Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Θα πάρης την ιερωσύνη»

 

Ο πατέρας μας – διηγείται μία μοναχή –, ο π. Γεώργιος Σιριβιανός (1919-2002), ήθελε να γίνη ιερέας από μικρός, αλλά συγχωριανοί που θεωρούσαν την ιερωσύνη βιοποριστικό επάγγελμα, τον εμπόδιζαν για να μη μειωθούν οι απολαβές του δικού τους ιερέα. Σκέψη για να εγκαταλείψη το χωριό (Κυπερούντα της Κύπρου) ούτε κατά διάνοιαν. Τα χρόνια περνούσαν, και στα 70 του (1989) ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπεδινός του πρότεινε να ιερωθή, για να εξυπηρετή ως ιερεύς το γυναικείο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Θήβα.

Παρά τον πολύν πόθον που είχε για την ιερωσύνη, λόγω της προχωρημένης ήδη ηλικίας του αμφέβαλλε αν αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο υιός του π. Μιχαήλ του πρότεινε τότε να το θέσουν υπό την κρίσιν των γερόντων π. Πορφυρίου και π. Ιακώβου και να κάνουν ό,τι αυτοί τους προτείνουν.

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: να έχωμε διαρκή μετάνοια

 

Ο Γέροντας Ιάκωβος – διηγείται ανώνυμος – μας είπε μια φορά: «Πηγαίνετε στην Αγία Τριάδα (εξωκκλήσι της Μονής) να ανάψτε τα καντηλάκια και θα ‘ρθω κι εγώ».

Αφήσαμε πίσω τον Γέροντα και βαδίζαμε. Το περίεργο είναι ότι βρήκαμε τον Γέροντα Ιάκωβο μέσα στο εκκλησάκι ν’ ανάβη τα καντήλια! Πώς προηγήθηκε, αφού ήταν πίσω; Άλλος δρόμος συντομώτερος δεν υπήρχε.

✶✶✶

Κάποτε στην τράπεζα, του δίνει ένας πατέρας μια ασύρματη συσκευή να μιλήση με Κύπρο. Ο Γέροντας Ιάκωβος ξαφνικά, γίνεται φωτεινός σαν ήλιος και πολύ χαρούμενος. «Η Χρυστάλλα; τέκνον μου, καλά στέφανα κι εγώ θα στείλω στον γάμο τον όσιο Δαβίδ, θα στείλω τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, θα στείλω, τέκνον μου, τον άγιο Νεκτάριο, τον άγιο Χαράλαμπο και θα στείλω, τέκνον μου, και την αγία Παρασκευή. Πολλάς ευχάς. Οι προσευχές μας προς τον Άγιο βοήθησαν, να το ξέρης…».

Στην κηδεία του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη

 

Έχω να ομολογήσω – διηγήθηκε η κυρία Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – ότι πηγαίνοντας προς το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, για να παραβρεθώ στην κηδεία του γέροντος Ιακώβου, μία ευωδία με ακολουθούσε παντού σ’ όλο το ταξίδι.

Όταν έφθασα στο Μοναστήρι και είδα τον Γέροντά μου στο φέρετρο, έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυά μου! Είχε ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Σου έδινε την εντύπωση ότι κοιμόταν. Το σώμα του ήταν εύκαμπτο, μαλακό και τρυφερό! Η θερμοκρασία του σώματός του ήταν η φυσιολογική. Είχε σημάδια αγιότητος!

Επειδή είχε πολύ κόσμο (έτρεξαν πολλοί απ’ όλη την Ελλάδα, όταν έμαθαν το δυσάρεστο νέο), έβγαλαν το φέρετρο έξω στην αυλή, όπου έγινε η εξόδιος ακολουθία. Τι να πω! Κύματα, κύματα ευωδίας έρχονταν συνεχώς! Όλη η αυλή ευωδίαζε. 

Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης, άνθρωπος φωτισμένος

 

Ο γέροντας Πορφύριος – διηγήθηκε η Γερασιμούλα –, που ήταν Πνευματικός μου επί πολλά χρόνια, μου είπε μια μέρα:

– Εγώ φεύγω στο Άγιον Όρος, τώρα εσύ θα πας στον Ηγούμενό σου.

– Εγώ δεν ξέρω άλλον Ηγούμενο εκτός από εσένα.

– Πώς! λέει, θα πας στον γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη που είναι στην Εύβοια, στον Όσιο Δαβίδ.

– Μα, εγώ, δεν ξέρω πού είναι αυτό…

Συνάντηση με τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη

 

Το έτος 1987 τον Σεπτέμβριο – διηγείται ο Κωνσταντίνος Τσώνης από την Ερέτρια – με την σύζυγό μου πήγαμε στο χωριό Ροβιές κοντά στην Λίμνη Ευβοίας για να ξεκουραστούμε λίγες μέρες. Εκεί ο ξενοδόχος μας μίλησε για το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Πήγαμε την Κυριακή στην θεία Λειτουργία. Εμείς τότε με την Εκκλησία είχαμε τυπικές σχέσεις. Μετά την Λειτουργία ο κόσμος ήταν πολύς και περίμενε τον Ηγούμενο Ιάκωβο. Εμείς βγήκαμε στο δάσος για περίπατο.

Ξαφνικά από το πουθενά φανερώθηκε μπροστά μας ένας καλόγερος. Μου ήρθε ένας κακός λογισμός ότι ο καλόγερος μας παρακολουθεί. Μας ρώτησε από πού είμαστε και τι κάνουμε. Εγώ για να τον πειράξω του είπα ότι βγήκα βόλτα με την φίλη μου. Ήμασταν παντρεμένοι αλλά δεν φορούσαμε βέρες. «Όχι», μας απάντησε ήρεμα. «Είστε παντρεμένοι, έχετε ένα μικρό αγοράκι και σύντομα θα αποκτήσετε και ένα κοριτσάκι». 

Αναμνήσεις από τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Είχα ακούσει από έναν Κεφαλλονίτη – διηγείται ανώνυμος – όταν ήμουν 14 ετών το 1980 για τον Γέροντα Ιάκωβο. Μάλιστα, μου τον ζωγράφισε και σε σκίτσο κι έτσι είχα μια αμυδρή εικόνα στο μυαλό μου ότι στην Μονή του Οσίου Δαβίδ ζει ένας ενάρετος Γέροντας. 

Τρία χρόνια μετά, με δύο παιδιά που τώρα είναι κληρικοί, πήγαμε στον Όσιο Δαβίδ. Τότε ήταν τρεις πατέρες. Μας φιλοξένησαν με αγάπη και απλότητα. 

Κάποια στιγμή, μας είπε ο παπα-Κύριλλος ότι ο Γέροντας μας περιμένει στον Άγιο Χαράλαμπο, παρεκκλήσιο της Μονής. 

Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης για τα μνημόσυνα

Τα Σαρανταλείτουργα – έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος – έχουν μεγάλη αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντας και τους τεθνεώτας.

Άλλο (είναι) η προσευχή και άλλο η ελεημοσύνη. Και η ελεημοσύνη πιάνει (βοηθά) την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά άλλο (είναι) το μνημόσυνο, η προσευχή. Διότι έτσι τα βρήκαμε. Έτσι είναι. Και από τους Αποστολικούς χρόνους. Αυτά, παιδιά μου, είναι εξ αμνημονεύτων χρόνων. Δεν μπορεί κάποιος να κόψη αυτά τα πράγματα.

Σηκωνόμαστε την νύχτα για να μνημονεύσωμε αυτά τα ονόματα. Έχομε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι ευεργέται του Μοναστηριού, από πριν 38 χρόνια που ήρθα στο Μοναστήρι. Άλλος με έδωσε αυτό το ποτηράκι, άλλος αυτό το φλυτζανάκι, αυτό το νάυλον, άλλος την λάμπα, άλλος μία εικονίτσα, άλλος ένα καδράκι, άλλος εκείνο τον μπουφέ, άλλος ένα ρολόι, και έχω τα ονόματά τους από το 1952 που χειροτονήθηκα ιερέας του Υψίστου και τα μνημονεύω. Αυτοί φύγαν απ’ την ζωή οι περισσότεροι.

