Εκκλησία, ο αυθεντικός ερμηνευτής της Γραφής

 

Ο μεγάλος θεολόγος των ημερών μας γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ αναφέρει σχετικά με τα βιβλικά κείμενα ότι «και αν ακόμη χάνονταν με κάποιο τρόπο, τότε θα μπορούσαμε να τα ξαναγράψουμε, αν όχι με τα ίδια ακριβώς λόγια, εξάπαντος ωστόσο πάνω στο ίδιο πνεύμα».

Φαίνεται ξεκάθαρα εδώ ότι δεν πρόκειται για καμιά ειδωλοποίηση του γράμματος και του κειμένου της Γραφής.

Είναι προφανές και γνωστό, άλλωστε, πως η Εκκλησία προηγείται της Γραφής της, εφόσον αυτή προϋπήρχε ζώσα μέσα στην παράδοσή της, καθώς και ότι εκείνη είναι που καθιέρωσε τα Κανονικά βιβλία της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τι είναι, λοιπόν, οι Γραφές; Απλούστατα, ένα γραπτό μέρος της σύνολης θεόπνευστης Παράδοσής της.

«Κύριε, μή χρονίσῃς»

 

Φωνὴ ζωηρῆς ἐπικλήσεως πρὸς τὸν Θεό. Φωνὴ καρδιᾶς συντετριμμένης καὶ ταπεινωμένης μέχρι κάτω στὴ γῆ, στὸ χῶμα. Φωνὴ ἱκεσίας θερμῆς, ἀπὸ τὰ τρίσβαθα ψυχῆς ὀδυνωμένης.

Ψυχῆς ποὺ ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα εἰσέπραξε τὴν ἀπόρριψη. Οἱ θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς σὰν κύματα ἀλλεπάλληλα τὴ βύθισαν στὸ πέλαγος τῆς ἀπογνώσεως, καὶ ἄλλη πιὰ βοήθεια δὲν ἔχει νὰ ἀναμένει ἀπὸ πουθενὰ παρὰ μόνο ἀπὸ Ἐκεῖνον.

Ψυχῆς ποὺ ἀνατείνεται ὁρμητικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μὲ πόθο ἰσχυρὸ καὶ ἀπαντοχὴ τελεία καρφώνει τὸ βλέμμα της ἐπάνω του.Ψυχῆς ποὺ βοᾶ, κραυγάζει πρὸς τὸν Θεό!

–Κύριε, μὴν ἀργήσεις…

Σὰν τὴ φωνὴ νεαρῆς κόρης πρὸς τὸν σύζυγο ποὺ ξενιτεύεται, σὰν τὴ φωνὴ παιδιῶν πρὸς τὸν πατέρα ποὺ μπαρκάρει, σὰν τὴ φωνὴ ἀσθενοῦς πρὸς τὸν γιατρὸ ποὺ φεύγει ἀπὸ κοντά του, ἔτσι ἡ φωνὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ μαζί της καὶ ὅλες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες οἱ φωνὲς ἐκείνων ποὺ Τὸν ἀναζητοῦν∙ τὸν Πατέρα, τὸν Νυμφίο, τὸν Ἰατρό. Ἐκεῖνον!
Καὶ τὰ μάτια τους ἐκεῖ,κολλημένα, ἀκίνητα, ἀπαρασάλευτα.

Πόσο ωφελεί τον άνθρωπο η συγχώρεση

Λόγοι περὶ συγχωρήσεως.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης λέγει για την συγχώρεση: «“Τότε προσελθών αυτώ ο Πέτρος είπε· Κύριε, ποσάκις αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου και αφήσω αυτώ; Έως επτάκις; Λέγει αυτώ ο Ιησούς· ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλά έως εβδομηκοντάκις επτά”.

Ο Καρδιογνώστης Κύριος ξέρει ότι οι άνθρωποι είναι υποκείμενοι σε συχνές πτώσεις, αλλά και ότι συχνά μεταμελούνται και σηκώνονται. Γι᾽ αυτό και μας εντέλλεται να συγχωρούμε συχνά τις παραβάσεις τους. Αλλά και ο Ίδιος πρώτος εκπληρώνει τον άγιο λόγο Του. 

Όσες φορές πηγάζει από την καρδιά σου η λέξη μετανοώ, Εκείνος ευθύς σε συγχωρεί».

Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει για την συγχωρητικότητα: «Ο χρεωφειλέτης των μυρίων ταλάντων θα πετύχαινε την εξόφληση του χρέους, εάν ο ίδιος δεν είχε ανανεώσει για τον εαυτό του την είσπραξη εξ αιτίας της απανθρωπιάς του χρέους από τον συνάνθρωπό του.

Πρέπει να προσέξουμε να μη πάθουμε κι εμείς το ίδιο, με το να μη συγχωρέσουμε στους χρεώστες μας την οφειλή, όταν επιτύχουμε τη χάρη από τον Θεό, για να παραμείνει νόμιμο σε μας το δώρο».

Λόγοι περὶ συγχωρήσεως. Πατερικές διδαχές

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης λέγει γιὰ τὴν συγχώρεση: «“Τότε προσελθῶν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; Ἕως ἑπτάκις; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλὰ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά”.
Ὁ Καρδιογνώστης Κύριος ξέρει ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὑποκείμενοι σὲ συχνὲς πτώσεις, ἀλλὰ καὶ ὅτι συχνὰ μεταμελοῦνται καὶ σηκώνονται. Γι᾽ αὐτὸ καὶ μᾶς ἐντέλλεται νὰ συγχωροῦμε συχνὰ τὶς παραβάσεις τους. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἴδιος πρῶτος ἐκπληρώνει τὸν ἅγιο λόγο Του. Ὅσες φορὲς πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιά σου ἡ λέξη μετανοῶ, Ἐκεῖνος εὐθὺς σὲ συγχωρεῖ».1

Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει γιὰ τὴν συγχωρητικότητα: «Ὁ χρεωφειλέτης τῶν μυρίων ταλάντων θὰ πετύχαινε τὴν ἐξόφληση τοῦ χρέους, ἐὰν ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνανεώσει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὴν εἴσπραξη ἐξ αἰτίας τῆς ἀπανθρωπιᾶς τοῦ χρέους ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του.
Πρέπει νὰ προσέξουμε νὰ μὴ πάθουμε κι ἐμεῖς τὸ ἴδιο, μὲ τὸ νὰ μὴ συγχωρέσουμε στοὺς χρεῶστες μας τὴν ὀφειλή, ὅταν ἐπιτύχουμε τὴ χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ παραμείνει νόμιμο σὲ μᾶς τὸ δῶρο».2

Πνευματικοί Διάλογοι:Εκκλησιασμός και Θεία Λειτουργία

 

Πάτερ, πειράζει που έρχομαι καθυστερημένα την Κυριακή στην Εκκλησία;

 

-Το ότι πηγαίνεις στην Εκκλησία έστω και καθυστερημένα είναι παρήγορο για την ψυχή σου αλλά είναι αρκετό; Τι θέλω να πω, όταν σε καλέσει το αφεντικό σου σε γεύμα και σου έχει υποσχεθεί ότι το τραπέζι θα έχει τα καλύτερα φαγητά από τον καλύτερο μάγειρα, εσύ θα πήγαινες στο επιδόρπιο, την ώρα που θα σερβιριζόταν το γλυκό ή θα πήγαινες από νωρίς πριν αρχίσει το γεύμα; Δεν θα ήταν  κατ’ αρχήν προσβολή προς το αφεντικό σου το ότι άργησες; Αλλά δεν θα ήταν και κρίμα, όλα αυτά τα φαγητά που ετοίμασαν και για σένα να μην τα γευτείς και να αρκεστείς στο επιδόρπιο; Έτσι λοιπόν έχει το θέμα και εδώ. Μας καλεί ο Χριστός στην κοινή τράπεζα, στην τράπεζα που προσφέρεται όχι κάποιο εύγευστο φαγητό αλλά το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Μας καλεί ο Χριστός για να γευματίσουμε μαζί του τρώγοντας όμως τον Ίδιο.

«Μισό -χριστοι» οι Οικουμενιστές! Αποδέχονται δύο Χριστούς και δύο Εκκλησίες!

«Τοὺς τῶν αἱρετικῶν λέγω παῖδας, 

τοὺς δυσωνύμους καὶ ἀθεωτάτους, 

τοὺς προσποιου-μένους 

μὲν εἶναι φιλοχρίστους, 

 μισοχρίστους δὲ παντελῶς». 

 (Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, 

Κατήχησης α΄ Φωτιζομένων,   

Περί Αιρέσεων 6.12).

Του Παναγιώτη Σημάτη 

 

Οι Άγιοι, που στέκουν άγρυπνοι φρουροί της Πίστεως, στην ποιμαντική προσπάθειά τους να προφυλάξουν τους πιστούς από τον μολυσμό της αιρέσεως, "στολίζουν" τους αμετανόητους αιρετικούς με βαρείς χαρακτηρισμούς.

Μεταξύ αυτών και ο άγιος Κύριλλος, του οποίου τα λόγια προβάλλουμε στην αρχή του άρθρου. Ο άγιος Κύριλλος ονομάζει τους αιρετικούς της εποχής του «δυσωνύμους» «ἀθεωτάτους», καὶ «μισοχρίστους».

Αυτοί οι χαρακτηρισμοί ταιριάζουν ιδιαιτέρως στους Οικουμενιστές, αφού ο Οικουμενισμός έχει από Αγίους χαρακτηριστεί όχι απλώς αίρεση, αλλά Παναίρεση.

Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η νηστεία - Επίσκοπος Αθανάσιος (Γιέβτιτς) (Μέρος 3ο και τελευταίο)

 

Τὰ προηγούμενα μέρη: 1ο ΕΔΩ και 2ο ΕΔΩ

 

Ενώπιον του Θεού, όμως, πρέπει να ταπεινωνόμαστε, αλλά όχι από "κόμπλεξ κατωτερότητας". Ο Ιώβ αν και ήταν άρρωστος, πολύπαθος, δεν ήταν μειονεκτικός ενώπιον του Θεού. Ήταν ταπεινός και αυτή η ταπείνωση τού έδινε θάρρος. "Κατέβα από τους ουρανούς", έλεγε στον Θεό ο Ιώβ, και ο Θεός κατέβηκε. Δεν πρέπει να δεχόμαστε ψυχολογικές ή κοινωνικές έννοιες: η ταπείνωση δεν είναι αδυναμία, αλλά θάρρος. Για παράδειγμα, έχω έρθει στο Σεβασμιώτατο Μάρκο, δεν είχα χρήματα, θα πέθαινα εδώ, αλλά πίστευα ότι ο Σεβασμιώτατος θα με φρόντιζε και δε θα με εγκατέλειπε. Αυτό είναι θάρρος. Αλλιώς, θα υποτιμούσα και τον εαυτό μου και τον Σεβασμιώτατο.

Να, πώς οι παλαιοί χριστιανοί προσεύχονταν. Ένας μοναχός της Αιγύπτου έλεγε: "Εγώ, ως άνθρωπος, αμάρτησα. Εσύ δε, ως Θεός, ελέησε". Η ταπείνωση και το θάρρος πάνε χέρι-χέρι.

Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η νηστεία - Επίσκοπος Αθανάσιος (Γιέβτιτς) (Μέρος 2ο)

Το Μέρος 1ο ΕΔΩ

 

Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέει (και αυτό μπήκε στην ακολουθία των Αγίων Αρχαγγέλων) ότι όλες οι αγγελικές δυνάμεις τείνουν προς τον Χριστό με ασυγκράτητη αγάπη. Ας είναι άγγελοι, ας είναι μεγάλα πνευματικά όντα, σχεδόν θεοί, ακόμα και σε αυτούς υπάρχει κενό, χωρίς τον Χριστό, χωρίς τον Θεό. Ο Ντοστογιέβσκιϊ , στο βιβλίο του «Ο έφηβος», έβαλε στο στόμα του Βερσίλοβ την ιδέα ότι η ανθρωπότητα ναι μεν κατάκτησε την κοινωνική αλήθεια, την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό, είχε, ωστόσο, διώξει από τη γη τη μεγάλη ιδέα του Θεού και της αθανασίας. Και, όταν ο Χριστός στη Δευτέρα Του παρουσία εμφανίστηκε, τότε όλοι ξαφνικά ένιωσαν ότι εκείνοι οι ευτυχισμένοι, που είχαν πραγματοποιήσει την επίγεια βασιλεία, τον «παράδεισο στη γη», ξαφνικά ένιωσαν ότι είχαν κενό στην ψυχή, το κενό της απουσίας του Θεού. Άρα, αγάπη δεν υπήρχε. Και ο Ντοστογιέβσκιϊ δικαίως έγραφε ότι η αγάπη προς τον άνθρωπο δεν είναι δυνατή χωρίς την αγάπη προς τον Θεό.

Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η νηστεία - Επίσκοπος Αθανάσιος (Γιέβτιτς) (Μέρος 1ο)

Η μετάνοια είναι η απαρχή νέας χριστιανικής ζωής ή νέας χριστιανικής ύπαρξης, ύπαρξης εν Χριστώ.

Το Ευαγγέλιο έτσι ξεκίνησε, με τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου: "Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών". Και το κήρυγμα του Χριστού μετά την Βάπτιση ήταν: "Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο".  

Όμως, στην εποχή μας τίθεται το ερώτημα: γιατί χρειάζεται μετάνοια; Από κοινωνική άποψη, είναι άτοπο να μιλάει κανείς για μετάνοια. Υπήρχε, βεβαίως, κάποιο ομοίωμα της μετάνοιας, ιδιαίτερα σε χώρες του ανατολικού ολοκληρωτισμού: όταν παρέκκλινε κάποιος από τη γραμμή του κόμματος και απαιτούσαν από αυτόν "μετάνοια". Ή, όταν αρχηγοί του κόμματος παρέκκλιναν οι ίδιοι από το αρχικό τους πρόγραμμα, μόνο που αυτό δεν ονομαζόταν μετάνοια, αλλά «μεταρρύθμιση» ή "περεστρόϊκα" ^[1]… Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπήρχε πραγματική μετάνοια. 

Η γαστριμαργία

 

Η γαστριμαργία είναι ένα ελάττωμα, ένα πάθος, που μας παρακινεί να τρώμε και να πίνουμε περισσότερο απ΄ όσο χρειάζεται το σώμα μας για να συντηρηθεί.

Οι άγιοι Πατέρες, και μάλιστα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λένε ότι πρόκειται για βαρειά αμαρτία, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία του ανθρωπίνου γένους: Αυτή εξόρισε τον Αδάμ από τον παράδεισο, αυτή προκάλεσε τον μεγάλο κατακλυσμό, αυτή έκανε τους Ισραηλίτες ειδωλολάτρες, αυτή έριξε τους ανθρώπους σε μύρια άλλα κακά.

Η γαστριμαργία είναι η θύρα, μέσ΄από την οποία περνούν πολλά πάθη και αμαρτήματα, με πρώτη την πορνεία, όπως γράψαμε στο σχετικό κεφάλαιο. Όποιος, λοιπόν, νικήσει τη γαστριμαργία, πολύ εύκολα θα νικήσει στη συνέχεια και τ΄άλλα πάθη, που αυτή τρέφει.

Στη γαστριμαργία συνήθως πέφτουμε με πέντε τρόπους, δηλαδή σε σχέση

Τα γνωρίσματα του πράου ανθρώπου - Λόγοι Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 

Είναι πολλές οι αρετές που ταιριάζουν στους Χριστιανούς, απ' όλες όμως η πιο σπουδαία είναι η πραότητα.

Αυτό είναι το κατεξοχήν γνώρισμα του ανθρώπου που έχει τιμηθεί με το λογικό, δηλαδή η ημερότητα, η επιείκεια, η πραότητα, η ταπείνωση, η ησυχία, το να μην έλκεται σαν δούλος και παρασύρεται ή από το θυμό ή από τα άλλα πάθη, αλλά με το λογικό και την ορθή σκέψη να κατανικάει τα εσωτερικά άτακτα σκιρτήματα και να διασώζει την ευγένεια που προσιδιάζει στον άνθρωπο, και να μην εκπίπτει και κατα­ντάει στη θηριωδία των άλογων ζώων με τη νωθρότητα και την αδράνειά του.

Κάθε επιεικής και πράος εύκολα οδηγείται στη φιλανθρωπία και δεν θα ανεχόταν να παραμελήσει αυτούς που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη, γιατί τη φτώχεια των άλλων τη θεωρεί σαν δική του δυστυχία. 

Ούτε δάκρυα ούτε μετάνοια έχω...

 

«Οὐ δάκρυα, οὐδὲ μετάνοιαν ἔχω, οὐδὲ κατάνυξιν∙ αὐτὸς μοι ταῦτα Σωτήρ, ὡς Θεὸς δώρησαι» (ωδή β΄ Μεγάλου Κανόνος).

Πιο δραματική διαπίστωση για τον άνθρωπο δεν υπάρχει: να βλέπει ότι είναι γεμάτος από αμαρτίες, γεμάτος δηλαδή από τις πληγές που προκαλούν οι αμαρτίες του – η κάθε αμαρτία αποτελεί τραύμα για την ψυχοσωματική ύπαρξη του ανθρώπου – κι αυτός να μην μπορεί να αντιδράσει και να κάνει κάτι για την ίασή του...

