Ἡ κρυπτομηχανή Θεοκλήτη ἀπό τόν Πόντο

Ἔζησε πρίν ἀπό ἀρκετές δεκαετίες στήν Ἀθήνα καί ἦταν πρόσφυγας Ἑλληνίδα τοῦ Πόντου.

 

Τά τῆς ζωῆς της μᾶς ἐξιστόρησε ἕνας σεβαστός ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε τότε ὡς διάκονος στήν ἐνορία πού ἔμενε ἡ εὐλαβέστατη αὐτή ἡλικιωμένη γυναῖκα.
 

Μᾶς εἶπε:
-” Ἡ κυρά-Ἄννα ξεχώριζε ἀνάμεσα στούς ἐνορίτες μας γιά τήν εὐσέβειά της.
Δέν ἔλειπε ποτέ ἀπό καμιά Θεία Λειτουργία ἀπ᾿ ὅσες γίνονταν στόν Ἱερό Ναό μας. Μέ τό μαντηλάκι της, σιωπηλή, ἀλλά γεμάτη ἀγάπη. Παρ᾿ ὅτι ἦταν μιά πολύ πτωχή πρόσφυγας, πάντα ἐρχόταν στήν Ἐκκλησία μέ τό καλοζυμωμένο πρόσφορό της, τά καθαρά κεράκια της, λιβανάκι καί ὅ,τι ἄλλο.

Κριτικός σχολιασμός του βιβλίου -Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη) της μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης Ι. Ησυχαστηρίου “Παναγία των Βρυούλων”

Ευαγγελία Παπανικολάου, Δρ. Θεολογίας

30 Σεπτεμβρίου 2023: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμμετέχει σε Οικουμενιστική Ολονυχτία Προσευχής στη Ρώμη.

3 Οκτωβρίου 2023: Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αγιοκατατάσσει τη μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη.

Πολύ κοντινές οι ημερομηνίες για να μας αφήσουν αδιάφορους ως προς τον συσχετισμό τους.

Γερόντισσα Φιλοθέη: Ο αληθινός χριστιανός

Ο χριστιανός ο σωστός, που είναι λυτρωμένος, απελευθερωμένος μέσα του, όπου να βρεθεί, και στα κάτεργα ακόμη, δεν αισθάνεται σκλαβωμένος. Διότι ο σωστός χριστιανός είναι δούλος Θεού. Τι θα πει αυτό; Είναι σκλαβωμένος στην αγάπη του Θεού. Ενώ ο δούλος ο άλλος, ο ταλαίπωρος, είναι σκλαβωμένος στη δική του τη φίλαυτη κατάσταση, γι’ αυτό και αισθάνεται καταπιεσμένος. Ένας αληθινά λυτρωμένος άνθρωπος δεν καταπιέζεται ποτέ, όπου και να τον βάλει κανείς.

✶✶✶

Ο χριστιανός δεν είναι ούτε όπως το ξύλο ούτε όπως το ζυμάρι. Αν βάλετε τα δάκτυλά σας μέσα στο ζυμάρι, θα αποτυπωθούν σ’ αυτό και θα μείνουν εκεί μέσα τα σημάδια από το βούλιαγμα· δεν θα φύγουν. Έτσι και όποιος είναι «από ζυμάρι», είναι εξαιρετικά ευαίσθητος. Το ξύλο πάλι, θα το ακουμπήσεις και δεν θα πάθει τίποτε, γιατί είναι σκληρό, αναίσθητο. Ο χριστιανός πρέπει να είναι όπως το λάστιχο. Το ακουμπάς, βουλιάζουν για μια στιγμή τα δάκτυλα μέσα – ευαισθητοποιείται η ψυχή του χριστιανού – αλλά όμως μετά σηκώνεται και επανέρχεται στην προηγούμενή του κατάσταση, στην ισορροπία. Αυτή είναι η αίσθηση του χριστιανού, του λυτρωμένου ανθρώπου, δηλαδή του εν Χριστώ αναγεννημένου ανθρώπου.

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: «Άμα πιστεύεις, όλα θα έρχονται βολικά»

 

Άμα τα πράγματα τα αφήκεις στον Θεό, έρχονται μονάχα. Μην προσπαθείς να βγάλεις, άμα δεν σε δώσει ο Θεός. Όσο τρέχεις, τόσο λίγο βγάζεις (= κερδίζεις).

