Γράφει ὁ Θεόκλητος Ρουσάκης
Εἶναι γνωστὸ ὅτι τό ''σκηνικό'' τῶν ἐκτὸς κάθε νομιμότητος διεκδικήσεων ποὺ στήνει ἀπὸ τὸ 1974 καὶ μετὰ ἡ Τουρκία ἀντιμετωπίστηκε ἀπὸ τὶς Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις μὲ πνεῦμα ἤπιο, χωρὶς μακροπρόθεσμη στρατηγική, μὲ ἀμυντικὴ φιλοσοφία καὶ χωρὶς πρωτοβουλίες ποὺ θὰ λειτουργοῦσαν ἀποτρεπτικὰ γιὰ τὸν τουρκικὸ μεγαλοϊδεατισμό.
Ἔχοντας ἡ Τουρκία τὴν πρωτοβουλία τῶν κινήσεων, θεωρεῖ ὅτι εἶναι ''ὁ κυρίαρχος τοῦ παιχνιδιοῦ'' στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴ Ν.Α. Μεσόγειο. Δημιουργεῖ ὡς ''μόνος παίκτης ''τὶς κατάλληλες προϋποθέσεις τῶν μελλοντικῶν της νέων διεκδικήσεων, ἐνῶ ἐμεῖς '' τρέχουμε ρυμουλκούμενοι ἀπὸ τὶς καταστάσεις'' τῶν τετελεσμένων γεγονότων ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἐπεκτατικὴ καί '' πειρατική'' πολιτική της.
Οἱ δικὲς μας συνήθεις ἀντιδράσεις μὲ διαμαρτυρίες καλογραμμένες, μὲ ἐμπεριστατωμένη νομικὴ ἐπιχειρηματολογία σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, οὐδεμία ἀποτελεσματικότητα εἶχαν καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν προκλητικότητα ἡ ὁποία χρόνο μὲ τὸν χρόνο αὐξάνει καὶ ἀναβαθμίζεται ποιοτικά.
