Ευλογία από την υπακοή στον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Όταν σε κάποια στιγμή δυσκολευτήκαμε οικονομικά – διηγείται η πρεσβυτέρα Μαρία Ιωάννου Χατζηθανάση – ρωτήσαμε τον γέροντα Ιάκωβο εάν είναι ευλογημένο να πάω σε σχολείο να εργασθώ. Γνωρίζαμε γενικά ότι ήθελε να είναι η μητέρα κοντά στα παιδιά, αλλά ο τρόπος που μας απάντησε, μας εντυπωσίασε, και γι’ αυτό τον καταθέτω: «Πρεσβυτέρα μου, στο σπίτι σου έχεις μία ολόκληρη τάξη, προλαβαίνεις να την διδάξης;». Όταν του απάντησα ότι φυσικά δεν προλάβαινα να κάνω αυτά που θα ήθελα στα παιδιά μου, τότε χαμογελώντας μου είπε: «Τότε, πώς θα μπορής, πρεσβυτέρα μου, να διδάξης τα άλλα παιδιά;».

Μας ενίσχυσε κατόπιν υπενθυμίζοντας το χωρίον «τα πετεινά του ουρανού ούτε σπείρουν ούτε θερίζουν…», και μας δυνάμωσε με τέτοιο τρόπο που ούτε το ξανασυζητήσαμε αυτό το θέμα. Ευλογία είδαμε από την υπακοή στην συμβουλή του. Δι’ ευχών του τα παιδιά έμαθαν και στις ευλογημένες στερήσεις και στα ευλογημένα θαύματα που συνοδεύουν κάθε προσπάθεια ευλογημένης υπακοής.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Έχομε ανάγκη από Χριστό και ψυχή

«Να κάνης μεγάλη υπομονή και να μην στενοχωριέσαι, διότι είσαι άνθρωπος ευαίσθητος και γι’ αυτό έχετε προβλήματα υγείας. Να κάνης την καρδιά σου βράχο για να ανθέξης. Ο Θεός δεν θα σ’ αφήση, θα σε ενισχύση και θα σ’ ευλογή. Χαίρομαι που σκέπτεσαι για την ψυχή σου και μεριμνάς για την αιώνιον ζωήν. Ό,τι δύναμαι κάνω για σας και την οικογένειά σου, δεήσεις, θείας Λειτουργίας και προσευχάς». (Απόσπασμα επιστολής του).

✶✶✶

«Ο Θεός δίνει και δοκιμασίες. Η αγάπη του Χριστού δοκιμάζει τους ανθρώπους».

Βοήθεια του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη σε παιδιά

Τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη – διηγείται ανώνυμος ιερεύς – τον γνώρισαν οι γονείς μου, όταν ήμουν στο τέλος του Δημοτικού σχολείου. Οι αναμνήσεις μου είναι λίγο “θολές” λόγω ηλικίας και δυστυχώς απροσεξίας περί τα πνευματικά.

Η ανάμνηση του αγίου Γέροντος που είχα πάντοτε ήταν η θύμηση ενός ανθρώπου με αγάπη πραγματική και με ένα χαρακτηριστικό “πονεμένο” και σεβαστικό χαμόγελο, που έδειχνε την διάθεσή του να αναπαύση και να προστατέψη με κάθε τρόπο τον κάθε άνθρωπο που είχε απέναντί του.

Ήταν δεδομένο στις συζητήσεις των γονέων ότι ο Γέροντας ήταν ένας άγιος, αν και τότε δεν εμβαθύναμε τα παιδιά στο τι σήμαινε αυτό.

Άγιοι συνεργοί του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη

Κάποτε – διηγείται η κυρία Γεωργία Παπαχαρίση – πήγε ένα λεωφορείο με προσκυνητές στον Όσιο Δαυΐδ είχαν και παιδιά μαζί τους. Ο Γέροντας διηγήθηκε, πώς ο όσιος Δαυΐδ έκτισε το Μοναστήρι: Ότι πήγε στην Ρωσσία, έκανε έρανο, μάζεψε χρήματα, έπειτα βρήκε ένα κορμό δένδρου, άνοιξε μια τρύπα, έβαλε μέσα τα χρήματα, τα έκλεισε καλά να μην βραχούν, το σταύρωσε και είπε, «να πάτε στις Ροβιές Ευβοίας», ρίχνοντας τον κορμό στην θάλασσα. Όταν ήρθε ο κορμός στις Ροβιές, τον βρήκαν κάποιοι άνθρωποι και τον περιεργάζονταν. Εκείνη την στιγμή έφτασε ο όσιος Δαυΐδ, τους είπε ότι ήταν δικός του ο κορμός και τον πήρε.

Ο Άγιος Γεώργιος προστατεύει τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοιας

Διηγείται ο Γέροντας:

 

”Γύριζα από κάποια δουλειά, καβάλα σε ένα γαϊδουράκι και όταν έφθασα εκεί (ένα σημείο που του είχε εμφανισθεί ο πειρασμός άλλη φορά) το ζώο ξαφνικά σταμάτησε και ξεφυσούσε φοβισμένο, χτυπούσε τα πόδια του χωρίς να προχωράει καθόλου, γιατί ο πειρασμός ήταν ξαπλωμένος στη μέση του δρόμου, με σκοπό να με ρίξει από το ζώο και να μου κάνει κακό. 

 

Εγώ έκανα την προσευχή μου, έκανα τον Σταυρό μου, επικαλέστηκα τον Άγιο Γεώργιο, που εκεί κοντά είχε ένα ξωκκλήσι του, και τότε το ζώο κάνοντας ένα τεράστιο άλμα, σαν να υπήρχε μπροστά μας μεγάλο εμπόδιο, πέρασε με μεγάλο κίνδυνο και δικό μου και δικό του. Πως με φύλαξε ο Θεός και κρατήθηκα στο σαμάρι και δεν σκοτώθηκα! Ήταν θαύμα!”.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Να προσέχετε την ψυχή σας

 

«Οι γιατροί λένε τα δικά τους. Γιατρός να γίνη ο Χριστός μας να βοηθήση τον άρρωστο. Θα βοηθήση η Χάρις του Θεού και θα περάσουν. Εύχομαι να είναι περαστικά».

✶✶✶

«Παιδιά μου, να κάνουμε ό,τι μπορούμε αγαθοεργίες, να έχουμε μετάνοια και τις προσευχές μας στον Θεό, διότι λέγει ο Κύριος “Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”. Πάντως, παιδιά μου, η προσευχή στηρίζει τον άνθρωπο. Και κάποτε, όταν είχα έρθη στο μοναστήρι πριν 35 χρόνια, λέγω “Άγιε Δαυΐδ, ήρθα σε σένα για να με φωτίσης, να μου δώση ο Θεός και εμένα φώτιση, να μην κάνω πράξεις κακές και αμαρτίες, μόνο το καλό έργο”. Λοιπόν, και εκεί που προσευχόμουν, λέγω “να μου δώση πίστη”. Πιστεύω από παιδί, αλλά θέλω να με δώση πίστη. Εκεί μέσα που προσευχόμουν, τι έπαθα και μου ήρθε! (στο νου εκείνο που λέγει στο Ευαγγέλιο): “Όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε, πρόσθεσε πίστη”. Με συγχωρείτε, παιδιά μου, εγώ δεν το ‘χα διαβάση στα χαρτιά μας, εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε τίποτε, μια Σύνοψη είχα μόνο, ό,τι είχαμε τα αφήσαμε στην πατρίδα μου στην Μικρά Ασία και εδώ δεν είχαμε τίποτε, δεν υπήρχαν θεολόγοι πατέρες εκείνη την εποχή. Ένας Ιεροκήρυκας ήταν στην Χαλκίδα και ο Επίσκοπος».

Το… “φθινοπωρινό πουλάκι” που αγίασε!

(από τα παιδικά χρόνια του Γ. Ιακώβου Τσαλίκη)

 

Οι Άγιοί μας, καθώς και οι μεγάλοι γέροντες και ασκητές μας, ήταν κι αυτοί κάποτε παιδιά! Ας διαβάσουμε, λοιπόν, ένα μικρό απόσπασμα, μια θαυμαστή ιστορία από τα παιδικά χρόνια του Γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη, όπως καταγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο της Άννας Ιακώβου, «Ήταν κάποτε παιδιά - Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης»

….Φθινοπωρινό πουλάκι τον έλεγε η μάνα του, η κυρά-Δωρούλα, τον Ιάκωβο. 

Έτσι αδύνατος κι ασθενικός που ήταν, έμοιαζε περισσότερο μ’ εκείνα τα φθινοπωρινά πουλάκια που, σαν τα βλέπεις, αναρωτιέσαι πώς θ’ αντέξουνε τα πρωτοβρόχια, πώς θα πετάξουν κόντρα στους πρώτους παγωμένους αγέρηδες, πώς θα σκίσουν με τα φτερά τους εκείνους τους γκρίζους ουρανούς.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Ευωδία προσευχόμενης καρδίας

«Μην έχης εμπιστοσύνη στον κόσμο. Πρόσεχε τις συναναστροφές…».

✶✶✶

«Μην ακούσης ποτέ τι λέει ο κόσμος. Μπαίνουν πειρασμοί. Άνθρωποι είμεθα. Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, πανουργίες, παγίδες. Όλα να αντιμετωπίζωνται μέσα στον γάμο με αγάπη, πραότητα, υπομονή. Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν. Μεταξύ σας (με τον σύζυγο) να υπάρχη κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Μην αφήνης κάτι μέσα σου, γιατί αυτό μετά θα σε πνίξη. Μην αφήνης τους λογισμούς να εμφωλεύουν μέσα σου, είναι όφεις. Η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Με προσοχή, διάκριση, λεπτότητα και απέναντι στον κόσμο και μεταξύ σας. Αν έχετε κάτι μεταξύ σας, μην το λέτε σε τρίτους. Η προσοχή και η προσευχή όλα τα διορθώνουν, όλα τα κάνουν καλά. Να ζούμε με σωφροσύνη, νηστείες, αποχή σαρκικών επιθυμιών».

Υποδοχή και ευλογία από τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Από μικρό παιδί – διηγείται η Ε. Κ. από την Εύβοια – βρίσκομαι στα Μοναστήρια. Η πρόσβαση στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυΐδ ήταν πολύ δύσκολη. Έτσι σε μικρή ηλικία, όταν μια χειμωνιάτικη ημέρα με πολλές προσπάθειες καταφέραμε να φτάσουμε με τους γονείς μου, φιλοξενηθήκαμε από τους τρεις πατέρες της Μονής (π. Ιάκωβο, π. Κύριλλο και π. Σεραφείμ).

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, επισκέφθηκα και άλλες φορές την Ιερά Μονή. Ποτέ όμως δεν κατέστη δυνατή η συνάντηση με τον π. Ιάκωβο, γιατί έλειπε. Οι ασθένειές του καθώς και άλλες υποχρεώσεις τον άφηναν εκτός Μονής για αρκετά διαστήματα. Είχα το παράπονο, γιατί τόσοι άνθρωποι μιλούσαν και εύρισκαν πνευματική ανάπαυση με τον φωτισμένο Γέροντα και εγώ, αν και ήμουν Ευβοιώτισσα, είχα μείνη με την αμυδρή εικόνα του Γέροντα της παιδικής μου ηλικίας.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Πνευματικές συζητήσεις με τον γέροντα Ιάκωβο

«Λέω ότι η νηστεία ωφελεί τον άνθρωπο και στην ψυχή και στο σώμα. Πρέπει και νηστείες να τηρήσετε, αν έχετε υγεία, το κατά δύναμη με την άδεια του γιατρού, αλλά και με την εντολή του Πνευματικού. Όλα να γίνωνται με πολλή διάκριση και προσευχή. Ιδιαιτέρως να προσεύχεσθε, να αγωνίζεσθε τον αγώνα τον καλόν, διότι ο διάβολος γυρίζει ως λέων ωρυόμενος».