Σαν τον μισοπεθαμένο άνθρωπο που έχει κάποια αίσθηση της τραγικότητάς του, αλλά αδυνατεί να κουνηθεί – περιμένει μόνο τον θάνατό του! 

Άγιος Συμεών: Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία της πίστεως!

Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.

 

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αυτή λοιπόν η θεία προσευχή, η επίκληση του Σωτήρα μας, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία της πίστεως· παρέχει το Άγιο Πνεύμα, είναι χορηγός θείων δωρεών, κάθαρση της καρδιάς, εκδίωξη των δαιμόνων, κατοίκηση μέσα μας του Ιησού Χριστού, πηγή πνευματικών εννοιών και θείων λογισμών, απολύτρωση από τις αμαρτίες, θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων, χορηγός του θείου φωτισμού, βρύση του ελέους του Θεού, δωρητής θείων αποκαλύψεων και μυήσεων στον ταπεινό, και το μόνο σωτήριο, γιατί έχει το σωτήριο όνομα του Θεού μας, που είναι το μόνο όνομα που μας δόθηκε, το όνομα του Ιησού Χριστού, του υιού του Θεού, και δεν είναι δυνατό να σωθούμε με κανένα άλλο όνομα, όπως λέει ο Απόστολος.

Η αγάπη προς τον Θεό - † Γέροντος Ευστρατίου Γκολοβάνσκι

Ποια είναι τα γνωρίσματα της αληθινής αγάπης προς τον Θεό;

Η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι σταθερή και αταλάντευτη τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη. «Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;», λέει ο απόστολος Παύλος. «Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος; 

Ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον Άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού» (Ρωμ. 8, 35∙ 38-39). «Γιατί όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για χάρη του Κυρίου» (Ρωμ. 14, 8).

Η απόκριση του Θεού στα αιτήματά μας - Επίσκοπος Πολύκαρπος Βαγενάς (†)

Ο τρόπος της αποκρίσεως του Θεού στα ανθρώπινα αιτήματα είναι θέμα της θεϊκής Του κρίσεως και της απέραντης αγάπης Του. Άλλοτε συμφέρει η σιωπή Του. Άλλοτε η άμεση λύση των προβλημάτων. Άλλοτε η καθυστερημένη ευεργεσία. Κάποτε, η επισώρευση νέων δοκιμασιών. Το φτάσιμο σε αδιέξοδο.

Κι όταν όλα είναι χαμένα, όταν φαίνονται όλα γκρεμισμένα και δε διακρίνεται πουθενά τρόπος σωτηρίας, όταν μένει μόνη σ’ Αυτόν η ελπίδα, τότε η παρουσία Του ανατρέπει τις απελπιστικές προβλέψεις. Η επέμβασή Του δημιουργεί μια καινούρια κατάσταση. Μια καινούρια ατμόσφαιρα. Χαρίζει τη λύτρωση. Δίνει τη σωστή λύση. Χαρίζει τη χαρά της ευεργεσίας. Την ευτυχία που δημιουργεί η χάρη Του.

Προφάσεις - Επίσκοπος Πολύκαρπος Βαγενάς (†)

 

«Και ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι πάντες»
(Λουκ. 14:18)

Από τη στιγμή που βρήκε απήχηση στην ανθρώπινη ψυχή ο λογισμός της παραβάσεως του Θείου Νόμου, γεννήθηκε και η ανάγκη της δικαιολογίας. Έχει και η δικαιολογία την ίδια με τον άνθρωπο ηλικία. Σύμφυτη θα ‘λεγε κανείς με την αμαρτωλότητα και την αποστασία από το Θεό. Συνέπεια αναπόσπαστη της ανυπακοής στο θείο θέλημα. Οι πρωτόπλαστοι, μετά την αμαρτία, ζήτησαν να βρουν κάποιον αίτιο για να επιρρίψουν σ’ αυτόν την ευθύνη της αμαρτίας τους. Ο Αδάμ την Εύα. Η Εύα το σατανά.

Από τότε επαναλαμβάνεται η ίδια τακτική. Όταν υποπέσουμε σ’ ένα σφάλμα, θέλουμε να αποδώσουμε σ’ άλλον το αίτιο. Προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση σύμφωνα με το δικό μας θέλημα, ετοιμάζουμε από πριν τη δικαιολόγηση της στάσεώς μας.

Λόγοι περὶ τῆς ψυχοκτόνου οἰήσεως. Πατερικές διδαχές

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικὰ μὲ τὴν οἴηση καὶ τὸν οἰηματία γράφει: «Ἡ οἴηση εἶναι φρόνημα ὑψηλὸ ἀνθρώπου ταπεινοῦ, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του μεγάλο. Ὁ οἰηματίας ἔχει μεγάλη ὑπόληψη γιὰ τὸν ἑαυτό του, φρονεῖ ὑψηλὰ καὶ ἀγνοώντας τὰ πάντα νομίζει ὅτι εἶναι σοφός.
 

Ἐπιδεικνύει τὸν ἑαυτό του γιὰ συνετό, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνόητος. Νομίζει ὅτι εἶναι κάτι, ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτε. Ξεγελάει τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ ἔργα του εἶναι ἀνόητα. Ὄντας κακὸς νομίζει τὸν ἑαυτὸ του ἀγαθό, δὲν μετράει τὶς πράξεις του μὲ τὸ κοινὸ μέτρο τῆς ἐκτιμήσεως, ἀλλὰ μὲ τὸ μέτρο τῆς οἰήσεώς του.
 

Τὴν οἴηση ὀνόμασαν οἱ ἀρχαῖοι πάθος φύσει ἀκάθαρτο καὶ τὴν ὁρίζουν σὰν σταμάτημα τῆς προκοπῆς. Γιατί ὅποιος τὴν ἔχει δὲν βελτιώνεται. Ὁ οἰηματίας ὅ,τι θέλει, αὐτὸ νομίζει ὅτι εἶναι. Ὁ οἰηματίας περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς δικούς του συγγενεῖς. Εἶναι ἀνόητος καὶ “τὰ μυαλὰ του ἔχουν πάρει ἀέρα”.

Πώς να αγαπήσουμε τον εχθρό μας; (Ιερομόναχος Γρηγόριος)

Πολλές φορές θέλοντας να δικαιώσουμε τον εαυτό μας θέτουμε το ερώτημα: Είναι πραγματικά δυνατόν να συγχωρούμε και, ακόμη περισσότερο, να αγαπούμε τους εχθρούς μας;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι: Ναι! Και αυτός πρώτος «το δίδαξε και το απέδειξε με την ζωή Του ο Χριστός, που φανέρωσε την αγάπη του Πατέρα Του και την δική Του, υπακούοντας μέχρι θανάτου για χάρη εχθρών, και όχι φίλων όπως βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος λέγοντας: “Ο Θεός δείχνει την αγάπη Του σε μας με το γεγονός ότι, ενώ ακόμη ήμασταν αμαρτωλοί, ο Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας”… Δεν θα είχε δώσει βέβαια εντολή ο αγαθός και δίκαιος Θεός να αγαπούμε τους εχθρούς μας, εάν δε μας έχει χαρίσει την δύναμη να την εκτελέσουμε» (Μέγας Βασίλειος).

Λόγοι Αθωνιτών πατέρων

 

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

 

1. Είπε γέρων. Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο.
 

2. Είπε πάλι. Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χάριν και χαρά απολαμβάνεις. Και συνέχισε. Μπορούσε να πληρώσει την καρδιά μας ο Θεός με τόση μακαριότητα και αγάπη και θείον έρωτα, ώστε να πέσουμε κάτω, μην αντέχοντας αυτήν. Αλλά τότε θα εγκαταλείψουμε τα μοναστήρια και θα κλεινόμασταν στα σπήλαια. Οι κοσμικοί θα εγκατέλειπαν τις υποθέσεις τους και τις φροντίδες τις οικογένειας και τα παιδία τους. Για αυτό ο Θεός που είναι αγάπη, δεν μας πληροί με τέτοια αγάπη και θεία μακαριότητα.

Κατέδεσε τίς πληγές του ἐπιχέων ἔλαιον καί οἶνον

 

Γράφει ὁ Ἠλίας Ἀθ. Θεοχαράκης - Θεολόγος

Πάντα ἐπίκαιρη ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη καὶ διαχρονική, πολὺ δὲ περισσότερο στὶς ἡμέρες μας. 

 

Ὁ Κύριός μας, στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, ξεσκεπάζει, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον, τὴν ὑποκρισία τῶν Φαρισαίων καὶ παράλληλα μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο ὑποδεικνύει στὴν πράξη καὶ ὄχι θεωρητικὰ ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ὁλοκληρωτικὴ καὶ ἀνυπόκριτη ἀγάπη.