π. Ευέλθων Χαραλάμπους (†): Μας ωριμάζει ο πόνος

 

Οι θλίψεις και τα βάσανα αποτελούν σταθερό συνοδοιπόρο σε κάθε μας βήμα. Από τότε που στη ζωή μας εισήλθε η αμαρτία, παρεπόμενο αυτής, εισήλθαν και όλα τα ανεπιθύμητα, με αποκορύφωμα το θάνατο. Γι’ αυτό και θα ήταν εξωπραγματικό να ζητάμε να μην τύχουν στη δική μας ζωή κάτι τέτοια γεγονότα. Αντίθετα, σοφώτερο θα ήταν να ζητάμε από το Θεό τη δύναμη να αντέχουμε και να ξεπερνούμε τα γεγονότα αυτά.

Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι τα μέσα, που χρησιμοποιεί ο Θεός, για να ωριμάσει ο άνθρωπος, είναι φάρμακα που θεραπεύουν την ασθενούσα φύση του ανθρώπου. Το καμίνι του πόνου, των δοκιμασιών και των θλίψεων, είναι το εργαστήρι όπου ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση του χριστιανού. Αν το ψωμί που μπαίνει στο φούρνο είχε φωνή, θα διαμαρτυρόταν και θα έλεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά του φούρνου. Όμως αυτό το ψήσιμο είναι που κάμνει το ψωμί κατάλληλο για βρώση. Αν δεν έμπαινε στο φούρνο θα γέμιζε σκουλήκια, θα ήταν άχρηστο.

Κατά τρόπο ανάλογο, στο καμίνι του πόνου ο άνθρωπος αποκτά ωριμότητα, ουσία, περιεχόμενο. Καθαίρεται από πάθη, ταπεινώνεται, μαθαίνει να συμπάσχει, αποκτά γνησιότητα και αυθεντικότητα. Όσο πληθαίνουν οι δοκιμασίες, όσο κτυπιέται η ψυχή στο αμόνι του πόνου, τόσο εύθετη γίνεται για τη Βασιλεία των ουρανών και με ευφρόσυνο δειλινό χαμόγελο αναμένει το ολόλαμπρο πρωινό της Αναστάσεως που ορθρίζει πίσω από κάθε σταυρό.

Από το βιβλίο: «Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευέλθων Χαραλάμπους. Ο χαρισματικός και αναστάσιμος καλός ποιμένας και Σαμαρείτης της Εκκλησίας του Χριστού». Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 100.

Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/mas-orimazei-o-ponos/

Υπάρχει η κακή και η καλή σιωπή.

Σιώπα καί εἰρήνευε

Ὁ πολύλογος, ἔστω κι ἄν εἶναι ρήτορας, πνευματικά δέν εὐδοκιμεῖ.

 

Ἡ ἀργολογία ἐκδιώκει ἀπό τήν καρδιὰ τό χαροποιόν πένθος.

 

Νά ὁμιλεῖς μόνο ὅταν πρόκειται νά πεῖς κάτι ἀνώτερο τῆς σιωπῆς.

 

Αὐτός, πού θέλει νά μιμηθῆ τόν πράο καί ἡσύχιο Κύριο, πρέπει νά ἀγαπήση τήν εὐλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θά μπορεῖ νά προφέρη ἀδιαλείπτως τό πανάγιό Του ὄνομα καί νά ἐργάζεται διαρκῶς τό θέλημά Του "ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς" του καί μέ πόθο ἅγιο.

π.Διονύσιος Ταμπάκης: Απόψεις και Κατόψεις

φωτο ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα τοῦ Ναοῦ της Χάλκης

 

ΓΕΡΟΝΤΑ, ποιά εἶναι ἡ ἄποψή σας γιὰ τὴν θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα;

- Παιδάκι μου καλό, σε αὐτὰ τὰ θέματα δὲν ὑπάρχει ἄποψη καὶ κάτοψη, ἀλλὰ τὸ τί φέρει καὶ διδάσκει ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

 
Πρὸ καιροῦ εἶχα ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἐκειδά, ξέρεις, στὰ ὄμορφα Πριγκηπόννησα εἶναι καὶ ἡ περίφημη Σχολή της Χάλκης.

Παπα-Φώτης Λαυριώτης, ο δια Χριστόν σαλός – Μέρος Β’

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης είχε φίλους παντού, όπου πήγαινε. Μέσα στο ταγάρι του είχε ό,τι μπορεί να υποψιασθεί νους ανθρώπου. Από πετραχήλι και κουκούλιο μέχρι κονσέρβες. Από κεριά, καρβουνάκι και θυμίαμα μέχρι ψυχοχάρτια, κομμάτια πρόσφορα, κρεμμύδια, σκόρδα, φρυγανιές, ελιές και πολλά άλλα. Χαιρόταν να σου δώσει κάτι, όσο απλό κι απέριττο κι αν ήταν. Συνήθιζε να χαρίζει στους ευεργέτες του και σ’ όσους του παρείχαν φιλοξενία ένα καλλιγραφικό χειρόγραφό του, συνήθως το πρώτο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο· «Εν αρχή ην ο Λόγος…». Του αρκούσε να του πεις “την ευχή σου” κι ένα ευχαριστώ με αγάπη. Φυσικά δεν σχολιάζουμε την ποιότητα των χαρτιών που χρησιμοποιούσε. Άλλα ήταν κομμάτια από πακέτα τσιγάρων και άλλα από χαρτοκούτες απορρυπαντικών!

Παπα-Φώτης Λαυριώτης, ο δια Χριστόν σαλός (Μέρος Α’)

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης αποτέλεσε αναμφισβήτητα μια εξέχουσα και ιδιάζουσα προσωπικότητα, όχι μόνον για το νησί του, την Λέσβο, αλλά και για όλον τον ορθόδοξο χριστιανικό και μη κόσμο.

Ο παπα-Φώτης υπήρξε ένας ταπεινός παραδοσιακός παπάς, μάλλον καλόγηρος, με όλη τη σημασία της λέξεως. Έζησε περίπου έναν αιώνα (1913-2010). Από μικρός αφιερώθηκε στη διακονία της Εκκλησίας. Ξεκίνησε από το νησί του τη Λέσβο, έφθασε και ασκήτευσε στο Αγιώνυμον Όρος, όπου έγινε μοναχός, διάκονος και πρεσβύτερος. Γνωρίσθηκε και ήλθε σε επαφή και πνευματική σχέση με τους αγιασμένους Γέροντες: τον ρώσο παπα-Τύχωνα, απ’ τον οποίο έλαβε την μεγαλοσχημία, τον Όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, τον Σωφρόνιο του Έσσεξ, τον Γέροντα Παύλο Παυλίδη τον Λαυριώτη και ιατρό και φτασμένο πνευματικό και πολλούς άλλους.

Επέστρεψε στην Λέσβο μετά από μια εικοσαετία αυστηρής άσκησης στο Άγιον Όρος και εφημέρευσε, επί μισόν και πλέον αιώνα, στο αγαπημένο του χωριό τον Τρίγωνα Πλωμαρίου. Υπήρξε άνθρωπος φιλήσυχος για τους πιστούς συνανθρώπους του, όμως αγρίευε όταν κάποιοι νεωτερίζοντες, κληρικοί και λαϊκοί, προσπαθούσαν να αλλοιώσουν ή μάλλον να αλώσουν την Ορθόδοξη Παράδοση. Ήταν από τους τελευταίους «κολλυβάδες» της σειράς των μεγάλων κολλυβάδων Πατέρων, όπως της σειράς του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και άλλων.

Ήταν πρόσωπο, που σε πολλούς προκαλούσε την αποστροφή, λόγω του κοντού αναστήματός του αλλά και του ατημέλητου της ενδύσεώς του. Οι τρόποι του θα χαρακτηρίζονταν άκρως καλογερικοί. Δεν ήθελε τερτίπια και διπλωματίες κατά την επικοινωνία. Πιστός τηρητής των Παραδόσεων, ιδιαιτέρως σ’ ό,τι αφορούσε τις νηστείες και τις προσευχές, τις τυπικές διατάξεις και την ευταξία της λατρείας, αντιστεκόταν όχι με ευγένειες και υποχωρήσεις, αλλά με δυναμικές επεμβάσεις και πολλές φορές με σκληρές εκφράσεις, ακόμη και χειρονομίες.