✶✶✶

«Δεν ξέρομε την ημέρα, ουδέ και την ώρα. Γι’ αυτό, επειδή είμαστε προσωρινοί άνθρωποι, ας φροντίζωμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο. Πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά πώς πεθαίνουν; Πεθαίνομε, αλλά να είμαστε κοντά στον Χριστό. Να αγωνιζώμαστε με προσευχή, με αγάπη».

✶✶✶

«Παιδιά μου, σήμερα οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ημέρες πονηρές. Γι’ αυτό, ν’ αγωνιζώμαστε. Αν δεν αγωνιζώμαστε, πώς θα σωθούμε;».

Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης για τους Ιερείς και την θεία Λειτουργία

Αν γνώριζε κανείς – έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος – για την θεία Λειτουργία, τι εστί θεία Λειτουργία!

Κάποιος Τούρκος που είδε την θεία Λειτουργία, είδε δίπλα σε κάθε Χριστιανό να στέκεται και ένας λευκοφορεμένος νέος Άγγελος· μαζί δε με τους Ιερείς εισοδεύανε και τάγματα ολόκληρα τέτοιων λευκοφορεμένων Αγγέλων και να κρατάνε από ένα ποτήρι με κρασί και ένα δισκάκι με άγιο Άρτο. Και πήγαν και τα αποθέσαν οι Ιερείς στην αγία Τράπεζα και πήγαν και αυτοί οι νέοι και γέμισε η αγία Τράπεζα. Αυτοί οι Άγγελοι βοηθούν τους Χριστιανούς να προσεύχωνται με πίστη, καμμιά φορά (όμως) ο διάβολος μας αποσπά το μυαλό μας και η σκέψη μας φεύγει στα γήινα. Εμείς, όσο μπορούμε, ας διώχνουμε τον (δαιμονικό) λογισμό και ας προσευχώμεθα «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, βοήθησέ μας» και με την βοήθεια του Θεού ας προσευχώμεθα συνέχεια, για να μας φύγη αυτή η πονηρή σκέψις.

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης χαρίζει κομποσχοίνια μετά τον θάνατό του

Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο,(προσωπικός γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και αργότερα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης:

«Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία ναπάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει.

Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να “ρθει να το πάρει.

Ο θαυμαστός άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Μία άλλη φορά που είχα πάει να μείνω στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, αφού τελείωσε η θεία Λειτουργία και εκείνη τη μέρα ήταν Λειτουργός ο ίδιος ο γέροντας Ιάκωβος, περίμενα ως το απόγευμα για να τον δω κατ’ ιδίαν, διότι όταν μιλούσες μαζί του ένοιωθες άλλος άνθρωπος, πετούσες, σου μετέδιδε την Χάρη του Θεού, αλλά και την ουράνια ευωδία που έβγαινε απ’ το σώμα του· τουλάχιστον εγώ ο αμαρτωλός, με την βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του οσίου Δαυΐδ, ένοιωθα την άρρητη ευωδία όταν ήμουν δίπλα του, αλλά δεν του το έλεγα, γιατί κατάλαβα ότι τον στενοχωρούσα. Μάλιστα ήθελα πάντα να τον καθυστερώ στις πνευματικές συζητήσεις που έκανα μαζί του, για να αισθάνωμαι περισσότερη ώρα αυτές τις ουράνιες ευωδίες.

Κάποια μέρα συζητούσαμε πνευματικά θέματα με τον γέροντα Ιάκωβο πίσω απ’ το Ιερό Βήμα στο ξύλινο μπαλκόνι της Μονής. Εγώ τον άκουγα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί που ακούει τον παππού του να του λέη ιστορίες. Όμως εκεί που μιλούσαμε, απ’ το σώμα του και απ’ το κεφάλι του έβγαινε άρρητη ευωδία που σε πλημμύριζε και δεν ήθελες να φύγης από δίπλα του. Για μια στιγμή του λέω:

Ο άγιος Ιάκωβος θυμάται από τον στρατό

Στον στρατό, συνεχώς με δοκίμαζαν. Κάποια Παρασκευή προσπάθησαν να μου δώσουν να φάω ψητό κατσίκι, να πιω κρασί. Μου πρότειναν να με παντρέψουν στην Αθήνα, (άλλοτε) να με κάνουν ιερομόναχο στην Αθήνα. 

 

Εγώ όμως είχα από μικρός την κλίση για την έρημο. Όχι τιμές, αξιώματα και θέσεις, όπως τώρα. Ήθελα μόνο να ‘μαι κοντά στον Θεό με την προσευχή μου και να κάνω το θέλημα το αρεστό σε Αυτόν. 

 

Ούτε σε σπίτια πήγαινα, ούτε κουβέντες και παρέες είχα με αγόρια και κορίτσια. Δοκίμασαν να με κουρέψουν γουλί και να μου φορέσουν κοντά παντελονάκια για αισχύνη. 

 

Τότε εμένα μου ήρθε, χωρίς να έχω διαβάσει βιβλία, και τους λέω: «Μη φοβού από των αποκτεινόντων το σώμα, την ψυχήν σου ουδόλως θέλουν βλάψει».

Ο ιαματικός άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Μία κυρία συγγενής μου – διηγείται η κ. Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – αρρώστησε πολύ βαρειά. Είχε μεγάλο πρόβλημα με το συκώτι της. Οι γιατροί δεν έδιναν καμμία ελπίδα ζωής. Είχε πέντε παιδιά. Το μικρότερο ήταν περίπου ενάμισυ-δύο ετών. Είχε χάσει πριν από καιρό και τον άντρα της. Πήγα στο Νοσοκομείο και την είδα. Ήταν κατακίτρινη, πρησμένη. Φαινόταν ότι είχε το χρώμα του θανάτου. Της έδιναν μόνον δύο-τρεις μέρες ζωής.

Έστειλα αμέσως ένα γράμμα στον π. Ιάκωβο μ’ ένα δικό μου πρόσωπο και τον παρακαλούσα να της δώση παράταση ζωής. Πέντε παιδιά ορφανά από πατέρα, τώρα θα έχαναν και την μάννα τους.

Πήγα πάλι στο Νοσοκομείο και λέω στην άρρωστη συγγενή μου: «Μην στενοχωριέσαι, το θέμα της υγείας σου από σήμερα το ‘χει αναλάβει ένας άγιος Γέροντας, ο π. Ιάκωβος. Είμαι σίγουρη ότι θα σε θεραπεύση!»

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν φοβούνται

Μην ακούσεις ποτέ τι λέει ο κόσμος. Μπαίνουν πειρασμοί. Άνθρωποι είμεθα. Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, πανουργίες, παγίδες.

Όλα να αντιμετωπίζωνται μέσα στον γάμο με αγάπη, πραότητα, υπομονή.

. Μεταξύ σας (με τον σύζυγο) να υπάρχη κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Μην αφήνης κάτι μέσα σου, γιατί αυτό μετά θα σε πνίξη.

Μην αφήνης τους λογισμούς να εμφωλεύουν μέσα σου, είναι όφεις. Η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Με προσοχή, διάκριση, λεπτότητα και απέναντι στον κόσμο και μεταξύ σας. Αν έχετε κάτι μεταξύ σας, μην το λέτε σε τρίτους.

Διάφορα οσίου Ιακώβου Τσαλίκη

Εγώ το κάθε τι λυπηρό που έρχεται, το δέχομαι με ευχαριστία και προθυμία, κάνω τον σταυρό μου, και λέω: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας. Αμήν».

 

Χρειάζεται πίστις στον Θεό και η Χάρις του Θεού δεν θα μας εγκαταλείψη, θα μας βοηθήση.

Αναμνήσεις αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

Θα πήγαινα στο ασκητήριο του Οσίου Δαυΐδ μισή ώρα από το μοναστήρι. Και μου ‘λεγε ο δαίμων: «Πού θα μου πας, βρε Ιάκωβε, στο ασκητήριο του Δαυΐδ; Θα σε θανατώσω, δεν θα γυρίσης. (Αλλά) δεν μπορώ να σου κάνω τίποτε. (Προσπαθώ) να σε ρίξω σε μια σοβαρή αμαρτία, να σε πεθάνω, αλλά δεν μπορώ, διότι έχεις ταπείνωση. Και η ταπείνωσις με καίει. Η ταπείνωσις και η πίστις στον Χριστό».

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Προσφέρω ό,τι μπορώ στους αδελφούς μου

Ήρθα εδώ στο Μοναστήρι όχι για να υψηλοφρονώ. Ο ίδιος ο Χριστός μας που είναι Θεός, ταπεινώθηκε πιο κάτω κι από τον τελευταίο άνθρωπο. Δεν ξέρω ψαλμωδίες. Προσευχή μόνο (κάνω) μέσ’ από την καρδιά μου αυθόρμητα, με πίστη. Παρακαλώ τον Όσιο: «Όσιέ μου, όποιοι πατούν το πόδι στην Μονή μας, να τους δίνης το αίτημά τους». Έχω χαρά που ο Θεός με έταξε εδώ, να προσφέρω ό,τι μπορώ στους αδελφούς μου. Ένα λόγο ενισχυτικό, τα πνευματικά, δηλαδή την προσευχή, την Λειτουργία μας, την ελεημοσύνη, την διακονία. Ο Κύριος μου τα δίνει εκατονταπλάσια.

✶✶✶

Την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι στις 2 η ώρα πέρασε μια δαιμονισμένη από δω, από την Κήρυνθο (ήταν), και φώναζε: «Θέλω τον Ιάκωβο». Ξέρω τι κάνει ο Σατανάς, εγώ τις γνωρίζω τις παγίδες του διαβόλου. «Θέλω τον Ιάκωβο, τον καλόγερο, να με διαβάση ο καλόγερος, ο Ιάκωβος και θα γίνω καλά. Θα με διώξη, θα με διώξη ο Ιάκωβος». Λοιπόν, οι πατέρες κρύφθηκαν, κλειδωθήκαν μέσα να μην ακούνε. Τρομοκρατία μ’ αυτόν τον φόβο. Λοιπόν δεν με νοιάζει για μένα, τις ξέρω τις παγίδες του διαβόλου. Λοιπόν (την επομένη) το πρωί στην Εκκλησία, πήρα το Σταυρό την σταύρωσα «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν», νόμιζα πως θ’ ακούσω φωνές και λαχτάρες, τίποτα. Μετά την σταύρωσα με την αγία Κάρα, την διάβασα, ηρέμησε και έφυγε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Ήρθε ο διάβολος μεταμορφωμένος σε γριά και…

«Κάποια άλλη φορά», έλεγε ο Γέροντας, «ευρισκόμουν στην είσοδο της Μονής και βλέπω να μπαίνει από την είσοδο μια γριά. Τη χαιρέτησα και τις λέω:

– Έλα, γιαγιά να σε κεράσουμε, να σου δώσουμε να φας, να σου δώσουμε τρόφιμα για το σπίτι σου και ό,τι έχεις ανάγκη, να σε βοηθήσουμε. Έλα να προσκυνήσεις στην εκκλησία πρώτα και μείνε απόψε εδώ. Να σε βάλουμε σ’ ένα δωματιάκι να κοιμηθείς.

Τότε μου λέει η φαινομένη γριά:
– Μπά, δε μένω εδώ, δε μπορώ να μείνω, γιατί εσείς συνέχεια ντούν, ντούν χτυπάτε τις καμπάνες. Απλώς ήρθα να σας δω και θα φύγω, εγώ θα πάω στην τάδε γυναικεία Μονή, και μου είπε σε ποια. Εκεί μου κάνουν μεγάλη υποδοχή και μένω μια βδομάδα.