Μυργιώτης Παναγιώτης: Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

 

 

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης 

 

Ὅπως ἀναφέραμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν σαρκώθηκε ὅπως ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ ἐντεῦθεν εἶναι διαρκῶς παρὸν μέσα ἀπὸ τὶς δωρεὲς τὶς ὁποῖες παρέχει στὸν καθένα μας. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ψάλλομε: «Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλύζει τὰ τῆς Χάριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν πρὸς ζωογονίαν» (Ἀναβαθμοὶ δ’ ἤχου). 
 

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι «ζωῆς χορηγὸς» καὶ «θησαυρὸς ἀγαθῶν». Ἱεροποιεῖ τὰ σύμπαντα. Κατέχει κεντρικὴ θέση εἰς τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Συγκροτεῖ τὴν ἐκκλησία, τὴν ζωογονεῖ, τὴν ὁδηγεῖ στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἁγιάζει. Στὴν παλαιὰ διαθήκη μίλησε μὲ τὸ στόμα τῶν προφητῶν. Τοὺς ἁγίους τῆς Καινῆς Διαθήκης τους ὁδήγησε στὴν ὀρθὴ διατύπωση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστης καὶ στὴ συνέχεια ἔγινε ὁ ἐπιστάτης τῆς σωστῆς ἑρμηνείας τῆς ἀπὸ τοὺς πατέρες Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἔργο Του εἶναι νὰ διατηρηθῇ ἡ ἀλήθεια στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου ἀρχίζει μὲ τὰ λόγια: «ἀποφασίστηκε ὡς σωστὸ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἀπὸ μᾶς...» (Πρ. 15,28). 

Μυργιώτης Παναγιώτης: Τρεῖς Ἱεράρχες, τρεῖς στυλοβάτες τῆς Ὀρθοδοξίας. Προστάτες τῶν γραμμάτων. Μέγιστοι φωστῆρες τῆς Χριστιανοσύνης

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου θεότητος γιορτάζει καὶ πανηγυρίζει τὴν 30ὴ Ἰανουαρίου κάθε χρόνο ἡ Ὀρθοδοξία. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ τιμῶνται τὰ γράμματα, οἱ ἐπιστῆμες καὶ ὁ ἑλληνισμός. Οἱ μέγιστοι φωστῆρες ποὺ προαναφέραμε εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς ἐκκλησίας Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς καὶ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ γραφὴ τῶν ὀνομάτων εἶναι τυχαία καὶ προφανῶς δὲν ἐνέχει ἀξιολόγηση. Μὴ γένοιτο. Εἶναι ὁ καθένας μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ ἰσάξιοι. Ἀποτελοῦν, ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελοῦν, τὰ πρότυπα τῆς σοφίας, τῆς ταπεινότητας καὶ τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς γιὰ κάθε ἄνθρωπο σὲ κάθε ἐποχὴ καί, κυρίως, γιὰ μᾶς τοὺς ἐκπαιδευτικούς. Τὴ ζωή των καὶ τὸ πλουσιότατο ἔργο των μᾶς δείχνει τοὺς δρόμους ποὺ θὰ πρέπει καὶ ἐμεῖς ὡς ἐκείνων μιμηταὶ νὰ ἀκολουθήσουμε.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος μέ τό αἷμα του πότισε τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔδειξε τόν δρόμο τῆς πίστης σέ ὅλους μας.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Στέφανος ὁ πρῶτος μάρτυρας, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ μαρτύρησε καὶ μάλιστα σκληρὰ καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Μαρτύρησε τὴν πίστη του στὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ ἔλαβε τὸν στέφανο τῆς ἁγιότητας ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη Χριστό. Τὸ ὄνομά του εἶναι ἑλληνικὸ ποὺ σημαίνει τὸν ἄνθρωπο ποὺ φορᾷ στεφάνι, στέμμα, δηλαδὴ τὸν διαλεχτὸ καὶ ἀξιόλογο ἄνθρωπο. Ἦταν πιθανότατα ἑλληνικῆς καταγωγῆς καὶ εἶχε μόρφωση καὶ ἦθος, τὰ ὁποῖα τὸν καθιστοῦσαν ξεχωριστὸ στὴν Ἱερουσαλήμ.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἅγιον 12ήμερο 1940. Γράμμα ἀπὸ τὸ μέτωπο.