✶✶✶

Την πίστη του δεν την αντάλλασσε με όλα τα καλά του κόσμου. Δεν συσχηματιζόταν με τα του κόσμου, δεν φοβόταν, ούτε σκιαζόταν τους πολιτικούς και τους άρχοντες, δεν είχε άλλη συμπεριφορά για τους μεν και άλλη για άλλους. Ήταν πηγαίος εκφραστής τής Ορθοδόξου Παραδόσεως. Ποτέ του δεν το έβαζε κάτω για κάτι που ήθελε να πετύχει. Οργιζόταν όταν έβλεπε κληρικούς να μην τιμούν το ράσο τους. Κάποιες φορές ήλεγχε τους συναδέλφους του κληρικούς με λόγια σκληρά. Κι όμως εκείνη η φαινομενική καλογερική σκληρότητα δεν είχε μέσα της κακία. Όλους τους αγαπούσε, την αμαρτία των πολλών μάλλον μισούσε. Στηλίτευε άγρια, όπως έκαναν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Επιτιμούσε και ταυτόχρονα αγαπούσε. Μάλωνε και φώναζε και συγχρόνως συγχωρούσε. Εάν έβλεπε αμετανοησία και δαιμονικό πείσμα, αποχωρούσε κι έφευγε μακρυά.

Δεν του άρεσαν οι τυπικότητες στα μοναστήρια, ούτε το κλείσιμο των ιερών μονών για κάποιες από τις ημέρες της εβδομάδος. Κάποτε που επισκέφθηκε ένα γυναικείο Αγιορείτικο μετόχι-μοναστήρι στη Χαλκιδική και βρήκε ημέρα Τετάρτη το μοναστήρι κλειστό, άρχισε να κτυπάει με κλωτσιές τις σιδερένιες πόρτες και αναστάτωσε ολόκληρη την αδελφότητα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ας κρατήσουμε μόνον την φράση του ότι τα μοναστήρια είναι καταφύγια για όλους τους πονεμένους. Ήθελε μοναχούς και μοναχές να ζουν μέσα στην ανεπιτήδευτη απλότητα και αρχοντιά. Έκανε πολλά πράγματα τραβηγμένα για τον καθωσπρεπισμό, τον τρόπο της καλής, ωστόσο δυτικής-ξενόφερτης συμπεριφοράς.

Δεν πρόσεχε το ντύσιμό του. Κάποιες φορές περπατούσε ξυπόλητος όχι μόνο στο χωριό του, αλλά και στην πόλη. Δεν το έκανε για να τον λυπούνται, αλλά γιατί έτσι αισθανόταν άνετα και ξεκούραστα. Κάποτε τον είδα να φοράει μια κίτρινη παντόφλα στο ένα πόδι και μια ροζ στο άλλο. Αυτά βρήκε, αυτά και φόρεσε. Τα ρούχα του όμως μπορεί να ήταν χιλιομπαλωμένα και ξεσκισμένα, ποτέ του όμως δεν μύριζε άσχημα.

(Συνεχίζεται)

Απόσπασμα ομιλίας του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Χριστοδούλου στην «Ημερίδα για τις σύγχρονες οσιακές μορφές του αιώνα μας», υπό την αιγίδα της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ι. Ναός Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, Δευτέρα 23 Μαΐου 2016.

Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/gerontes/papa-fotis-o-layriotis-o-dia-xriston-salos/

Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος (†): Πώς απολαμβάνεις το καλοκαίρι;

Εάν το φθινόπωρο η φύση αναδιπλώνεται στον εαυτό της, περιπίπτει σε περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση, εάν την άνοιξη όλη η δημιουργία ξυπνάει και προετοιμάζεται για την παραγωγή, το καλοκαίρι είναι η εποχή όπου στο κορυφαίο της σημείο, στην ολότητά της παρουσιάζει, εκθέτει την εργασία όλου του χρόνου.

Είναι το πανηγύρι της δημιουργίας, ο θρίαμβος της εργασίας. Ό,τι προετοιμαζόταν όλο το χρόνο, το απολαμβάνουμε τώρα.

Ιερομάρτυς Μακάριος (Τελέγκιν)

Στο χωριό Λέτνικωφ, στις 28 Αυγούστου του 1876, γεννήθηκε από γονείς αγρότες ο ιερομάρτυς Μακάριος. Στο άγιο Βάπτισμα ο πατέρας του Νικόλαος και η μητέρα του Ευδοκία του έδωσαν το όνομα Παύλος. Παιδί ήταν ακόμα, όταν αποφάσισε να γίνει μοναχός, ύστερ’ από ένα θαυμαστό όραμα, του οποίου το περιεχόμενο σε κανέναν ποτέ δεν αποκάλυψε. Από τότε όλα τα εγκόσμια έπαψαν να ενδιαφέρουν τον μικρό Παύλο. Όταν μπήκε στην εφηβική ηλικία, βρήκε μιαν απόμακρη σπηλιά και πήγαινε εκεί συχνά για να προσευχηθεί.

