Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Μετὰ τὸ 1821, ἡ πολιτικὴ ποὺ ἀναδύθηκε στὴν πατρίδα μας ἄρχισε νὰ παίρνῃ σχῆμα «εὐρωπαϊκό», ὡς ἰδεολογία ὑπέρβασης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς μὴ σπεύσει, ὅμως, κάποιος νὰ μᾶς κατηγορήσῃ ὅτι ἀπορρίπτουμε συνολικὰ τὸν Εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό. Ὅταν ἐκτιμᾶμε τὶς διαφορὲς μὲ τὴν Εὐρώπη τὸ κάνουμε στὰ πλαίσια τῆς Ὀρθοδοξίας, στὰ ὅρια τῶν παραδόσεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἀποκλίνουμε ὡς κράτος, σιγά – σιγά, ἀφήνοντας τὸ Ἑλληνορθόδοξο ἦθος, σὲ πολιτικὲς προτάσεις – ἐπιλογὲς τῆς Ἀστικῆς – Μαρξιστικῆς κοσμοθεωρίας καὶ βιοθεωρίας· ἔτσι ἡ λειτουργία τῆς ἐξουσίας, τῆς οἰκονομικῆς κυρίως, προσδέθηκε στὸ ἅρμα τοῦ Καπιταλισμοῦ, στὸ χῶρο τῶν «διαπλεκομένων συμφερόντων».