«Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό;»

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος:

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: Γνωρίζεις τί γίνεται ἂν διαβάζεις τούς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας κάθε μέρα;

Στὰ παλιὰ χρόνια, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ τὸ 1800, κάποιος ἐκεῖ τότε, ὑπῆρχαν πολλοὶ λησταί, ὅπως εἶναι γνωστό, ποὺ στήνανε καρτέρι στὰ σταυροδρόμια, καὶ λήστευαν τοὺς περαστικούς.

 

Κάποιος λοιπὸν ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἀρχιληστᾶς εἶχε βάλει μερικοὺς συντρόφους, νὰ στήνουν τὸ καρτέρι τους σὲ ἕνα σταυροδρόμι ποὺ ἦτο ἀναγκαστικὸ πέρασμα γιὰ τοὺς περαστικοὺς πεζοπόρους, ἀπὸ τὴ μία πόλη στὴν ἄλλη. Καὶ ὅποιος περνοῦσε, εἴτε ἦταν μόνος του, εἴτε ἦταν δύο εἴτε τρεῖς, τοὺς λήστευαν.

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Να είμαστε αμίλητοι μέσα στην εκκλησία.

 

Μία Κυριακή, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, μερικὲς ψυχὲς τὸ εἶχαν «παραξηλώσει» μὲ τὶς φωνὲς καὶ τὰ γέλια.

Ἐκείνη τὴν ὥρα μοίραζα Ἀντίδωρο καὶ ὁ συλλειτουργός μου ἔκανε τὴν Κατάλυσι. Εἶχαν δὲν εἶχαν μείνει καμμιὰ δεκαριὰ ἐκκλησιαζόμενοι, γιὰ νὰ πάρουν ἀκόμα Ἀντίδωρο.

Ἑνὸς ἀπ᾿ αὐτοὺς στράφηκε ξαφνικὰ τὸ βλέμμα, ἐνῶ γελοῦσε δυνατά, πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἶδε ἐμένα βέβαια νὰ μοιράζω τὸ Ἀντίδωρο, ἀλλὰ τὸ Τέμπλο μπροστά του νὰ ἔχη ἐξαφανιστῆ!…

Ἡ ματιά του ἔπεσε πρῶτα στὸν π. Π., τὸν ὁποῖο εἶδε νὰ σηκώνη τὸ ἅγιο Ποτήριο, γιὰ νὰ κάνη τὸ ὑπόλοιπο τῆς Καταλύσεως, ταυτόχρονα ὅμως εἶδε ὅλο τὸ Ἱερὸ Βῆμα νὰ εἶναι γεμᾶτο ἀπὸ Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἦταν σὲ στάσι εὐλαβική, μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια καὶ σκυμμένο τὸ κεφάλι, σοβαροὶ καὶ στραμμένοι ὅλοι πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἱερέως, ποὺ ἔκανε τὴν Κατάλυσι.

Πρωτοπ. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: «Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό;»

 

Πρωτοπ. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

 

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Ένα θαυμαστό περιστατικό που συνέβη τα Χριστούγεννα του 1987

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Δεκέμβριος του 87.

Περπατά στο δρόμο ένας χριστιανός. Έξω από μια εκκλησία ένας ζητιάνος σχεδόν γυμνός, παραμονές των εορτών, χειμώνας, σαρακοστή Χριστουγέννων είπαμε, το κρύο τσουχτερό, κρυώνει. Τον βλέπει ο χριστιανός, τον λυπάται, βγάζει από πάνω του το μάλλινο χοντρό σακάκι και το βάζει στο ζητιάνο.

– Ευχαριστώ, του λέει εκείνος, και απλώνει ο ζητιάνος το χέρι και του δίδει ένα κομμάτι αντίδωρο τυλιγμένο σ’ ένα χαρτί.

Το πήρε γεμάτος απορία και όπως ήταν νηστικός το έφαγε.

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: Μη φοβάσαι, Εγώ σε προστατεύω

Κάποτε ένας ιερεύς που ήτανε αγνός σαν το κρύσταλλο, - θα τονίζονται οι αρετές αυτών των παραδειγμάτων που θα σας αναφέρω, γιατί μέσα από αυτές θα βγαίνει ο λειτουργός του Υψίστου - 

 

Επαναλαμβάνω, ήταν αγνός σαν κρύσταλλο, καθαρός και αμίαντος από κάθε τι αισχρό, ρυπαρό και σαρκικό, βρέθηκε, ακούτε τώρα; βρέθηκε ο εν λόγω ιερεύς ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες στο κελί μιας συνοδείας στο Άγιον Όρος που του πρόσφερε ολοκάρδια φιλοξενία και αγάπη. 