Ο χαριτωμένος λόγος του οσίου Ιακώβου Τσαλίκη

 

Κάποτε, ο Γέροντας Ιάκωβος καθόταν σ’ ένα σκαμνάκι και εμείς ολόγυρα στην αυλή, άλλος κατάχαμα, άλλος σε σκαμνί, ήταν καλοκαίρι· αισθανόμασταν μεγάλη αγάπη και μεταξύ μας, αλλά και οικειότητα με σεβασμό στο πρόσωπο του Γέροντα. Ο Γέροντας με τον ιδιαίτερο χαριτωμένο λόγο του, αφηγούνταν θαύματα και εμφανίσεις του οσίου Δαβίδ και του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου…

Ξαφνικά γυρίζει πίσω του, που ήταν κάποιο παιδί, και απευθυνόμενος προς το μέρος του, του λέγει: «Με συγχωρείς, τέκνον μου, δεν είναι διαβολικά αυτά που σας λέγω…».

Στο τέλος μου είπε το παιδί που είχε ξαφνιαστή ότι ακριβώς εκείνη την ώρα, έκανε την σκέψη ότι κάποια πλάνη έχει ο Γέροντας, διότι δεν είναι δυνατόν να περιγράφη τόσο απλά τις εμφανίσεις των Αγίων. Ο π. Ιάκωβος δεν είχε δει ούτε την έκφραση του προσώπου του παιδιού, γιατί ήταν ακριβώς πίσω του, αλλά Χάριτι Θεού αισθάνθηκε τις αμφιβολίες του και έσπευσε να το διορθώση.

Εμφάνιση του οσίου Ιακώβου Τσαλίκη μέσα στο φως

Βρέθηκα – διηγήθηκε η Γερασιμούλα – κάποτε στην Θεσσαλονίκη. Ήταν Δεκαπενταύγουστος και εκείνες τις ημέρες νήστευα και ενώ ήμουν τελείως-τελείως νηστική ήπια μολυσμένο νερό, χωρίς να γνωρίζω ότι εκείνες τις ημέρες το νερό της Θεσσαλονίκης είχε σοβαρό πρόβλημα. Φυσικά με θέρισε και αρχίζοντας από το τραίνο – στην επιστροφή μου για Αθήνα – να έχω προβλήματα, φτάνοντας στην Αθήνα λέω σε μια φίλη μου που ήταν εκεί κοντά, να καλέση ένα ασθενοφόρο γιατί δεν θα άντεχα να φτάσω μέχρι το σπίτι. Είχα γίνει κουρέλι.

Όταν ήρθε το ασθενοφόρο άρχισα να νοιώθω έντονο ρίγος, κρύωνα και ο πυρετός ανέβαινε. Κινδύνευε πλέον η ζωή μου και με πήγαν στο εφημερεύον Νοσοκομείο, στο “Σωτηρία”. Ο γιατρός προσπαθούσε να με συνεφέρη με χαστούκια και με οτιδήποτε άλλο, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα ούτε τον άκουγα, ούτε έβλεπα τίποτα γύρω μου και την ώρα που “έφευγα” το μόνο που παρακάλεσα είναι: «Γέροντα, είπες μέχρι τελευταίας στιγμής θα είσαι δίπλα μου, κάνε με καλά ή πάρε με για να μην μου συμβή κάτι χειρότερο».

Ένα πρόσφατο θαύμα του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

Εγώ και η σύζυγός μου παραθερίζαμε για καλοκαιρινές διακοπές στις Ροβιές Ευβοίας. Είχαμε δεί ότι υπάρχει ένα μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ και είχαμε πεί ότι πριν φύγουμε θα το επισκεφτούμε για να προσκυνήσουμε!

Εκείνη λοιπόν την ημέρα, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε στον Όσιο Δαυίδ. Φτάνοντας στη Μονή και μπαίνοντας στην είσοδο του ναού μας δέχτηκε ενδεχομένως ένας άνθρωπος της εκκλησίας ο οποίος μας είπε να φορέσουμε μακρύ παντελόνι και φούστα. Μπαίνοντας στο ναό , αντικρύσαμε έναν πάτερ με πετραχήλι πορτοκαλοκόκκινο, να βαστάει στα χέρια του την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ και να προσκυνούν 2 άντρες και 2 γυναίκες. Στη συνέχεια ρώτησε ο πάτερ ποιος είναι αυτός που πονάει η μέση του. Πράγματι πήγε κοντά ο ένας άντρας και του σταύρωσε την μέση του με την Αγία Κάρα. Εμείς ήμασταν απόμακροι και περιμέναμε λίγο διστακτικοί σε μία απόσταση 2 μέτρων να τελειώσει με αυτούς για να προσκυνήσουμε κι εμείς. Πριν καλά καλά τελειώσει με αυτούς, έχει σηκώσει τα μάτια του και εγώ (ο σύζυγος) κάνω ένα νόημα σκύβοντας το κεφάλι, να μας δεχτεί. Πράγματι εκείνη τη στιγμή μας είπε ελάτε και όπως πήγαμε λες και απώθησε τους προηγούμενους και προσκυνήσαμε την Αγία Κάρα.

