«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις» ἀναφέρει ἡ σοφὴ ρήση τοῦ κυνικοῦ φιλοσόφου Ἀντισθένους. Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ νόημα (τὴν σοφία) μιᾶς λέξεως, πρέπει πρῶτα νὰ γνωρίσουμε τὴν ἐτυμολογία της.
Ἡ ἐτυμολογία στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα κρύβεται μέσα στὴν ἴδια τὴν λέξη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἂν ρωτήσουμε τὴν λέξη τὶ σημαίνει, αὐτὴ θὰ μᾶς ἀπαντήσει καὶ θὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸ νόημά της. Σὲ μία σύνθετη δὲ λέξη, ἡ ἀναζήτηση τῆς σημασίας τῶν συνθετικῶν της, μᾶς δίνει καὶ τὸ ἰδιαίτερο νόημά της.
Καὶ μὴ ξεχνοῦμε ὅτι οἱ λέξεις, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὀρθογραφία τους, κουβαλοῦν καὶ τὴν ἱστορία τους. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ Παλαμᾶς, «κι ἂν ξεχνοῦν οἱ ἄνθρωποι, πάντα θυμοῦνται ἐκεῖνες».