Μετά το Δημοτικό Σχολείο φοίτησε σε Εκκλησιαστικό Σεμινάριο. Από την 1η Ιανουαρίου του 1898 μέχρι τις 29 Νοεμβρίου του 1902 υπηρέτησε στον στρατό.

Γερόντισσα Φιλοθέη: Οι λογισμοί μας και το θέλημα του Θεού

Ο γέροντας Θαδδαίος ο Σέρβος, μιλώντας για τους λογισμούς, λέει: «Πώς θα συμβεί οι λογισμοί να είναι αγαθοί;» Και απαντά: «Όταν η καρδιά καθαρίσει». Αλλά η καρδιά είναι πάρα πολύ δύσκολο να καθαρίσει, επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να καθαρίσει. Καθώς είμαστε μπλεγμένοι όλοι μέσα στα πάθη μας, στις αδυναμίες μας, μέσα στα στοιχειά μας που έχουν σωματοποιηθεί, τρόπον τινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα μας και για ποιο λόγο σκεπτόμαστε έτσι και γιατί μας έρχονται αυτοί οι λογισμοί. Νομίζουμε ότι είναι τυχαίοι και ότι προέρχονται όλοι από τον διάβολο, ενώ οι περισσότεροι είναι από την κακή μας εσωτερική διάθεση.

Ιερομάρτυς Αλέξανδρος (Αρχάγγελσκι)

Ο ιερομάρτυς Αλέξανδρος γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1874 στο χωριό Σόσκα της επαρχίας Λιπέτσκ. Ήταν γιος του ιεροψάλτη Νικολάου Αρχάγγελσκι.

Το 1896 αποφοίτησε από το Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ταμπώφ και την ίδια χρονιά διορίστηκε ιεροψάλτης σ’ έναν ναό της πόλης. Εκεί γνώρισε και νυμφεύθηκε την κόρη του πρωτοπρεσβυτέρου π. Καπίτωνος Αλεξέγιεφ Αικατερίνα. Η οικογένεια του π. Καπίτωνος ήταν μεγάλη και πολύ ευσεβής. Όλοι οι γιοι του έγιναν αργότερα ιερείς.

Κάποτε η Αικατερίνα αρρώστησε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Ταμπώφ. Τότε ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να πάρει στο σπίτι του μια ορφανή κοπέλα που ήταν κουφή, τη Μαρία, για να τον βοηθάει στις δουλειές.

Μοναχός Πρόκλος (Νικέου): Όταν βλέπεις ότι ο άνδρας σου ή η γυναίκα σου δεν έχει καλή διάθεση

Ο γέροντας Πρόκλος ήταν πιστό πνευματικό τέκνο του Αρχιμανδρίτη Κλεόπα (Ιλιέ) και κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του ακολουθούσε ευσεβώς τον λόγο του. Το 1959 ξεκίνησε στη Ρουμανία μια εκστρατεία για το κλείσιμο των μοναστηριών. Με την ευλογία του γέροντα Κλεόπα, ο μοναχός Πρόκλος επέστρεψε στο χωριό όπου γεννήθηκε και άρχισε να ζει ως ερημίτης εκεί, σε μια παλιά καλύβα. Έτσι αγωνιζόταν πνευματικά τα υπόλοιπα 58 του χρόνια και την 27η Ιανουαρίου του 2017 εκοιμήθη ειρηνικά, σε ηλικία 89 χρονών.

Παρουσιάζουμε στους αναγνώστες μας τις συμβουλές του γέροντα Πρόκλου για το πώς να διατηρήσουμε την οικογένειά μας εν ειρήνη.

— Πάτερ, σ’ εσάς έρχονται πολλοί νέοι άνθρωποι, τι τους λέτε;

Μοναχός Πρόκλος (Νικέου): Αρέσκεται ο Θεός στον τρόπο που ζω;

Ο πατήρ Πρόκλος (Νικέου), κατά το βάπτισμα Γεώργιος, γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1928, στο χωριό Μιτόκου Μπαλάν, στην περιοχή Νιαμέτσκι της Ρουμανίας. Την 1η Νοεμβρίου του 1948 εισήλθε στη Μονή Σιχάστριας, η οποία βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Εκάρη μοναχός το 1949, στη Μονή Σλατίνας, όπου μετατέθηκε από τη Σιχάστρια μαζί με τον Αρχιμανδρίτη Κλεόπα (Ιλιέ), τον ιεροσχιμοναχό Παΐσιο (Ολάρου) και μια ομάδα μοναχών, για την αναγέννηση της μοναστικής ζωής εκεί. Όταν το 1959 οι αρχές άρχισαν να κλείνουν τα μοναστήρια και να διώχνουν τους μοναχούς, με την ευλογία του πνευματικού του, του Αρχιμανδρίτη Κλεόπα, ο πατήρ Πρόκλος επέστρεψε στο χωριό του, όπως απαίτησαν οι αρχές, και απομονωμένος σ’ ένα μικρό σπίτι, στα περίχωρα, ξεκίνησε την ερημιτική ζωή του.

