Σάββας Ἠλιάδης: Ὁ ἄνθρωπος στὶς κακές του πράξεις ζητᾶ πάντα τοῦ νά 'χει καὶ συνένοχο

 

Εὐγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» (Ἀπόδοση: Θ. Σπεράντσα)

 

Δὲν ξέρω γιατί πάντα σχεδὸν ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ᾿χει στὶς κακές του πράξεις καὶ κάποιον ἄλλον σύντροφο καὶ συνένοχο; Καὶ μόνο σ᾿ ἐκεῖνες τὶς ἐνέργειες ποὺ ἡ συμμετοχὴ κι ἑνὸς τρίτου κάνει τὸν ἄλλο ἢ νὰ στερηθῇ αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶ ἢ καὶ νὰ τὸ χαρῇ λιγότερο καὶ πιὸ περιορισμένα εἴτε καὶ γιατί κάθε συνεργασία εἶναι ἀδύνατη ἢ ἔχει σὰν ἄμεση συνέπειά της νὰ λιγοστέψῃ τὸ δικό του κέρδος, σ᾿ αὐτὲς μονάχα ἐπιδιώκει ὁ ἄνθρωπος νά ᾿ναι μόνος του.
 

Ὁ φιλάργυρος θέλει ὁ ἄλλος νά ᾿ναι ἀνοιχτοχέρης. Ὁ ἀκατάδεκτος θέλει τὸν ἄλλο ταπεινό. Κι αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ σὰν τρελός, θέλει νά ᾿ναι συγκρατημένοι καὶ φρόνιμοι οἱ ἄλλοι. Καὶ ζηλεύει καὶ τὸν στενότερό του ἀκόμα φίλο.

Εὐγένιος Βούλγαρης: Ἡ ἀρετὴ εἶναι αὐτοαγνοούμενη

Τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ὅλοι τὸν ξέρουν καὶ μοναχὰ ὁ ἴδιος δὲν ξέρει τὸν ἑαυτό του. Ὅποιος τὸν πλησιάζει, τὸν γνωρίζει, ὁ ἴδιος ὅμως δὲν ἔχει ἐπίγνωση τῶν προτερημάτων του. Τὸ ἀκτινοβόλημα τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων του, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν θεοφώτιστη καὶ θεοχαρίτωτη ψυχή του, εἶναι φανερὸ σ΄ ὅλους ὅσοι τὸν συναναστρέφονται, εἶναι ὅμως ἄγνωστο καὶ ἀφανέρωτο στὸν ἴδιο. Οἱ ἄλλοι τὸ διακρίνουνε καὶ τὸ τιμοῦνε καὶ τὸν δοξάζουνε. Αὐτὸς μονάχα δὲν βλέπει τίποτα καὶ νομίζει τὸν ἑαυτό του μικρὸ καὶ ἀνάξιο καὶ συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Ἐσεῖς δέ, ὅταν τὰ κατορθώνετε ὅλα αὐτά, νὰ λέτε πὼς δὲν ἀξίζετε τίποτα.