Κάποια
νύχτα μερικοί ιερόσυλοι άνοιξαν τον τοίχο του ναού όπου ιερουργούσε ο
όσιος αυτός Ευθύμιος και έκλεψαν τα ιερά κειμήλια που ήταν εκεί. Το
πρωί, όταν διαπιστώθηκε το γεγονός, ξεσηκώθηκε όλη η κωμόπολη να βρει
τους δράστες.
Πράγματι, καθώς το νέο διαδόθηκε παντού, πιάστηκαν οι
κακούργοι και βρέθηκαν στα χέρια των κατοίκων, οι οποίοι με αμείλικτη
οργή ήθελαν να επιβάλουν στους άθλιους πρωτοφανείς τιμωρίες.
Όταν
ο μέγας Ευθύμιος άκουσε ότι σκέφτονται τέτοια, πήγε, στάθηκε στη μέση
και είπε: «Παιδιά μου, δεν είναι σωστό να τιμωρηθούν αυτοί οι βέβηλοι
από άλλον, εφόσον υπάρχω εγώ που έχω περισσότερο δίκιο από όλους να
είμαι αγανακτισμένος, αφού από εμένα έκλεψαν. Θα τους τιμωρήσω λοιπόν
ανελέητα, κάνοντάς τους να αργοπεθάνουν με βασανιστήρια και ασιτία και
δίψα».
