Περί της αληθινής αγάπης

Πρέπει η καρδιά του χριστιανού να είναι πλατιά, να χωρεί πολλά, να λυπάται, να σπλαχνίζεται. Όσο δίνεις, παίρνεις. «Μακάριον διδόναι ή λαμβάνειν». Το καλό είναι καλό, όταν γίνεται καλά. Να επισκέπτεσαι συχνά τόπους που θλίβονται, διότι συμπάσχεις.

α. «Ο Θεός αγάπη εστί». Πολλοί θέλουν να δουν τον Θεό! Τι απαίτηση είναι τούτη; Αφού δεν θέλουν να δουν κατά πρόσωπο τον συνάνθρωπο τους και η καρδιά τους είναι γεμάτη έχθρα,   πως θα δουν τον Θεό, που είναι αγάπη;

β. «Αγαπήσεις τον Θεό σου εξ’ όλης της ψυχής σου, εξ’ όλης της διανοίας σου, και εξ’ όλης της ισχύος σου, και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Εκείνος που αγαπά τον Θεό τηρεί τις εντολές του Χριστού και γίνεται κατοικητήριο του Θεού. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Εάν τις αγαπά με και τας εντολάς μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν». Από μας εξαρτάται, αν θέλουμε να καταστήσομε τον εαυτό μας κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Βέβαια με τη βοήθεια του Θεού.

Ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν

Ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν ἔγκειται στήν ἀποκάλυψη τῶν λογισμῶν σέ ἕναν πνευματικό πατέρα.

Ἡ ἐξαγόρευση δέν εἶναι ψυχανάλυση. Δέν ἐπιχειρεῖ κάποια ἐπαναφορά τοῦ παρελθόντος. Οἱ λογισμοί, πού πρόκειται νά ἐξαγορευτοῦν, εἶναι οἱ τωρινοί, οἱ παρόντες καί ἐνεργοί λογισμοί· οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἤ ὅσοι ἐμφανίζουν κάποια μονιμότητα στήν ψυχή.

Ἡ ἐξαγόρευση πρέπει νά γίνεται συχνά καί τακτικά. Ὁ ἐρωτῶν πρέπει νά ἐξαγορεύει τούς λογισμούς του ἐντελῶς ἐλεύθερα, χωρίς καμμία ντροπή ἤ φόβο. Τίποτε δέν κρύβει, τίποτε δέν λησμονεῖ, τίποτε δέν διαστρέφει, τίποτε δέν συγκαλύπτει.

Ὁ πνευματικός πατήρ ἔχει τόν ρόλο τοῦ μεσίτη μεταξύ πνευματικοῦ τέκνου καί Θεοῦ. Λέγει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος: «Τόν λογισμό σου νά τόν πεῖς στόν Ἀββά σου, καί ἐκεῖνος θά σέ θεραπεύσει διά τοῦ Θεοῦ».

Πρακτικοί τρόποι καθάρσεως

 

Ἡ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν.

Τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς ἔχει ἡ ψυχή μας· τόν παλαιό ἄνθρωπο, τόν κόσμο καί τόν διάβολο.  Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε: Τό σπουδαιότερο ὅπλο ἐναντίον τῶν παθῶν εἶναι ἡ περιφρόνησή τους, ἡ μή ἐνασχόληση μαζί τους. Ὅλη ἡ προσπάθειά μας θά πρέπει νά κατευθύνεται στό νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό».


Ἡ ἀπόκτηση τῆς ἕξεως τῶν ἀρετῶν.

Ὁ ἀββάς Ἰσαάκ λέγει: «Ἡ συνήθεια, ἐάν ζητήσει κάτι μιά φορά καί ἐμποδισθεῖ, ἄλλοτε θά τήν βρεῖς ἀσθενέστερη. Ἄν, ὅμως, κάνεις τό θέλημά της, τήν ἄλλη φορά θά τήν βρεῖς ἐνισχυμένη ἐναντίον σου».

...αὐτό το «Κύριε, ἐλέησον» κάνει θαύματα. Ναί, θαύματα κάνει

Ζούμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας. Οἱ περισσότεροι μπορῶ νὰ πῶ δὲν πιστεύουν. Μέσα στοὺς ἑκατὸ ἀνθρώπους, ζήτημα σήμερα ἂν ἕνας πιστεύῃ εἰλικρινὰ στὸ Θεό. Οἱ ἄλλοι εἶνε ἀδιάφοροι, ἄπιστοι καὶ ἄθεοι.

Μοῦ ἔλεγε ἔνας παπᾶς μὲ δάκρυα, ὅτι εἶνε σαράντα χρόνια σ᾿ ἕνα χωριὸ μὲ πεντακόσες ψυχές. Καλὸς παπᾶς, δὲν ἔδωσε ποτέ ἀφορμὴ σκανδάλου. Χτυπᾷ τὴν καμπάνα κάθε Κυριακή, τοὺς προσκαλεῖ, πηγαίνει στὰ σπίτια τους. Καὶ ὅμως, ἂν πᾷς στὴν ἐκκλησιά, δὲ βρίσκεις παραπάνω ἀπὸ πέντε ἄντρες καὶ δέκα γυναῖκες· καὶ πολλὲς φορὲς τὸ καλοκαίρι δὲν ὑπάρχει οὔτε παιδὶ νὰ κρατήσῃ λαμπάδα. Ποῦ εἶναι; Δὲν ἐκκλησιάζονται.

Ο υπερήφανος δεν μετανοεί

Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στη Συνοδεία του Γέροντος Αρτεμίου και Παντελεήμονος Μοναχού.

Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν εγκρατής και άκρως ασκητικός, είχε πολύ μελέτη στα Πατερικά βιβλία, έκανε τον Κανόνα του ανελλιπώς και απέφευγε τις συναντήσεις και συναναστροφές με τους άλλους ερημίτες Μοναχούς.

Σιγά – σιγά, και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, πίστεψε στην ιδέα και στον λογισμό του, ότι αυτός σαν έξυπνος και μελετηρός που ήταν, δεν είχε ανάγκη από τις συμβουλές των Πατέρων και γι’ αυτό τους απέφευγε.

Οι Πατέρες τον εκτιμούσαν για την εξυπνάδα του αυτή και τον θεωρούσαν, σαν μεγάλο εργάτη της αρετής και πραγματικά ήταν περιβόητος από όλους και φημισμένος σαν ενάρετος Μοναχός.

Ό,τι και να συμβεί!

 

Ο καταστροφικός σεισμός (6,8 R) τής Αρμενίας το 1988 εκτός από τις τραγικές του συνέπειες:
25.000 κεκοιμημένοι, 

130.000 τραυματίες,

500.000 άστεγοι,
μάς κληροδότησε επίσης την ακόλουθη, θαυμάσια, φοβερή ιστορία, έτσι ώστε να μην ξεχνάμε πως, στην απόλυτη φρίκη, ακόμα και τότε, η ομορφιά μπορεί να ανατέλλει σαν το γιορτινό λουλούδι της παραπάνω, μνημειώδους ζωγραφιάς...
 

Το 1988, σεισμός ισοπέδωσε σχεδόν την Αρμενία, σκοτώνοντας πάνω από 25.000 άτομα σε λιγότερο από 2 λεπτά... 

 

Μέσα από την ολοκληρωτική καταστροφή και το χάος, ένας πατέρας άφησε τη γυναίκα του στο σπίτι κι έτρεξε στο σχολείο όπου βρισκόταν ο γιος του, όπου ανακάλυψε πως το σχολικό κτίριο ήταν ένας σωρός από ερείπια. 

Πώς ο Θεός μίλησε μέσω της πόρνης

Επιμέλεια Στέλιος Κούκος

Ο μέγας Εφραίμ ήταν πάντοτε απασχολημένος με ιερές σκέψεις και σχεδόν αδιάκοπα έβλεπε νοερά την ημέρα της κρίσεως και πενθούσε ακατάπαυστα, γι’ αυτό και έφευγε μακριά, όπως ο ψαλμωδός, και απέφευγε κάθε θόρυβο και τρικυμία και ταραχή της ζωής και έμενε στην έρημο.

Πηγαίνοντας πάλι από τόπο σε τόπο για να ωφελήσει και να οικοδομήσει ψυχές, καταπώς τον κινούσε το άγιο Πνεύμα, άφησε κάποτε την πατρίδα του με εντολή του Θεού, όπως ο ιερός Αβραάμ, και πήγε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας, από τη μια για να προσκυνήσει τα ιερά της λείψανα και προσκυνήματα, και από την άλλη για να συναντήσει κανέναν από τους μορφωμένους και να πάρει από αυτόν καρπό γνώσεως.

Άγνωστη η δικαιολογία στους αγίους

«Νεαρός φοιτητής που συνομίλησε με τον όσιο μεγάλο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη, του ανέφερε κάτι και προσπάθησε να δικαιολογηθεί.

– Παιδί μου, του είπε ο Γέροντας, η δικαιολογία δεν είναι γραμμένη στη Γραφή. Είναι άγνωστη η δικαιολογία στους αγίους. Δεν φταίνε οι άλλοι ούτε ο διάβολος. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του, δεν είναι ο διάβολος. Μας κυριεύει ο εγωισμός μας. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας ενώπιον του Θεού» (Μητρ. Αργολίδος Νεκταρίου, Αγίον Όρος, εκδ. Επιστροφή).

Ο άγιος Εφραίμ με ελάχιστα λόγια αποκαλύπτει το βάθος της πληγής του ανθρώπου, εν προκειμένω στον νεαρό φοιτητή: «ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Μας κυριεύει ο εγωισμός μας». Για να σημειώσει ότι στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει πουθενά η προτροπή για τη δικαιολογία του εαυτού μας, όπως και δεν τη βλέπουμε πουθενά σε κανέναν άγιό μας. 

Ταπείνωση! Το μονοπάτι για τον Ουρανό

Όσο είσαι σπουδαίος, άλλο τό­σο να είσαι τα­πει­νός. Όταν ανέβεις ψη­λά, έχεις α­νά­γκη να πά­ρεις τα μέ­τρα σου, για να μην πέ­σεις. Για­τί έχεις με­γά­λη ι­δέ­α για τον ε­αυ­τό σου, ενώ είσαι άνθρωπος, συγ­γε­νής με τη γη, το ίδιο πράγ­μα με τη στά­χτη σε όλα· και στη φύ­ση και στη γνώ­μη και στην ε­κλο­γή των πραγ­μά­των. 

Σή­με­ρα είσαι πλού­σιος, αύριο φτω­χός· σή­με­ρα υ­γι­ής, αύριο άρρωστος· σή­με­ρα χα­ρού­με­νος, αύριο λυ­πη­μέ­νος· σή­με­ρα δο­ξα­σμέ­νος, αύριο πε­ρι­φρο­νη­μέ­νος· σή­με­ρα νέ­ος, αύριο γέ­ρος. 

Μή­πως κά­τι α­πό τα αν­θρώ­πι­να πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρό; Ή μή­πως, αντί­θε­τα, το κα­θε­τί μιμείται την κί­νη­ση των ποταμών που κυλούν; Δεν προλα­βαί­νου­με κα­λά – κα­λά να το δούμε, και μας ε­γκατα­λεί­πει πιο γρήγο­ρα α­πό τη σκιά. Για­τί λοι­πόν, άν­θρω­πέ μου, έχεις α­λα­ζονεί­α, ενώ είσαι κα­πνός, μα­ταιό­τη­τα; Πράγματι, ο άνθρωπος ταυ­τί­ζε­ται με τη ματαιό­τη­τα. Οι η­μέ­ρες της ζωής του είναι σαν χορτάρι. Ξε­ραί­νε­ται το χορτά­ρι και το άνθος του πέ­φτει μα­ρα­μέ­νο.

Τα παλιά Παπούτσια, ο δάσκαλος και το παιδί…

Ένας μαθητής συνάντησε τό δάσκαλό του στό δρόμο, καί κατευθύνονται μαζί γιά τό σχολείο.
 

Ξαφνικά είδαν στήν άκρη τού δρόμου ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια. Ήταν τού γέροντα πού δούλευε στό διπλανό χωράφι…
 

Ο μαθητής είπε στόν δάσκαλό του:
-«Κύριε νά τού κάνουμε πλάκα; Νά κρύψουμε τά παπούτσια του γιά νά δούμε τό πρόσωπό του; Θά έχει πολύ γέλιο» !!!
 

