ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Οἱ ἄπειρες ἀποχρώσεις τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως – φωνῆς)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ  

 

ΜΕΡΟΣ Α΄
Σεβασμιώτατε

 

Ὅλο καὶ περισσότερο, σὲ συγχορδία, ἀναδύονται, ἀκούγονται καὶ προωθοῦνται οἱ ἄπειρες ἀποχρώσεις τῆς οἰκουμενιστικῆς φωνῆς – αἱρέσεως, ὡς κατάφαση καὶ βίωση τῆς οὐτοπικῆς θεολογίας της ὑπὸ τῶν σημερινῶν ἐπισκόπων.
 

Εἶναι ὁλοφάνερη ἡ τάση σας (τῶν ἐπισκόπων) γιὰ ἐπιτάχυνση τῆς ροῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μὲ ἄρθρα, μὲ τὴ χρήση λεκτικοῦ καὶ ὀπτικοῦ συμβολισμοῦ, ὅπως (παράδειγμα) ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα.
 

Νὰ σᾶς θυμίσω τὴ ροὴ αὐτῆς τῆς Ἀποστασίας, τῆς αἱρετικῆς οὐτοπίας δηλ.
 

Α) Τὴν ὀλέθρια ἀλλαγὴ τοῦ Ἑορτολογίου τῶν Πατέρων μὲ «συνοδικὲς» ἀποφάσεις τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν (λεγομένων) Νέων Χωρῶν.
 

Β) Τὶς συμφωνίες τοῦ Μπαλαμάντ, μιὰ ἕνωση μὲ τοὺς Δυτικούς, οἱ ὁποῖες ὑπογράφησαν (συνοδικὰ) ἀπὸ ἐννέα (9) ὀρθόδοξες ἐκκλησίες.
 

Γ) Τὴν ἀναγνώριση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ ὡς ἐκκλησία.
 

Δ) Τὴν ἀντικανονική – παράνομη ἄρση τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων Δυτικῶν – Λατινικῶν αἱρέσεων ἐπὶ Ἀθηναγόρου.
 

Ε) Τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης – κατοχύρωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀναγνώρισε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες μὲ μυστήρια καὶ χάρι.
 

1ο Σχόλιο: Σήμερα, μετὰ τὶς «συνοδικές» - θεσμικὲς παρεμβάσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, ἀκολουθοῦν οἱ ἀτομικὲς πράξεις τους (σας), ποὺ φαίνονται ὡς μεμονωμένες, ἡ ἀφαίρεση δηλ. τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα· μὰ ἔχω τὴν ἐσωτερικὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μου, ὡς πληροφορία, ὅτι εἶναι Μέθοδος ποὺ ὑπακούει σὲ ἀποφασισμένες ὀργανωτικὲς δομὲς (ἀλλαγῆς) ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Παράδειγμα ὁ «Θρόνος» ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης· περιμένουμε τώρα καὶ τὸν Ἄμβωνα στὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ τὴν εἰσβολὴ τῆς (νέας) τεχνολογίας ἐντός του..., μέχρι τῆς τελικῆς ἀφαιρέσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τοὺς Ἱ. Ναοὺς προκειμένου νὰ λάβῃ ἔμπρακτη ἐφαρμογή – προβολὴ (Διαθρησκευτικὴ) μιὰ «Καθολικὴ Παγκόσμιος Θρησκεία», ὅπως ἔχει τονίσῃ ἡ Ἄλις Μπέϊλυ. Ἴσως νὰ ἦτο συνυφασμένη μὲ τὸν ἄξονα αὐτὸ ἡ σκέψη τοῦ Ἱερωνύμου Β΄, ὁ ὁποῖος ἀνεμπόδιστα συνειδησιακὰ ἀφαίρεσε τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀπὸ τὸ στῆθος του ἐνώπιον ἑτεροθρήσκων!
 

Ἑτοιμάζεται ἤδη στὸ Βερολῖνο ὁ Οἶκος τοῦ Ἑνὸς (Θεοῦ ἐννοεῖται) ἢ HouseofOne.
 

Σιγά – σιγὰ ἐκδιπλώνεται ὁ ἐρχομὸς τοῦ ἀντιχρίστου.
 

Παρατηροῦμε δηλ. πράξεις ποὺ ἀλλοιώνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση.
 

Πράγματι εἶναι πράξεις δημιουργίας νέου ἐκκλησιαστικοῦ περιβάλλοντος, οἰκουμενιστικοῦ περιβάλλοντος, μὲ κῦμα καινοτομιῶν – νεοτερισμῶν, προκειμένου ν’ ἀνατρέψουν τὶς διαχρονικὲς ὀρθόδοξες δομὲς· αὐτὸ βλέπω, αὐτὸ πιστεύω.
 

Μὲ ἁπλὰ λόγια, ἐκδιπλώνεται σχέδιο κλιμάκωσης – προσαρμογῆς σὲ νέο ἀντορθόδοξο οἰκουμενιστικὸ περιβάλλον (τέλος σχολίου).
 

Σεβασμιώτατε, ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ οἱ εἰκόνες καὶ ὁ Σταυρός, δὲν εἶναι ἁπλὰ σχήματα προσανατολισμοῦ τῆς διανοίας· εἶναι πραγματικότητες (ὑλικὲς μὲν) ὅπου ἀναπαύεται ἡ ἐνέργεια τῆς Θείας δύναμης, ἡ ὁποία συνεργάζεται μὲ τὴν ἀνθρώπινη τέχνη. Γιὰ τὴ Λειτουργικὴ συμβολὴ τοῦ Τιμίου σταυροῦ, νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια των: Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως καὶ Φλωρίνης Αὐγουστίνου (κυματοθραῦστες τοῦ παπισμοῦ).
 

α) Ἅγιος Νεκτάριος:
 

«Ὁ Σταυρὸς λέγεται «Σφραγίς». Καὶ στὸ Μυστήριο τοῦ Χρίσματος λέμε: «Σφραγὶς δωρεᾶς πνεύματος Ἁγίου». Ἤτοι μὲ τὸν Σταυρὸ (σφραγῖδα) χαρίζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
 

Καὶ ἡ Ἱερωσύνη χαρίζεται μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ Σταυροῦ, καθὼς καὶ ἡ Θ. Εὐχαριστία γίνεται σφραγίζοντας (Σταυρώνοντας) τὰ Τίμια Δῶρα».
 

β) Αὐγουστῖνος Καντιώτης:
 

Ἀλλλ’ ὅταν λέμε Σταυρός, δὲν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τὸ ξύλο... ἐννοοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε τὸ φριχτὸ μαρτύριο τῆς Σταυρώσεως...
 

Κάθε σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ἀπ’ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀπὸ τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια καὶ τὴν πλευρά, ἔγινε ἕνας ποταμός, ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται καὶ καθαρίζονται τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων...» (βιβλίο «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 195 – 199).
 

2ο Σχόλιο:  Γνωρίζω, Σεβασμιώτατε, τὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου: «Δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένω τὸ ἀγαθὸν Ἰουδαίω τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· οὐ γὰρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ» (Ρωμ. 2, 10).
 

Ἡ διεστραμμένη ἑρμηνεία του (εἶναι) ἀνήκει στὴ θεωρητικὴ βάσι τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
 

Πῶς θὰ σώσῃ (παράδειγμα) ὁ Θεὸς ἕναν Μωαμεθανὸ ἐλεήμονα, ὅταν δουλεύει στὴ σαρκική του ἀνάπαυση μὲ διγαμίες, τριγαμίες κ.λ.π.
 

Πῶς θὰ σωθοῦνε ὅποιοι καταφρονοῦν τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία Του, τὶς Ἐντολές Του;
 

Διαβάστε, μελετῆστε καὶ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἰ. Χρυσοστόμου στὸ ἐδάφιο (Ρωμ. 2,10), ἐὰν ἡ θέση σας δὲν εἶναι μετα-πατερική! Εἶναι δυνατόν, ὁ ἄνθρωπος νὰ σώζεται «κατὰ τὸ πῶς νομίζει» κι ὄχι κατὰ τὶς ἐντολὲς Τοῦ Χριστοῦ; Νὰ σᾶς θυμίσω:
 

«Τὶς ἐστὶν ὁ ψεύτης εἰμὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι Ἰησοῦς οὐκ ἐστιν ὁ Χριστός; Οὗτος ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν» (Ἰωάν. Α΄, 2, 22).
 

Διάβασα: «αὐτὸς ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει στὸ ἱστορικὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τὸν μόνο Μεσσία, δηλ. ὅλον τὸν Θεὸν ἐνανθρωπήσαντα, αὐτὸς εἶναι ὁ ψεύτης ποὺ τὸν ἀρνεῖται».
 

Ὁ Κύριος Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν «Ἀποκάλυψιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ’ οὐρανοῦ μετ’ ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ ἐν πυρὶ φλογὸς διδόντος ΕΚΔΙΚΗΣΙΝ τοῖς μὴ εἰδόσι Θεὸν καὶ τοῖς μὴ ὑπακούουσι ΤΩ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩ τοῦ Κυρίου ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ οἵτινες δίκην τίσουσι, ὄλεθρον αἰώνιον...» (Β΄ Θεσσ., 1, 7-9).
 

Αὐτὲς οἱ μεταβολές – ἀναδομήσεις ποὺ ἐπιχειρεῖτε, ὅπως καὶ ὁ οἰκουμενιστὴς Δεσπότης Δαμασκηνὸς τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἀρθρώνουν τὸν λόγο τῆς λεγομένης (κατ’ ἐπίφαση) «Παγκόσμιας χριστιανικῆς κοινότητας», ἐνεργὰ μέλη τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Στυλιανὸς Αὐστραλίας, Ἐλπιδοφόρος κ.λ.π., οἱ ὁποῖοι δὲν «ξεχνοῦν» τὶς συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροθρήσκους, ὅπως ἔχει συμβῇ στὴν Καμπέρα, στὴν Ἀσίζη, στὸ Χαράρε, στὴν Ἀμερική, στὸ Νέο Δελχὶ καὶ στὴν Γροιλανδία.
 

Στὴν πραγματικότητα ἀπορρίπτουν τὴν πραγματικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία.
 

Γνωρίζουμε ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς δέχονται (στὸ σύνολό τους) τὸ μήνυμα τῆς Alice Beiley: «...ἀνατελλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμενοι ἀπὸ μία μεγάλη πνευματικὴ πηγή. Ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ τὴν ἑνιαία ρίζαν ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλλῃ ἡ Καθολικὴ Παγκόσμιος Θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν οὔτε Χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι, οὔτε Ἐθνικοί, ἀλλὰ ἁπλῶς καὶ μόνο ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν ποὺ θὰ προέρχονται ἀπὸ ὅλας τὰς τρέχουσας θρησκείας. Οὔτε θὰ ἀποδέχονται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὲς ἀντιλήψεις, ἀλλ’ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴ ζωή. Θὰ ἵστανται ὅλοι ἑνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρο τῆς Ἀδελφότητας καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων.
 

Μία τοιαύτη παγκόσμιος θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νοσηρὴ ὀνειροπόληση ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖο σήμερον προσλαμβάνει μορφὴ σαφῆ» (τέλος σχολίου).
 

Νὰ σημειώσουμε, Σεβασμιώτατε, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι ἐγκρίνουν τὴν χειροτονία γυναικῶν στὸν ἱερατικὸ καὶ ἐπισκοπικὸ βαθμό, ὅπως (παράδειγμα) ἡ χειροτονία «Διακονισσῶν» στὴν Ἱ. Μητρόπολη Κονγκό.
 

3ο Σχόλιο: Ἰδοὺ ἡ σύγχρονη μορφὴ πολέμου - τρομοκρατίας ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας.
 

Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ πιστοὶ τοῦ Περιστερίου ἀντιστέκονται, Σεβασμιώτατε, στὶς λειτουργίες τῆς ἰσχύος σας, ὡς Δεσπότης, καὶ ὄχι ὡς ποιμὴν ἀληθινός.
 

Ἡ θέση σας δὲν ἐπιτρέπει ἀποσιώπηση, παραμερισμὸ ἢ ἐπιλεκτικὴ οἰκειοποίηση, γι’ αὐτὸ θὰ συνεχίσω (συνεχίζεται)
 

Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»