ψάλλοντας. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι πού θα καταλήξει στον ουρανό, στην αιωνιότητα.

Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο αλλά τρεις. Παντρεύεται ο άνδρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί παντρεύονται τον Χριστό. 

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν.

Δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο

Εσύ που πλησιάζεις τον αδελφό σου.. εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου.. εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου

Ό, τι θα του πεις, ό, τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, αφού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα.

Να τον κάνεις να πει, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν.

Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.

Πόθησον τους Αγίους - Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης

" Όταν το βλέμμα μας στραφεί στους αγίους, όταν τους μελετάμε, γεννιέται μέσα μας ο πόθος της ζωής τους. Βλέπομε την αληθινότητά τους, την οικειότητά τους με τον Θεό, ότι έζησαν απλά, ταπεινά και ειρηνικά. Βλέπομε ότι ήταν και αυτοί όπως εμείς, θνητοί, αμαρτωλοί, ότι πέρασαν τα ίδια στάδια που περνάμε και εμείς. Όπου είμαι εγώ τώρα, ήταν κάποτε και αυτοί, τώρα όμως είναι άγιοι επάνω στον ουρανό.

...Εσύ μίλησε στον άγιο, ακολούθησέ τον, κάνε τον δικό σου. Ζήτησε τις προσευχές του, ζήτησε ό,τι χρειάζεσαι.

Κατά κανόνα ό,τι ζητάμε, ο Θεός μας το δίνει μέσῳ των αγίων. Το κάνει αυτό, για να μην καταργήσει την ισορροπία της κοινωνικής σχέσεώς μας. Ενεργεί όπως ενεργούμε και εμείς στις εργασίες μας. Η μία εργασία εξαρτάται από την άλλη, και έτσι ο ένας γίνεται κοινωνός των χαρισμάτων και των προσευχών του άλλου.

Η νηστεία ως προσμονή του Θεού, κατά τον Γέροντα Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη

του Πρωτ. Χαράλαμπου (Λίβυου) Παπαδόπουλου

Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, αυτός ο μεγάλος σύγχρονος θεολόγος και νηπτικός, προσέθετε στην νηστεία και μια άλλη βαθύτερη ερμηνεία πέραν των γνωστών και καθιερωμένων. Η νηστεία γι αυτόν, ήταν μια βαθιά υπαρξιακή προσμονή. Προσμονή του όλου ανθρώπου, ψυχής και σώματος, προς τον Θεό.

Η νηστεία κατα τον Γέροντα Αιμιλιανό, είναι μια κραυγή του πληγωμένου ανθρώπου, που μέσα στο σπίτι ή στο κελί του μοναστηριού, πεσμένος ενίοτε στα ψυχικά του πατώματα, γεμάτος δάκρυα ή πολλάκις στεγνωμένος ακόμη κι απ΄ αυτά, κραυγάζει προς τον Θεό «είμαι εδώ Κύριε και σε προσμένω…». 

Εάν δεν είμαι χαρούμενος, δεν είμαι τίποτε! [Προηγούμενος Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης (†2019)]

Η ελλειψις χαράς είναι παθολογικό στοιχείο του ανθρωπου, εκούσιο κλείσιμο στον εαυτό του.

 

Και ο,τιδήποτε θελήση να κάνη δεν θα το επιτύχη.

Πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίση το χωράφι του, να δη τι συμβαίνει και δεν είναι χαρούμενος.

 

Εν συνεχεία, να επιδιώξη την χαροποίησι του εαυτού του, και κατόπιν η ειρήνη του Θεού να πάρη την θέσι της χαράς.

 

Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να διατηρήση την σχέσι του με τον Θεόν και με τον Γέροντά του και να ζήση μία ζωή αληθινή.

Έφυγες, μα δεν έφυγες - Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Μόνο ένας πνευματικός, μόνο ένας ηγούμενος μοναστηριού, μόνο ένας κληρικός, μόνο ένας μοναχός μπορεί να καταλάβει το βάρος του σταυρού σου, τον πόνο σου, την αγωνία σου, τα δάκρυά σου, τον αγώνα σου, την χαρά σου.

 

Ήσουν άνθρωπος περιζήτητος, άνθρωπος ευλογημένος.

Εγώ σε γνώρισα μόνο μέσα από τα κείμενά σου· μα αυτό είναι αρκετό για να καταλάβω την λεπτότητα του χαρακτήρα σου, την απλότητα των τρόπων σου, την ποιητική ψυχή σου.

Κάποιοι είχαν την ευλογία να σε γνωρίσουν από κοντά, να σε έχουν πνευματικό τους πατέρα, να σε έχουν φίλο και συνασκητή, ηγούμενο και διακονητή. 

Γέροντας Αιμιλιανός: Ο γλυκύτερος του Όρους

Αχ, ο Γέροντας Αιμιλιανός… Το χαμόγελο του, η αγγελική φυσιογνωμία του, η γλυκύτητα της πρακτικής θεολογίας του. Ο Γέρων Αιμιλιανός βίωσε αισθητά τη Χάρι του Θεού ήδη από νεαρή ηλικία, όταν ακόμη νεότατος, ούτε καν τριάντα ετών, ασκούνταν στην Ιερά Μονή Δουσίκου του Αγίου Βησσαρίωνος.

Μία νύχτα, στη Δουσίκου, κατά την ώρα που προσεύχονταν, εισήλθε σε διλήμματα σε ότι αφορούσε ορισμένες αποφάσεις που έπρεπε να πάρει για το μέλλον του. Θα έμενε ο Αιμιλιανός στο μοναστήρι; Θα γινόταν ιεραπόστολος; Θα εμπλούτιζε τις γνώσεις του με σπουδές; Υπήρχαν και άλλες πολλές δυσκολίες από πρόσωπα και γεγονότα, τα οποία του είχαν γεννήσει ένα πλήθος διλημμάτων.

«Μα, Θεέ μου, το πρόσωπο Σου θέλω να δω!!» ξέσπασε ο Αιμιλιανός. «Δε θέλω κάτι άλλο!!».

Στων βράχων τα ιερά …φωλιάζει ο Αιμιλιανός

Όρθρος στο Όρος …Πριν από αρκετά χρόνια …Πρώτη φορά στην Σιμωνόπετρα. Ο παπάς μπροστά στην Άγια Τράπεζα , στο καθολικό της γεννήσεως του Χριστού . Μνημονεύει …

Υπέρ του πατρός ημών Αιμιλιανού και του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ελισσαίου Ιερομονάχου μετά της συνοδείας αυτού.  

Καταγράφηκε ανεξίτηλα στην μνήμη τότε. Δεν θυμόμουν αν το είχα ξανασυναντήσει αυτό ,κι αν συνέβαινε σε άλλο μοναστήρι από όσα η ευλάβεια και η ζωντανή πίστη  οικοδόμησε,   το να ακούγονται δηλαδή 2 ονόματα πατέρων εκείνη την στιγμή…