Φώτης Μιχαήλ: Ὕβρις τῆς φύσεως - (Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία)

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, μετά ἀπό 47 ὁλόκληρα χρόνια στήν ἔρημο, συναντιέται μέ τόν Ἅγιο Ζωσιμᾶ.

Ἐξομολογουμένη ἡ Ὁσία Μαρία λέει στόν Ἅγιο Ζωσιμᾶ: Εἶχα μέσα μου ἀχόρταγη ἐπιθυμία, ὄχι ἐπί χρήμασι, νά κυλίομαι μέσα στόν σαρκικό ἔρωτα.  Ποιά ἦταν ἡ ζωή μου; Ἦταν τό «διά παντός ἐκτελεῖν τήν ὕβριν τῆς φύσεως». Καί θεωροῦσα ὅτι αὐτή ἦταν ἡ ζωή μου.

Μέ τήν φράση της αὐτή ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία μᾶς ἐπισημαίνει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ σαρκική μεῖξις ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι μία «ὕβρις τῆς φύσεως».

Φώτης Μιχαήλ: Τούς Ἁγίους μας τούς μιμούμεθα ἤ τούς τιμᾶμε μονάχα στά λόγια;

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Ἡ ἁγία μάρτυς Ματρῶνα ἦταν ὑπηρέτρια σέ μιά Ἑβραία, σύζυγο ἀρχιστρατήγου τῆς Θεσσαλονίκης.

Ὅταν ἡ κυρία της πήγαινε στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων, τήν ἀκολουθοῦσε, ἀλλά ποτέ δέν ἔμπαινε μέσα. Γύριζε πίσω καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν.

Ἡ ἄρνηση τῆς Ματρῶνας νά ἀκολουθεῖ τήν κυρία της καί νά μπαίνει μαζί της μέσα στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων ἔγινε αἰτία νά κλειστεῖ στίς φυλακές δύο φορές καί νά ὑποστεῖ ἀνελέητους ξυλοδαρμούς καί κακοποιήσεις. Ἐξαντλημένη ἀπό τήν κακοπάθεια παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσα στίς φυλακές τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 27 Μαρτίου.  

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκανε τάμα νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό. Καί τόν βρῆκε στίς 6 Μαρτίου τοῦ 326. Κανονικά σήμερα αὐτή τήν ἑορτή ἑορτάζουμε, τήν ἑορτή τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ 6^η Μαρτίου τυχαίνει πάντοτε τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καί τίς καθημερινές τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς δέν γίνονται ἀναστάσιμες λαμπρές λειτουργίες καί πανηγύρεις. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καί οἱ ἄλλοι Στουδῖται, οἱ ὁποῖοι τόν 9^ο αἰῶνα μορφοποίησαν τό ἑορτολόγιο τοῦ Τριωδίου, ἔκριναν ὅτι θά ἦταν καλό ἡ ἑορτή τῆς εὑρέσεως νά μεταφερθεῖ στήν τρίτη Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί νά μεταβληθεῖ σέ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

 

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ὁμότιμος καθηγητής Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι μία γιγάντια, μία μεγίστη μορφή τῆς ἐκκλησίας μας. Συγκορυφαῖος καί ἰσάξιος τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ κανείς νά πεῖ ὅτι ὁ Ἄγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἡ μεγαλύτερη μορφή ἁγίου καί πατρός κατά τήν δεύτερη χιλιετία.

Γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1296  ἀπό γονεῖς καταγόμενους ἀπό τήν Τραπεζοῦντα, καί ἐκοιμήθη στή  Θεσαλονίκη ὡς ἀρχιεπίσκοπός της τό 1359, σέ ἡλικία 63 ἐτῶν.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

Ἡ εἰκονομαχία ἦταν μία πραγματική θύελα, μία πραγματική πνευματική καταστροφή, ἡ ὁποία συνετάραξε τό Βυζάντιο (τήν Ρωμηοσύνη) περισσότερο ἀπό ἕναν αἱῶνα.

Ἄρχισε τό 726, καταδικάστηκε ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 787 καί ἔληξε τό 843, ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα μαζί μέ τόν υἱόν της τόν Μιχαήλ ἀποφάσισαν νά ἀναστηλώσουν τίς Ἅγιες Εἰκόνες, τίς ὁποῖες εἶχαν βγάλει ἀπό τούς ναούς εἰκονομάχοι ἀρχιερεῖς καί αὐτοκράτορες.

Τό διά Κολλύβων θαῦμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Τήρωνος

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων, ὅπως στή ζωή του ἠγωνίσθη κατά τῶν εἰδώλων, ἔτσι ἠγωνίσθη καί παρενέβη καί μετά ἀπό τόν θάνατό του, θαυματουργικῶς, διά τοῦ θαύματος τῶν Κολλύβων.

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός -χριστιανός ὤν προηγουμένως-  ἐκδικούμενος τούς χριστιανούς κατ’ αὐτήν τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, εἶπε: «Οἱ χριστιανοί αὐτήν τήν ἑβδομάδα ἐξαγνίζονται, νηστεύουν. Ἐγώ θά τούς βρωμίσω καί θά τούς μιάνω, χωρίς νά πάρουν εἴδηση». Καί δίνει διαταγή στόν ἔπαρχο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ν’ ἀποσυρθοῦν ἀπό τήν ἀγορά ὅλα τά τρόφιμα καί νά ξαναμποῦν στά καταστήματα ἄλλα καινούργια τρόφιμα, τά ὁποῖα προηγουμένως εἶχε μιάνει ὁ Ἰουλιανός καί τό ἐπιτελεῖο του μέ αἵματα θυσιῶν ἀπό τράγους καί μόσχους, ἀπό τίς θυσίες τῶν εἰδώλων. Ὅλα μολυσμένα, ὅλα βρώμικα.

«Πρῶτα εἶναι ἡ πνευματική νηστεία. Δέν μπορεῖς, ἄν δέν ἐργάσεσαι πνευματικά, νά νηστέψεις σωματικά».

 

«Τόν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρός ἀγῶνας πνευματικούς ἑαυτούς ὑποβάλλοντες»

 

Οἱ παλιοί ἔλεγαν «παχεῖα γαστήρ λεπτόν οὐ τίκτει νόον». Ἡ παχιά κοιλιά χοντραίνει καί τήν σκέψη.

Ἡ παχυσαρκία δέν ζημιώνει μόνο τήν καρδιά καί δέν φέρνει μόνο καί ἄλλες ἀρρώστιες, ἀλλά ζημιώνει καί τήν σκέψη, ζημιώνει καί τήν προσευχή. Νά νιώθεις κατάνυξη στήν προσευχή χορτάτος, δέν μπορεῖς.

Ἡ νηστεία εἶναι μιά δουλαγώγηση τῆς σάρκας. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν φθονοῦμε τήν σάρκα. Δέν εἶναι κακή, ἁμαρτωλή ἡ σάρκα. Ἀλλά ὅμως ἡ ἀδυναμία μας τήν κάνει ἁμαρτωλή. Καί ἡ ἁμαρτωλή σάρκα σκοτώνει τήν ψυχή. Αὐτός πού θέλει νά ζήσει σαρκική ζωή, καταστρέφει τήν ψυχή του. Γι’ αὐτό καί ἡ εὐδαιμονία εἶναι καταστροφή τῆς ψυχῆς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ: Ἡ ἀρετή τῆς νηστείας

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου, τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

Κατά τήν Κυριακή τῆς Τυροφάγου, καί στά δύο ἀναγνώσματα, καί στό εὐαγγελικό καί στό ἀποστολικό, γίνεται λόγος γιά τήν μεγάλη σημασία πού ἔχει ἡ ἀρετή τῆς νηστείας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Πρός Ρωμαίους ἐπιστολή μᾶς λέγει: «Ἀδελφοί, ὥρα ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», εἶναι καιρός πλέον πνευματικά νά ἀφυπνισθοῦμε. Ἡ νύχτα αὐτοῦ τοῦ βίου προχωράει καί ἡ μέρα τῆς Κρίσεως εἴτε τοῦ θανάτου μας εἴτε τῆς Δευτέρας Παρουσίας πλησιάζει.

Καί ἡ σύστασή του: «ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως έπιπατήσωμεν»· ἄς παρατήσουμε, λοιπόν, τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἄς ντυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός, εἰς τρόπον ὥστε σάν σέ ἡμέρα νά περιπατοῦμε εὐσχημόνως, περιποιημένοι πνευματικά, μέ καλό σχῆμα.

Ποιοί εἶναι αὐτοί, πού λένε ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως εἶναι πρᾶγμα περιττό γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν θέωσή μας;

 

Τήν 27η τοῦ μηνός Φεβρουαρίου τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου καί ὁμολογητοῦ Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου.(*)

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στά χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτοτα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (740).
 

Ἦταν μοναχός. Τήρησε μέ κάθε ἀκρίβεια ὅλες ἐκεῖνες τίς πνευματικές ἀσκήσεις, πού μέσῳ τῆς καθάρσεως ὁδηγοῦν στόν φωτισμό καί στή θέωση. 

 

Καθάρισε τελείως τόν ἑαυτόν του ἀπό τά πάθη· καί ἕτοιμος ἔτσι πνευματικά, ἀγωνίστηκε μέ ἀνδρεία ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας.

Το καρναβάλι λοιμική νόσος

 

(Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.)

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ λοιμικῆς νόσου προσλαμβάνει κάθε χρόνο τὸ καρναβάλι.
 

Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνο ἡ σπατάλη τόσων χρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ διατεθοῦν σὲ κὰλυψη ἄλλων σπουδαίων ἀναγκῶν, ... ἀλλὰ τὸ σημαντικώτερο εἶναι ἡ ἠθικὴ ζημία καὶ βλάβη ἀπὸ τὴν ἀναισχυντία τῆς γύμνιας, τὴν ξετσιπωσιὰ τῆς αἰσχρότητας, τὶς βωμολοχίες καὶ τὰ πορνικὰ ἄσματα καὶ θεάματα, τὴν παρότρυνση σὲ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος στὸ ἐπιχείρημα ὅτι μὲ τὶς καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις διασκεδάζουν καὶ εὐφραίνονται οἱ ἄνθρωποι, ἀπαντᾶ ὅτι αὐτὸ εἶναι τελείως παράλογο, διότι ἡ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν εὐπρέπεια. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς»

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ἡ Κρίσις, ἡ Δευτέρα Παρουσία καί ἡ Ἀνάστασις εἶναι βασικό δόγμα τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».

Κατά τήν πρώτη φορά πού ἦλθε ὁ Χριστός στόν κόσμο, κατά τήν πρώτη Του παρουσία, ἦλθε γιά νά μᾶς δείξει ποιόν δρόμο πρέπει νά ἀκολουθήσουμε γιά νά φθάσουμε στήν τελείωση καί στή θέωση. Μᾶς ἔδειξε νά μιμούμαστε τόν Σταυρό, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ν’ ἀκολουθοῦμε τόν ἐσταυρωμένο βίο.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοί»

... Ἐπάθαμε δυστυχῶς πολλά, διότι στήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, πού ἐκτιμοῦσαν πολλοί ὅτι θά ἦταν ὁ αἰῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διά τοῦ πάπα καί τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουμενιστική, ἐκκοσμικευμένη, ἀνατρεπτική τῶν θεσμῶν καί τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας. 

... Μεταλλάξαμε τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό ψεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτό καί μᾶς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμίας καί ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 1, 24-25).

Ἱερός Χρυσόστομος: Σέ τίποτε δέν ὀφελεῖ ἡ καθαρή ζωή, ὅταν δογματικῶς δέν πατᾶμε καλά

«Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων»
(Ἱερός Χρυσόστομος)
 

[Σέ τίποτε δέν ὀφελεῖ ἡ καθαρή ζωή, ὅταν δογματικῶς δέν πατᾶμε καλά]

Προσοχὴ πρὸ τοῦ κινδύνου τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀπὸ μόνη της ἔχει τὴν δύναμη νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια.

Ὁ προσωπικός μας ἀγῶνας γιὰ τή νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου εἶναι χωρὶς ἀμφιβολία ἐπιβεβλημένος. Ἔχουμε ἰσόβιο χρέος νὰ μετανοοῦμε συνεχῶς μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς.

Γύρισε πίσω· ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος υἱός.

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

«Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι!».

Μέ βάση αὐτό τό «μίσθιοι» ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κάνει διάκριση τριῶν κατηγοριῶν χριστιανῶν, τριῶν κατηγοριῶν ἀνθρώπων. Καί λέει ὅτι ὑπάρχουν οἱ δοῦλοι, ὑπάρχουν οἱ μισθωτοί, ὑπάρχουν καί οἱ υἱοί.

... Δοῦλοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἀπό φόβο. Φοβοῦνται τήν κόλαση. Ποιός φοβᾶται σήμερα τήν κόλαση; Ὁ Θεός στέλνει μηνύματα, καταστροφές, κατολισθήσεις, πλημμύρες. Δέν φοβᾶται κανένας!

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀκόρεστη. Ἐνῷ κοντά στό Θεό ὁ ἄνθρωπος χορταίνει.

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

...Καί ἦλθε ὁ νεώτερος υἱός πρός τόν πατέρα καί τοῦ εἶπε: «Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».

Σχολιάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ποιά εἶναι αὐτή ἡ οὐσία σέ πνευματικό ἐπίπεδο. Ποιά εἶναι ἡ περιουσία; Καί μᾶς λέγει, πολύ σύντομα, ὅτι οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ νοῦς. Καί ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι γύρω ἀπό τόν Θεό, εἶναι συγκεντρωμένος, δέν σκορπίζεται, δέν χάνεται. Ὅταν εἴμαστε στήν πατρική οὐσία, στήν πατρική οἰκία, κοντά στόν Θεό, ὁ νοῦς μας εἶναι συγκεντρωμένος καί ὁ πλοῦτος μας εἶναι συγκεντρωμένος.

Γέροντας Ἐφραίμ Άριζονίτη: «Διά τῆς ταπεινώσεως γίνεται ἡ συντομωτέρα ἐπαφή μέ τό θεῖον»

... Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ἐπισκεφθείς τούς πατέρας τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας, ἠρώτησεν τόν Πρῶτον τοῦ Ὄρους: «Τί εὗρες, πάτερ, πλέον ἐν τῇ ὁδῷ ταύτῃ τῆς ἀσκήσεως;». Καί ἀπαντᾶ ὁ ὅσιος: «Τό μέμφεσθαι ἑαυτόν πάντοτε». «Ὄντως, ἀπήντησε ὁ Θεόφιλος, οὐκ ἔστιν ἄλλη συντομωτέρα ὁδός πρός τόν Θεόν ὡς αὕτη». 

«Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλέησόν με».

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Μέ βάση τήν Παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε τά ἑξῆς σπουδαῖα καί μεγάλα μηνύματα:

...Πρῶτον, ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια ἀχρηστεύει καί ἀφανίζει τήν ἀρετή, ἐνῷ ἡ ταπείνωση ἀφανίζει τήν ἁμαρτία καί μᾶς σώζει.

Ὁ Διάβολος βρίσκει πολλούς τρόπους γιά νά μᾶς ὁδηγήσει μακριά ἀπό τόν Θεό· βρίσκει τό εὐάλωτο σημεῖο τοῦ καθενός ἀπό μᾶς. Ὅταν κανένας εἶναι φιλήδονος, τόν παρασύρει μέ τήν πορνεία. Ὅταν εἶναι ἄσπλαχνος, τόν παρασύρει μέ τήν φιλαργυρία. Μέ τούς ἁγίους καί τούς ἐναρέτους τί γίνεται; Τό εὐάλωτο σημεῖο τῶν ἁγίων καί τῶν ἐναρέτων εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια.

Ὀρθοδοξία ἔξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη. (π. Γεώργιος Μεταλληνός)

Ὁ Ἡσυχασμός συνιστᾶ τήν πεμπτουσία τῆς ρωμαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως. Ὀρθοδοξία ἔξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη.

Πρέπει δέ νά ἀποσαφηνιστεῖ, ὅτι ὁ Ἡσυχασμός νοεῖται κυρίως ὡς πορεία πρός τή θέωση καί ἐμπειρία θεώσεως καί δευτερυόντως ὡς (θεολογική) καταγραφή αὐτῆς τῆς μεθόδου ἐμπειρίας. Οἱ «διάδοχοι» τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ δέν βρίσκονται στήν ἀκαδημαϊκή θεολογία, ἀλλά στήν ἀσκητική συνέχειά του.

Φώτης Μιχαήλ: Ὁ Μέγας Φώτιος ὡς γνώμονας χρηστῆς διοίκησης

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Τό «ἄθλημα τῆς πόλης», δηλαδή ἡ ὑπεύθυνη καί σοβαρή ἐνασχόληση μέ τά κοινά, ἀπευθύνεται ἀσφαλῶς σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς πολῖτες, ἀλλά οἱ «δυνάμενοι χωρεῖν», ἐκεῖνοι πού διαθέτουνε τίς ἀπαιτούμενες προϋποθέσεις ἀξιόπιστης συμμετοχῆς, εἶναι ὁμολογουμένως μετρημένοι καί δυσεύρετοι.

 Ποῦ λοιπόν θά ψάξουμε νά βροῦμε αὐτούς τούς ἀνθρώπους καί μέ ποιά κριτήρια ἀναζήτησης; Μέ ποιό μέτρο;

Τό μέτρο, πού μετράει μέ ἀκρίβεια τό μπόϊ μας τό πολιτικό, θά ἐπιχειρήσουμε νά τό δανειστοῦμε ἀπό μιά κορυφαία μορφή τῆς Βυζαντινῆς Ἀναγέννησης, τόν Μέγα Φώτιο.

Σέ παραινετική του ἐπιστολή, πού απευθύνεται, τόν Μάϊο του 861, πρός τόν τότε νεοφώτιστο χριστιανό ἄρχοντα τῆς Βουλγαρίας Βόγορι-Μιχαήλ, προσφέρει, γιά κάθε σημερινό ὑποψήφιο ἄρχοντα, ὅλες τίς ἀναγκαῖες συνθῆκες χρηστῆς καί επιτυχημένης διοίκησης.

Ὁ Μέγας Φώτιος ὡς Ἅγιος, Χριστιανός ἀνθρωπιστής, μεγάλος ἱεραπόστολος καί σπουδαῖος θεολόγος.

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ἐπιτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ Μέγας Φώτιος εἶναι μία έντελῶς ἐξαιρετική καί ἐξέχουσα μορφή Ἁγίου, διδασκάλου, λογίου, ὁμολογητοῦ, ἱεραποστόλου, διπλωμάτου.

Ὁ Μἐγας Φώτιος θεωρεῖται ἕνας μεγάλος ἀνθρωπιστής· εἶναι ἐραστής καί λάτρης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν γραμμάτων, ὄχι ὅμως σάν τόν τῦπο τῶν ἀνθρωπιστῶν τῆς Ἀναγεννήσεως, τῶν ἀθέων, οἱ ὁποῖοι ἐστράφησαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐναντίον τῶν Πατέρων, ἐστράφησαν ἐναντίον τῶν παραδόσεων. Ὁ ἅγιος Φώτιος εἶναι μεγάλος ἀνθρωπιστής, ἀλλά Χριστιανός ἀνθρωπιστής, ὁ  ὁποῖος τιμᾶ καί τήν Ἁγία Γραφή καί τιμᾶ, ἐπίσης, ὑπερβαλλόντως καί τούς Ἁγίους Πατέρας, ἐπί τῇ βάσει τῶν ὁποίων πορεύεται.