Η κατάργηση του παλαιού εαυτού μας - Γερόντισσα Φιλοθέη

Όσο έξυπνος και να είναι κανείς, όσες διανοητικές ικανότητες και να έχει, δεν μπορεί να προχωρήσει, αν δεν καταλάβει ότι όλο το πρόβλημα είναι μέσα του και ότι πρέπει να μετανοήσει ειλικρινά και αληθινά ενώπιον του Θεού γι’ αυτό που είναι. 

Άλλο πράγμα, λέει ο πάτερ Συμεών, είναι ο χαρακτήρας μου, και άλλο τα πάθη και οι αδυναμίες μου. 

Ο χαρακτήρας είναι μια δομή που τη δίνει ο Θεός και ξέρει γιατί τη δίνει: γιατί μ’ αυτόν τον εαυτό θα σωθούμε· χωρίς αυτόν η σωτηρία μας θα ήταν κάπως αμφίβολη. 

Άλλο αυτό, και άλλο να συγχέουμε τα όρια και να μπλέκουμε τον χαρακτήρα με τα πάθη και τις αδυναμίες μας.

Γερόντισσα Μαριάμ (παράλυτη) εκ Λεμεσού Κύπρου [† 18 Αυγούστου 2004]

A΄

Φως για τις δικές μας δοκιμασίες

Αδελφή Μαριάμ

Όταν μνημονεύεις ένα δίκαιο οι λαοί σκιρτούν από εσωτερική χαρά και ελπίδα. Βρίσκουν σ’ αυτόν το στήριγμα στον προσωπικό τους αγώνα και κάτω από τη σκιά της δοκιμασίας του ξεκουράζονται, αναπνέουν, αναθάλλουν και προχωρούν. Μια ηρωίδα του πόνου είναι και η “αδελφή Μαριάμ” η γνωστή “Θεία Μαρούλα” από τη Λεμεσό.

Αυτά που θα αναφέρω προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες και συνομιλίες μαζί της. Είναι αυτά που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου από την μέρα της κηδείας της. Θεώρησα καλό να τα αποτυπώσω στο χαρτί γιατί με ωφελούν πάρα πολύ και δεν θέλω να τα ξεχάσω.

Εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού Γερόντισσα Φιλοθέη

Δεν είναι τυχαίο που λέει στην Αγία Γραφή «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 24:13). Ακριβώς εκεί, στην αδικία, θα κριθεί η υπομονή μας, εκεί θα κριθεί η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας, εκεί θα πάρει κανείς το στεφάνι το πιο μεγάλο. 

Ο Θεός δεν ξέρει ότι αδικούμαστε εκείνη την ώρα; Το ξέρει πολύ καλά, και θα μπορούσε με μάχαιρα να κόψει την αδικία αυτή· το αφήνει όμως. Γιατί; γιατί μας χρειάζεται. Εκεί θα παιδευτεί κανείς, και χρειάζεται να κάνουμε υπομονή.

Λέει ο πάτερ Συμεών πολλές φορές ότι ο χριστιανός, και το μαχαίρι στον λαιμό να του μπήγουν, «κιχ» δεν θα πει· πρέπει να συμπεριφερθεί ως χριστιανός, να μη ζητήσει ποτέ τα δικαιώματά του.

Τα νεύρα είναι εγωισμός. (Γερόντισσα Γαβριηλία)

Όταν αγαπάς τον Κύριο,τότε έχεις υπομονή στο Άγιο Θέλημα Του. Αν έχεις όμως υπομονή χωρίς αγάπη,τότε είσαι σαν Στρατιώτης του Χίτλερ. Μόνο…

Χρειαζόμαστε Υπομονή στα βέλη του πονηρού, Επιμονή στο σπάσιμο του Εγώ και Υποταγή στο Άγιο Θέλημα Του Θεού.Μόνο μ’αυτά μπορούμε να προχωρήσουμε. Τα νεύρα είναι Εγωισμός. Μόνο οι κομπλεξικοί θέλουν πάντα να επιβάλλονται.

