(Ἀπόσπασμα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση,
ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)Ἐμεῖς, πού ἔχουμε τήν εὐτυχία νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, ἄς παρακαλέσουμε σήμερα τόν Παράκλητο, τό Ἅγιο Πνεῦμα «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν», στῆσε τή σκηνή Σου ἀνάμεσά μας!
Δειλοί καί φοβισμένοι καί τρομαγμένοι οἱ Ἀπόστολοι πρίν ἀπό τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔγιναν κατόπιν λιοντάρια καί στάθηκαν μπροστά σέ βασιλεῖς καί σέ ἄρχοντες ἄφοβοι καί δυνατοί. Οἱ ἄρχοντες καί οἱ βασιλεῖς δέν καταλαβαίνουν συνήθως τί σημαίνει φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
τοῦ πατρός Γεωργίου Μεταλληνοῦ)
Σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Νίκαια 325 μ.Χ,), γιατί τήν ἐλευθέρωσαν ἀπό τήν πνευματική νόσο τῆς ἀρειανικῆς κακοδοξίας, κρίνουμε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε γενικότερα στήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.
ΑΙΡΕΣΗ, στήν ἐκκλησιαστική θεολογική γλῶσσα, εἶναι τό νά παρουσιάζει κανείς τίς ἰδικές του γνῶμες καί πεποιθήσεις ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δική του ἑρμηνεία τῆς θείας ἀποκαλύψεως ὡς ἑρμηνεία καί διδασκαλία ἐκκλησιαστική.
(Ἀπόσπασμα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση,
ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)Μᾶς λέγει τό Ἀπολυτίκιο: «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν», Χριστέ μου, ἀναλήφθηκες δοξασμένος· διότι ἄγγελοι Τόν συνόδευαν καί ἐπάνω σέ νεφέλη. «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, χαροποιήσας τούς μαθητάς». Καί γιατί χάρηκαν οἱ μαθητές, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἔφευγε ἀπό κοντά τους, κι ἔφευγε στούς οὐρανούς;
Τό ἐξηγεῖ ἐδῶ τό ἀπολυτίκιο· «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, χαροποιήσας τούς μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Γιατί τούς ὑποσχέθηκε ὅτι δέν θά εἶναι μόνοι πλέον στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι θά ἔρθει ὁ ἄλλος Παράκλητος, θά ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο θά συνεχίσει νά κάνει αἰσθητή τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν Ἱστορία.
Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.
Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’
Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων και παπικῶν, και ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν την ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.
Ὡς ἱερεύς καί ἀρχιερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου πολέμησε μέ ζῆλο ἐναντίον τῆς βλασφήμου αἱρέσεων τῶν εἰκονομάχων καί ἔφραξε τά ἄθεα στόματά τους, τά ὁποῖα μιλοῦσαν μέ περιφρόνηση ἐναντίον τῆς θείας εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ.
Καθολική ἐπιστολή Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.
(Στίχοι 13,14,15,26,27)
(Μετάφρασι στή δημοτική Ν. Σωτηρόπουλου, θεολόγου – φιλολόγου, σύγχρονου ἀγωνιστή καί ὁμολογητή τῆς Πίστεως)
Κανείς, πού ἔχει ἀμαρτωλό πειρασμό, νά μή λέγῃ, «Ἀπό τό Θεό ἔχω τόν πειρασμό». Διότι ὁ Θεός δέν ἔχει πεῖρα τῶν (διαφόρων) κακῶν, καί ὁ ἴδιος δέν προκαλεῖ ἁμαρτωλό πειρασμό σέ κανένα. Ἀλλἀ καθένας μπαίνει σέ ἁμαρτωλό πειρασμό ἀπό τή δική του ἐπιθυμία, πού τόν ἐξωθεῖ καί τόν τραβᾶ μέ τό δόλωμα τῆς ἡδονῆς.
«...ὑμεῖς οἴδατε ...Ἰησοῦν τόν ἀπό Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτόν ὁ Θεός Πνεύματι Ἁγίῳ καί δυνάμει, ὅς διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ Διαβόλου...».
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
Μέχρι πότε θὰ συνεχίσει νὰ ἀποτελεῖ ταμποῦ στὸ
Ἑλληνικὸ καὶ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο τὸ θέμα τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ
Πόντου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Θράκης;
Μέχρι πότε θὰ εἶναι ἐκτὸς διδακτέας ὕλης σὲ Δημοτικά, Γυμνάσια καὶ Λύκεια, τὰ κεφάλαια ποὺ ἀναφέρονται στὴν Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ, Θρακικοῦ καὶ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ;
Λεγόμεθα χριστιανοί - ὀρθόδοξοι. Ποιό ρόλο ὅμως παίζει ὁ χριστιανισμός, ἡ ὀρθοδοξία, στήν ζωή μας;
Ἄς ἀποτολμήσουμε μιά σύγκριση τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς (ἤ τῆς κοινωνίας μας) μέ τό Εὐαγγέλιο. Τί θά δοῦμε; Συμφέροντα, συμβιβασμούς, ὑποχωρήσεις, διπλωματικές ἐνἐργειες. Ποῦ εἶναι ἡ εὐθύτητα, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἀλήθεια; Στήν πράξη, παράλληλα μέ τό Εὐαγγέλιό του δεχόμαστε διάφορα ὑλιστικά καί ἄθεα συστήματα, ἐξισώνοντάς τα μέ τό Εὐαγγέλιο, νά κατευθύνουν τήν ζωή μας.
Ὅπως ὁ Ἰησοῦς ἐν ὄψει τῆς θανατώσεώς του ἤλεγξε μέ καυστική γλῶσσα τούς Ἰουδαίους, ἔτσι καί ὁ Στέφανος τούς ἐλέγχει μέ δριμύτητα καί τούς ὀνομάζει σκληροτράχηλους, σκληρόκαρδους καί ἀνυπάκοους. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ δίνει μέγιστο βαθμό ὁρμῆς καί φλόγας, γιά νά καταγγείλῃ τά ἐγκλήματα τῶν προφητοκτονιῶν καί τῆς χριστοκτονίας.
Ὁ δριμύς καί καυστικός ἔλεγχος τοῦ Στεφάνου κατά τῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰσραήλ καί τῶν ὁμοίων σέ ἀσέβεια Ἰουδαίων διδάσκει, ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὀφείλουν νά ἐλέγχουν μέ κάθε παρρησία τούς ἀσεβεῖς, ὅσο ψηλά καί ἄν βρίσκωνται σέ θέσεις καί ἀξιώματα. Ὅσο μάλιστα ψηλότερα βρίσκονται, τόσο αὐστηρότερα πρέπει νά τούς ἐλέγχουν.
Ὁ παραλυτικός περίμενε καρτερικά 38 ὁλόκληρα χρόνια. Τόν πλησίασε ὀ Χριστός καί τοῦ λέγει: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Καί ὁ παραλυτικός ἀπαντᾶ: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν». Τότε ὁ Χριστός τοῦ λέγει: «ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει». Καί ἀμέσως ὁ παράλυτος σηκώθηκε δυνατός καί ὑγιής.
Τί ἔκανε αὐτός ὁ ἀσθενής ἀφοῦ ἔγινε καλά καί στάθηκε δυνατός; Τά ξέχασε ὅλα καί πῆγε στή συνέχεια νά συνεχίσει τή ζωή του;
Στίς πονηρές ἡμέρες μας ἐπλεόνασαν οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, οἱ βλασφημίες, ἀπιστίες, ἀσέβειες, ἀκολασίες, ἀδικίες, συκοφαντίες, γύμνια, ξετσιπωσύνη ἀνδρῶν καί γυναικῶν, μεταμορφώσεις ἀνδρῶν εἰς γυναίκας καί γυναικῶν εἰς ἄνδρας, μεταμορφώσεις ἀνδρῶν καί γυναικῶν εἰς σχῆμα καί μορφή δαιμόνων, ἀτιμίες ἀνηθικότητος, βρῶμα καί δυσωδία καί πᾶν φαῦλο.
Ὅλη ἡ ἐπουράνια στρατιά ἕνα ἕργο ἔχει: νά δοξολογεῖ τόν Κύριο. Ὅλη ἡ κτίση, ἡ ἄφωνη καί ἡ ὁμιλοῦσα, ἡ ὑπερκόσμια καί ἡ ἐπίγεια, δοξάζει τόν Κτίστη.
Αὐτός ὁ χαιρετισμός ἔχει σχέση μέ τόν φόβο τοῦ θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι ταρασσόμαστε, γιατί φοβόμαστε τόν θάνατο. Ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας καί ὅποιος φόβος καί ὅποια δειλία καί ὅποια ἀναστάτωση ὑπάρχει μέσα μας ὀφείλεται στό ὅτι φοβόμαστε μήν ἀρρωστήσουμε, μήν πάθουμε, μή μᾶς καταδιώξουν, μή δέν ἔχουμε νά φᾶμε. Καί ὅλα προέρχονται ἀπό τήν δειλία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου. Καί χάνουμε τήν εἰρήνη μας, τήν ψυχική μας εἰρήνη.
Ἁπλά πές ὑπάρχει Θεός καί νά εἶσαι χαρούμενος. Ἔτσι μιλοῦν πολλοί μορφωμένοι ἄνθρωποι: Ὑπάρχει «κάτι»! Ἀλλά ἐάν μείνεις ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς σου σ’ αὐτήν τήν ἔκφραση, ὅλη σου ἡ ζωή θά εἶναι ἕνα τίποτα.
