Τίποτε δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρή καρδιά - Ἁγίου Νεκταρίου

 Τίποτε δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρή καρδιά, γιατί μιά τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καί τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεός γι' αὐτούς πού ἔχουν καθαρή καρδιά: «θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου» ( Β' Κορ. 6, 16 )...

     Ποιοί λοιπόν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ' αὐτούς τούς ἀνθρώπους;

     Καί ἀπό ποιό ἀγαθό μπορεῖ νά μείνουν στερημένοι;

Λόγοι περί ἀδικίας

 

Ὁ π. Ἐπιφάνιος καθοδηγώντας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἔλεγε γιὰ τὴν ἀδικία: «Δὲν ὑπάρχει μόνο σήμερα ἡ ἀδικία στὴν κοινωνία. Ἀφ᾽ ὅτου ὑπάρχει κόσμος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Κάϊν σκότωσε τὸν Ἄβελ, μέχρι σήμερα, ἡ κοινωνία εἶναι γεμάτη ἀδικία.

Ἀλλ᾽ ὅσοι ζοῦμε κατὰ Χριστόν, προσπαθοῦμε νὰ τὰ ξεπερνᾶμε αὐτά, ἔχοντας τὸ βλέμμα στραμμένο στὴν Ἄνω Πόλι, “ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός”. “Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει”. Καὶ νὰ μᾶς ἀδικήσουν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μᾶς στραπατσάρουν, ἔχουμε τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς»1.  

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικὰ μὲ τὴν εἰκόνα τῆς ἀδικίας ἔγραφε ὅτι: «Ἡ ἀδικία εἶναι ἕξη ποὺ εἶναι ὑπεροπτικὴ ἀκόμη καὶ ἀπέναντι στὸ νόμο. Ἡ ἀδικία εἶναι περιφρόνηση τοῦ νόμου, τοῦ δικαίου καταπάτηση, ἐναντιότητα πρὸς τὸ θεῖο θέλημα.

Ἐπίσκεψις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στό κελλίον τοῦ ὁσίου γέροντος Ἀθανασίου ἡγούμενου τῆς Ἱ. Μονῆς ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους

 

Στήν  Μονή μας ἔζησε ἑνας ἀπό τούς ἁγιωτέρους μοναχούς τού Ἁγίου Ὀρους διά μέσου τῶν αἰώνων. Παραμένει σχεδόν ἄγνωστος, ὅπως μυστική καί ἀφανής ἦταν ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωή του. Καταγόταν ἀπό τόν Πύργο τῆς Ἠλείας, τό κοσμικό ὄνομα Ἀνδρέας Πρωτογερόπουλος. Ἦλθε στήν Μονή μας τό 1891 σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ὑποτάχθηκε  στόν μεγάλο ἡγούμενο καί τέταρτον κτίτορα τῆς Μονῆς, τόν Γέροντα Συμεών τόν Τριπολιτσιώτη καί ἐπέδειξε ἀσυνήθιστο ζῆλο στά διακονήματα καί τήν ἀγάπη του πρός τήν ἐκκλησία καί τίς ἀκολουθίες. 

 

Ἐχρημάτισε ἡγούμενος ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1936. Ηταν καί ο Πνευματικός τοῦ βασιλέως τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου του Α. Τόσο πολύ προώδευσε στήν ἀρετή, ὥστε ἔβλεπε ὀπτασίες στήν ἐκκλησία σέ ὥρες Ἀκολουθιῶν. Εἶχαν κάποια χρονιά τήν ἀγρυπνία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. 

Ἅγιος Νεκτάριος: «Περί κλήσεως καί ἀποστολῆς τοῦ Ἕλληνος» - «Περί τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν Πολιτεία»

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνικὴ - Ἀντιγραφὴ - Ἐπιμέλεια:

Σάββας Ἠλιάδης - Δάσκαλος

 

Οἱ Ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες στὴν πορεία τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Ὀφείλουμε νὰ τοὺς ἐμπιστευόμαστε καὶ στὸν βίο τους καὶ στὴν διδασκαλία τους, γιὰ ἀσφαλῆ ἄφιξη στὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ στὸν παρόντα αἰῶνα, τὸν ἀπατεῶνα, καὶ ἡ κατάλληλη προετοιμασία, γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

Άγιος Νεκτάριος : Συστάσεις για την πνευματική ζωή

 

Σας συνιστώ να έχετε σε όλα διάκριση και φρόνηση. Να αποφεύγετε τα άκρα. Οι αυστηρότητες συμβαδίζουν με τα μέτρα της αρετής. Αυτός που δεν έχει μεγάλες αρετές και συναγωνίζεται με τους τέλειους, θέλοντας να ζει με αυστηρότητα, όπως οι άγιοι ασκητές, αυτός κινδυνεύει να υπερηφανευθεί και να πέσει. Γι’ αυτό να πορεύεσθε με διάκριση και να μην εξαντλείτε το σώμα με υπέρμετρους κόπους. Να θυμάστε πως η άσκηση του σώματος απλώς βοηθάει την ψυχή να φτάσει στην τελειότητα· η τελειότητα κατορθώνεται κυρίως με τον αγώνα της ψυχής.

Μην τεντώνετε περισσότερο από το μέτρο τη χορδή. Να ξέρετε ότι ο Θεός δεν εκβιάζεται στις δωρεές Του. Δίνει, όταν αυτός θέλει. Ό,τι παίρνουμε, το παίρνουμε δωρεάν από το θείο έλεος.

Προσευχή, το κύριο έργο του ανθρώπου - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Το κύριο έργο του ανθρώπου είναι η προσευχή. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. Αυτό είναι το έργο που του αρμόζει. Αυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση. Αυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Του αγαθότητα και μακαριότητα.

Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Αυτόν. Με την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Το πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. 

Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά. Και όσο αποχωρίζεται τα γήινα και τις ηδονές του βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. Η δοκιμή και η πείρα μάς επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Πρότυπον ἐκπαιδευτικοῦ

 π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ὁ ρόλος τῆς παιδείας στὴν πρόοδο καὶ τὴν ἀνάπτυξη μίας κοινωνίας εἶναι ἀναντίρρητος σὲ κάθε ἐποχή.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν τελευταία πολιτισμική, πνευματική, ἠθική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ διέρχεται ἡ χώρα, πολλοὶ σχολιαστὲς θεωροῦν ὅτι μεταξὺ ἄλλων αὐτὴ ὀφείλεται καὶ στὴν «ἔλλειψη παιδείας». 

Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ (Άγιος Νεκτάριος)

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό.

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος.

Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα.

Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

Ἅγιος Νεκτάριος: «Οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ὀάσεις στήν ἔρημο τῶν πρώτων αἰώνων»

Οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων

«Ἐνόσῳ ἡ Κοινωνία τῶν πρώτων μετὰ Χριστὸν αἰώνων καὶ κυρίως ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς ἀπόλυτης Ρωμαϊκῆς μοναρχίας, βρισκόταν μέσα σὲ μιὰ ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ ἀναρχία, οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, σὰν ὀάσεις μέσα σὲ ξερὴ καὶ ἄνυδρη ἔρημο, φανέρωναν ἕναν ἄλλον τρόπο ζωῆς, ἄλλου εἴδους καὶ ποιότητας κατὰ πάντα. 

Ἐνῶ γύρω τους ἐμφανῶς καταλύονταν οἱ νόμοι, πολυάριθμοι δὲ αὐτοανακηρυσσόμενοι Αὐτοκράτορες πολεμοῦσαν μεταξὺ τους, γιὰ νὰ κυριαρχήσουν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἀναρίθμητα στίφη βαρβάρων καταπατοῦσαν καὶ κατέκαιαν πόλεις καὶ χῶρες, οἱ Χριστιανοὶ γνώριζαν ποιὰ ἦταν ἡ δική τους κυβέρνηση καὶ ὁ δικός τους νόμος. 

ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Η ΚΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Θεόφιλος Παπαδόπουλος

Άγιος Νεκτάριος

Ίσως ποτέ άλλοτε όπως σήμερα δεν παίρνουν τόσο δραματική επικαιρότητα τα λόγια του αγίου Νεκταρίου για την κλήση και αποστολή του Έλληνα.

Εδώ και λίγο καιρό οι τύχες του Ελληνικού έθνους διακυβεύονται στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκακιέρα· γιατί μάλλον οι Νεοέλληνες λησμονήσαμε την ταυτότητά μας, την ιδιαίτερη ιστορική, θρησκευτική και πολιτιστική φυσιογνωμία μας, τον ίδιο τον εαυτό μας, και θελήσαμε ν’ ακολουθήσουμε πρότυπα ξενικά, ήθος αλλότριο προς τη δική μας Παράδοση και εθνική φυσιογνωμία.

Ο Άγιος Νεκτάριος, όντας ο ίδιος Οικουμενικός με τα θαύματα και τα συγγράμματά του, δεν παύει να διδάσκει εμάς τους συμπατριώτες επιγόνους του για το οικουμενικό χρέος που έχουμε να επιτελέσουμε μέσα σ’ έναν κόσμο που παραπαίει ζητώντας πνευματικά ερείσματα προκειμένου να συνεχίσει να ζει.

Το άγιο βάπτισμα - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

«Όσοι βαπτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, ντυθήκατε τον Χριστό» (Γαλ. 3:27).

Πόσο μεγάλη αλήθεια μας επισημαίνει μ’ αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος!

Οι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν φορούν τον παλαιό άνθρωπο με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες του, αλλά είναι ντυμένοι τον καινούργιο άνθρωπο. 

Ντύθηκαν τον ίδιο το Χριστό, που ζει τώρα μέσα στις καρδιές τους. Και η λέξη “ντύθηκαν” δεν αναφέρεται σε κάποια απλή και εξωτερική στολή, αλλά σε κάτι βαθύτερο, σε κάτι ουσιαστικό και αναφαίρετο.

Με την πίστη μας στο Χριστό και με τη βάπτισή μας ντυνόμαστε τον ίδιο το Χριστό και γινόμαστε παιδιά του Θεού, οικητήρια του Παναγίου Πνεύματος, ναοί του Θεού, άγιοι και τέλειοι, Θεοί κατά χάριν.

O Άγιος Νεκτάριος, περί της θείας Ευχαριστίας

Το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, που παρέδωσε ο Κύριος, είναι το ανώτερο όλων των μυστηρίων· είναι το πιο αξιοθαύμαστο από τα θαύματα, όσα η δύναμη του Θεού εκτέλεσε· είναι το υψηλότερο από όσα η σοφία του Θεού επινόησε· είναι δε και το πολυτιμότερο όλων των χαρισμάτων, όσα η αγάπη του Θεού χάρισε στους ανθρώπους· γι’ αυτό και δίκαια μπορεί να ονομαστεί και να θεωρηθεί το θαύμα των θαυμάτων και το μυστήριο των μυστηρίων.

Στο μυστήριο της θείας μεταλήψεως κρύβεται όχι μόνο η θεότητα αλλά και η ανθρωπότητα (του Χριστού)· επομένως είναι μυστήριο των μυστηρίων· το από κάθε άποψη απόκρυφο· που υπερβαίνει όλους τους όρους της φυσικής γνώσεως. Με το μυστήριο αυτό ο Θεός έδειξε σ’ εμάς, ως δυνατός, το μέγιστο κράτος της θείας του παντοδυναμίας· ως σοφός, το μέγιστο ύψος της θείας παναγαθίας.

Αγιος Νεκτάριος: Tο μεγαλύτερο θαύμα του αιώνα έγινε στην Ρουμανία

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων.

Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εν τω μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.

Άγιος Νεκτάριος: Στέλνει καφέ και ζάχαρη, μετά θάνατον και εν μέσω κατοχής, στο μοναστήρι του!

Ο Άγιος Νεκτάριος, στον Κανονισμό της Μονής είχεν ορίσει να πίνουν οι Μοναχές ένα καφέ το πρωί, και ένα το απόγευμα. Αλλά στην κατοχή 1941-1945, δεν υπήρχε ζάχαρι στην αγορά, ούτε καφές.

Η Ηγουμένη έδωσε εντολή να πίνουν οι Αδελφές καφέ μόνον το πρωί, όχι και το απόγευμα, διά να μη σωθή γρήγορα.

Εκείνο όμως το βράδυ παρουσιάσθηκαν ο Άγιος στην Ηγουμένη και της είπε αυστηρά:

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο θαυματουργός, αποτελεί ένα δώρο του Θεού στον κόσμο, στις πενιχρές μέρες του εικοστού αιώνα. Στο πρόσωπό του ανακαλύπτει κανείς έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, όπου η αγιότητα του βίου συνδυάζεται με τη χάρη της θαυματουργίας και την ορθόδοξη διδασκαλία.

Γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης το 1846. Παρακολουθώντας την ιστορική διαδρομή του βίου του, τον συναντούμε στην Κωνσταντινούπολη, δεκατετράχρονο παιδί, να εργάζεται και να σπουδάζει· στη Νέα Μονή της Χίου, να κείρεται μοναχός (1876) και να χειροτονείται διάκονος (1877)· στην Αθήνα, να ολοκληρώνει τις θεολογικές του σπουδές (1885)· στην Αίγυπτο, να διακονεί επί μια πενταετία στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Εκεί χειροτονείται πρεσβύτερος (1886) και επίσκοπος Πενταπόλεως (1889).

"Εντύπωση μεγάλη μου κάνει, πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος Νεκτάριος, ζει ακόμη"...

Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος έλεγε
σε έναν Χωροφύλακα άπιστο, να πιστέψει..

Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο Χωροφύλακας όμως, δεν επίστευε σε τίποτα.

Ήλθε μιά εποχή, που ο Χωροφύλακας μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγινα στη Μακεδονία. Μετά όμως ξαναγύρισε στην Αίγινα.

Μιά μέρα στην παραλία της Αίγινας, συνάντησε τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Στην συνέχεια ο Χωροφύλακας, πήγε στο καφενείο και βρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε:

Όταν το χέρι του Εισαγγελέα, που το κουνούσε στον Άγιο Νεκτάριο, «ξεράθηκε»…

Πολλά όμως διεσπείροντο από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανέγερσης της Μονής (δηλαδή της γυναικείας Μονής της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, της οποίας κατόπιν διετέλεσε εφημέριος και πνευματικός).

Πολύ εδοκιμάσθη από τους διεστραμμένους, τους μοχθηρούς και τους συκοφάντες.Διέδιδαν συκοφαντίες ανηθικότητος ανηκούστους. Ησχολήθη με αυτές και η Ιερά Σύνοδος. 

Ο δε τότε Πρόεδρος αυτής, ο Αθηνών Θεοκλητός μετέβη αυτοπροσώπως επιτοπίως το 1908, διά να εξετάση. Φεύγοντας όμως από εκεί αναγκάσθηκε να ομολογήση ότι «ήτο όντως Θείον έργον». 

Άγιος Νεκτάριος: Τίποτα να μην σας απελπίζει!

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. 

Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.

Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.

Αγ. Νεκταρίος: Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους. Γί’ αυτό άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. 

Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας καί...παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.

«Πάτερ. Ἰωακείμ, ὅταν λὲς τὴν εὐχὴ νὰ συγκλονίζεσαι ὁλόκληρος. Νὰ βγαίνῃ ἡ εὐχὴ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου, νὰ μὴν τὴν λὲς μόνο μὲ τὰ χείλη».

Μία ανώνυμη  μαρτυρία  με εμπνευσμένες νουθεσίες του Άγίου Νεκταρίου για την προσευχή.

" Ο Χριστὸς χαρίζει πλουσιότερα τὰ δῶρα Του στὶς μεγάλες ἑορτές, σὰν μία ἰδιαίτερη εὐλογία. Ὁ νόμος τῆς ἐπιρροῆς, ὁ κανόνας τῆς ἐπιδράσεως, ἐφαρμόζεται ἀπόλυτα. Τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων ποὺ μελετᾷ ὁ μοναχὸς μὲ πίστι καὶ πόθο καὶ ἐπικαλεῖται τὴν εὐχή τους εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ἐπιδράσουν ἐπάνω του.

Διότι οἱ Πατέρες ἦσαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι Πατέρες, καὶ ζητοῦν ἀφορμὴ καὶ αὐτοί, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τοῦ ὁποίου εἶναι «εἰκὼν καὶ ὁμοίωσις», για νὰ μεταδώσουν σὲ μᾶς τὶς Χάριτες τὶς ὁποῖες αὐτοὶ εὑρῆκαν διὰ τοῦ ἀγῶνος των. Μὲ τὴν ἀνάγνωσι καὶ τὴν μελέτη τους νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ἡ πατρική τους στοργὴ θὰ ἐπιδράση ἐπάνω σας.

«Οἱ λόγοι μου, οὐ μὴ παρέλθωσι», Εἴμαστε Οὐρανοπολίται. Νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος· «μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον»  νὰ βροῦμε τὴν θεία Χάρι μέσα μας νὰ ἐνεργῇ καὶ ποιοτικὰ καὶ ποσοτικά. Γι᾿ αὐτό, τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, εἶναι ἡ ἐκδήλωσι τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεὸ μέσῳ τούτου τοῦ τρόπου, τῆς μνήμης Του.