Από την κουταμάρα καλύτερη η βουβαμάρα. Η δύναμη του σκότους περιμένει ευκαιρία.Ας μη μιλούμε,για να μην μετανοιώνουμε. Όταν μιλάμε και μας διακόπτουν να μην συνεχίζουμε.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΝΝΑ: ΙΕΡΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΓΕΡΑΚΑ ΞΑΝΘΗΣ

Ο άνθρωπος που μας μισεί είναι ο άνθρωπος μας

Ο κόσμος είναι όρος απρόσωπος. Λέμε συχνά εναντίον του κόσμου και εννοούμε το κακό αυτό που εκπροσωπεί και πρεσβεύει η μάζα, το πλήθος χωρίς πρόσωπο.

Γι' αυτό και σε κάθε επεισόδιο βίας κουκουλοφόροι είναι αυτοί που τα σπάνε, που γίνονται θηρία ανήμερα και η βία είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πεθαμένης από αγάπη ψυχής τους.

Αντιθέτως ο άνθρωπος που αγαπά ζει και κινείται μέσα στο κατ' εικόνα και οδηγείται από το πνεύμα του Θεού σε κάθε του κίνηση. Γι' αυτό και μόνο αγαπά και έξω από την αγάπη τίποτα δεν σκέφτεται τίποτα δεν μπορεί να κάνει. 

«ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΗΣ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ;» - ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

Κάθε μέρα, ὅσο ζῆς, θά μοῦ κάνης τό κομποσχοινάκι, γιατί κάθε μέρα λαβαίνω τό δῶρο σου».

Θυμάστε, σάς είπα κάποτε γιά ένα άτομο, πού ήρθε και μου είπε ότι δέν πιστεύει πώς υπάρχει αιώνιος ζωή;

Ξαφνικά μιά μέρα πέθανε ο καλύτερός του φίλος, πολύ νέος άνθρωπος. Από τον πόνο πού αισθάνθηκε, ήρθε μιά μέρα, μέ βρήκε, μιλήσαμε καί τού είπα να του κάνη κάθε μέρα ένα κομποσχοινάκι τριαντα- τριάρι κι ας μή πιστεύη.

Μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να κάνη τό κομποσχοίνι.

Παρουσιάστηκε τότε ο φίλος του καί του λέει:

ΕΞΩΘΕΝ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ... (για την γιαγιά Λαμπρινή)

Ο κ. Ανδρέας Νικολάου από τα Καλομόδια Άρτας σημειώνει:

«Οι γονείς μου και κυρίως η γιαγιά μου από πολύ μικρό μου μιλούσαν για την γιαγιά Λαμπρινή και τα χαρίσματά της. Ειδικά η γιαγιά μου την ακολουθούσε παντού σε όποιες Εκκλησίες πήγαινε και περπατούσαν ώρες μέχρι να φθάσουν. Δεν έδινα και μεγάλη σημασία σ' αυτά που άκουγα, για τις ατέλειωτες ώρες προσευχής, για τις ελάχιστες ώρες ύπνου (δύο ώρες το εικοσιτετράωρο), για τα χαρίσματα της.

Την σεβόμουνα σαν γριούλα πού ήταν, αλλά όσο μεγάλωνα διαπίστωνα ότι υποβάλλεται με χαρά σε μεγάλες και σκληρές δοκιμασίες (νηστείες και αγρυπνίες). Παρατηρούσα κάθε φορά που μεταλάμβανε στην Εκκλησία το πρόσωπο της να λάμπει.

Ευγενία Κλειδαρά: Η Αγία μορφή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης (ΒΙΝΤΕΟ)

Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την κοίμηση της Ευγενίας Κλειδαρά, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στη Μυτιλήνη, μιας ξεχωριστής προσωπικότητας που σφράγισε με την παρουσία της το νησί.

Καταγόμενη από τη Χίο, εγκαταστάθηκε σε αυτόν τον τόπο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το κοινωνικό, φιλανθρωπικό, Εθνικό, πνευματικό, συγγραφικό και εκδοτικό της έργο είναι τεράστιας σημασίας. 

Η οργάνωση της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ σε πρότυπο μοναχικής πολιτείας και αγάπης αποτελεί για όλον τον κόσμο παράδειγμα προς μίμηση.

Η πίστη και ο Τίμιος Σταυρός ανάστησαν ένα παιδί!

Τίμιο Ξύλο το οποίο φυλάσσεται στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό μετέφερε τη μηχανή της [η Στυλιανή Χατζήνα, αργότερα Μοναχή Φιλοθέη 1897-1975] στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.
 

Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο που θα ήταν περίπου 20 μηνών.

Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι.