Γράφουν οι:
Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Ευαγγελία Δασκαλάκη, Mαθήτρια Λυκείου
Έτος 2040. Υπήρχε κάποτε μια χώρα, στην οποία οι πολίτες της απαγορευόταν να κοιτάξουν ψηλά στον ουρανό. Ήταν υποχρεωμένοι να περπατούν συνεχώς με το κεφάλι σκυμμένο, να βλέπουν το βρωμισμένο οδόστρωμα, τα πεταμένα σκουπίδια, τις ακαθαρσίες των ζώων στα πεζοδρόμια.
Όποιον και να ρωτούσες, κανείς δεν ήξερε να σου απαντήσει γιατί απαγορευόταν να κοιτάξεις τον ουρανό. Κάποιοι γεροντότεροι θυμόντουσαν (και αυτοί αμυδρά) ότι όλα είχαν ξεκινήσει από μια υπουργική απόφαση, αλλά και αυτών η μνήμη είχε πλέον ξεθωριάσει, χωρίς να μπορούν να δώσουν περισσότερες πληροφορίες. Είχε περάσει τόσος πολύς καιρός, που οι άνθρωποι περπατούσαν με σκυμμένο το κεφάλι, ώστε οι περισσότεροι είχαν πια εξοικειωθεί και αγαπήσει την καταθλιπτική και μονότονη συμπεριφορά τους, με την οποία είχαν πλέον συμβιβαστεί και δεν ήθελαν να την αλλάξουν. Μερικοί μάλιστα ένιωθαν και ασφαλείς, απολαμβάνοντας την νέα τους ζωή. Η απάνθρωπη αυτή απαγόρευση είχε όμως αλλοιώσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και τους είχε μεταβάλει σε ράθυμους, νωχελικούς, σκυθρωπούς, νευρικούς και αγέλαστους.
