Ο άγιος Παΐσιος σώζεται από δαιμονικό όραμα

«Μια νύχτα», διηγήθηκε ο Γέροντας, «καθόμουν στο κελλί μου (στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης) σε ένα σκαμνάκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά ακούω έξω στην αυλή μουσική από βιολιά και νταούλια, φωνές και χορούς. Σηκώνομαι, κοιτάζω από το παράθυρο να δω τι συμβαίνει, δεν υπήρχε τίποτε. Ησυχία απόλυτη. Κατάλαβα τότε ότι όλα ήταν από τον διάβολο.

»Δεν πρόλαβα να καθήσω στο σκαμνί για να συνεχίσω την προσευχή, όταν ξαφνικά γέμισε το κελλί μου από ένα δυνατό φως. Η στέγη εξαφανίσθηκε, το φως έφθανε μέχρι τον ουρανό. Στην κορυφή της φωτεινής στήλης, σαν να ήταν ένα πρόσωπο νέου ξανθού, που έμοιαζε με τον Χριστό. Φαινόταν το μισό πρόσωπο. Μια φωτεινή επιγραφή έγραφε: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ”. Τότε σηκώθηκα και κοίταζα προς τα πάνω να δω καλύτερα το πρόσωπο. Ακούω μια φωνή να λέη: “Αξιώθηκες να δης τον Χριστό”!

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ χαρά εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ λύπη εἶναι τοῦ διαβόλου

– Γέροντα, αὐτὸν τὸν καιρό, στενοχωριέμαι πολύ.

– Γιατί στενοχωριέσαι; Βούλιαξαν τὰ καράβια σου; Ποῦ τὰ ἔβγαλες καὶ βούλιαξαν; στὸν Ἀτλαντικό; Καλά, βγάζουν τὰ καράβια μὲ τέτοιον καιρὸ στὸν ὠκεανό; Πόσα βούλιαξαν;

– Ὅλα, Γέροντα, βούλιαξαν.

– Ἔ, τότε εἶσαι ἀκτήμων καὶ μπορεῖς νὰ γίνης καλὴ μοναχή! Γιατί δὲν δοξάζεις διαρκῶς τὸν Θεό; Τί σοῦ λείπει; Νὰ ἔχη λύπη ἕνας ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ καταλαβαίνω· ἀλλὰ νὰ ἔχη λύπη ἕνας ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Χριστό, δὲν τὸ καταλαβαίνω, γιατί, καὶ πόνο νὰ ἔχη, ὁ πόνος του μελώνεται ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ἅγιος Παΐσιος: Νά βάλουμε στήν ζωή μας κυβερνήτη τόν Θεό

 

– Γέροντα, γιατί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὸ Εὐαγγέλιο παρομοιάζεται μὲ κόκκο σινάπεως «ὃς ὅταν σπαρῆ ἐπὶ τῆς γῆς, μικρότερος πάντων τῶν σπερμάτων ἐστὶ τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ ὅταν σπαρῆ, ἀναβαίνει καὶ γίνεται μείζων πάντων τῶν λαχάνων»[1];

– Τὸ σινάπι σὰν σπόρος εἶναι πολὺ μικρός, ἀλλά, ὅταν σπαρῆ, γίνεται ὁλόκληρος θάμνος. Ἀκόμη καὶ τὰ πουλάκια πηγαίνουν καὶ κάθονται στὰ κλαδιά του. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παρομοιάζεται μὲ τὸν σπόρο του, γιατὶ ἀπὸ ἕναν μικρὸ εὐαγγελικὸ λόγο ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσεται καὶ καταλαβαίνει τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

– Γέροντα, πῶς νιώθει κανεὶς αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν»[2];

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ ἀναγνώριση τοῦ σφάλματός μας

Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέει ὅτι πρέπει νὰ αἰσθάνεσαι στὴν προσευχὴ σὰν παιδί[1].

– Ναί, ἀλλὰ νὰ νιώθης ὅτι εἶσαι ἕνα ἄτακτο παιδί.

Νὰ ἀναγνωρίζης ὅτι στενοχώρησες τὸν Πατέρα σου καὶ νὰ κλαῖς γι᾿ αὐτό. Τότε θὰ νιώθης τὰ χάδια τὰ θεϊκά. Ὄχι νὰ λές: «Ἐπειδὴ εἶμαι παιδί, ὁ Θεὸς πρέπει νὰ μ᾿ ἀγαπάη καὶ νὰ μὲ συγχωρῆ, ἂς κάνω ἀταξίες».

– Γέροντα, ἀνησύχησα, ὅταν διάβασα στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης ὅτι, γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε «Πατέρα» τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἔχουμε φθάσει στὴν ἀπάθεια[2], ἀλλιῶς εἶναι «ὕβρις καὶ λοιδορία»[3].

Ἅγιος Παΐσιος: Ἐλεημοσύνη «ἐν τῷ κρυπτῷ»

– Γέροντα, μερικοὶ θεωροῦν φαρισαϊσμὸ τὸ νὰ πηγαίνη κανεὶς στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ὑστερῆ στὴν ἀγάπη καὶ τὴν θυσία.

– Ἔ, ποῦ τὸ ξέρουν; Εἶναι σίγουροι γι᾿ αὐτό;

– Ἔτσι κρίνουν.

– Ὁ Χριστὸς τί εἶπε; «Νὰ κρίνετε»[1]; Ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ μὴ δίνη στὸν τσιγγάνο, γιατὶ ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του ἕναν ἄρρωστο ποὺ ἔχει μεγάλη ἀνάγκη καὶ θὰ βοηθήση ἐκεῖνον. Τὸν τσιγγάνο κάποιος περαστικὸς θὰ βρεθῆ νὰ τοῦ δώση κάτι, ἐνῶ ἐκεῖνον δὲν θὰ τοῦ δώση κανένας. Πῶς βγάζουν συμπεράσματα, χωρὶς νὰ ξέρουν; Φαρισαϊσμὸς εἶναι, ὅταν κάποιος κάνη τὴν καλωσύνη φανερά, γιὰ νὰ τὸν ἐπαινέσουν.

Ἅγιος Παΐσιος: Ἔχει πάθει μεγάλη ζημιά ὁ κόσμος ἀπό τήν τηλεόραση

– Γέροντα, τώρα ὑπάρχει τέτοια τηλεοπτική ἐπικοινωνία, ὥστε τὸ ἴδιο λεπτό μπορεῖ νὰ δή κανεὶς γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γής.

– Μόνον τὸν ἑαυτό τους δὲν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅλο τὸν κόσμο τὸν βλέπουν. Τώρα καταστρέφεται ὁ κόσμος ἀπὸ τὸ μυαλό του. Δὲν εἶναι ὅτι τούς καταστρέφει ὁ Θεός.

– Γέροντα, ἡ τηλεόραση κάνει πολύ κακό.

Ἅγιος Παΐσιος: Στὴν προσευχὴ μὲ πόνο ἀκολουθεῖ θεία παρηγοριὰ

– Γέροντα, ὅταν ἀκούω τὰ προβλήματα τοῦ κό­σμου, αἰσθάνομαι νὰ λειώνω μέσα μου. Μήπως εἶναι ὀλιγοπιστία;

– Κοίταξε νὰ δῆς. Ἡ ἀγωνία γιὰ τὸν ἑαυτό μας εἶναι ὀλιγοπιστία· ἡ ἀγωνία γιὰ τὸν ἄλλον εἶναι πόνος. Τὸ σωστὸ λειώσιμο γιὰ τὸν πόνο τῶν ἄλλων συνοδεύεται μὲ προσευχὴ καὶ ἀκολουθεῖ μετὰ ἡ θεία παρηγοριά. Γι’ αὐτό, νὰ εὔχεσαι ὅσο μπορεῖς καὶ μετὰ νὰ τὰ ἀφήνης ὅλα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ εἰρηνεύης. Ὁ Θεὸς πο­νάει γιὰ τὰ πλάσματά Του λιγώτερο ἀπὸ σένα; Γιατί νὰ ἀνησυχῆς;

Ἅγιος Παΐσιος: Μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν σιωπὴ δίνουμε τόπο στὴν ὀργὴ

– Γέροντα, πῶς δίνει κανεὶς τόπο στὴν ὀργή;

– Μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν σιωπὴ δίνουμε τόπο στὴν ὀργή. Γιατί λέμε ὅτι τὸ φίδι εἶναι φρόνιμο; Παρόλο ποὺ ἔχει ὅπλο δυνατό, τὸ δηλητήριο, καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνη κακό, λίγο θόρυβο ἂν ἀκούση, ἀμέσως φεύγει· δὲν πάει κόντρα, δίνει τόπο στὴν ὀργή. Ἔτσι κι ἐσύ, ἂν κανεὶς σοῦ πῆ κανέναν λόγο καὶ σὲ πειράξη, μὴν ἀπαντᾶς. Ἂν σιωπήσης, ἀφοπλίζεις τὸν ἄλλον. Μιὰ φορὰ στὸ Καλύβι ὁ Ντίκας, ὁ μεγάλος γάτος, πῆγε νὰ χτυπήση ἕνα βατραχάκι. Ἐκεῖνο δὲν κουνήθηκε καθόλου, ὁπότε ὁ Ντίκας τὸ ἄφησε καὶ ἔφυγε. Τὸ βατραχάκι μὲ τὴν σιωπή του καὶ μὲ τήν... ταπείνωσή του τὸν νίκησε. Ἂν κουνιόταν λίγο, θὰ τὸ τίναζε ὁ Ντίκας ἐπάνω καὶ θὰ τὸ χτυποῦσε σὰν τὸ ντέφι.

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης: Αμοιβαία σωτηρία

 

Όταν μόναζε ο Γέροντας στο Στόμιο, το μονοπάτι πού έφτανε ως εκεί ήταν πολύ δύσκολο. Απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, στενή διάβαση, επικίνδυνα σημεία και συνεχείς καταπτώσεις. Ο Γέροντας κατέβαινε κατά αραιά διαστήματα στην Κόνιτσα για ν’ αγοράζει τροφές και διάφορα υλικά και κανόνιζε πάντα το βράδυ να είναι στο Μοναστήρι. Στην πόλη συνήθως ήταν βιαστικός, όπως κι όταν ανηφόριζε για το Στόμιο. Πίστευε ότι η πολύωρη παραμονή του στον κόσμο θα του σκόρπιζε το νου σε πολλές ξένες υποθέσεις και θα έχανε το ησυχαστικό του πρόγραμμα. Ήταν νέος μοναχός τότε και αντιμετώπιζε πολλούς πειρασμούς.

Ἅγιος Παΐσιος: Ὅσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει

– Γέροντα, ποῦ ὀφείλεται ἡ γκρίνια καὶ πῶς μπορεῖς νὰ τὴν ἀποφύγης;

– Στὴν κακομοιριὰ ὀφείλεται καὶ μὲ τὴν δοξολογία τὴν κάνει κανεὶς πέρα. Ἡ γκρίνια γεννᾶ γκρίνια καὶ ἡ δοξολογία γεννᾶ δοξολογία. Ὅταν δὲν γκρινιάζη κανεὶς γιὰ μιὰ δυσκολία ποὺ τὸν βρίσκει, ἀλλὰ δοξάζη τὸν Θεό, τότε σκάζει ὁ διάβολος καὶ πάει σὲ ἄλλον ποὺ γκρινιάζει, γιὰ νὰ τοῦ τὰ φέρη ὅλα πιὸ ἀνάποδα. Γιατί, ὅσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικὲς φορὲς μᾶς κλέβει τὸ ταγκαλάκι καὶ μᾶς κάνει νὰ μὴ μᾶς εὐχαριστῆ τίποτε, ἐνῶ μπορεῖ κανεὶς ὅλα νὰ τὰ γλεντάη πνευματικὰ μὲ δοξολογία καὶ νὰ ἔχη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Νά, ξέρω κάποιον ἐκεῖ στὸ Ὄρος πού, ἂν βρέξη καὶ τοῦ πῆς «πάλι βρέχει», ἀρχίζει: «Ναί, ὅλο βρέχει, θὰ σαπίσουμε ἀπὸ τὴν πολλὴ ὑγρασία». Ἂν μετὰ ἀπὸ λίγο σταματήση ἡ βροχὴ καὶ τοῦ πῆς «ἔ, δὲν ἔβρεξε καὶ πολύ», λέει: «Ναί, βροχὴ ἦταν αὐτή; θὰ ξεραθῆ ὁ τόπος...». Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πῆ κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι καλὰ στὸ μυαλό, ἀλλὰ συνήθισε νὰ γκρινιάζη. Νὰ εἶναι λογικὸς καὶ νὰ σκέφτεται παράλογα!

Ο άγιος Παΐσιος «αγόμενος υπό του Πνεύματος»

Διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος: «Ήρθαν δύο πατέρες στο Στόμιο (στην Κόνιτσα) για να μείνουν μαζί μου. Είχα ένα μεγάλο κελλί και θέλησα να το χωρίσω σε δύο, αλλά δεν είχα χρήματα. Απεφάσισα να δανεισθώ πεντακόσιες δραχμές.

»Στον δρόμο βρήκα ένα εικονοστάσι. Έκανα τον σταυρό μου, άναψα το καντήλι και προχώρησα. Έφθασα σε ένα σπίτι και κάτι με ωθούσε να χτυπήσω. Ήταν πρωί. Ο οικοδεσπότης, όταν με είδε, χάρηκε. “Σε ήθελα”, μου είπε, “αυτά τα είχα τάξει για την Παναγία”, και μου έδωσε πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσες μου χρειάζονταν.

Ἅγιος Παΐσιος: Νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀρρώστια μας

– Γέροντα, συχνὰ βλέπω τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων καὶ τοὺς κρίνω.

 – Τὴν ἀρρώστια τὴν δική σου τὴν ξέρεις;

 – Ὄχι.

 – Γι᾿ αὐτὸ ξέρεις τὴν ἀρρώστια τῶν ἄλλων. Ἂν ἤξερες τὴν δική σου ἀρρώστια, δὲν θὰ ἤξερες τὴν ἀρρώστια τῶν ἄλλων. Δὲν λέω νὰ μὴ συμμετέχης στὸν πόνο τους, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀσχολῆσαι μὲ τὰ σφάλματά τους. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀσχολῆται μὲ τὸν ἑαυτό του, ὁ πειρασμὸς θὰ τοῦ ἀνοίξη δουλειὰ νὰ ἀσχολῆται μὲ τοὺς ἄλλους. Ἂν ὅμως κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του, τότε γνωρίζει τὸν ἑαυτό του, γνωρίζει καὶ τὸν ἄλλον. Διαφορετικά, μὲ τὰ λανθασμένα συμπεράσματα ποὺ βγάζει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του κρίνει λανθασμένα καὶ τοὺς ἄλλους.

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ ἐλεημοσύνη πολύ βοηθάει τούς κεκοιμημένους

Ὁ πλοῦτος φέρνει τὴν καταστροφὴ στὸν ἄνθρωπο, ὅταν δὲν διανέμεται στοὺς φτωχοὺς γιὰ τὴν ψυχή μας καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πεθαμένων μας. 

 

Ἡ ἐλεημοσύνη στοὺς πονεμένους, χῆρες, ὀρφανὰ κ.λπ. πάρα πολὺ βοηθάει καὶ γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν κεκοιμημένων. 

 

Γιατί, ὅταν δίνη κανεὶς ἐλεημοσύνη γιὰ ἕναν κεκοιμημένο, οἱ ἄλλοι λένε: «Θεὸς σχωρέσ᾿ τον. Νὰ ἁγιάσουν τὰ κόκκαλά του». 

Ἅγιος Παΐσιος: Παλάβωσαν οἱ ἄνθρωποι μέ τίς μηχανές

Δὲν ἔχουν τελειωμό τὰ σύγχρονα μέσα. Τρέχουν πιὸ πολύ ἀπὸ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, γιατί βοηθάει καὶ ὁ διάβολος. Παλιά οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν εἶχαν αὐτὰ τὰ μέσα, τηλέφωνα, φάξ, μηχανήματα ἕνα σωρό , εἶχαν τὴν γαλήνη του, τὴν ἁπλότητά τους.

– Χαίρονταν, Γέροντα, τὴν ζωή τους!

– Ναί, τώρα παλάβωσαν οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς μηχανές! Βασανίζονται ἀπὸ τὶς πολλές εὐκολίες, τούς πνίγει τὸ ἄγχος. Θυμᾶμαι, οἱ Βεδουΐνοι, τότε ποὺ ἤμουν στὸ Σινά[1], πόσο χαρούμενοι ἦταν. Εἶχαν μία σκηνή καὶ ζοῦσαν ἁπλά. Δὲν μποροῦσαν νὰ ζήσουν στὴν Ἀλεξάνδρεια ἤ στὸ Κάιρο, ἀναπαύονταν στὴν ἐρημιά μέσα στὶς σκηνές. Λίγο τσάι ἄν εἶχαν, ἦταν ὅλο χαρὰ καὶ δοξολογοῦσαν τὸν Θεό. Ἀλλά τώρα μὲ τὸν πολιτισμό ἄρχισαν καὶ αὐτοί νὰ ξεχνοῦν τὸν Θεό.

Ἅγιος Παΐσιος: Προσευχή γιά τούς ἀρρώστους

– Γέροντα, τώρα ποὺ εἶμαι ἄρρωστη, τί νὰ κάνω ἀπὸ πνευματικά;

– Ὅσο μπορεῖς, νὰ ψάλλης σιγανὰ ἢ νὰ λὲς τὴν εὐχὴ καὶ νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ὑγεία τὴν δική σου καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους σὰν φιλάσθενη μπορεῖς νὰ τοὺς νιώθης πιὸ πολύ. Σ’ ἐσένα δίνονται τώρα ὅλες οἱ προϋποθέσεις γιὰ προσευχή, ἀκόμη καὶ ὁ πόνος, ποὺ εἶναι ἰδιαίτερη προϋπόθεση, γιὰ νὰ εὔχε­σαι πονεμένα γιὰ τοὺς πονεμένους καὶ ἡ προσευχή σου νὰ εἶναι καρδιακή. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κύριο ἔργο τοῦ μοναχοῦ. Ἂν τὸ καταλάβης αὐτό, δὲν θὰ στενοχωριέσαι, ἀλλὰ θὰ προσεύχεσαι ἀδιάλειπτα, εὐχαριστῶντας τὸν Θεό.

Ἅγιος Παΐσιος: «Χριστὸς γεννᾶται»

Γέροντα, μετὰ τὴν Ἀγρυπνία τῶν Χριστουγέννων δὲν κοιμόμαστε;

– Χριστούγεννα καὶ νὰ κοιμηθοῦμε! Ἡ μητέ­ρα μου ἔλεγε: «Ἀπόψε μόνον οἱ Ἑβραῖοι κοι­μοῦνται». Βλέπεις, τὴν νύχτα ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς οἱ ἄρχοντες κοιμόνταν βαθιά, καὶ οἱ ποιμένες «ἀγραυ­λοῦσαν»[1]. Φύλαγαν τὰ πρόβατα τὴν νύχτα παίζοντας τὴν φλογέρα. Κατάλαβες; Οἱ ποιμένες ποὺ ἀγρυπνοῦσαν εἶδαν τὸν Χριστό.

– Πῶς ἦταν, Γέροντα, τὸ σπήλαιο;

– Ἦταν μιὰ σπηλιὰ μέσα σὲ ἕναν βράχο καὶ εἶχε μιὰ φάτνη· τίποτε ἄλλο δὲν εἶχε. Ἐκεῖ πήγαινε κανένας φτωχὸς καὶ ἄφηνε τὰ ζῶα του. Ἡ Παναγία μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ὅλα τὰ χάνια ἦταν γεμάτα καὶ δὲν εἶχαν ποῦ νὰ μείνουν[2], κατέληξαν σὲ αὐτὸ τὸ σπήλαιο. Ἐκεῖ ἦταν τὸ γαϊδουράκι καὶ τὸ βοϊδάκι, ποὺ μὲ τὰ χνῶτα τους ζέσταναν τὸν Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ»[3], δὲν λέει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας;

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ εὐχὴ τῶν γονέων

Ἡ εὐχὴ τῶν γονέων εἶναι ἡ μεγαλύτερη κληρονομιὰ γιὰ τὰ παιδιά. Γι᾿ αὐτὸ νὰ φροντίζουν νὰ ἔχουν τὴν εὐχὴ τῶν γονέων. Δὲν εἶδες ὁ Ἰακώβ, μέχρι ποῦ ἔφθασε, γιὰ νὰ πάρη τὴν εὐλογία τοῦ πατέρα του; Καὶ προβιὰ φόρεσε[1]!

Εἰδικὰ ἡ εὐχὴ τῆς μητέρας εἶναι μεγάλο πράγμα! 

Κάποιος ἔλεγε: «Κάθε λόγος τῆς μητέρας μου εἶναι καὶ μιὰ λίρα χρυσή». Νά, καὶ πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ πόση ἐντύπωση μοῦ ἔκανε κάποιος ἀπὸ τὸ Γιοχάνεσμπουργκ!

Ἅγιος Παΐσιος: Ὅποιος γνωρίζει σωστά τόν ἑαυτό του, ἔχει ταπείνωση

– Γέροντα, τὴν ὑπερηφάνεια συνήθως τὴν καταλαβαίνω ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅταν πέσω.

 – Σκοπὸς εἶναι νὰ τὴν καταλάβης, πρὶν πέσης. Ὅταν σοῦ λέη κάποιος ὅτι ἔκανες κάτι καλό, νὰ μὴν αἰσθάνεσαι ἱκανοποίηση. Νὰ μὴν πιάνη, νὰ μὴν κολλάη ἐπάνω σου ὁ ἔπαινος.

 – Τί θὰ μὲ βοηθοῦσε σ᾿ αὐτό;

 – Τὸ νὰ γνωρίσης τὸν ἑαυτό σου. Ἂν ὁ ἄνθρωπος γνωρίση τὸν ἑαυτό του, τελείωσε. Οἱ ἔπαινοι εἶναι μετὰ ξένα σώματα· δὲν κολλᾶνε ἐπάνω του. Ὅταν λ.χ. ἕνας ξέρη ὅτι εἶναι γύφτος, δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ κολλήση ὁ λογισμὸς ὅτι εἶναι βασιλιάς. Κι ἐσύ, ἂν νομίζης ὅτι εἶσαι πριγκίπισσα, θὰ εἶσαι λειψή.

Ἅγιος Παΐσιος: Ἡ καλὴ διάθεση εἶναι τὸ πᾶν

– Γέροντα, ὅταν μοῦ ζητάη κάποιος βοήθεια, ἀλλὰ δὲν ἔχω νὰ τοῦ δώσω;

– Ὅταν θέλω νὰ κάνω ἐλεημοσύνη καὶ δὲν ἔχω νὰ δώσω, τότε κάνω ἐλεημοσύνη μὲ αἷμα. Ὁ ἄλλος ποὺ ἔχει καὶ δίνει ὑλικὴ βοήθεια, νιώθει καὶ χαρά, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει νὰ δώση, συνέχεια ὑποφέρει καὶ ταπεινωμένος λέει: «Δὲν ἔκανα ἐλεημοσύνη». Ἡ καλὴ διάθεση εἶναι τὸ πᾶν. Ἕνας πλούσιος ἔχει νὰ δώση, ἀλλὰ δὲν δίνει. Ἕνας φτωχὸς θέλει νὰ δώση, ἀλλὰ δὲν δίνει, γιατὶ δὲν ἔχει νὰ δώση. Διαφέρει τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. 

Ἅγιος Παΐσιος: «Πάντα ἐν σοφία ἐποίησας...»

– Γέροντα, νὰ χαλάσουμε τὶς χελιδονοφωλιές; Τὰ χελιδόνια λερώνουν καὶ μαζεύονται κοριοί.

– Μπορεῖς ἐσύ νὰ κάνης μία χελιδονοφωλιά; Τί ἔχει κάνει ὁ Θεὸς μὲ ἕναν Του λόγο! Τί ἁρμονία, τί ποικιλία! Ὅπου καὶ νὰ στραφῆ κανεὶς βλέπει τὴν σοφία καὶ τὸ μεγαλεῖο του Θεοῦ. Δές τὰ οὐράνια φῶτα, τὰ ἀστέρια, μὲ πόση ἁπλότητα τὰ σκόρπισε τὸ θεϊκό Του χέρι, χωρίς νὰ χρησιμοποιήση μαστορικό ράμμα καὶ ἀλφάδι. Πόσο ξεκουράζουν τούς ἀνθρώπους! Ἐνῶ τὰ κοσμικά φῶτα, βαλμένα μὲ τάξη στὴν σειρά, εἶναι πολύ κουραστικά. Μὲ πόση ἁρμονία τὰ ἔχει κάνει ὅλα ὁ Θεός! Βλέπεις, καὶ τὰ Δὲνδρα σὲ ἕνα δάσος ποὺ τὰ φύτεψαν ἄνθρωποι εἶναι σάν στρατός, σάν λόχος. Ἐνῶ τὰ φυσικά δάση πόσο ξεκουράζουν! Ἀλλά Δὲνδρα μικρά, ἄλλα μεγάλα, μὲ ἄλλο χρῶμα τὸ καθένα! Ἕνα μικρό λουλούδι τοῦ Θεοῦ ἔχει μεγαλύτερη χάρη παρά ἕνας σωρός χάρτινα ψεύτικα λουλούδια, διαφέρουν ὅσο διαφέρει καὶ τὸ ἄυλον ἀπὸ τὸ νάυλον.