π. Δημήτριος Μπόκος: Μετάνοια, νηστεία, ελεημοσύνη

Στα χρόνια του προφήτη Δανιήλ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορ ήταν ο ισχυρότερος κυρίαρχος της γης. Και, πράγμα σύνηθες, η πανίσχυρη εξουσία του συνοδευόταν από ανάλογη αλαζονεία. Μα ένα πολύ παράξενο όνειρο ήρθε ξαφνικά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς βρισκόταν στην κλίνη του, είδε ένα μεγάλο δέντρο να φυτρώνει στη μέση της γης. Το δέντρο μεγάλωσε τόσο πολύ, που η κορφή του έφτασε στον ουρανό και το πλάτος του στα πέρατα της γης. Είχε ωραίο πλούσιο φύλλωμα και άφθονους καρπούς, με τους οποίους τρέφονταν όλα τα ζωντανά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα. Στη σκιά του κατασκήνωναν τα άγρια θηρία, ενώ στα κλαδιά του φώλιαζαν όλα τα αρπακτικά πουλιά του ουρανού. Και ενώ ο βασιλιάς θαύμαζε το θαυμάσιο δέντρο, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό και με μεγάλη φωνή φώναξε:

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα είναι το συγκλονιστικό επιστέγασμα της ιστορίας του κόσμου, η τελική αποκατάσταση της όλης δημιουργίας του Θεού, η οποία μέχρι τη στιγμή εκείνη θα συστενάζει και θα συνωδίνει με τον εκπεσόντα στην αμαρτία άνθρωπο. Τα πρωτόγνωρα γεγονότα θα συγκλονίσουν τη σύμπασα κτίση, φυσική και πνευματική, ανθρώπους και αγγέλους. Ακόμα «και αι δυνάμεις των ουρανών (οι αγγελικές τάξεις) σαλευθήσονται». Τα γεγονότα αυτά θα είναι η ανάσταση των νεκρών, η ανακαίνιση του σύμπαντος, η θριαμβευτική παρουσία του Χριστού και η τελική κρίση των ανθρώπων (Κυριακή της Απόκρεω).

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

 

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Ο τελώνης και ο φαρισαίος είναι οι δυο εμβληματικότερες ίσως μορφές στη διδασκαλία του Χριστού. Αποτυπώνουν δυο οριακές, διαμετρικά αντιμέτωπες μεταξύ τους, καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Του ύψους και του βάθους. Δυο καταστάσεις που η έννοιά τους κινείται με ανεστραμμένο τρόπο. Αυτό που υψώνεται και φαίνεται σπουδαίο και τρανό στα ανθρώπινα μάτια, είναι κατ’ ουσίανμηδαμινό γιατον Θεό και απορριπτέο. Και αντιστρόφως. Το χαμηλό και ασήμαντο για τον κόσμο μπορεί να πάρει απροσμέτρητες διαστάσεις στα μάτια του Θεού. 

 

Τί είμαστε οι σημερινοί Χριστιανοί; Φαρισαίοι ή τελώνες; Για την ακρίβεια, θα λέγαμε και το ένα και το άλλο, ή μάλλον ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί έχουμε πάρει κάτι από τον καθένα και μάλιστα το κακό και όχι το καλό. Πήραμε την καύχηση του φαρισαίου χωρίς τις αρετές του και τις αμαρτίες του τελώνη χωρίς τη μετάνοιά του. Και την καύχηση μεν του φαρισαίου εύκολα μπορεί να την αποκτήσει ο καθένας, αλλά τις αμαρτίες του τελώνη; Είμαστε τόσο αμαρτωλοί; 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΘΕΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

π. Δημήτριος Μπόκος

Πολλές αρετές έδειξε η Χαναναία (ειδωλολάτρισσα) γυναίκα, που ζήτησε βοήθεια από τον Χριστό, επειδή η κόρη της βασανιζόταν σκληρά από δαιμόνιο. Ταπεινώθηκε μπροστά του, αποδεχόμενη την «προσβολή» του Χριστού ότι αυτή δεν ανήκει στα εκλεκτά παιδιά του Θεού, αλλά είναι μόνο ένα σκυλάκι. Κυνάριο. Δεν αγανάκτησε. Δεν απελπίστηκε. Δεν πρόβαλε απαιτήσεις και δικαιώματα στον Χριστό. Ζήτησε το ελάχιστο. Μερικά ψίχουλα. Ως ο έσχατος των ανθρώπων. Και παρά την «απόρριψή» της από τον Χριστό, δεν έχασε την υπομονή, την ελπίδα και την πίστη της, ότι θα πετύχει το ζητούμενο. Και ο Χριστός που έπραττε τα πάντα για να διδάξει και να ωφελήσει, τη βράβευσε. Όχι με λίγα ψίχουλα, αλλά με πλήρη ικανοποίηση του αιτήματός της (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου).

π. Δημήτριος Μπόκος: ΣΟΦΙΑ Ή ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ;

π. Δημήτριος Μπόκος

Η οψιμότητα του Πάσχα φέτος μετατοπίζει αισθητά και την έναρξη του Τριωδίου και της Μεγάλης Σαρακοστής, με αποτέλεσμα να μην επαρκούν πλέον τα κανονισμένα αναγνώσματα των Κυριακών του Λουκά. Για τις επόμενες τρεις Κυριακές λοιπόν, καταφεύγουμε στα πλεονάζοντα για τον σκοπό αυτό αναγνώσματα των Κυριακών του Ματθαίου. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

π. Δημήτριος Μπόκος

Ο Χριστός περιόδευε στην Ιεριχώ. Ο Ζακχαίος, αρχιτελώνης της πόλης, έχοντας συσσωρεύσει πολύ πλούτο από αδικία, αισθάνθηκε την ανάγκη να δει τον Χριστό. Για τον σκοπό αυτό, επειδή ήταν κοντός, ανέβηκε σε μια συκομουριά, δέντρο συνηθισμένο στα μέρη εκείνα.Ο Χριστός σταμάτησε μπροστά του, έριξε το βλέμμα του πάνω του και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σκοπεύω σήμερα να φιλοξενηθώ στο σπίτι σου» (Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά).

Πόσο τυχερός ο Ζακχαίος! Ο Χριστός έβλεπε όλο το πλήθος των ανθρώπων που τον περικύκλωναν, αλλά το βλέμμα του στάθηκε μόνο στον Ζακχαίο.Γιατί διέκρινε στην καρδιά του κάτι καλό. Ο Ζακχαίος την ώρα εκείνηβρισκόταν σε αναζήτηση του Θεού. Για το βλέμμα του Θεού δεν υπάρχει τίποτε κρυφό. Έχει θρόνο του τον ουρανό ο Θεός, αλλά βλέπει τα πάντα πάνω στη γη. «Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος, είδε πάντας τους υιούς των ανθρώπων». Από το μεγαλόπρεπο ουράνιο κατοικητήριό του επιβλέπει «επί πάντας τους κατοικούντας την γην»(Ψαλμ. 32, 13-14).

π. Δημήτριος Μπόκος: ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!

 

π. Δημήτριος Μπόκος

Δέκα λεπρούς θεράπευσε κάποτε ο Χριστός. Μόνο ένας όμως επέστρεψε να του πει ευχαριστώ. Και αυτός δεν ήταν καν από τον εκλεκτό λαό του Θεού, αλλά «αλλογενής», ένας Σαμαρείτης. Ο Χριστός επισήμανε το γεγονός, δείχνοντας ότι δίνει μεγάλη σημασία στο είδος συμπεριφοράς που υιοθετούμε απέναντί του (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά). Γιατί άραγε; 

 

Έχει να κερδίσει κάτι από μας; Περιμένει να του προσφέρουμε κάτι που του λείπει; Όχι βέβαια! «Οι ευχαριστίες των ανθρώπων δεν θα κάνουν σπουδαιότερο τον Θεό, δεν θα τον κάνουν πιο δυνατό, πιο ένδοξο, πιο πλούσιο ή πιο ζωντανό. Όλα αυτά θα τα αποκτήσουν οι άνθρωποι. Η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων δεν θα προσθέσει τίποτα στην ειρήνη και τη μακαριότητα του Θεού, θα προσθέσει τα χαρακτηριστικά αυτά όμως στους ανθρώπους. Η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον Θεό δεν θ’ αλλάξει σε τίποτα την ύπαρξή Του, θ’ αλλάξει όμως κάτι στην ύπαρξη του ανθρώπου. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Με την απόδοση της εορτής των Φώτων (14 Ιανουαρίου) κλείνειη μεγάλη περίοδος των ακινήτων (σταθερών) εορτών Χριστουγέννων και Θεοφανείων (Σαρανταήμερο-Δωδεκαήμερο), που αρχίζει από τις 15 Νοεμβρίου. Υπάρχει και η παράδοση, ότι η περίοδος αυτή κλείνει οριστικά αφού συμπεριλάβει και την εορτή της Υπαπαντής, κατά την οποία έχουμε τον σαραντισμό του γεννηθέντος Χριστού, την εμφάνισή του δηλαδή κατά τον μωσαϊκό νόμο στον ναό. Κατά την παράδοση λοιπόν αυτή, η περίοδος των Χριστουγέννων εκτείνεται σαράντα μέρες πριν και σαράντα μέρες μετά την εορτή.

π. Δημήτριος Μπόκος: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

π. Δημήτριος Μπόκος 

 

Όταν πρέπει κανείς να κάνει κάτι, ο πιο κατάλληλος χρόνος είναι τώρα. Η φράση αποδίδεται στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιττεράν. Δεν μπορούμε να αφήνουμε τον χρόνο να φεύγει και να χαραμίζεται με την απραξία. Επιβεβαιώνεται το χιλιοειπωμένο «ο χρόνος είναι χρήμα» και δεν μπορεί να ξοδεύεται άσκοπα. Είναι ανεκτίμητος, αν και μας παρέχεται δωρεάν.

Είναι παράξενο απόκτημα ο χρόνος. Μας ανήκει και ταυτόχρονα δεν μας ανήκει. Μας ανήκει, αφού και τίποτε άλλο να μην έχει κανείς στη ζωή του, χρόνο πάντως έχει. Αλλά και πάλι δεν μας ανήκει. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, όχι όμως να τον αποταμιεύσουμε.

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΙΑ

 π. Δημητρίου Μπόκου

 

«Δίχα πυρὸς ἀναχωνεύει καὶ ἀναπλάττει ἄνευ συντρίψεως». Οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουν νὰ ἀναχωνεύουν, νὰ λειώνουν δηλαδὴ στὴ φωτιὰ τὰ παλιὰ μέταλλα (ἰδίως τὰ νομίσματα) γιὰ νὰ φτιάξουν καινούργια. Πρωτεύουσα φυσικὰ θέση στὴ διαδικασία τῆς ἀναχώνευσης κατέχει ὁ χρυσὸς γιὰ τὴ δημιουργία νέων κοσμημάτων. Ἡ ἀναχώνευση ἀπαιτεῖ πολὺ ὑψηλὲς θερμοκρασίες. Ὁ χρυσὸς π. χ. λειώνει στοὺς 1064 βαθμοὺς C. Ὁ Χριστὸς ὅμως μὲ τὴ Βάπτισή του στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἀναχωνεύει καὶ ἀνακαινίζει τὸν κόσμο χωρὶς φωτιά, χωρὶς νὰ καταστρέφει τὴν παλιά του μορφή. 

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΤΙΜΩΡΙΑ

 

«… ἡ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. 1, 15)

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ φωτιὰ ἔτριξε καὶ σπίθες κόκκινες γέμισαν τὸν ἀέρα, καθὼς ὁ γέρος συδαύλισε τὰ κάρβουνα καὶ ἔριξε τὸ τελευταῖο κούτσουρο στὸ τζάκι. Ἔξω τὸ σούρουπο ἅπλωνε γοργὰ τὴν παγερή του μουντάδα, ἂν καὶ ἡ ἀσπράδα τοῦ χιονιοῦ πάλευε νὰ παρατείνει τὴν ψευδαίσθηση πὼς ἡ μέρα κρατοῦσε ἀκόμα. 

 Γύρω στὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι, στρωμένο, καθὼς τό ’χαν παράδοση, ὅλη τὴν ἡμέρα, βούιζε χαρούμενα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς γιορτινῆς ζεστασιᾶς ἡ οἰκογένεια. Καὶ τί οἰκογένεια! Τριάντα τόσες ψυχές, ἀπὸ παπποῦδες μέχρι δισέγγονα, συγκεντρώθηκαν σήμερα γιὰ νὰ γιορτάσουνε μαζί. 

“Νυχτερινός επισκέπτης” (μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αγάπης)

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφτάνουν απανωτά, μα η Αννίτα είχε έλθει από νωρίς και η καλή της φίλη τη βοήθησε να βολευτεί σε μιαν άνετη πολυθρόνα. Η Ρένα έτρεχε σβέλτα ανάμεσά τους, αντάλλασσε χαιρετούρες και βιαστικές κουβέντες – «πώς είσαι, Γιάννη;», «τρέλλα το φόρεμά σου, Πόπη!» και τέτοια – προσπαθώντας να τους βολέψει όλους. Το κουδούνι είχε πάρει φωτιά.

Ήταν το χριστουγεννιάτικο πάρτυ και η παρέα συμφώνησε φέτος να γίνει στης Ρένας.

Σε κάθε χτύπημα του κουδουνιού η Αννίτα κάρφωνε το βλέμμα της στην πόρτα, ενώ μια φλόγα άστραφτε στα μάτια της. Περίμενε κάποιον; Ναι! Δεν ήθελε όμως να εκδηλωθεί. Βάλθηκε μάλιστα να κουβεντιάζει, αδιάφορη δήθεν, με τους άλλους. Όμως μέσα της αδημονούσε.