Ποτέ μην πεις ότι είμαι εγώ. Ο Θεός είναι. Εσύ δεν είσαι τίποτα , αλλά μόνο να πιστεύεις στο Χριστό. Άμα πιστεύεις, όλα θα έρχονται βολικά αλλά να μην υπερηφανεύεσαι.

Πολλά λόγια να μη λέτε, λίγα και ευλογημένα. Να αγαπάτε τον Θεόν και η καρδία σας να λάμπει ωσάν τον ήλιον.

Οσία γερόντισσα Μακαρία: Ο καιρός των διωγμών πλησιάζει... όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα είναι πιο άσχημα. Θα κλείσουν τις εκκλησίες.

 

Σαν ένα μυρωμένο και δροσερό αεράκι έρχεται η ευλογία της οσίας γερόντισσας Μακαρίας από την πολύπαθη κι αγιασμένη Ρωσική γη. Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη. Δι’ αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές. Αν και ήταν αφανής και περιφρονημένη όσο ζούσε, η μεγαλόσχημη -Μοναχή Μακαρία τώρα λάμπει ως σύγχρονη αγία – σαν μια στοργική προστάτιδα των ακρωτηριασμένων και αναπήρων. Η εγγύτητά της με την Θεοτόκο προκαλεί δέος.  Δεν έκανε τίποτα χωρίς την ευλογία της Κυρίας Θεοτόκου. Επίσης θαυμαστή ήταν σε αυτή την πολύπαθη αγία γυναίκα η τεράστια πίστη της, όπου τη βοήθησε σε όλες τις κακουχίες της. Λόγω της άνευ όρων αγάπης της, της πίστης, και της υπομονής στους μεγάλους πόνους της ο Θεός της χάρισε πλούσια τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Γερόντισσα Μακρίνα: ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

 

Θα σας πω κάτι που μου συνέβη τότε στην πείνα, στην Κατοχή. Είχα ένα χρέος, που έπρεπε να το δώσω. Είχα εντολή να το εξοφλήσω μέχρι το Πάσχα. Και έκανα μεγάλη οικονομία, για να κλείσω το χρέος. 

Έτρωγα όλη την Μεγάλη Εβδομάδα λίγο ψωμάκι, πενήντα δράμια ψωμί, που κι αυτό ακόμη δεν μπορούσα να το αγοράσω· έβρεχα το ψωμί μου μέσα στο νερό και το έτρωγα, δεν είχα τίποτε άλλο. Θέλω να σας πω τι κάνει ο Θεός στη στέρηση, στην ανέχεια τη μεγάλη και πώς βοηθάει. Όχι ότι είχα αξία, αλλά με γλύκανε, για να μου δείξει πόσο Δυνατός είναι και πόσο πρέπει να Τον λατρεύουμε.«

 »Ήλθε το Μέγα Σάββατο και πήγα στις οκτώ το βράδυ στην εκκλησία, γιατί ο πνευματικός μας διάβαζε από νωρίς τις “Πράξεις των Αποστόλων”. Όπως γίνεται και στο Άγιον Όρος. Και κάθισα σε μια γωνιά και τραβούσα κομποσχοινάκι. Όλοι κρατούσαν λαμπάδες, εγώ δεν είχα τίποτε, ούτε ένα κεράκι, τίποτε! Τώρα πώς να πήγαινα στο “Δεύτε λάβετε φως”, αφού δεν είχα κερί. 

Γερόντισσα Φιλοθέη: Η ειλικρινής μετάνοια

 

Η ειλικρινής μετάνοια έχει δύο καλά: ένα το ότι αισθάνεται κανείς βαθιά μέσα του τη συγχώρηση, ότι τον συγχώρησε δηλαδή ο Θεός, και ένα δεύτερο καλό, αισθάνεται ο άνθρωπος ότι τον καλύπτει ο Θεός. Σε μια ψυχή που θα μετανοήσει ειλικρινά, όταν βάλει ειλικρινή μετάνοια, βαθιά μετάνοια, και το πιο φοβερό αδίκημα να έκανε, και την πιο αισχρή αμαρτία να διέπραξε, καλύπτει ο Θεός την αμαρτία, δεν την εκθέτει.

Αυτό είναι πολύ βασικό αλλά και πάρα πολύ παρήγορο· να το έχουμε υπ’ όψιν μας.

Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα της μετάνοιας είναι η έλευση του Αγίου Πνεύματος. Όταν η ψυχή αισθανθεί τη συγχώρηση από τον Θεό, νιώθει ότι την επισκιάζει πλέον η χάρη του Θεού. Η χάρη του Θεού έρχεται, ξέρετε, με την ειρήνη, τη χαρά, τη χρηστότητα, την αγάπη, και με όλους τους άλλους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.

Γερόντισσα Φιλοθέη: Όποιος θέλει σώζεται, όποιος θέλει χάνεται

 

Ο Θεός δεν μας απορρίπτει, εκτός αν τον απορρίψουμε εμείς. Και μπορεί τώρα εύλογα να ρωτήσει κάποια: «Μπορούμε να απορρίψουμε τον Θεό;» Ναι, αν είμαστε εσωτερικά ειλικρινείς και δούμε τι γίνεται βαθιά μέσα στην καρδιά μας, θα συνειδητοποιήσουμε, νομίζω, ότι, λίγο πολύ αυτό κάνουμε. Βέβαια, μπορεί να μην το δηλώνουμε ξεκάθαρα, όπως οι αθεϊστές που διαγράφουν τάχα τον Θεό από τη ζωή τους – αυτοί, ξέρετε, πιστεύουν πιο πολύ από όλους, ψάχνουν δηλαδή να βρουν πού είναι η χαρά της ζωής, η αλήθεια – αλλά όταν δεν είμαστε συντονισμένοι με το θέλημα του Θεού, όταν δεν είμαστε συντονισμένοι με τις εντολές του, δεν είναι αυτό μια απόρριψη από μέρους μας;

Ασχολούμαστε δηλαδή με όλα τα προσωπικά μας θέματα, με όλα τα δικά μας, το τι θέλει η φιλαυτία μας, το τι μας υπαγορεύει εσωτερικά το δικό μας το εγώ. Ζούμε σαν να αδιαφορούμε για την ύπαρξη του Θεού και μόνοι μας προσπαθούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας, όλες τις δυσκολίες μας, να τακτοποιήσουμε τους πειρασμούς μας. Αυτό από μέρους μας είναι μια απόρριψη του Θεού. Ας το έχουμε λίγο υπ’ όψιν αυτό. Χώρια που υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων, δυστυχώς και θεολόγων και πολλών άλλων υψηλά ισταμένων, που πιστεύουν ότι δεν είναι δυνατόν η αγαθότητα του Θεού να τιμωρήσει κανέναν άνθρωπο, αφού είναι τόσο καλός, τόσο αγαθός ο Θεός! Λένε λοιπόν: «Πώς θα αντέξει ο Θεός να βάλει στην κόλαση αυτούς τέλος πάντων που προτιμούν την κόλαση;»

Φοβερή ἀποκάλυψη ἀπό τήν γερόντισσα Γαλακτία

 

Ήταν 28 Οκτώβρη του 2010. Πήγαμε στο σπίτι της Γερόντισσας μετά την παρέλαση στην Πόμπια. Ήταν σκεφτική. Την ρωτήσαμε τί έχει και μας είπε ύστερα από πολλή σκέψη:

 

«ο Θεός να γλυτώσει τον κόσμο από τις παγίδες του σατανά. Κάθε βράδυ έρχεται με παράουρες μούρες και βρώμες να ξεράσεις. Χθες βράδυ ήρθε με κοστούμι και κυριλέδικο τρόπο. Στην αρχή νόμισα πως ήτανε κανείς γνωστός μου και ξαφνιάστηκα. Τον ρώτησα: (ποιός είσαι; Πώς μπήκες μέσα τέτοια ώρα;). Βρωμούσε σαν το σαπισμένο κρέας των δεκαέξι ημερών! 

Ένας εἶναι ὁ Κύριος καί μία ἡ Κυρία, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοί...

 

Λόγια της Οσίας Σοφίας η ασκήτρια της Κλεισούρας Καστοριάς ὅπως τά μνημονεύουν οἱ μαθητές.

Ὅταν συγγενεῖς ἤ φίλοι, παρακαλοῦσαν τήν μακαρία Σοφία νά μετακινηθεῖ ἀπό τό μοναστήρι, ἔλεγε μέ ἀφοπλιστική ἁπλότητα: “νά ρωτήσω τόν Κύριον καί τήν Κυρίαν”, ἐννοώντας τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα του. “Ἐγώ τηρῶ αὐτά ποῦ μέ λέει ἡ Παναγία”.