Μέχρι το θάνατό του, ασκήθηκε σκληρά στη νυχτερινή προσευχή, έκανε πολλές μετάνοιες και νήστεψε για πολύ καιρό. Είχε το χάρισμα των δακρύων και της διορατικότητας, μπορούσε ν' απαντήσει σ' ερωτήσεις που δεν είχαν τεθεί ακόμη. Έδινε συμβουλές στους πιστούς που έσπευδαν σ' αυτόν σε μεγάλους αριθμούς. Έχοντας περάσει περισσότερα από 60 χρόνια σ’ αυτόν τον αγώνα, εκοιμήθη εν Κυρίω στο 89ο έτος της ζωής του, στις 28 Ιανουαρίου 2017. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Σιχάστρια στην Πούτνα.

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Γ.

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

 

Τα μέρη Α΄ ΕΔΩ και Β΄ ΕΔΩ

«Δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι»

Νίνα Γιερμολάεβα:

— Αυτό το γεγονός συνέβη στις αρχές του ’90. Μία από τις αδερφές μου έπιασε τον άντρα της με την ερωμένη του. Έμεναν σ’ ένα διώροφο διαμέρισμα, στον 12^ο και 13^ο όροφο. Μεταξύ τους ξέσπασε καυγάς και η ερωμένη προσπάθησε να περάσει από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Κανένας δεν είδε πώς συνέβη, αλλά έπεσε και σκοτώθηκε. Μετά από αυτήν την τραγωδία, η αδελφή μου μαζί με μία άλλη αδελφή μας πήγαν στη Μονή τον Σπηλαίων, για να δουν τον πατέρα Ιωάννη. Ο γέροντας τις δέχτηκε. Μιλώντας με τη μία αδελφή, απομακρύνθηκε λίγο από την άλλη, όμως τόσο που εκείνη μπορούσε ν’ ακούει τη συνομιλία τους. Και όταν η αδελφή μου πλησίασε στο να αναφερθεί στη στιγμή της τραγωδίας, ο γέροντας της είπε: «Μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία, μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία!».

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Β.

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

 

Το μέρος Α΄ ΕΔΩ

 

Πριν από έναν χρόνο ανακοινώθηκε η συλλογή δεδομένων για τη θαυμαστή βοήθεια του γέροντα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λάβαμε εκατοντάδες ιστορίες, πολλές από τις οποίες μας εντυπωσιάζουν με την αυθεντική τους αλήθεια. Παρακάτω δημοσιεύουμε επιλεγμένες ιστορίες για τη διορατικότητα του πατρός Ιωάννη.

 

Εξακολουθούμε να παρακαλούμε όλους όσοι μπορούν να μοιραστούν σημαντικές μαρτυρίες, έγγραφα ή αναμνήσεις για τον πατέρα Ιωάννη, να τα στείλουν στο e-mail της Μονής των Σπηλαίων του Πσκοβ: otets_ioann@mail.ru ή στο e-mail της συντακτικής επιτροπής της πύλης pravoslavie.ru: editor@pravoslavie.ru.

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Α.

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)

 

Πριν από έναν χρόνο ανακοινώθηκε η συλλογή δεδομένων για τη θαυμαστή βοήθεια του γέροντα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λάβαμε εκατοντάδες ιστορίες, πολλές από τις οποίες μας εντυπωσιάζουν με την αυθεντική τους αλήθεια. Παρακάτω δημοσιεύουμε επιλεγμένες ιστορίες για τη διορατικότητα του πατρός Ιωάννη.

Εξακολουθούμε να παρακαλούμε όλους όσοι μπορούν να μοιραστούν σημαντικές μαρτυρίες, έγγραφα ή αναμνήσεις για τον πατέρα Ιωάννη, να τα στείλουν στο e-mail της Μονής των Σπηλαίων του Πσκοβ: otets_ioann@mail.ru ή στο e-mail της συντακτικής επιτροπής της πύλης pravoslavie.ru: editor@pravoslavie.ru.