 

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Δεκέμβριος τοῦ 1940, διανύουμε τὶς τελευταῖες ἡμέρες. Ὁ χειμῶνας ἰδιαίτερα βαρύς. Ἐπικρατεῖ ἀφόρητο κρύο καὶ τὸ χιόνι ἔχει σκεπάσει τὰ πάντα Ὁ πόλεμος μαίνεται εἰς τὶς παγωμένες βουνοκορυφές. Τὰ ἑλληνόπουλα ἀπωθοῦν τοὺς ἐπιτεθειμένους ἐχθροὺς τῆς Ἐλευθερίας μας καὶ σημειώνουν σημαντικὲς νῖκες.
 

Παραμονὲς τῆς πρωτοχρονιᾶς ὁ γεροΗλίας ἔχει δίπλα του τὰ δυὸ ἐγγονάκια του τὴν Φωτεινούλα καὶ τὸν Ἠλία καὶ τοὺς διηγεῖται τὰ κατορθώματά του ἀπὸ τὸν μακεδονικὰ ἀγῶνα δίπλα εἰς τὸν ἥρωα Παῦλο Μελᾶ καὶ τὰ μάτια του βουρκώνουν ἀπὸ συγκίνηση καὶ ὑπερηφάνεια, γιατί συνέβαλε καὶ αὐτὸς εἰς τὴν ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἄλλους δυνάστες.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Χριστός γεννᾷται. Πᾶσα φύσις ἀγάλλεται καί πανηγυρίζει.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς ποὺ διαίρεσε τὸν συνεχῆ χρόνο σὲ π.Χ. καὶ μ.Χ. Ἡ παγκόσμιος ἀνθρώπινη Ἱστορία κόπηκε στὰ δυό. Μιὰ νέα περίοδος ἀνατέλλει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸ πεπτωκὸς ἀνθρώπινο γένος. Ἐκπληροῦται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρωτόπλαστους ὅταν ἔφευγαν ἀπὸ τὸν παράδεισο μετὰ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν ὑποταγὴ εἰς τὸν ἀρχέκακο μὲ τὴν μορφὴ τοῦ φιδιοῦ. Εἶπε, τότε,  ὁ Θεὸς ἀπευθυνόμενος εἰς τὴν Εὔα «καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν», ἐννοῶντας ὅτι θὰ στείλει εἰς τὴν γῆ τὸν πρὸ αἰώνων Χριστὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας.
 

Ἔτσι, λοιπόν, τὴν 25η Μαρτίου ἑορτάζομε τὸ καλὸ μήνυμα, τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ μετὰ ἀπὸ ἐννέα μῆνες τὴ γέννηση τοῦ Σωτῆρα. Ἀρχίζει τὸ ἔργο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὴν ἀειπάρθενο Θεοτόκο λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστᾶ, μὲ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς» καὶ χωράει ὁ ἀχώρητος εἰς τὴν κοιλία τῆς Παναγίας μας. Γεγονὸς ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική, νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος ἀπὸ παρθένο κόρη. Νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος χωρὶς πατέρα.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἐπί γῆς Εἰρήνη. Χριστούγεννα καί ὁ ¨λησμονημένος¨ ἀδελφός.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Χριστούγεννα, μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἑορτάζουμε τὴν γέννηση τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου. Ὁ νοῦς μας γυρίζει πολλὰ χρόνια πίσω στὸ παρελθόν, στὰ ξένοιαστα παιδικὰ χρόνια. Χωρὶς φανταχτερὰ λαμπιόνια καὶ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια μὲ τὸν εὐτραφέστατο Ἅγιο Βασίλειο. Τίποτα τὸ κοινὸ ἀνάμεσα στὸν πραγματικὸ Ἅγιο Βασίλειο, τὸν λιτοδίαιτο καὶ λιπόσαρκο ἀσκητὴ καὶ τὸν ἐμπορευματοποιημένο.
 

Καί, ὅμως, οἱ ψυχὲς καὶ οἱ καρδιὲς τῶν γονέων καὶ οἱ δικές μας ἦταν πλημμυρισμένες ἀπὸ φῶς. Τὸ φῶς τῆς πραγματικῆς  γονεϊκῆς  ἀγάπης ἔκανε τὰ πρόσωπα ὅλων νὰ λαμποκοποῦν ὅλο τὸ ἅγιο 12ήμερο. Τὸ φῶς τοῦ ἄστρου τῆς Βηθλεέμ, πάνω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σπήλαιο-σταῦλο τῆς γεννήσεως τοῦ ἐνανθρωπήσαντος  Λόγου εἶχε ριζώσει στὶς καρδιὲς ὅλων καὶ ἀκτινοβολοῦσε πρὸς τὰ ἔξω.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Χριστούγεννα μιᾶς ἄλλης νοσταλγικῆς ἐποχῆς.

 Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

«Χιόνια στὸ καμπαναριὸ ποὺ Χριστούγεννα σημαίνει», διαβάζουμε σὲ παλαιὰ ἀναγνωστικὰ τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60. Παλιὲς μνῆμες, νοσταλγικὲς γιὰ μᾶς ποὺ ἔχουμε μιὰ κάποια ἡλικία. Περιμέναμε τὸ ἅγιο 12ήμερο γιὰ νὰ ξεκουραστοῦμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο (μὲ ὡράριο πρωί - ἀπόγευμα). Νὰ χαροῦμε τὴ ζεστασιὰ καὶ τὴν ἀγάπη τῆς γιαγιᾶς καὶ τοῦ παπποῦ. 

 

Περιμέναμε νὰ γιορτάσουμε τὶς ἑορτὲς Χριστουγέννων καὶ Πρωτοχρονιᾶς μὲ χαρά, χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε τὸ δῶρο ποὺ θὰ μᾶς φέρει ὁ Ἅγιος Βασίλειος τὴν παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς. Ὁ πραγματικὸς Ἅγιος, ὁ ἀσκητικὸς καὶ ἰσχνὸς καὶ ὄχι ὁ εὐτραφὴς τῆς σύγχρονης ἐποχῆς τῶν διαφημίσεων  τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῆς κοινωνίας, καὶ πρωτίστως τῶν μικρῶν τῆς Φωτεινούλας, τῆς Κατερίνας, τοῦ Δημήτρη, τοῦ Θανάση καὶ τοῦ Ἀποστόλη.
 

Νὰ καθίσουμε ὅλοι γύρω ἀπὸ τὸ ἀναμμένο τζάκι καὶ νὰ ἀκούσουμε ἐμεῖς τὰ μικρὰ παιδιὰ τὰ παραμύθια τῆς πολυαγαπημένης μας γιαγιᾶς καὶ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματα τοῦ ἀγωνιστῆ τῆς ἐποχῆς τοῦ ΟΧΙ τοῦ ‘40 καὶ τῆς πραγματικῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης, τοῦ γλυκύτατου παπποῦ. 

Παναγιώτης Μυργιώτης: Ἱερομάρτυς Ἅγιος Σεραφεὶμ ἐπίσκοπος Φαναρίου, τὸ κλέος τῶν Ἀγράφων.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Ἅγιος Σεραφεὶμ ὁ ἱερομάρτυς, ἐπίσκοπος Φαναρίου, ἀγωνιστὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ πατριώτης ὑπέρμαχος τῆς ἐλευθερίας τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων. Γεννήθηκε κατὰ τὸν 16ο αἰῶνα, δὲν γνωρίζουμε τὴν ἀκριβὴ ἡμερομηνία, εἰς τὸ χωριὸ Μπεζούλα του ν. Καρδίτσης. Γεννήθηκε σὲ οἰκογένεια θεοσεβῆ καὶ διαπαιδαγωγήθηκε «ἐν νουθεσίᾳ Κυρίου». Διδάχθηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του Σωφρόνιο καὶ Μαρία νὰ ἀγαπᾶ τὰ πνευματικὰ καὶ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀπεχθάνεται τὶς δόξες, τὶς τιμὲς καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦτο Σωτήριος. Ἔτρεφε μεγάλη εὐλάβεια στοὺς ἱερεῖς καὶ ἦτο ὑπάκουος στοὺς γονεῖς του καὶ στοὺς συγχωριανούς του. Οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν καὶ ἔμαθε τὰ θεῖα γράμματα στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος πλησίον τοῦ χωρίου του. Διακρίθηκε στὴν σχολικὴ ζωὴ ὄντας εὐφυὴς καὶ ἐπιμελής. 

Παναγιώτης Μυργιώτης: Τὸ ἔπος τοῦ 1940. Ἱερὰ παρακαταθήκη γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὸν κόσμο ὅλο.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Μιὰ ἔνδοξη ἡμέρα ξημερώνει. Ἡμέρα Ἱστορικὴ καὶ λαμπερή. Ἡμέρα γραμμένη εἰς τὶς χρυσὲς δέλτους τῆς ἑλληνικῆς καὶ παγκοσμίου Ἱστορίας. Ἡμέρα μνήμης καὶ θυσίας ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας.
 

Ἀπὸ τὶς πλέον ἔνδοξες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας γράφτηκαν ἐκείνη τὴν περίοδο. Μιλᾶμε γιὰ τὸ ἡρωικὸ ἔπος τοῦ 1940, τὸ ὁποῖο γράψανε μὲ αἷμα καὶ γενναιότητα οἱ πατεράδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας στὰ κακοτράχαλα καὶ χιονισμένα βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
 

Μυργιώτης Παναγιώτης: Χωρίς Χριστό ὑπάρχει εὐτυχία;;

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

Ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν εἶναι στατική. Ἐξελίσσεται. Προχωρᾶ. Ἡ ἐντύπωση πολλῶν ἀνθρώπων εἶναι ὅτι προχωρᾶ πρὸς τὰ ἐμπρός.Ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει περισσότερα πράγματα, ἐμπλουτίζει τὶς γνώσεις του. Ζεῖ περισσότερα χρόνια καὶ πιὸ ἄνετα. Οἱ πρόγονοί μας, ὄχι οἱ πολὺ μακρινοί, ἂς ποῦμε οἱ παπποῦδες μᾶς πχ πρὶν ἀπὸ ἑξῆντα χρόνια δὲν εἶχαν τηλεόραση ἢ σταθερὸ τηλέφωνο, καλλιεργοῦσαν τὴν γῆ μὲ ἕνα ἀλέτρι τὸ ὁποῖο ἔσερναν βόδια ἢ ἄλογα. Δὲν εἶχαν ἠλεκτρικὸ ρεῦμα. Ἴσως στεροῦνταν καὶ αὐτὸ τὸ ραδιόφωνο. Τὰ σπίτια μικρὰ μὲ λίγα δωμάτια καὶ εἰς τὰ ὁποῖα συγκατοικοῦσαν ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιά. Τὰ παιδιὰ ἦταν εὐλογία καὶ οἱ περισσότερες οἰκογένειες ἦταν πολύτεκνες. Χρόνια φτώχειας, στερήσεων καὶ εὐλογημένα. Ἄκουγες καὶ ἕνα «Δόξα σοι ὁ Θεός». Εὐχαριστοῦσαν τὸν Θεὸ γιὰ αὐτὰ τὰ λίγα, τὰ ὁποῖα μοίραζαν μὲ τοὺς συνανθρώπους των, τοὺς ἐμπερίστατους. 

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἑλληνορθόδοξο μήνυμα αἰσιοδοξίας ἀπὸ τοὺς μαθητές μας.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ μαθηματικὸς τῆς τάξεως ἑτοιμάζεται νὰ ὑποβάλλει τὴν καθιερωμένη ἐρώτηση: «ποιό μάθημα ἔχουμε σήμερα;». Ἀκούγεται ἡ φωνὴ τῆς Φωτεινῆς «Κύριε, κύριε...». Ὁ σεβάσμιος, λόγῳ ἡλικίας, καθηγητής, ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Φωτεινὴ «Ὁρίστε Φωτεινή, τί ἔχεις νὰ μᾶς πεῖς...». 

 

Πολλὰ θυμήθηκε ὁ καθηγητὴς ἐκείνη τὴ στιγμή... μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὴ γλυκιὰ τοῦ ἐγγονή, τὴ Φωτεινούλα, ὅπως μὲ περισσὴ ἀγάπη τὴν ὀνομάζει. Ἄκουσε καὶ εἶδε τὴ Φωτεινούλα νὰ τοῦ φωνάζει: «Παπποῦ, νὰ πῶ ἐγὼ τὴν προσευχή...»
 

Γρήγορα συνειδητοποίησε ὁ κ. καθηγητὴς ὅτι ἡ ἐγγονούλα του βρίσκεται μακριά του καὶ τώρα τοῦ μιλάει μιὰ ἄλλη Φωτεινή. Ἡ καλή του μαθήτρια, ἡ Φωτεινή. Τί τοῦ ἔλεγε ἡ μαθήτριά του; Νὰ κάνουν προσευχή. 

Μυργιώτης Παναγιώτης: «Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰωάννου Μακρυγιάννη πρὸς τοὺς Νέους»

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης 

Ἂν θέλουμε τὸ λίγο νὰ γένη μεγάλο,
 

πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν,
 

νὰ ἀγαπᾶμε πατρίδα * νάχωμεν ἀρετή*
 

τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική»
 

«Ἡ Ἐπανάσταση δὲν ἔγινε μονάχα τὸ '21...»
 

Στρατηγὸς Μακρυγιάννης.


Ἀγαπητά μου Παιδιά,

Μυργιώτης Παναγιώτης: Μακεδονικός Ἀγῶνας - Ἀγῶνας γιά Ἑλληνική Ἐλεύθερη Μακεδονία

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Μακεδονικὸς ἀγῶνας ὀνομάζεται ὁ ἀκήρυκτος πόλεμος μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων, κυρίως, καὶ ἄλλων σλαβόφωνων λαῶν κατὰ τὴν περίοδο 1904 ἕως 1908 μὲ τὸ θέατρο τῶν συγκρούσεων νὰ εἶναι ἡ τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία.
 

Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἡ λήξη τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 δὲν βρῆκε ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα ἐλεύθερη. Τὰ βόρεια σύνορα τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας ἀποτελοῦσε ἡ Θεσσαλία. Ἀντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ὅτι ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ ἑλληνισμοῦ παρέμεινε ὑποδουλωμένο στὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία. Ἡ Θεσσαλία τοῦ Ρήγα Φεραίου, ἡ Μακεδονία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ ἄλλες ἔνδοξες καὶ ἑλληνικότατες περιοχὲς Ἤπειρος, Κρήτη, Θράκη καὶ πόλεις ὅπως Ἰωάννινα, Θεσσαλονίκη, Μοναστήρι, Ρόδος, Βέροια στέναζαν κάτω ἀπὸ τὴν μπότα τοῦ τούρκου δυνάστη.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας - Ἐπιστήμη καί Θρησκεία

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Κατὰ καιροὺς ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ θέλουν νὰ ἐμφανίζονται, δῆθεν, προοδευτικοὶ ὅτι ὑπάρχει χάσμα μέγα ἀνάμεσα στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴ θρησκεία δηλαδὴ στὴν ὀρθοδοξία. Τὴν ἀπάντηση δίδει τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας ποὺ ἀκολουθεῖ.
 

«Ὅταν ἐξετάζουμε τὴ σύγχρονη ἐπιστήμη ὅπως αὐτὴ δημιουργήθηκε ἀπὸ ἐπιστήμονες σὰν τὸν Λαμὰρκ καὶ τὸν Δαρβίνο, βλέπουμε τὴν ἀντίθεση καὶ θὰ ἔλεγα τὴν ἀπόλυτη ἀσυμφωνία ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ θρησκείας σὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὰ βασικότερα προβλήματα τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς γνώσης. Γι᾿ αὐτό, νοῦς φωτισμένος καὶ λογικὸς δὲν μπορεῖ νὰ δέχεται ταυτόχρονα καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο καὶ πρέπει νὰ ἐπιλέξει μεταξὺ θρησκείας καὶ ἐπιστήμης».

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καί ἡ πορεία πρός τό ἑκούσιο σταυρικό πάθος τοῦ Κυρίου μας.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Σάββατο τοῦ Λαζάρου, Κυριακὴ τῷ Βαΐων, δυὸ σημαντικὲς καὶ κομβικὲς ἡμέρες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἑορτὲς Δεσποτικές. Ἀναφερόμενες στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴν Παρασκευή, παραμονὴ τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου τελειώνει ἡ νηστεία τῆς Σαρακοστῆς καὶ τὴν Κυριακὴ ἀρχίζει ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας.
 

Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου ἑορτάζουμε, ὡς γνωστό, τὴν Ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λάζαρου. Ὁ Λάζαρος ἦταν φίλος τοῦ Κυρίου καὶ εἶχε δυὸ ἀδελφές, τὴ Μάρθα καὶ τὴ Μαρία. Γνωστές σὲ μᾶς ἀπὸ περικοπὴ τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου ὅπου ἀναφέρεται ἡ φιλοξενία τοῦ Κυρίου ἀπὸ ἐκεῖνες.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἁγία Μαρία Αἰγύπτια - Παράδειγμα μετανοίας καὶ ὑπερνικήσεως τῶν πειρασμῶν. Ἐλπίδα γιὰ ὅλους τοὺς πεπτωκότας ἀνθρώπους.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης 

 

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διανύουσα περίοδο νηστείας προβάλλει στοὺς πιστοὺς παραδείγματα πρὸς μίμηση. Ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, μὲ τὸ τέλος τῆς ἑκατόχρονης καὶ πλέον διαμάχης, ἡ μνήμη τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἡ προσκύνηση τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς κλίμακος καὶ ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας τιμῶνται τίς Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς προετοιμάζει, μὲ σοφὸ τρόπο, ἡ ἐκκλησία γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου, τὴν Σταύρωση τὴν ἀτιμωτικὴ καὶ τὴν τριήμερο ἔγερση. Τὸν θρίαμβο τῆς Ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου, τοῦ Φωτὸς ἐπὶ τοῦ σκότους.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία... Ἕως πότε παλληκάρια θά ζοῦμε εἰς τά στενά... Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία ...

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

25 Μαρτίου 1821, ἡμερομηνία κηρύξεως τῆς παλιγγενεσίας. Ὁ σκλάβος ρωμιὸς ξεσηκώνεται καὶ κηρύσσει τὴν ἐπανάστασή του γιὰ τὴν Ἐλευθερία του. Διάλεξε τὴν συγκεκριμένη ἡμερομηνία μὲ τὸν τεράστιο συμβολισμό. Τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεομήτορος Παρθένου Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
 

Διπλὸς ὁ συμβολισμός: Ἐλευθερία τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἀρχίζει διὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μὲ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρωτόπλαστους. Τὴν στιγμὴ τῆς ἀποχώρησης τοῦ Ἀδὰμ  καὶ τῆς Εὔας ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ὁ Θεὸς εἶπε ἀπευθυνόμενος στὸν ὄφη: «ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων  τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τὴ κοιλία πορεύσῃ καὶ γῆν φάγῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου, καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸς σοῦ τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἐκφράζει τὸ «πρωτευαγγέλιο» ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αἰῶνες μετά, τὸ χαρμόσυνο μήνυμα πρὸς τὴ Θεομήτορα γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ μεταφέρει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Τὸ γλυκοχάραμα  μιᾶς νέας ἐποχῆς. Ἀρχίζει τὸ ξήλωμα τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου.

Παναγιώτης Μυργιώτης: 25η Μαρτίου 1821 ἄγγελμα Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους καί Ἐλευθερίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης 

 

Ἀγάλλεται καὶ πανηγυρίζει  ἡ Ὀρθοδοξία καὶ σύμπας ὁ Ἑλληνισμός. Ξημερώνει ἡ 25η Μαρτίου. Ἡμέρα ποὺ σηματοδοτεῖ τὴν Ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ὁ Ἕλληνας ἀποκτᾷ τὴν Λευτεριά του. Τὸν εὐαγγελισμὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν ἔναρξη τοῦ ἀγῶνα τοῦ 21 γιὰ τὴν Ἐλευθερία πανηγυρίζει ὁ ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς.
 

Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς μεταφέρει στὴν Παναγία μας τὸ χαρμόσυνο μήνυμα: θὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Στὴν ἄσημη πόλη τῆς Ναζαρὲτ στὴν 15χρονη, τότε, Μαρία ἔρχεται ἡ στιγμὴ τῆς ἐκπλήρωσης τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὴ στιγμὴ τῆς ἐξόδου τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν παράδεισο ὁ Πλαστουργός μας ἔδινε ἕνα μήνυμα λυτρώσεως τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου (πρωτευαγγέλιο). Ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν ἀρχαίκακο διάβολο μὲ τὴν μορφὴ τοῦ ὄφεως εἶπε «Καὶ ἔχθραν θύσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς, αὐτὸς σοῦ τηρήσει τὴν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν»(Γέν. Γ΄, 15). 