Γερόντισσα Φιλοθέη: Να βιώσουμε τη ζωή του Χριστού

 

Να μην ξεχνάμε τα πάθη του Χριστού. Για να τα αγαπήσει κανείς μέσα του όλα αυτά, για να τα λαχταρήσει, να τα ποθήσει, χρειάζεται να έχει πάντοτε μπροστά του την εικόνα του Χριστού, τα πάθη του Χριστού. Αυτά δεν ήταν απλώς ιστορικά γεγονότα, ήταν καταστάσεις που έτσι τις έζησε ο ίδιος ο Χριστός μας για να μας αφήσει την πεπατημένη. 

 

«Ο Χριστός», λέει ο Πάτερ (Συμεών), «έπαθε χωρίς να υπάρχει λόγος να πάθει, ούτε και κατά ανάγκην έπαθε, δηλαδή μπορούσε να τα αποφύγει όλα αυτά, Θεός ήταν, αλλά άφησε τον εαυτό του εκεί να τον κάνουν ό,τι θέλουν, και τα μεν και τα δε, όλα, ώστε ο καθένας μας τώρα, αν προσέξουμε καλύτερα, θα βρούμε μέσα στα πάθη του Χριστού, μέσα στον πόνο του Χριστού, μέσα στην οδύνη, στην απόρριψη που πέρασε εδώ στη γη από μας τους ανθρώπους, κάπου εκεί βρίσκουμε τον εαυτό μας, ανάλογα κάθε φορά από τι πάσχουμε, τι παθαίνουμε. 

Ταπείνωση και υπομονή - Γερόντισσα Φιλοθέη

Ο άγιος Αντώνιος, ένα πρωινό που ξύπνησε, είδε γεμάτη την έρημο με παγίδες, και είπε στην προσευχή του στον Θεό: «Ποιος μπορεί να γλιτώσει από αυτές τις παγίδες; Πώς μπορεί να γλιτώσει κανείς από αυτές τις παγίδες του διαβόλου;» Και απαντά ο Θεός: «Μόνο με την ταπείνωση». Λέει και ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στη δεύτερη “Ευχαριστία” του: «Εσύ ο ίδιος ο καλός τεχνίτης και δημιουργός ήλθες με τη μάχαιρα των πειρασμών, δηλαδή με την ταπείνωση, και κόβοντας τα κλωνάρια των λογισμών μπόλιασες στην ελπίδα μόνη την αγία σου αγάπη».

Αλλά ας προχωρήσουμε λίγο παρακάτω. Μιλάμε για ταπείνωση, αλλά πάνω στην πράξη, τη συγκεκριμένη στιγμή δεν θέλει κανείς να ταπεινωθεί, θέλει να διεκδικήσει το δίκιο του, θέλει να αυτοδικαιωθεί, θέλει να αποδείξει ότι είναι αθώος, ότι δεν φέρει καμία ευθύνη και δεν έχει καμία ανάμειξη σ’ αυτήν εδώ, τέλος πάντων, την μη καλή έκβαση του οποιουδήποτε γεγονότος. Και παρ’ όλη αυτή την προσπάθειά του δεν μπορεί τελικά καθόλου να βοηθήσει τον εαυτό του. 

H Γερόντισσα Γαλακτία ἔστειλε τὸν Ἅγιο Λουκᾶ τὸν ἰατρὸ καὶ μοῦ ἔκανε χειρουργεῖο

 

H Γερόντισσα Γαλακτία ἔστειλε τὸν Ἅγιο Λουκᾶ τὸν ἰατρὸ καὶ μοῦ ἔκανε χειρουργεῖο
Ὅσο ζοῦμε θὰ διαλαλοῦμε τὴν θαυματουργικὴ δύναμη τῆς Ἁγίας Γερόντισσας!

 Μαρτυρία Στυλιανοῦ Στυλιανάκη καὶ Βαρβάρας Λιοδάκη 

 

Θὰ θέλαμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας, νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν Ἁγία Γερόντισσα Γαλακτία.  Ἡ γνωριμία μας ἦταν στὶς 2 Μαΐου 2018.  Θυμᾶμαι τὸ βλέμμα της πολὺ φωτεινό, γλυκό, διαπεραστικὸ καὶ τὸ χαμόγελό της μοναδικό.  Πήγαμε οἰκογενειακῶς 12 φορὲς ἐμεῖς τὸ ἀνδρόγυνο, κάτοικοι Ρεθύμνου καὶ ἡ ἑξάχρονη κόρη μας Ἀργυρῶ Παρασκευή.  Πολλὰ εἶναι τὰ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ ζήσαμε ἀλλὰ θὰ ἀναφέρομε ἐδῶ τὸ πρῶτο μεγάλο θαῦμα στὴν κόρη μας.  

Να λέμε όλο και περισσότερο την “ευχή”…

Γερόντισσα Μακρίνα

Να προσέξουμε την “ευχή”. Να λέμε όλο και περισσότερο την “ευχή”, διότι όσο πλησιάζουν τα χρόνια προς το τέλος του κόσμου τόσο θα απομακρύνεται ο άνθρωπος από τον Θεό.
Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε πως όσο πλησιάζουμε στα χρόνια του αντιχρίστου τόσο χειρότεροι θα γινόμαστε μοναχοί και κοσμικοί.

Σήμερα δεν υπάρχει οικογένεια που δεν έχει προβλήματα κυρίως από τα παιδιά της. Φοβερά προβλήματα. Φθάσαμε στην κατάσταση που ο ένας να μην θέλει να δει τον άλλον.

Ο διάβολος περιλαβαίνει και τα Μοναστήρια.Έχει μια ουρά, που είναι απεριόριστη και τυλίγεται στον καθέναν και του λέει:
«Μην κάνεις εκείνο, κάνε το άλλο, μην κάνεις προσευχή, μην κάνεις αυτό το κάνεις μεθαύριο, κοιμήσου» και φέρνει τη χαύνωση.

Θά έρθη έποχή πού δέν θά έχουμε ούτε άντίδωρο ούτε αγιασμό να πάρουμε. ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε καί πόσο πρέπει αυτές τίς μέρες να τίς εκτιμούμε καί να τις σεβώμαστε! Πρέπει να σκεφτώμαστε, τό βράδυ πού πηγαίνουμε να κοιμηθούμε: «Θά τήν ξαναβρούμε αυτή τή ζεστασιά, αύτό τό ζεστό φαγητό πού τρώμε; Θά ξαναβρούμε αύτά τά καλά πού έχουμε, αυτή τήν ήσυχία;». 

Δέν ξέρουμε τί ξημερώνει- αύτά έρχονται έν ριπή οφθαλμού. Γι’ αύτό αύτές τίς μέρες πρέπει να τίς έκτιμούμε καί να τίς σεβώμαστε.

Να βλέπουμε τα καλά που έχει ο άλλος

Ένα ζήτημα, για το οποίο μου μίλησε κάποια αδελφή, βρίσκω ότι είναι πολύ αξιόλογο και θα μας ωφελήσει πάρα πολύ το να το συζητήσουμε. Είπε ότι ενοχλείται υπερβολικά από κάποια αδυναμία ή κακή συνήθεια, αν θυμάμαι καλά, ενός γνωστού προσώπου της, και ενώ κάνει πολλή προσπάθεια να το ξεπεράσει, δεν τα καταφέρνει και υποφέρει ως εκ τούτου πολύ.

Και αυτό, νομίζω, είναι πάρα πολύ σύνηθες, σε όλους μας συμβαίνει, να μας ενοχλούν κάποια κουσούρια, κάποια χούγια, κάποιες αδυναμίες, κάποια μη καλά στοιχεία, που εντοπίζουμε εμείς στους ανθρώπους. Και εδώ δεν παίρνουμε σωστή στάση και, χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε τελικά εμείς θύματα του εαυτού μας και δεν βοηθάμε καθόλου, ούτε τον άλλο ούτε τον εαυτό μας.

Εδώ θα αφήσουμε τον Πάτερ (Συμεών) να μας λύσει το πρόβλημα, να μας πει όλη την αλήθεια, για να τοποθετηθούμε και εμείς πιο σωστά. Είπε, λοιπόν, ο Πάτερ σε μια ομιλία στις 20 Φεβρουαρίου του 1994: «Ο λόγος που βλέπουμε τα ελαττώματα στους άλλους, δεν είναι διότι έχουμε τη συνήθεια όταν είναι για τους άλλους να μην τους λυπούμαστε και να τα εξογκώνουμε· όχι. 

«Ἡ Γερόντισσα εἶναι ἀπό τώρα μέ τά τσαρούχια στόν Παράδεισο»

Τίς ἐλάχιστες αὐτές ὀφειλετικές σκέψεις τῆς πολλαπλῶς εὐγνωμονούσης... καρδίας, ἐχάραξα γονυκλινῶς ψυχῇ τε καί σώματι, μή δυνάμενος νά μεταβῶ γιά νά συμπροσευχηθῶ στήν μυροβόλο Χίο τήν «προκαθημένη τῆς εὐσεβείας» κατά τόν μακαριστό Ποιμενάρχη της Χρυσόστομον εἰς τόν ὁποῖον καί ἀνήκουν οἱ λέξεις τοῦ τίτλου.

Ὁ ἀλήστου μνήμης Ἀρχιερεύς διαμένων κατά διαστήματα εἰς τήν ἱστορικήν Νέαν Μονήν, ὑπεραγαπῶν αὐτήν, εἶχε διατυπώσει καί ὁμολογήσει τήν πεποίθησή του πρό τεσσαράκοντα περίπου ἐτῶν, λέγων: «Ἡ Γερόντισσα εἶναι ἀπό τώρα μέ τά τσαρούχια στόν Παράδεισο»!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ: Ἡ Ὁσιωτάτη Καθηγούμενη καί Μοναχή Μακαρία

Όσιωτάτη Καθηγουμένη +Μοναχή Μακαρία, κατά κόσμον Μαργαρίτα Δεσύπρη, έγεννήθη τήν 12ην Μαρτίου 1911 στό χωριό Φαλατάδο της Τήνου. Γόνος πολύτεκνης ευσεβούς οικογένειας έγαλουχήθη στά νάματα της Όρθοδοξίας από τους ευσεβείς γονείς της, Μαρίνα καί Γεώργιο, ιδιαίτερα δέ από τόν ιερέα πάππο της εκ μητρός, π. Αντώνιο, όν καί υπερηγάπα.

Η ευσεβής μήτηρ της, ως άλλη Έμμέλεια ήξιώθη νά αφιέρωση στον Κύριο δύο θυγατέρας μοναχάς, τήν Μοναχή Πελαγία καί τήν Μακαριστή Καθηγουμένη μας, καί έναν ΥΙό ιερέα, τόν π. Ανδρέα Δεσύπρη, τόν μόνο επιζώντα σήμερον.

Βρῆκε τό φῶς της ὅταν ἁγιογράφησε τήν Παναγία τήν Παραμυθία. (Βίντεο)

Η μοναχή Θαβωρία κατάγεται από την Κρήτη αλλά πολύ νωρίς αφιερώθηκε στον Θεό και πήγε στο όρος Θαβώρ όπου εκεί ζει όλα τα χρόνια της μοναστικής της διαδρομής.

Είχε την ευλογία και το χάρισμα να αγιογραφεί κι έτσι όλα τα χρόνια το διακόνημά της στο μοναστήρι, ήταν να αγιογραφεί εικόνες για τα μοναστήρια των Ιεροσολύμων, του Πατριαρχείου αλλά και άλλων Μονών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 2012 όμως είχε ένα πρόβλημα με τα μάτια της εξαιτίας του οποίου έχασε το φως της. Όμως εκείνη δεν άφησε τις εικόνες της και ώσπου να τυφλωθεί τελείως συνέχιζε να αγιογραφεί.

Μάλιστα εκείνη την περίοδο μέχρι την απόλυτη τύφλωσή της αγιογραφούσε την εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας, την οποία όμως δεν είχε τελιώσει όταν το μεγάλο πρόβλημα με τα μάτια της είχε επιδεινωθεί.

Η τυφλή Γερόντισσα Ξένη τῆς Αἰγίνης (1867-1923)

Κοιμήθηκε τὴν 1η Νοεμβρίου τοῦ 1923.

Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Αἴγινα. Πρόκειται γιὰ τὸ μοναστήρι ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἅγιος τοῦ 20ου αἰῶνα μὲ δέκα νέες ποὺ τὸν ἀκολούθησαν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὲς ξεχώριζε ἡ Χρυσάνθη Στρογγυλοῦ, μία τυφλὴ Κρητικοπούλα.

Γεννήθηκε τὸ 1867 στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ὅταν ἔβραζε ἡ κρητικὴ ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Σὲ ἡλικία ἐννέα μηνῶν ἔχασε τὸ φῶς της ἀπὸ μηνιγγίτιδα. Οἱ γονεῖς τῆς Νικόλαος καὶ Μαρία, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τὴν φώτισαν μὲ τὸ χριστιανικὸ φῶς.