Ο ισάγγελος άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 

Τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον γνώρισα από έναν ιερομόναχο το έτος 1987, τον έκανα Πνευματικό και πήγαινα, ως λαϊκός που ήμουν τότε, με το αυτοκίνητό μου απ’ την Καρδίτσα στο μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, γιατί αναπαυόμουνα πολύ με την εξομολόγηση στον μακαριστό Γέροντα.

Μία μέρα που πήγα με τον ιερομόναχο στην Ιερά Μονή να μείνωμε μερικές μέρες και να εξομολογηθούμε, καθ’ οδόν ενώ ταξιδεύαμε, πριν φθάσουμε στις Ροβιές μετά την Λίμνη Ευβοίας, ο ιερομόναχος που ήταν στην θέση του συνοδηγού, μου λέει: «Ο Ηγούμενος, ο π. Ιάκωβος, έμαθα ότι πετάει, ξέρω ένα περιστατικό και είναι αλήθεια, το άκουσα από πνευματικούς ανθρώπους, αλλά και άλλα παρόμοια απ’ τους μοναχούς της Μονής.

»Κάποια ημέρα ο γέροντας Ιάκωβος πήγαινε με τα πόδια στο Μοναστήρι, στον δρόμο σταμάτησε να τον πάρη ένα ταξί που πήγαινε μία οικογένεια στο Μοναστήρι να προσκυνήσουν, είπαν στον Γέροντα και ο ταξιτζής και η οικογένεια να τον πάρουν μέχρι το Μοναστήρι και ο Γέροντας τους είπε, “πάτε εσείς, εγώ θα ‘ρθω με τα πόδια σιγά-σιγά”. Ο ταξιτζής και η οικογένεια παρεκάλεσαν πολλές φορές τον Γέροντα να τον πάρουν μέχρι την Μονή, αλλά εκείνος, παρ’ όλο που ήταν 12 περίπου χιλιόμετρα, τους είπε πάλι “πάτε εσείς, θα ‘ρθω και ‘γω”.

Ο φωτεινός Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

 

Κάποτε, που πήγα στο Μοναστήρι του οσίου Δαβίδ – διηγείται ανώνυμος – συνάντησα στην αυλή της Μονής ένα ζεύγος με 3-4 παιδάκια απ’ την Καλαμάτα. Μόλις με είδαν, μου είπαν:

– Είστε από την τάδε επαρχιακή πόλη;

Λέγω:

– Ναι, πού το καταλάβατε;

– Μας είπε ο Γέροντας ότι σας περιμένει.

– Μάλλον πρόκειται για άλλον, γιατί εγώ δεν τηλεφώνησα.

– Όχι, μόλις τώρα του ζητήσαμε να τον ξαναδούμε και μας είπε «δεν μπορώ, γιατί περιμένω ένα παιδί από την τάδε περιοχή». Τώρα άλλος δεν ήρθε, ήρθατε εσείς και είστε από εκεί…

"...ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΣΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ; ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ..."

 

 "...ΤΙ ΕΓΙΝΕ;

ΣΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ;

ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ..."

     Ο Γέροντας Γαβριήλ μας διηγείται πώς ο Γέροντας Κύριλλος έχασε το μάτι του από διαβολική ενέργεια:

Θαύματα στον τάφο του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

 

Κάποτε – διηγείται ο π. Γεώργιος Αυθίνος – συνοδεύαμε με την πρεσβυτέρα έναν ναρκομανή στον τάφο του Γέροντα. Συγκλονίστηκε. Μίλησε με δύο πατέρες. Πήρε γενναίες αποφάσεις και μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Τώρα είναι παντρεμένος και ζει καθαρή ζωή. Μας έλεγε διαρκώς στην επιστροφή ο νέος αυτός «κάτι άλλο συμβαίνει σ’ αυτό το Μοναστήρι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νοιώθεις διαφορετικά εκεί μέσα».

✶✶✶

Πήγαμε προσκύνημα με την πρεσβυτέρα μετά τα Χριστούγεννα του 2008 στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ. Υπέφερα χρόνια από αυχενικό σύνδρομο. Λίγο πριν φθάσωμε στις Ροβιές, μου δίνει η ασθένεια τα πρώτα σημάδια. Άρχισε η ενόχληση από τον αριστερό ώμο, ανέβαινε σιγά-σιγά στον αυχένα, στο κεφάλι, στο μέτωπο, μέχρι τα μάτια και τον ουρανίσκο.

Όταν έφθανε στα μάτια και τον ουρανίσκο, θα έπρεπε να πάρω δυνατά αναλγητικά και να ξαπλώσω, γιατί ο πόνος ήταν αφόρητος. Ζαλιζόμουν και με έπιανε τάση για εμετό. Συνήθως διαρκούσε αυτή η κατάσταση, παρ’ όλα τα φάρμακα, μια ολόκληρη ημέρα, πολλές φορές και δύο. Η κρίση αυτή του αυχένος επαναλαμβανόταν κάθε 20 με 25 ημέρες για πολλά χρόνια.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης δίνει λύση

Πριν από δύο-τρία καλοκαίρια – διηγείται η κυρία Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – παραθερίζαμε στην Αιδηψό, όπου πήγαινα στα Ιαματικά Λουτρά. Όμως ξαφνικά, προέκυψε ένα επείγον θέμα. Έπρεπε να βρούμε το κατάλληλο άτομο να το λύσωμε.

Το άτομο το γνωρίζαμε, αλλά δεν ξέραμε ούτε τηλέφωνό του, ούτε διεύθυνση. Έπρεπε λοιπόν να φύγωμε επειγόντως από την Αιδηψό (που τα είχαμε όλα προπληρώσει) και να πάμε στο σπίτι μας και να προσπαθήσωμε να βρούμε το άτομο που ψάχναμε. Και αν θα το βρίσκαμε.

Το απόγευμα λοιπόν εκείνης της ημέρας, πήγαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Το Μοναστήρι απέχει από την Αιδηψό γύρω στα σαράντα λεπτά. Πήγα με πίστη πάνω στον τάφο του γέροντος Ιακώβου και τον παρακάλεσα να μας βοηθήση, να βρη τρόπο να επικοινωνήσωμε με το άτομο που ψάχναμε. Ο τάφος του Γέροντα ευωδίασε! Όταν ευωδίαζε ο τάφος, εσήμαινε ότι ο Γέροντας κάποια λύση θα φέρη.

Βοήθεια σε δικαστή από τον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Πριν από μερικά χρόνια – διηγείται η κυρία Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη –, όταν ακόμη ζούσε ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ (μακαριστός τώρα) π. Κύριλλος, ήλθε στο σπίτι μου. 

Συζητούσαμε και μου έλεγε ότι δικαστικοί, που ήταν πνευματικά παιδιά του γέροντος Ιακώβου, πάντα ζητούσαν την βοήθειά του, για να δικάζουν σωστά, και όταν ζούσε και όταν έφυγε απ’ την ζωή.

Ανέφερε και το εξής περιστατικό, το οποίο έγινε σ’ έναν δικαστικό, πνευματικό παιδί του μακαριστού γέροντος Ιακώβου.

Ο δικαστικός αυτός είχε να δικάση μία πολύ δύσκολη και “μπερδεμένη” υπόθεση. Έκανε πολλή προσευχή στον Θεό να τον βοηθήση να βγάλη την σωστή απόφαση. Ζήτησε και από το μακαριστό γέροντά του Ιάκωβο να τον βοηθήση.

Ο άγιος Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης

Στην άνικμη πνευματικά εποχή μας η Χάρις του Θεού δεν μας εγκατέλειψε. Ανέδειξε θεοφόρους Γέροντες, για να βοηθήσουν τον λαό με τα εξαιρετικά χαρίσματά τους. 

Ένας απ’ αυτούς είναι και ο μακαριστός Γέρων Ιάκωβος, Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια. Πασίγνωστος σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Ήδη πριν από την κοίμησή του είχε λάβει θέση Αγίου στην συνείδηση του λαού.

Γεννήθηκε το 1920 στο Λεβίσι της Μικράς Ασίας. Γνώρισε από μικρός την προσφυγιά με όλα τα επακόλουθα, φτώχεια, στερήσεις, κόπους και θλίψεις. 

Αλλά ανατεθραμμένος σε οικογένεια ευλαβή και διαθέτοντας ζήλο και αγάπη για τον Χριστό, αγωνίσθηκε από μικρός με προσευχή, νηστεία και ασκητικό τρόπο ζωής. Βοηθούσε τους φτωχούς γονείς του, προς τους οποίους είχε πολλή αγάπη, σεβασμό, υπακοή. 

Ο γέροντας Ιάκωβος στον όσιο Δαυίδ: «Παππού, τρέξε»

Ο γέροντας Ιάκωβος – διηγείται η πρεσβυτέρα Μαρία Ιωάννου Χατζηθανάση – είχε μεγάλη έγνοια το ότι είχαμε τότε οκτώ παιδιά και δεν είχαμε δικό μας σπίτι. 

Κάθε φορά που πηγαίναμε για εξομολόγηση μας ρωτούσε: «Τι έγινε, έχομε δικό μας σπίτι;». «Όχι, Γέροντα», απαντούσαμε εμείς. «Έχομε, όμως, έναν πολύ καλό μας φίλο σπιτονοικοκύρη που δεν μας απασχολεί κιόλας». Εκείνος, όμως, την επομένη φορά ξαναρωτούσε: «Έγινε τίποτε με το σπίτι;»

Πέρασαν λίγα χρόνια και ο σπιτονοικοκύρης μας αναγκάσθηκε να το πουλήση, κι αργότερα και ο δεύτερος ιδιοκτήτης αναγκάσθηκε να το ξαναπουλήση. Μας ρώτησε αν μπορούσαμε και θέλαμε να το αγοράσωμε. 

Εμείς, πλέον, είχαμε χάσει την αυτάρκεια της σιγουριάς που αισθανόμασταν παλιά, και φυσικά τώρα επιθυμούσαμε πολύ να τα καταφέρναμε, μα ανθρωπίνως ήταν αδύνατο, γιατί εμείς με απίστευτη δυσκολία βγάζαμε τον κάθε μήνα, και κάτι που μας είχαν αφήσει οι γονείς μας δεν καταφέρναμε να τα πουλήσωμε παρά τις προσπάθειές μας.

Αρρώστιες και δοκιμασίες (Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης)

Έχω την καρδιά και το πρωί φοβάμαι τον ίλιγγό μου… έχω και αυτό το αυχενικό και δεν πάω και στους γιατρούς, για να μη με γυμνώνουν· γι’ αυτό δεν πάω. Και προτιμώ να υποφέρω.

Το ’79 κάποτε αδιαθέτησα και εντρεπόμουν να πάω στον γιατρό, δεν είχα πάει ποτέ μου σε γιατρό, έγινα 59 χρονών. Και είπαν οι γιατροί ότι 99% ήταν καρκίνος σ’ ένα σημείο του σώματός μου. Κι εγώ πήγα τρεις φορές στην Αθήνα. 

Είπε ο γιατρός να με δη, αλλά εγώ ντρεπόμουνα, δεν ήθελα να με δη και γύριζα πίσω. 14.000 (δραχμές) την ημέρα (πλήρωσα). Και έλεγα (στον εαυτό μου): «Κάθομαι στο Μοναστήρι μου και ασκητεύω και, όταν έρχωμαι εδώ πέρα, να εκθέτω το σώμα μου γυμνό;».

Νουθεσίες προς λαϊκούς (Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης)

«Να με συγχωρήτε, αγράμματος άνθρωπος είμαι, δεν ξέρω τίποτα να σας πω, μόνον που έχω πίστη στον Θεόν και ταπείνωση, τέκνα μου».

«Κάποια πλούσια κυρία πήγε την Κυριακή στην Εκκλησία, αλλά δεν πρόσεχε καθόλου, και ο νους της γύριζε. Ομολόγησε: «Γύριζε ο νους μου απ’ την ώρα που μπήκα στην εκκλησία μέσα· είχα ένα σακκουλάκι και σκεφτόμουν ότι είναι καλό να βάλω την ζάχαρη του δελτίου. Με το σακκουλάκι αυτό, πέρασα όλη την Λειτουργία χωρίς να καταλάβω ούτε ένα γράμμα, τίποτε, ε!… πήρα αντίδωρο και σηκώθηκα κι έφυγα».