 

Το πρώτο βράδυ αφού αγρύπνησε με πολλά πολλά δάκρυα, κατάκοπος και καταπονεμένος, ξάπλωσε για λίγο να αναπαυθεί γιατί ύστερα από λίγο θα έπρεπε να σηκωθεί με το τάλαντο για τη μετα-μεσονύχτια Θεία Λειτουργία. 

 

Εντελώς απροσδόκητα βλέπει μια τεράστια λευκή γάτα, από το πουθενά, να πηδάει και να γαντζώνεται στον ώμο του και να βυθίζει τα νύχια της στο λαιμό του και κυρίως στις καρωτίδες με σκοπό να τις ξεσχίσει. 

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: «Ἐγώ πάτερ μου, γιά νά ξέρεις εἶμαι πολύ καλός χριστιανός...»

Ήρθε κάποιος χριστιανός, επαναλαμβάνω πριν από τέσσερα χρόνια, πέντε, δεν θυμούμαι, μου είπε το όνομά του, και ήλθε σε μένα επειδή είχε πεθάνει ο πνευματικός του, – γνωστός, από το Λοιμωδών, – και αμέσως μετά μου είπε: «Εγώ πάτερ μου, για να ξέρεις είμαι πολύ καλός χριστιανός, είμαι και ταπεινός, είμαι και δίκαιος», και τον ρώτησα από πού αυτό το συμπέρασμα.
 

Και μου απαντάει: «Έχω πολύτεκνη οικογένεια, είμαι τμηματάρχης στη Άλφα Δημόσια Υπηρεσία, πηγαίνω κάθε Κυριακή και γιορτή στην Εκκλησία, κάνω την προσευχή μου πρωί και βράδυ, δίνω πολλές ελεημοσύνες, και μάλιστα φτάνω μέχρι και την εντολή που δίνει ο Θεός, να δίνουμε μέχρι και το δέκατο από το μισθό μας, επισκέπτομαι τους αρρώστους στα νοσοκομεία, κατάκοιτους στα σπίτια, νηστεύω Τετάρτες και Παρασκευές και όλες τις Σαρακοστές, εξομολογούμαι τακτικά, κοινωνώ επίσης …».

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: Μετάνοια ζήτησε ὁ Χριστός. Ἀπό "ἁγίους" χορτάσαμε.

Ένας ιερέας είχε μεγάλη πεποίθηση στον εαυτό και τις δυνάμεις του και πίστεψε πώς με τις φτωχές δυνάμεις του και χωρίς πνευματικό οδηγό και ταπείνωση , μπορούσε να κάνει ακριβώς ότι και οι άγιοι.

 

Αποφάσισε λοιπόν όλη την μεγάλη τεσσαρακοστή ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΝΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΕΡΟ εκτός από αυτό της κοινωνίας και της κατάλυσης, όπως οι πατέρες της ερήμου. 

«ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ, Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙ!»

Κάποιος ιερεύς, προ του 1940, καθώς μου διηγείτο ένας εγγονός του, πήγε ένα πρωινό που ήταν γιορτή στην Εκκλησία για να λειτουργήσει. Τα καντήλια ήταν όλα σβηστά, γιατί από κάποιο σπασμένο τζάμι έμπαινε αέρας. Τα είχε σβήσει όλα, ακόμα και το ακοίμητο καντήλι.

     

Στενοχωρήθηκε ο παππούλης, γιατί ήταν ευλαβής. Ψάχνεται για σπίρτα, δεν είχε. Κοιτάζει στο παγκάρι, κοιτάζει στα ντουλάπια, ψάχνει από ’δω, ψάχνει από ’κει, δεν βρίσκει τίποτα. Τού ’ρθαν δάκρυα στα μάτια γιατί έπρεπε να πάει πάλι πίσω στο σπίτι. Ήταν όμως χειμώνας· έξω έβρεχε, φυσούσε δυνατός αέρας, παγωμένος βοριάς, επικρατούσε μεγάλη κακοκαιρία.

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: Γνωρίζεις τι γίνεται αν διαβάζεις του Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε μέρα;

 

Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος εκεί τότε, – υπήρχαν πολλοί λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και λήστευαν τους περαστικούς,– κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη.

Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν.

Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.

Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, – τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε.

Εγώ ΦΤΑΙΩ... - π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

 

Στο συγκεκριμένο βίντεο ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος (πνευματικό παιδί του Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας) μας μιλάει για το πως πρέπει να βάλουμε στην καρδιά μας τα Μυστήρια της Εκκλησίας και την λογική του ΄΄Εγώ ΦΤΑΙΩ΄΄.

 

Όχι σε εμβόλια και μάσκες! Ξεκάθαρη ερμηνεία της προφητείας του Γέροντος Εφραίμ από τον π. Στέφανο Αναγνωστόπουλο και ανακοίνωση άρνησής του να κάνει αυτό το εμβόλιο!

σ.σ. Ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος ζήτησε δημόσια συγνώμη, δείχνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο την αγάπη και τον σεβασμό στον Γέροντά του αλλά και το αίσθημα ευθύνης απέναντι στο ποίμνιό του. Το δεύτερο φαίνεται να λείπει πολύ στις μέρες μας. Η αρχική θέση του π. Στεφάνου στα βλάσφημα μέτρα εντός των Ναών μας είχε προβληματίσει και λυπήσει. Είθε να παραδειγματιστούνε και άλλοι κληρικοί από αυτήν την γενναία Ορθόδοξη στάση.

 ✶✶✶

Ακολουθεί μερική απομαγνητοφώνηση….

…Αρνούμαι εγώ και η πρεσβυτέρα μου να κάνουμε εμβόλια. Αν είναι να αρρωστήσουμε και να πεθάνουμε, «γενηθήτω το θέλημα Του».…

…Μια τρίτη διόρθωση που αφορά την προφητεία του Γέροντος Εφραίμ και που είναι πλέον οριστική. Ήρθα χθες  σε επαφή με δικούς μας αγιορείτες ηγουμένους τηλεφωνικά  και δύο άλλους μοναχούς που ομολόγησαν ότι έχουν ακούσει από το στόμα του γέροντος, την δεκαετία 2000-2010, στην Αριζόνα, την ίδια προφητεία, με διαφορετική όμως τοποθέτηση. Είπε δηλαδή ότι θα ‘ρθει  καιρός που  οι ιερείς θα λειτουργούν σαν κλόουν, και σαν κλόουν θα τελούν τη Θεία Λειτουργία, να μην πω δηλαδή ένα-ένα τα άλλα μυστήρια…

Ο μοναχός που ηταν πλανεμένος (π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος)

Μας έλεγε ο αββάς Δανιήλ ο Φαρανίτης, για έναν μοναχό εκεί στην σκήτη του Σινά, που στην πρακτική ασκηση ηταν μέγας και τρανος, στην πίστη ομως, στο θεωρητικο μέρος φαίνεται, εξ αιτίας της απλοϊκότητος που ειχε, επεφτε σε ορισμένα σφάλματα. Τι ελεγε;

Ελεγε οτι ο αρτος που κοινωνουμε δεν ειναι πράγματι το Σωμα του Χριστου, αλλα ενα υποκατάστατο. Τον ακουσαν λοιπον κάποιοι αλλοι Γέροντες, υπηρχαν πάρα πολλοι, και σκέφτηκαν οτι δεν πρέπει να πάει χαμένος ενας τόσο μεγάλος ασκητικος αγώνας , που εκανε τόσους κόπους, τόσα χρόνια, τόση προσπάθεια. 

Γι αυτο λοιπον τον επισκεύθηκαν και του ειπαν τα εξης: - Γέροντα, ακούσαμε για κάποιον, για κάποιον ... , χωρις να πουνε οτι " εισαι εσύ" , κάτι τι το απίστευτο. Δηλαδή οτι ισχυρίζεται αυτος, πως ο αρτος που κοινωνουμε δέν ειναι το Σωμα του Χριστου, παρα

ενα υποκατάστατο. 

Κάποιοι μοναχοί ἤθελαν νά κατηγορήσουν ἕναν Γέροντα... (π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος)

Πρὶν ἀπό εἴκοσι περίπου χρόνια, κάποιοι μοναχοὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος, θέλησαν νὰ κατηγορήσουν κάποιον γέροντα γιὰ ἐγκατάλειψη τοῦ ζηλωτικοῦ πνεύματος, γιὰ δῆθεν πνευματικὲς παρατυπίες, γιὰ οἰκουμενισμὸ καὶ ἄλλα παρόμοια, φαιδρὰ ὅμως. 

Τὸ ἔκαμαν καί το κάνουν ἀκόμα. Ὅσα δὲ φτάνει ἡ ἀλεποῦ τὰ κάνει κρεμαστάρια, λέει ὁ λαός. Κάποιος ὅμως ἀπ᾿ αὐτούς, πῆγε τὴν ἴδια χρονιὰ σὲ μιὰ βραδινὴ ἀκολουθία καὶ Θεία Λειτουργία. 

Καὶ στὸ τέλος εἶχε σκοπὸ μπροστὰ σ᾿ ὅλους τοὺς καλογήρους, νὰ προσβάλλει, νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ κακολογήσει αὐτὸ τὸ Γέροντα, ποὺ ἦταν πλέον ἡγούμενος καὶ κατὰ Θεία Πρόνοια ἦταν ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ λειτουργός. Δυστυχῶς ἡ κακία καὶ ἡ ἄγνοια παραμένουν ἄσβεστα σ᾿ ἀνθρώπους ποὺ φθονοῦν.

Στάθηκε λοιπὸν σ᾿ ἕνα στασίδι, ὁ ἐν λόγῳ μοναχός, καὶ παρακολουθοῦσε τὰ τελούμενα. Καὶ νὰ ποὺ πλησίασε καὶ ἡ στιγμὴ τῆς Θείας Κοινωνίας. 

Όχι στις σκέψεις: Μη μιλάς ποτέ με το μυαλό σου!

Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ΠΡΟΣΟΧΗ. Προσοχή στη σκέψη, στη διάνοια, στον νού.

 

Γιατί όλα τα αμαρτήματα και εγκλήματα, όλες οι πτώσεις και όλα τα πάθη, ξεκινούν απο τον νούν. Άν προσέχουμε και διώχνουμε τον πρώτο λογισμό, την πρώτη προσβολή, την πρώτη κακή σκέψι, δέν θα αμαρτήσουμε ποτέ.

Γι’ αυτό και η συμβουλή μου είναι: “ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ”. Όχι μόνο σε σχέση με την προσευχή, αλλά ειδικά σε σχέση με την αμαρτία.

Όμως επειδή είμαθε αδύνατοι πνευματικά και ο πειρασμός έρχεται με ορμή να μας παρασύρη στο κακό, έχουμε ανάγκη απο τη βοήθεια του Θεού. 

Αλλοίμονο σ’ αυτόν που θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και δυνατό χαρακτήρα.

H δύναμη και η αξία του θυμιάματος - π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Για την δύναμη και την αξία του θυμιάματος θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης που περιγράφεται στα κεφάλαια 16 και 17 των Αριθμών: Εκεί μέσα βλέπομαι την ανταρσία τριών ανδρών, του Κορρέ, του Δαθαν και του Αδαρών. Μαζί όμως μ’ αυτούς εστασίασαν και άλλοι 250 από τους Ισραηλίτας, ήσαν περισσότεροι από 1.000.000, που ήσαν άρχοντες και εκλεκτά μέλη των συνελεύσεων του λαού. Και η ανταρσία των τριών αυτών ανδρών, που παρέσυραν και τους άλλους, γιατί λέτε ήταν;

Ήταν για να πάρουν την γενική αρχηγία που είχαν ο Μωυσής και ο Ααρών και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο αρνήθηκαν να αναγνωρήσουν την ιερωσύνη και αρχιερωσύνη του Ααρών. Ο Θεός δια του Μωυσέως μακροθυμεί, αλλά εκείνοι αποθρασύνονται. Τότε επεμβαίνει ο Κύριος και για να παιδαγωγήσει το πλήθος του λαού, τιμωρεί τους επαναστάτες.

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: Πῶς πάει ὁ ζῆλος σου;

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Σ’ ἕνα ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» (1-11-1956), τὸ ὁποῖο εἶχε φυλάξει στὸ ἀρχεῖο του ὁ ἀείμνηστος Γέροντας, πατὴρ Ἀρσένιος Κομπούγιας, τοῦ ἡσυχαστηρίου «Παναγία ἡ Γοργοεπήκοος» στὴ Ναύπακτο, γράφει τὸ ἑξῆς σημαντικὸ γεγονός: 

Ἕνας ἱερεὺς ζηλωτὴς, μὲ πλούσια δράση, εἶδε κάποτε ἕνα ὄνειρο. Ὁ ἴδιος μᾶς τὸ ἔχει περιγράψει ὡς ἑξῆς: 

«Καθόμουνα στὴν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι ἐξαντλημένος ἀπὸ τὴν ἐργασία. Τὸ σῶμα μου πονοῦσε ἀπ’ τὴ μεγάλη κόπωση. 

Πολλοὶ στὴν ἐνορία μου ζητοῦσαν τὸν πολύτιμο «Μαργαρίτη». Καὶ πολλοὶ τὸν εἶχαν βρεῖ. Ἡ ἐνορία μου προόδευε ἀπὸ κάθε ἄποψη. Ἡ ψυχὴ μου πλημμύριζε ἀπὸ χαρά, ἐλπίδα καὶ θάρρος. Τὰ κηρύγματά μου ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωση. Πολλοὶ προσήρχοντο στὴν Ἐξομολόγηση. Ἡ ἐκκλησία μου ἦταν πάντοτε ἀσφυκτικὰ γεμάτη. Εἶχα κατορθώσει νὰ κινητοποιήσω ὁλόκληρη τὴν ἐνορία. 

Η υπομονή του Ιερέα κι η παρηγορία του Αγίου Πνεύματος

Γνώρισα έναν υπέργηρο ιερέα με 70 χρόνια στην ιεροσύνη. Χή­ρεψε από πολύ νωρίς, υστέρα από 12 χρόνια γάμου.

Από την έγγα­μη του ζωή απέκτησε 7 παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με πολύ μεγάλο κόπο, χωρίς να βάλη άνθρωπο στο σπίτι του ούτε συγγενή για να βοηθήσει στη μαρτυρική ανατροφή τους. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα πού έχει μια ενορία με την πληθώρα των λειτουργικών και ποιμαντικών καθηκόντων.

Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίζει με ηθική αξιοπρέπεια και το οξύ πρόβλημα της προσωπικής του χηρείας, διότι ήταν νέος στην ηλικία άνθρωπος. Έτσι είχε βαθύτατο πόνο στην καρδιά, πού τον έβγαζε πολλές φορές όταν λειτουργούσε.

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος - Ο πατήρ Χερουβείμ και ο Άγιος Λαυρέντιος ο Μεγαλομάρτυς Διάκονος

Πριν λίγο καιρό, χριστιανοί μου, γνώρισα έναν ευλαβέστατο έγγαμο ιερέα, τον πατέρα Χερουβείμ. Ο πατήρ Χερουβείμ ήταν φιλακόλουθος, ευλαβής, καλοσυνάτος, πράος, και με ταπεινό το φρόνημα.

Συγχρόνως, ήτο και αφανής εργάτης, από το 1960 και εντεύθεν, της προφορικής ευχής, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", επηρεασμένος, κυρίως, από το τότε κυκλοφορηθέν βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

Ἡ ἀξία καί ἡ δύναμη τοῦ θυμιάματος – π. Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου

Για την δύναμη και την αξία του θυμιάματος θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης που περιγράφεται στα κεφάλαια 16 και 17 των Αριθμών: Εκεί μέσα βλέπομαι την ανταρσία τριών ανδρών, του Κορρέ, του Δάθαν και του Αδαρών.

Μαζί όμως μ’ αυτούς εστασίασαν και άλλοι 250 από τους Ισραηλίτας, ήσαν περισσότεροι από 1.000.000, που ήσαν άρχοντες και εκλεκτά μέλη των συνελεύσεων του λαού. 

Και η ανταρσία των τριών αυτών ανδρών, που παρέσυραν και τους άλλους, γιατί λέτε ήταν;

Ήταν για να πάρουν την γενική αρχηγία που είχαν ο Μωυσής και ο Ααρών και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο αρνήθηκαν να αναγνωρήσουν την ιερωσύνη και αρχιερωσύνη του Ααρών. Ο Θεός δια του Μωυσέως μακροθυμεί, αλλά εκείνοι αποθρασύνονται.