Ο δάσκαλος τού απάντησε:
 

– «Δέν πρέπει νά περνάμε καλά είς βάρος τού άλλου… Εσύ παιδί μου είσαι από εύπορη οικογένεια καί μπορείς νά δώσεις σέ αυτόν τόν άνθρωπο λίγη χαρά! Θέλεις νά βάλουμε από κοινού, κάποια χρήματα σέ κάθε παπούτσι καί μετά κρυβόμαστε γιά νά δούμε τήν αντίδρασή του»;

Οι 238 Αρετές και τα 298 Πάθη που αναφέρονται στις Θείες Γραφές

Του Οσίου Πέτρου Δαμασκηνού

 

Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής:

 

Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό.

 

Σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή... ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ξηροφαγία, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, μωρία για το Χριστό, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, παρθενία, αγιασμός, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, ανάγνωση για το Χριστό, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ψαλμωδία, προσευχή, ευχαριστία, εξομολόγηση, ικεσία, γονυκλισία, παράκληση, δέηση, αίτηση, συνομιλία με το Θεό, υμνωδία, δοξολογία, εξαγόρευση, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού.

Αγώνας μέσα στην οικογένεια

Πολύ μιλούσε ο στάρετς για τον σταυρό της οικογένειας, για το πώς θα βρεις στο σπίτι σου τη σωτηρία, μέσα στο συνηθισμένο περιβάλλον του σπιτιού.

Έλεγε πως ο εχθρός σε μας τους πιστούς, ιδιαίτερα δυνατά επιτίθεται με τη διατάραξη της ειρήνης. Στους ζηλωτές της ευσέβειας, όχι σπάνια, συμβαίνει να δοκιμάσουν από τους οικείους τους δυνατή αντιπάθεια και εχθρότητα εξαιτίας της ευσέβειάς τους, αν και αυτοί που τους εχθρεύονται δεν δείχνουν ότι γίνονται εχθροί τους λόγω της ευσέβειάς τους. Εδώ πρέπει να δείξετε υπομονή.

Μην συγχύζεστε, μην απελπίζεσθε, αλλά θυμηθείτε τα λόγια του Σωτήρος: «Ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματ. 10, 36). Και διορθώστε τις ελλείψεις σας. Παρατηρήστε γιατί σας κατηγορούν οι γύρω σας, ποια πάθη βρίσκουν στην καρδιά σας, επειδή στη ζωή μέσα στο σπίτι, όλα τα πάθη φαίνονται καθαρά και οι συγγενείς τα γνωρίζουν καλά. Δεν είμαι όπως έξω από το σπίτι, όπου κρύβουμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε ανθρώπους που μας γνωρίζουν λίγο. Κοιτάξτε στον εαυτό σας αμερόληπτα, εξετάστε τον. Ίσως πράγματι να έχετε δύσκολο χαρακτήρα, ίσως φέρεστε απότομα και άγρια στον πλησίον, ίσως να είστε άδικοι κ.λπ.

Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;

Το τρένο σταμάτησε στο σταθμό.
 

Ένα μικρό ανάπηρο αγόρι πουλούσε φρούτα στους επιβάτες.
 

Ένας ταξιδιώτης, στην προσπάθειά του να κατέβει γρήγορα από το τρένο έπεσε πάνω στο αγόρι, σκορπίζοντας τα φρούτα γύρω του.
 

Βιαστικός καθώς ήταν και βλέποντας ότι ο ζημιωμένος ήταν απλά ένα παιδί ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

Σε λίγο κατέβηκαν οι άλλοι επιβάτες.
 

Ανάμεσά τους κι ένας άντρας που είδε με μιας την κατάσταση:

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

Όσα διάβασες ως εδώ, θα ήταν αρκετά για να παρηγορηθείς και να καταλάβεις πόσο ωφελείσαι από τις θλίψεις, αν δεν ήσουν κι εσύ, όπως όλοι μας, άνθρωπος αδύναμος. Για την αδυναμία, λοιπόν, και τη χαυνότητα της φύσεως, καθώς και για μεγαλύτερη ψυχική σου ενίσχυση, διάβασε και όσα είναι γραμμένα πιο κάτω.

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ (Εξαιρετική ιστορία)

Η παλιά ξυλόπορτα υποχώρησε τρίζοντας στο δυνατό του σπρώξιμο. Η ανάσα του έβγαινε κοφτή, η κακοτράχαλη ανηφόρα τού είχε φέρει λαχάνιασμα. Μικρά κρύσταλλα και σταγόνες κρέμονταν από τα άταχτα φρύδια και τα μουστάκια του. Κατέβασε με κόπο το βαρύ δισάκι από τους κυρτωμένους ώμους του, το απόθεσε στο σανίδι, που στηριγμένο σε δυο πέτρες σχημάτιζε πρόχειρο καναπέ.

Τα σοδέματά του όλα ήταν εκεί, στο σακούλι αυτό. Με αυτά θα πορευόταν ολοχρονίς. Αλεύρι, παξιμάδι, ζυμαρικά, όσπρια, λίγο λάδι, ένα φιαλίδιο κρασί… Όλα ευλογία απ’ τους πατέρες της μονής της μετανοίας του. Όλοι γνώριζαν τον αναχωρητή και τον καλοδέχονταν, όταν τους επισκεπτόταν απ’ το ερημικό του ασκηταριό, μια φορά τον χρόνο, για να προμηθευτεί κι αυτός τα απαραίτητα. Ο δοχειάρης φόρτωνε το φτωχό γεροντάκι με ό,τι μπορούσε να χωρέσει στο δισάκι του. Ήταν το βιός της χρονιάς. Το καλύβι του ερημίτη ήταν δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, δεν είχε την πολυτέλεια να πηγαινοέρχεται συχνά. Τα πόδια και οι ώμοι του δεν ήταν για μεγάλα βάρη. Μα δεν τον ένοιαζε. Χρόνια στην άσκηση, είχε μάθει να τη βγάζει με ελάχιστα.

Τά Χριστούγεννα τοῦ ἀσκητή (Μία ανέκδοτη συγκλονιστική Αγιορείτικη ιστορία)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)  

(Φωτογραφία: Σπύρος Λουλακάκης, 1955) 

http://athosprosopography.blogspot.gr

 

Ἡ παροῦσα διήγηση εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη, ὅπως τὴν  ἐμπιστεύθηκε πρὶν 38 χρόνια σχεδὸν στὸν  Ἁγιορείτη Μοναχὸ π. Κύριλλο Παντοκρατορινό, ὁ ὁποῖος μὲ δέος  καὶ νοσταλγία  πρὶν λίγες ἡμέρες μᾶς τὴν μετέφερε.

  Ἀπὸ τὰ Happy Christmas  λοιπὸν τῶν «εὐτυχισμένων»  ἀνθρώπων  ἂς ταξιδεύσει φέτος ὁ λογισμός μας στ’ Ἅγιονορος, ἐκεῖ στὰ φρικτὰ Καρούλια, μὲ τοὺς ξυπόλυτους ἀσκητᾶς  καὶ σὲ ὅσα μᾶς ἐξομολογιέται μὲ συγκλονισμὸ ὁ ἁγιασμένος καὶ σοφός μας π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης.

«Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού 1948

 

Εἶναι παραμονὴ Χριστουγέννων. Βράδυ καὶ τὸ κρύο ἔξω εἶναι τσουχτερό. Τὸ χιόνι σὰν ἄσπρο σεντόνι σκεπάζει τοὺς δρόμους τοῦ χωριοῦ καὶ τὰ γύρω βουνά. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα πῆγαν στὴν ἐκκλησία.

 

Τὰ παιδιὰ εἶναι λυπημένα, γιατὶ δὲν πῆγαν κι ἐκεῖνα. Τότε ἡ γιαγιά, γιὰ νὰ διώξη τὴ στενοχώρια τῶν παιδιῶν, ἄρχισε νὰ τοὺς λέη τὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία.

 

– Μιὰ φορά, ξεκίνησε ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν καλύβα του νὰ βρῆ φωτιά. Γύριζε ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, χτυποῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν κι ἔλεγε: 

– Βοηθῆστε με, καλοί μου ἄνθρωποι! Ἡ γυναίκα μου γέννησε ἕνα παιδάκι… Πρέπει ν’ ἀνάψω φωτιά, γιὰ νὰ ζεστάνω κι αὐτὴ καὶ τὸ μωρό. Μὰ ἦταν νύχτα. Ὅλοι κοιμόνταν κλεισμένοι στὰ σπίτια τους καὶ κανένας δὲν ἔδινε ἀπάντηση στὰ παρακάλια του. Ὁ ἄνθρωπος ὅλο καὶ προχωροῦσε καὶ ξεμάκραινε ἀπὸ τὴ φτωχή του καλύβα. 

Τήν 1η Δεκεμβρίου - πρίν ἀπό 42 χρόνια, ἡ παρθενική Βαρβάρα (Σουλάεβα) /1914 - 01.12.1980 / ἀναχώρησε στόν Κύριο /

Με το θέλημα του Θεού, κατά καιρούς κοιμόταν . Κοιμόταν δύο, τρεις και περισσότερες μέρες. Ούτε συγγενείς ούτε γιατροί μπορούν να την ξυπνήσουν. Όταν ξυπνούσε έλεγε πώς την πήγαν στα παραδεισένια μοναστήρια, τι είδε εκεί, ποιους από τους χωριανούς της είδε.

Μερικές φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου μιλούσε και ανέφερε αυτό που έβλεπε. Την ηχογράφησαν κιόλας. Αυτό συνέβαινε τακτικά για σχεδόν δέκα χρόνια. Πλήθος κόσμου άρχισε να την επισκέπτεται.

Ωστόσο, οταν ηταν έφηβη ισχυρίστηκε ότι υπήρχε η ανταπόδοση του Θεού, ότι είδε τη Μητέρα του Θεού, ότι ο Άγιος Νικόλαος την οδήγησε, ότι υπήρχε ένα πύρινο ποτάμι που πρέπει να περάσει κάθε ψυχή μετά το θάνατο, και έδειξε το χέρι της ένα μέρος καμένο μέχρι το κόκαλο, όπου έσταζε μια σταγόνα αιμα από αυτό το ποτάμι.

Ἡ Ἐξομολόγηση

Ἀργὰ μία νύχτα ὁ Σαζίκωφ πῆγε νὰ βρεῖ τὸν π. Ἀρσένιο. Ἦταν φανερὰ ταραγμένος. Καθόταν, σηκωνόταν, στριφογύριζε, μιλοῦσε μιὰ γιὰ τὸ ἕνα καὶ μιὰ γιὰ τὸ ἄλλο θέμα.

– Πάτερ Ἀρσένιε, εἶπε μετὰ ἀπὸ ὥρα. Θέλω νὰ ἐξομολογηθῶ! Δὲν θ’ ἀργήσει νὰ ἔρθει τὸ τέλος, καὶ μὲ βαραίνουν ἁμαρτίες πολλές, πάρα πολλές.

Ἀπέμεναν δύο ὧρες ὥς τὸ ἐγερτήριο. Ἀποσύρθηκαν σὲ μιὰ γωνιά. Ὁ Σεραφεὶμ γονάτισε. Ὁ π. Ἀρσένιος ἔβαλε τὸ χέρι στὸ κεφάλι του καὶ βυθίστηκε στὴν προσευχή.

Ο Χριστός τους καίει. Ελέγχει, το όνομά Του και μόνον, την ασωτία μας

-Πάτερ, είμαι νέος, μοντέρνος, και δεν ξεχωρίζω από τους άλλους. Κάποια στιγμή άρχισα να εκκλησιάζομαι, να έχω πνευματικό, και να διαβάζω πολύ την Καινή Διαθήκη. Με χαρά και ενθουσιασμό άρχισα να μιλώ στους φίλους μου για το Χριστό.

Τελικά, σιγά σιγά…τους έχασα όλους!

Με κάνανε στην άκρη, και με κακολογήσανε λόγω της πίστης. Έκανα λάθος που τους μίλησα για αυτά.Θα έπρεπε να τα κρατήσω για μένα.

Γιατί θεωρώ ότι σε τέτοια θέματα διαχωρίζονται οι φιλίες, και υπάρχουν παρεξηγήσεις. 

Πάτερ, έχω μείνει μόνος μου, στενοχωριέμαι, νιώθω αδύναμος, έχω λογισμούς, και όλο αυτό με διαλύει.Δεν είμαι καλά.