«Πόσο χαρούμενα σκιρτούσε η καρδιά, όταν, βαδίζοντας στο σκιερό δάσος, αντίκριζες στο τέλος του δρόμου το καμπαναριό της σκήτης και μετά, στη δεξιά πλευρά, το ταπεινό κελί του στάρετς! Πόσοι άνθρωποι έφταναν εκεί κάθε μέρα! Πώς πήγαιναν και πώς έφευγαν! Πήγαιναν θλιμμένοι κι έφευγαν χαρούμενοι. Οι απελπισμένοι είχαν βρει την ελπίδα. Οι άθεοι είχαν βρει την πίστη. Οι ταραγμένοι είχαν βρει την ειρήνη.
» Γιατί; Επειδή εκεί υπήρχε ο στάρετς, η πηγή κάθε παρηγοριάς και κάθε ευλογίας. Δεν τον ένοιαζε ούτε το όνομα του ανθρώπου ούτε η κοινωνική του θέση, παρά μόνο η ψυχή του. Γι’ αυτήν την πολύτιμη ψυχή θυσιαζόταν, για να τη σώσει, για να τη φέρει στον δρόμο του Θεού.
» Μολονότι άρρωστος, τους δεχόταν όλους, από το πρωί ως το βράδυ, ικανοποιώντας τις τόσες πνευματικές τους ανάγκες. Τα λόγια του ήταν νόμος και η ευλογία του αιτία χαράς. Έβλεπες τα πλήθη των προσκυνητών να φεύγουν από το κελί του με σταυροκοπήματα, με δοξολογικές αναφωνήσεις, με στεναγμούς ανακουφίσεως…»
Έφευγαν, βέβαια, οι χριστιανοί γεμάτοι χάρη και ειρήνη, αλλά ο όσιος μέρα με τη μέρα έλιωνε σαν λαμπάδα. Όσο περισσότεροι ήταν εκείνοι που φωτίζονταν απ’ αυτόν, τόσο πιο βαρύς γινόταν ο σταυρός της θυσίας του.
✶✶✶
Η μακροθυμία, καρπός της θείας χάριτος, χαρακτήριζε έντονα τον όσιο Αμβρόσιο της Όπτινα. Ήταν αξιοθαύμαστα υπομονετικός και ανεκτικός. Χιλιάδες ήταν οι άνθρωποι που ζητούσαν τη βοήθειά του αυτοπροσώπως ή με επιστολές. Ανάμεσά τους ήταν και πολλοί φορτικοί, κακότροποι, ανυπόμονοι, κακοπροαίρετοι.
Κάποια περίοδο ο μοναχός που έγραφε τις πολυάριθμες απαντητικές επιστολές του έτυχε να είναι ιδιότροπος και ευερέθιστος· ήταν όλο διαμαρτυρίες και παράπονα, μερικές φορές και κλάματα. Ο όσιος, για να τον ηρεμεί, έκανε καθημερινά την… νταντά!
– Χαρά στην υπομονή που έχει ο παππούλης! έλεγαν οι άλλοι αδελφοί.
Από κάποιαν επισκέπτρια υπέφερε πολλά και υπέμενε καρτερικά.
– Γέροντα, τον ρώτησαν κάποιοι, πώς την αντέχεις αυτή τη γυναίκα;
– Ακούστε, αδελφοί μου, τους εξήγησε. Όπως βλέπετε κάνω τα πάντα για να την καταπραΰνω, παρότι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Για σκεφθείτε τη θέση της, αν όλοι της εναντιώνονταν! Πώς να μην τη λυπηθεί κανείς και πώς να μην της δείξει ανεκτικότητα;
✶✶✶
Η απαλή αύρα της ειρήνης έπνεε στην ψυχή του οσίου Αμβροσίου. Όποιος τον πλησίαζε, ένοιωθε τη γαλήνια πνοή της. Και όποιος συζητούσε μαζί του, άκουγε τις πιο σοφές νουθεσίες γι’ αυτήν.
– Πάτερ, τον ρωτούσαν μερικοί μοναχοί, γιατί δεν έχουμε ειρήνη στην ψυχή μας; Πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε;
Κι εκείνος απαντούσε πάντοτε με τον ψαλμικό στίχο:
– «Ειρήνη πολλή έχουν (στην ψυχή τους) όσοι αγαπούν τον νόμο σου» (Ψαλμ. 118:165).
Αυτό το γνώριζε από την πείρα του. Όσο περισσότερο αγκαλιάζει μια ψυχή τον νόμο του Θεού, τόσο πιο πλούσια αποκτά την ειρήνη του ουρανού.
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 290, 373, 81.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου