Αἰσθανόμαστε, λοιπόν, ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸν φιλάνθρωπο Κύριό μας καὶ Θεό μας, ὁ Ὁποῖος ὅ τι πράττει τὸ κάνει πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ παράλληλα γιὰ τὴν δική μας ψυχοσωματικὴ ὠφέλεια.
Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντάκις χιλίων στὴν ἔρημο, ἄνευ γυναικῶν καὶ παιδίων. Μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἰωάννου Προδρόμου, ὁ Κύριος «ἀνεχώρησεν ἐν πλοίῳ εἰς ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν καὶ οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτὸν πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων.» (Ματθ., ιδ’ 13).
Βλέποντας αὐτὴν τὴν θυσία τοῦ πλήθους, ὁ Κύριος ἀνταποκρίθηκε μὲ τὸν τρόπο του: Πρῶτα θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους των καὶ μετὰ τοὺς χόρτασε μὲ τὸν λόγο Του. Διάβασε τὴν βαθύτερη ἐπιθυμία στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ προσέτρεξαν σ’ Αὐτόν. Τί ἄλλο νὰ ἤθελαν ἀπὸ ἕναν λόγο παρηγοριᾶς!
Ὁ ἀγαπημένος των Ἰωάννης εἶχε πλέον φονευθῆ, δὲν τοὺς ἔμενε ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσῃ. Ἦταν, φαίνεται, τόσο γλυκὺς ὁ λόγος Του καὶ εἶχαν τόσο πολὺ ἀπορροφηθῆ, ποὺ δὲν κατάλαβαν πῶς πέρασε ἡ ὥρα στὸν ἔρημο τόπο.
Αὐτοί, ἔστω, δὲν κατάλαβαν. Ὁ Κύριος, ὅμως, γιατὶ δὲν τοὺς «ἀπέλυε», ὅπως τοῦ ζήτησαν οἱ μαθητές Του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ. Λέτε Αὐτός, ποὺ μποροῦσε νὰ κάνῃ τὸ δυσκολώτερο, νὰ τοὺς θρέψῃ πνευματικά, νὰ μὴν μπορῆ νὰ κάνῃ καὶ τὸ εὐκολώτερο, νὰ τοὺς δώσῃ τὴν ἀναγκαία ὑλικὴ τροφή; Ἁπλῶς ἤθελε νὰ κάνουν καὶ κεῖνοι, οἱ ἄνθρωποι, αὐτὸ ποὺ μποροῦσαν.
Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». Δική σας δουλειὰ εἶναι -ἄρα καὶ δική μας, ὅλων μας ὅσοι λεγόμαστε μαθητές Του- νὰ ἐρευνήσωμε τὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας καὶ νὰ προσπαθήσωμε νὰ τὶς καλύψωμε. Καὶ ὅταν δὲν ἐπαρκοῦν οἱ δικές μας προσπάθειες, ἔχει ὁ Θεός! Πράγματι, ὁ Κύριος εὐλόγησε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθῦς, ποὺ τοῦ ἔφεραν ἐκεῖνοι, καὶ αὐτά - ὦ τοῦ θαύματος- πολλαπλασιάστηκαν, ὥστε νὰ χορτάσουν οἱ πέντε χιλιάδες ἄνδρες μόνον, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ γυναικόπαιδα!
Καὶ γιὰ νὰ μὴν θεωρήσῃ κανεὶς ὅτι αὐτὸ ἦταν ψέμα ἢ ἀποκύημα τῆς φαντασίας των, -τὸ θαῦμα τὸ ἀναφέρουν, ἄλλωστε, καὶ οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστές-, ἀπόδειξη ἦταν ὅτι μαζεύτηκαν καὶ δώδεκα κοφίνια μὲ περισσεύματα, ἕνα γιὰ τὸν κάθε μαθητή, ὥστε νὰ τὸ κουβαλήσῃ στὸν ὦμο του, νὰ νοιώσῃ τὸ βάρος καὶ νὰ μὴν τὸ λησμονήσῃ ποτέ, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ σοφοὶ Πατέρες μας καὶ μάλιστα ὁ Χρυσοῤῥήμων Ἰωάννης!
Ἂς κρατήσωμε μερικὰ μηνύματα ἀπὸ τὴν ὑπέροχη αὐτὴν περικοπή. Πρῶτον: Ὁ Κύριος εἶναι ὁ χορηγὸς πάντων τῶν ἀγαθῶν, ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν. Δὲν θέλει ὁ Κύριός μας νὰ ἤμαστε ἀδιάφοροι πρὸς τὰ ὑλικά πράγματα, ἀρκεῖ νὰ τὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ χέρι Του καὶ κεῖνος θὰ μᾶς τὰ προσφέρῃ ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν μας. Ἀρκεῖ νὰ ζητᾶμε πρωτίστως τὴν βασιλεία Του καὶ ὅλα τ’ ἄλλα «προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ’ 33). Ἐξ ἄλλου «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ., κγ’ 1).
Δεύτερον: Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ νὰ καλύπτωμε ἐμεῖς τὶς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας («δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν»), ὅσο καὶ ὅπως μποροῦμε, καὶ ὁ ἴδιος θὰ «αὐγατίσῃ» τὴν λειψή, οὕτως ἤ ἄλλως, προσπάθειά μας.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα πολλῶν ἐξ ἡμῶν στὰ αἰτήματα τῶν ἐμπερίστατων ἀδελφῶν μας: «Γιατί δὲν βοηθάει τὸ Κράτος; Τί κάνει ἡ Ἐκκλησία;» Τὸ θέμα δὲν εἶναι τί κάνει τὸ κράτος ἢ ἡ Ἐκκλησία -προφανῶς ἐννοοῦμε γενικῶς καὶ ἀπροσώπως τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, διότι Ἐκκλησία, δηλαδὴ σῶμα Χριστοῦ, εἴμαστε ὅλοι μας! Τὸ ζήτημα εἶναι τί κάνει ὁ καθένας προσωπικὰ ἀπὸ ἐμᾶς ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνυπεύθυνος γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μέλη, ἐὰν ἔχουμε βεβαίως συνείδηση οἱ χριστιανοὶ ὅτι συναποτελοῦμε τὴν κοινότητα τοῦ Χριστοῦ, μὲ κεφαλὴ τὸν Ἴδιο (Α’ Κορ., ιβ’ 26).
Τρίτον, ἀπόρροια τοῦ προηγουμένου: Δὲν χρειάζεται νὰ τρέχωμε στὸν ἔξω κόσμο («εἰς τὰς κώμας»), γιὰ νὰ ἀναζητοῦμε τροφή καὶ ἄλλα «ἀγαθά», γιὰ νὰ καλύψωμε τὶς ἀνάγκες μας. Ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς προσφέρῃ ὅλα τὰ καλὰ τοῦ κόσμου δωρεὰν καὶ μάλιστα μᾶς δίνει καὶ περίσσευμα, ἀρκεῖ νὰ τὸ ζητήσωμε καὶ νὰ τὸν ἐμπιστευτοῦμε!
Ἐξ ἄλλου, Ἐκεῖνος πάλι μᾶς ταΐζει ἀπὸ τὸ Σῶμα Του καὶ ἀπὸ τὸ Αἷμα Του ἀπὸ τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς ἀγάπης Του, ποὺ φτάνει καὶ περισσεύει («ὁ μελιζόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος»), γιὰ νὰ χορτάσωμε ὅλοι καὶ νὰ γίνωμε «μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου» (φράσεις ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τῆς Μεταλήψεως).
Ἂς τὸν ἐμπιστευτοῦμε, λοιπόν, ἢ μᾶλλον ἂς ἀκούσουμε τὴν προτροπή του «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν», φροντίζοντας νὰ κάνωμε ἐμεῖς ἐκεῖνο ποὺ μποροῦμε, καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ κάνη τὸ θαῦμα Του, ὅπως ἔκανε τότε, μὲ τὸν χορτασμὸ τῶν πεντάκις χιλίων, ἄνευ γυναικῶν καὶ παίδων, καὶ κάνει πάντοτε, ὅποτε τὸ ζητᾶμε! Ἀμήν! Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου