Μυργιώτης Παναγιώτης: Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν - Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής

 

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ ἐπονομαζόμενος καὶ Βαπτιστής, εἶναι μεγάλη φυσιογνωμία. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός του ἀπένειμε τὸν τίτλο αὐτὸ λέγοντας κανεὶς ἄνθρωπος δὲ στάθηκε μεγαλύτερος αὐτοῦ. Ὁ Ἰωάννης εἶναι σύγχρονος τοῦ Χριστοῦ, συγγενὴς καὶ ἡλικιακὰ λίγο μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο. Ζεῖ στὸ μεταίχμιο δυὸ ἐποχῶν. Τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς καὶ τῆς μετὰ Χριστόν. Ἀποτελεῖ, κατὰ κάποιο τρόπο, τὴ γέφυρα ποὺ ἑνώνει τὶς δυὸ ἱστορικὲς περιόδους. Εἶναι προφήτης ποὺ προαναγγέλλει τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου καὶ ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής Του. Μεγίστη τιμὴ καὶ εὐλογία γιὰ τὸν Ἰωάννη νὰ γίνει ὁ Βαπτιστὴς τοῦ Κυρίου τῶν πάντων.

Μυργιώτης Παναγιώτης: Χριστούγεννα μιᾶς ἄλλης νοσταλγικῆς ἐποχῆς.

 

 Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

«Χιόνια στὸ καμπαναριὸ ποὺ Χριστούγεννα σημαίνει», διαβάζουμε σὲ παλαιὰ ἀναγνωστικὰ τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60. Παλιὲς μνῆμες, νοσταλγικὲς γιὰ μᾶς ποὺ ἔχουμε μιὰ κάποια ἡλικία. Περιμέναμε τὸ ἅγιο 12ήμερο γιὰ νὰ ξεκουραστοῦμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο (μὲ ὡράριο πρωί - ἀπόγευμα). Νὰ χαροῦμε τὴ ζεστασιὰ καὶ τὴν ἀγάπη τῆς γιαγιᾶς καὶ τοῦ παπποῦ. 

 

Περιμέναμε νὰ γιορτάσουμε τὶς ἑορτὲς Χριστουγέννων καὶ Πρωτοχρονιᾶς μὲ χαρά, χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε τὸ δῶρο ποὺ θὰ μᾶς φέρει ὁ Ἅγιος Βασίλειος τὴν παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς. Ὁ πραγματικὸς Ἅγιος, ὁ ἀσκητικὸς καὶ ἰσχνὸς καὶ ὄχι ὁ εὐτραφὴς τῆς σύγχρονης ἐποχῆς τῶν διαφημίσεων  τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῆς κοινωνίας, καὶ πρωτίστως τῶν μικρῶν τῆς Φωτεινούλας, τῆς Κατερίνας, τοῦ Δημήτρη, τοῦ Θανάση καὶ τοῦ Ἀποστόλη.
 

Νὰ καθίσουμε ὅλοι γύρω ἀπὸ τὸ ἀναμμένο τζάκι καὶ νὰ ἀκούσουμε ἐμεῖς τὰ μικρὰ παιδιὰ τὰ παραμύθια τῆς πολυαγαπημένης μας γιαγιᾶς καὶ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματα τοῦ ἀγωνιστῆ τῆς ἐποχῆς τοῦ ΟΧΙ τοῦ ‘40 καὶ τῆς πραγματικῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης, τοῦ γλυκύτατου παπποῦ. 

Μυργιώτης Παναγιώτης: Γυναῖκες Φιλέλληνες: μεγάλη ἡ βοήθειά των στὸν ἀγῶνα τῆς παλιγγενεσίας

 

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

Ἡ μακροχρόνια σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων σὲ ἕνα βάρβαρο δυνάστη, ἀπολίτιστο καὶ αἱμοχαρὴ συγκίνησαν τὴν παγκόσμια κοινὴ γνώμη. Διαπίστωνε ὁ τότε κόσμος ὅτι οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ὑπόδουλοι καὶ χωρὶς στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι τόσα πολλὰ ὑψηλὰ ἰδεώδη καὶ ἀξίες εἶχαν προσφέρει στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ἔβλεπαν οἱ περιηγητὲς ποὺ ἐπισκέπτονταν τὴν ὑπόδουλη Ἑλλάδα νὰ στενάζει κάτω ἀπὸ ἕνα ἀπάνθρωπο δυνάστη.

Παναγιώτης Μυργιώτης: Τὸ ἔπος τοῦ 1940. Ἱερὰ παρακαταθήκη γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὸν κόσμο ὅλο.

 

Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

Μιὰ ἔνδοξη ἡμέρα ξημερώνει. Ἡμέρα Ἱστορικὴ καὶ λαμπερή. Ἡμέρα γραμμένη εἰς τὶς χρυσὲς δέλτους τῆς ἑλληνικῆς καὶ παγκοσμίου Ἱστορίας. Ἡμέρα μνήμης καὶ θυσίας ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας.
 

Ἀπὸ τὶς πλέον ἔνδοξες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας γράφτηκαν ἐκείνη τὴν περίοδο. Μιλᾶμε γιὰ τὸ ἡρωικὸ ἔπος τοῦ 1940, τὸ ὁποῖο γράψανε μὲ αἷμα καὶ γενναιότητα οἱ πατεράδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας στὰ κακοτράχαλα καὶ χιονισμένα βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
 

Ἑλληνορθόδοξο μήνυμα αἰσιοδοξίας ἀπὸ τοὺς μαθητές μας.

 

Γράφει ὁ Μυργιώτης Παναγιώτης

Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ μαθηματικὸς τῆς τάξεως ἑτοιμάζεται νὰ ὑποβάλλει τὴν καθιερωμένη ἐρώτηση: «ποιὸ μάθημα ἔχουμε σήμερα;». Ἀκούγεται ἡ φωνὴ τῆς Φωτεινῆς «Κύριε, κύριε......». Ὁ σεβάσμιος, λόγῳ ἡλικίας, καθηγητής, ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Φωτεινὴ «Ὁρίστε Φωτεινή, τί ἔχεις νὰ μᾶς πεῖς......». Πολλὰ θυμήθηκε ὁ καθηγητὴς ἐκείνη τὴ στιγμή... μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὴ γλυκιά του ἐγγονή,  τὴ Φωτεινούλα, ὅπως μὲ περισσὴ ἀγάπη τὴν ὀνομάζει. Ἄκουσε καὶ εἶδε τὴ Φωτεινούλα νὰ τοῦ φωνάζει: «Παπποῦ, νὰ πῶ ἐγὼ τὴν προσευχή...»

Γρήγορα συνειδητοποίησε ὁ κ. καθηγητὴς ὅτι ἡ ἐγγονούλα του βρίσκεται μακριά του καὶ τώρα τοῦ μιλάει μιὰ ἄλλη Φωτεινή. Ἡ καλή του μαθήτρια, ἡ Φωτεινή. Τί τοῦ ἔλεγε ἡ μαθήτριά του; Νὰ κάνουν προσευχή. Εξεπλάγει ὁ κ. καθηγητὴς γιατί ἦταν ἡ δεύτερη διδακτικὴ ὥρα καὶ ἡ προσευχὴ γίνεται στὴν ἀρχὴ τῆς ἡμέρας, τὴν πρώτη διδακτικὴ ὥρα καὶ ρώτησε γεμᾶτος ἀγάπη καὶ ἀπορία, συγχρόνως, μήπως μπέρδεψε τὶς ὧρες.