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἑλληνική Γλῶσσα τεράστια ἡ προσφορά της στό παγκόσμιο γίγνεσθαι

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Ἡ γλῶσσα κάθε λαοῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του. Ἡ γλῶσσα, ἐκτὸς ἀπὸ στοιχεῖο τῆς ταυτότητος, εἶναι καὶ ἐργαλεῖο ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ γλῶσσα βοηθᾷ στὴν δημιουργία τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ λεγόμενου πνευματικοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ὑλικὸ (γλυπτική, ζωγραφικὴ κλπ). Γιὰ νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ  συνεννοοῦνται θὰ πρέπει ἡ γλῶσσα νὰ εἶναι ἀκριβής, νὰ περιγράφει μὲ συντομία καὶ ἐπακριβῶς τὸ μήνυμα, τὸ σημαῖνον καὶ τὸ σημαινόμενο νὰ ταυτίζονται. Θὰ πρέπει νὰ εἶναι εὔκολη γιὰ νὰ γίνεται κτῆμα τοῦ λαοῦ, νὰ μποροῦν νὰ τὴ μαθαίνουν ὅλοι. 

 

Στὴν Κίνα π.χ., ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ ἰδεογράμματα γιὰ νὰ παραστήσει λέξεις καὶ ἔννοιες τὰ σύμβολα εἶναι πάρα πολλὰ μὲ ἀποτέλεσμα ἀκόμα καὶ οἱ ἀκαδημαϊκοὶ τῆς χώρας (οἱ θεωρούμενοι ὡς οἱ πιὸ μορφωμένοι) δὲν τὰ γνωρίζουν ὅλα. Δηλαδὴ οἱ πνευματικὲς κορυφές της δὲν μποροῦν νὰ διαβάσουν ὅλα τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφεῖ στὴ γλῶσσα τῆς χώρας τους. 

 

Γιὰ τὴν ἀξία τῆς γλώσσας σημειώνει ὁ «δικός μας» Κωνσταντῖνος Τσάτσος, ἀκαδημαϊκός, φιλόσοφος, πρώην Ὑπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας καὶ συγγραφέας: «Ὅσο πιὸ προηγμένος εἶναι ὁ πολιτισμὸς ἑνὸς ἔθνους, τόσο πιὸ πλούσιες σὲ προϊστορία, καὶ συνεπῶς καὶ σὲ οὐσία, εἶναι οἱ λέξεις τῆς γλώσσας... Μὲ τὴν γλῶσσα μεταδίδομε λογικοὺς συνειρμοὺς καὶ διεγείρομε συναισθήματα... Κάθε λαὸς ἔχει τὴν γλῶσσα ποὺ τοῦ ἀξίζει. Στὴν γλῶσσα, ὅπως καὶ στὰ τραγούδια του, ἐναποθηκεύεται ὁ πολιτισμός του... εἶναι ὁ πιὸ ἀδιάψευστος μάρτυρας τῆς ἱστορικῆς του συνείδησης καὶ τῆς ἱστορικῆς του συνέχειας.»

Μυργιώτης Παναγιώτης: Ἑλληνική γλῶσσα διαμάντι παντοτινό καί διαχρονικό

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Οἱ παγκόσμιες ἡμέρες ἑορτασμοῦ διαφόρων γεγονότων, δίδουν τὴν εὐκαιρία ἐκτὸς τῆς τιμῆς νὰ ἀσχοληθοῦμε ὅλοι μὲ αὐτὸ καὶ νὰ προβληματιστοῦμε.
 

Μιὰ τέτοια ἡμέρα (παγκόσμιος) εἶναι ἀφιερωμένη καὶ στὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Στὴ δική μας μητρικὴ γλῶσσα. Μεγάλη τιμὴ καὶ ἡμέρα ποὺ ὁ καθένας μας πρέπει  νὰ ἀναλογιστεῖ. Γιατί γίνεται τέτοια τιμὴ σὲ μιὰ γλῶσσα πού τὴν ὁμιλοῦν μόνο μερικὰ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι;; Κάτι τὸ ξεχωριστὸ θὰ ἔχει ἡ ἑλληνικὴ λαλιά.