Για την επικοινωνία με τους αλλόδοξους, «τους καλούς ανθρώπους» και το κήρυγμα της πίστης

Ο Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν)

 

– Ποια αλληλεπίδραση και επικοινωνία είναι δυνατή με καθολικούς και προτεστάντες, ανάμεσα στους οποίους – είναι προφανές – υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι;  

– Αυτό το ερώτημα αποτελεί έναν από τους λίθους προσκόμματος για μερικούς από τους σύγχρονους ορθόδοξους χριστιανούς. Γι΄ αυτό, ας σταθούμε πιο αναλυτικά σε αυτό.

Η νοοτροπία των σύγχρονων χριστιανών, κάτω από την επήρεια των αλλαγών στις συνθήκες ζωής και κάτω από την επήρεια της πληροφορίας που μας περιβάλλει, δέχεται καταστροφική αντιδραστική «ακτινοβολία» και ήδη έχει αλλάξει συγκριτικά με τους προηγούμενους αιώνες.

π. Ευέλθων Χαραλάμπους (†): Η αξία του ανθρώπινου προσώπου

Πουθενά πάνω στη γη ο άνθρωπος δεν απολαμβάνει περισσότερες τιμές απ’ όσες στην Εκκλησία του Χριστού. Κανένας νόμος, καμία πολιτική εξουσία και κανένα φιλοσοφικό σύστημα δεν ανυψώνει τον άνθρωπο ψηλότερα. Εδώ ο άνθρωπος θεωρείται και είναι ζωντανή εικόνα του Θεού. Κοιτάζοντας ένα άνθρωπο βλέπει τον ίδιο το Θεό.

Κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και ναός του Αγίου Πνεύματος. Κανείς δεν μπορεί ποτέ να σβήσει από τον άνθρωπο την εικόνα του Θεού. Μπορείς να διαπράξεις όλα τα εγκλήματα του κόσμου, την εικόνα του Θεού δεν θα καταφέρεις να τη σβήσεις. Πώς θα μπορούσε να σβηστεί κάτι που είναι αιώνιο;

Ο γερω-Πέτρος, μοναχός της εσωτερικής εργασίας

Ο γερω-Πέτρος έλεγε στον παπα-Διονύσιο τον Μικραγιαννανίτη όταν ήταν νέο καλογέρι: «Για να μείνης στην έρημο, θα πρέπει να είσαι καλός μάγειρας. Θα μαγειρεύεις φασόλια την Κυριακή και θα τρως μέχρι την Τρίτη. Την Τετάρτη θα βάλεις λίγο νεράκι και θα τα βράζεις, την Πέμπτη θα βάλεις λίγη ντοματούλα, την Παρασκευή λίγο αλατάκι και νερό, το Σάββατο θα βάλεις και λίγο χυλό από αλεύρι, και την Κυριακή άλλο φαγητό. Έτσι με ένα φαγητό περνάς όλη την εβδομάδα».

Κάποτε είχε χιονίσει και τον έβλεπε ο παπα-Διονύσιος από απέναντι να πηγαινοέρχεται ξυπόλυτος πάνω στο χιόνι. Ύστερα τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, και του εκμυστηρεύτηκε ότι είχε σαρκικό πόλεμο και βγήκε ξυπόλυτος στο χιόνι για να πολεμήση την πύρωση.

«Η μετάνοια είναι η εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του»: ηχηρά αποφθέγματα για τη μετάνοια

Το περιοδικό «Ο Θωμάς» συγκέντρωσε αποφθέγματα γνωστών ιερέων και γερόντων, στα οποία εξηγούν τι είναι η πραγματική μετάνοια.

  

 Ο Άγιος Ιεράρχης Νικόλαος της Σερβίας

Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα την ημέρα. Έτσι, και η δική μας μετάνοια της ημέρας ας διαδέχεται τη μετάνοια της νύχτας και η νυχτερινή διαδέχεται τη μετάνοια της ημέρας. Η μετάνοια της ημέρας εκδηλώνεται κυρίως με τις καλές πράξεις, ενώ η μετάνοια της νύχτας εκφράζεται με προσευχές και αναστεναγμούς. Έτσι αποτίουμε φόρο τιμής στην ημέρα και στη νύχτα.

Η μετάνοια είναι εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του. Ο άνθρωπος εγείρεται και επαναστατεί, όταν αισθανθεί τον εχθρό μέσα του. Όσο μαραζώνει στην αυταπάτη και θεωρεί ότι όλοι οι εχθροί του βρίσκονται έξω από τα όρια της προσωπικότητάς του, δεν αγανακτεί εναντίον του εαυτού του. Όμως, όταν μια μέρα ανοίξουν τα μάτια του και δει τους ληστές και τους κακοποιούς μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τότε ξεχνάει αυτούς που επιτίθενται στην οικία του από τα έξω και διαθέτει όλες τις δυνάμεις του στο να διώξει τους ξένους που εισέβαλαν βίαια και θρονιάστηκαν στα εσωτερικά του δωμάτια.

 

Ο Ηγούμενος Νεκτάριος Μορόζοβ

…για να μετανοήσει ο άνθρωπος, δεν απαιτούνται κάποιοι ιδιαίτεροι αγώνες και αθλήματα. Απαιτείται μόνο να συνειδητοποιήσει τις αμαρτίες του, να νιώσει πόσο μακριά είναι από τον Θεό και να μετανοήσει, δηλαδή, να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό. Αυτή η παράκληση μπορεί να εκφραστεί με απλά λόγια: «Κύριε, αμάρτησα, αλλά θέλω να επιστρέψω σε Σένα και να ζω με τρόπο που να Σε ευαρεστεί. Συγχώρεσέ με!» Βεβαίως, η μετάνοια δεν εξαντλείται σε μια στιγμιαία μόνο αλλαγή του νου του ανθρώπου, δηλαδή, στην αλλαγή της καρδιάς του μια συγκεκριμένη μόνο στιγμή. Επειδή αμαρταίνουμε για μεγάλο διάστημα, συνηθίζουμε σε αυτό, αποκτούμε συνήθειες, οι οποίες λέγονται ακριβώς έτσι, αμαρτωλές συνήθειες, και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε άμεσα από αυτές. Ουσιαστικά, μπορούμε να πούμε ότι όλη η ζωή μας στην Εκκλησία, από τη στιγμή που μπαίνουμε σε Αυτήν, είναι ο δρόμος της μετανοίας…

 

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν

Όσο ελλειμματική και να είναι η νηστεία μας, αν είναι πραγματική νηστεία, θα μας φέρει μπροστά σε πειρασμούς, αδυναμία, αμφιβολίες και εκνευρισμούς. Με άλλα λόγια, θα είναι μια πάλη, στην οποία, πιθανόν, θα νικηθούμε πολλές φορές. Αν, όμως, η νηστεία μας, στην ουσία της είναι πραγματική, τότε αποκαλύπτεται η ζωή μας εν Χριστώ, η ζωή πάλης και αγώνα.

 

Ο γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Ο άνθρωπος με την νηστεία γίνεται αρνί. Όταν γίνεται θηρίο, σημαίνει ότι η άσκηση που κάνει ή είναι πάνω από τις δυνάμεις του ή την κάνει από εγωισμό, γι’ αυτό δεν δέχεται θεία βοήθεια.

 

Ο ιερέας Αλέξανδρος Ελτσανίνοβ

…στον πνευματικό μας πρέπει να φέρνουμε όχι λίστα με αμαρτίες, αλλά την συναίσθηση της μετανοίας, όχι την λεπτομερή αναφορά, αλλά την συντετριμμένη καρδιά. Όμως, το να ξέρεις τις αμαρτίες σου δε σημαίνει ότι μετανοείς για αυτές. Βέβαια, ο Κύριος δέχεται την ομολογία μας, την ειλικρινή, την ευσυνείδητη, ακόμα και όταν δε συνοδεύεται από βαθιά συναίσθηση της μεταμέλειας (αρκεί, βεβαίως, να εξομολογούμαστε με θάρρος τη συγκεκριμένη αμαρτία, δηλαδή την «λιθώδη αναισθησία» μας). Κι όμως, η συντριβή καρδιάς και η θλίψη για τις αμαρτίες μας είναι τα πιο σημαντικά από αυτά που μπορούμε να φέρουμε στην εξομολόγηση.

 

Ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Μοραΐτης

Λέει κάποιος: «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια…»

Αδελφέ μου· η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. Και κάθε φορά που αρρωσταίνεις πηγαίνεις στο γιατρό και παίρνεις φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου. Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της χάριτος θα γιατρέψει ολότελα την συγκεκριμένη πληγή.

 

Ο Μητροπολίτης Σούροζ Αντώνιος

– …Αν θέλεις πραγματικά να μετανοείς, να εξομολογείσαι αληθινά και να αλλάζεις, δε χρειάζεται να επικεντρώνεσαι μόνο στα άσχημα που έχεις. Πρέπει να αφήσεις το φως να μπει μέσα σου. Και για αυτό χρειάζεται να δίνεις βαρύτητα σε αυτό που έχεις φωτεινό. Και στο όνομα αυτού του φωτός να παλεύεις το σκότος που έχεις μέσα σου.

– Ναι, αλλά πώς να το κάνω; Άραγε, θα σκέφτομαι ότι να, τι καλός που είμαι στο ένα ή στο άλλο;

– Όχι! Να διαβάζεις το Ευαγγέλιο και να σημειώνεις τα αποσπάσματα που ακουμπάνε στην ψυχή σου, για αυτά που νιώθει δέος η καρδιά, αυτά με τα οποία γίνεται πιο φωτεινός ο νους, αυτά που παρακινούν τη θέλησή σου να επιθυμείς νέα ζωή. Και να γνωρίζεις ότι σε αυτόν τον λόγο, σε αυτήν την εικόνα, σε αυτήν την εντολή, σε αυτό το παράδειγμα του Χριστού βρήκες μια αναλαμπή του Θείου φωτός. Και η βεβηλωμένη και μαυρισμένη εικόνα, που είσαι εσύ, έγινε πιο φωτεινή. Αρχίζεις και ομοιάζεις λίγο με τον Χριστό. Αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαλύπτεται μέσα σου η εικόνα του Θεού. Και αν είναι έτσι, τότε να το θυμάσαι. Αν θα αμαρταίνεις, τότε θα βεβηλώνεις το κειμήλιο που έχεις μέσα σου, που ζει, που ενεργεί, που μεγαλώνει. Θα σβήνεις μέσα σου την εικόνα του Θεού, θα σβήνεις το φως ή θα το περιβάλλεις με σκότος. Μην το κάνεις αυτό. Αν είσαι πιστός στις αναλαμπές του φωτός, που έχεις ήδη μέσα σου, τότε σιγά-σιγά το σκότος γύρω σου θα εκλείπει.

 

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

…άνθρωπος που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί την αγνότητα της καρδιάς του και την καθαρότητα της ψυχής του δεν μπορεί να ζει χωρίς τη μετάνοια. Ένας τέτοιος άνθρωπος περιμένει και διψάει για κάθε εξομολόγηση, όπως η ξερά γη διψάει για ζωοποιό ύδωρ. Σύμφωνα με τον προφητάνακτα Δαβίδ, «ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι» (Ψαλ.142: 6). Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δεν έχει ξεπλύνει σε όλη τη ζωή του την σωματική βρωμιά! Έτσι και η ψυχή απαιτεί λούσιμο. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε το Μυστήριο της Μετανοίας, αυτό το θεραπευτικό και καθαρτικό «δεύτερο Βάπτισμα»!

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

foma.ru

Πηγή:https://gr.pravoslavie.ru/152673.html

Τα πνευματικά διαμάντια του Μεγαλόσχημου Ιωάννη (Μάσλοβ)

Περί αγάπης, ταπεινοφροσύνης, σωτηρίας, μετάνοιάς.

"Ας είμαστε το φλεγόμενο κερί, που, τουλάχιστον, θα ζεστάνει κάποιον...". Aυτήν τη συμβουλή/οδηγία έδινε στα πνευματικά του παιδιά ο Μεγαλόσχημος Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Μάσλοβ). Η υλοποίηση στην πράξη αυτής της συμβουλής αποτέλεσε ακέραιο κομμάτι ολόκληρου του βίου του ίδιου του ιερέα, ενός εξαίρετου θεολόγου του 20ού αιώνα, ενός έμπειρου εξομολογητή και Γέροντα της Τριαδικής Λαύρας του Αγίου Σεργίου. Η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Ιουλίου.

Ο χαρισματούχος γέροντας π. Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης

Ενώ έπεφταν βόμβες στο σιμωνοπετρίτικο μετόχι της Θείας Αναλήψεως το 1944, ο πνευματικός παπα-Ιερώνυμος έψαλλε ατάραχος τους χαιρετισμούς του Σταυρού και της Παναγίας. Στον ανήσυχο κόσμο επαναλάμβανε: «Σιωπή, σιωπή».

Την ημέρα εκείνη, παρότι του ζήτησαν να μη λειτουργήσει, εκείνος δεν δέχθηκε και στο κοινωνικό είπε από την ωραία πύλη: «Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, προσέλθετε».

Γράφει σχετικά η καθηγουμένη Aγνή: