Μακάριοι οι πενθούντες

«Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» (Μτ. 5: 4), – λέει ο Κύριος στην δεύτερη εντολή των μακαρισμών.

Υπάρχει το σωματικό πένθος, δηλαδή το πένθος του κόσμου τούτου, και υπάρχει το πνευματικό πένθος, το κατά Θεόν.   

Το κοσμικό πένθος αφορά στην ανθρώπινη πίκρα από διάφορες επίγειες απώλειες και συμφορές, παθήματα και θάνατο. Αυτό το πένθος μπορεί να απαλύνει λίγο τα παθήματα, να καταλαγιάσει τον πόνο, αλλά δεν είναι ικανό να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Το πένθος της συμφοράς βρίσκεται στον αντίποδα της επίγειας ευτυχίας.

Ο Κύριος, όμως, μιλάει για το πνευματικό πένθος, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση της ειλικρινούς μετάνοιας, εκείνης που καθαρίζει και μεταμορφώνει την πιστή καρδιά και την ψυχή. Το πένθος μετανοίας είναι το πένθος για τις αμαρτίες μας που τελέστηκαν κατά του Θεού και κατά των πλησίον.

Ο άλαλος άγγελος

Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι ένας από τη Θεούπολη (Αντιόχεια), άνθρωπος μορφωμένος και ευλαβής, πήγαινε συχνά σε κάποιον έγκλειστο γέροντα και τον παρακαλούσε να τον δεχτεί και να τον κάνει μοναχό. Και του είπε ο γέροντας: 

 

«Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, και τότε έλα και θα σε δεχτώ». 

 

Εκείνος έφυγε, έκανε όπως προστάχτηκε και ξαναγύρισε. 

 

Του είπε τότε ο γέροντας: «Και αυτή την εντολή πρέπει να τηρήσεις, να μη μιλάς». 

 

Εκείνος συμφώνησε και έκανε πέντε χρόνια χωρίς να μιλήσει. Άρχισαν λοιπόν να τον επαινούν όσοι τον γνώριζαν. 

Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες. Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Το σημείο του Σταυρού και της ορθόδοξης χριστιανικής προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής.

Είναι διαπιστωμένο, ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό και αληθινό νόημα και αυτό δεν είναι άλλο από το μαρτύριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πάνω στο Σταυρό έχυσε το Πανάγιο αίμα Του και με το μαρτύριο του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα με την οποία ασχολείται η επιστήμη.

Ο Ευλαβέστατος Ιερέας και η Θυγατέρα του!

-Ο ευλαβέστατος ιερέας και η θυγατέρα του-
~ Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας  ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Να μην απελπιζόμαστε για την σωτηρία μας κι ας είμαστε οι αμαρτωλότεροι άνθρωποι του κόσμου…

Σ΄ ένα μικρό χωριουδάκι της Λέρου, πριν από 30 περίπου χρόνια έγινε το εξής θαυμαστό, που μας διέσωσε αφηγηματικά ένας Άγιος συγχωρεμένος από το 2010 ιερέας, ο παπά-Χρήστος. Διαβάστε διήγηση και φρίξτε με την απέραντη αγάπη που μας έχει ο Χριστός μας:

Ήτανε πρωί Σαββάτου. Έκανα θεία λειτουργία και ήμουνα έτοιμος να καταλύσω την Θεία Κοινωνία από το Άγιο Δισκοπότηρο.
Ξαφνικά μπήκε μέσα στο ιερό ένας νεαρός, γειτονόπουλο ο Κωστάκης, λαχανιασμένος, ιδρωμένος όλος αγωνία και μου είπε:

– «Παπά-Χρήστο μου σώσε μας. Ο πατέρας μου νιώθει ότι πεθαίνει και θέλει να τον εξομολογήσεις, να τον κοινωνήσεις».

Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο πατέρας του παλληκαριού ήταν ο πιο δύσκολος, στριφνός, παράξενος άνθρωπος στο χωριό. Μ΄ όλους μαλωμένος. Σ’ εκκλησιά δεν πάταγε, ούτε σε κηδείες ή γάμους ή βαφτίσεις. Έκανα τον Σταυρό μου και θεώρησα κλήση Θεού να πάω αμέσως κοντά του με την Θεία Κοινωνία.

ΛΥΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ!

«Όταν κάποιοι χριστιανοί, που φέρουν μόνον το όνομα, ζητάνε να τους λύσουμε τις διαφορές τους (όταν τρώγωνται μεταξύ τους), να δεχτούμε μόνον, όταν δεχτούν να τις λύσουμε με το Ευαγγέλιο, διότι όλες οι άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος με ασπιρίνες. Όλοι οι άνθρωποι που μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν και δίκαιο, μόνον που παίρνουν περισσότερο δίκαιο απ’ ό,τι δικαιούνται, γι’  αυτό και διαφωνούν συνέχεια. Το Ευαγγέλιο κάνει την καλύτερη μοιρασιά» (Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

Η Θεία Κοινωνία

Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ο διάβολος λέγοντάς του: «Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πούνε ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού;  Μην κοροϊδεύεσαι».  Ο αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν· γιατί έτσι είναι η συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι.  Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελλί του σκεπτόμενοι· «Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ο αδελφός;».

«Κάνε ὑπομονή, ὅπως κάνω κι ἐγώ μέ σένα!»

Μιά γερόντισσα, ἁγία ψυχούλα, ζοῦσε στόν Πειραιᾶ μόνη της. Τό μοναχοπαίδι της ἀκολούθησε τό δρόμο τοῦ Μοναχισμοῦ· ἀφιερώθηκε στό Θεό! Ἐκείνη δέχτηκε τό γεγονός δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν τιμή πού ἔκανε στό παιδί της καί στήν ἴδια, παρ᾿ ὅλο πού ἀπόμεινε μόνη της. Ἐπιπλέον δέν εἶχε καί καλή ὑγεία· εἶχε ἄσθμα, πού πολύ τή βασάνιζε καί πολλές φορές ἔφθανε κοντά στό θάνατο.

 

Μ᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα πέρασαν ἀρκετά χρόνια. Κάποτε ὁ Θεός, βραβεύοντας τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή της σ᾿ Ἐκεῖνον, παραχώρησε κι ἀνοίξανε πρός στιγμήν τά μάτια τῆς ψυχῆς της κι ἀξιώθηκε νά δεῖ τόν Ἄγγελο φύλακα τῆς ψυχῆς της! 

Η χαραμάδα του Παραδείσου… (Εξαιρετική ιστορία)

Μεσημέρι. Ρουτίνα. Μια απλή καθημερινή. Τα σπουδαία συμβαίνουν αλλού, όχι εδώ.

Σ’ ένα συνηθισμένο σπίτι, μιας συνηθισμένης οικογενείας, σε μια συνηθισμένη ζωή. Τίποτα το ιδιαίτερο. Τίποτα το αξιοπρόσεκτο.

Ήσυχο το σπίτι, η μητέρα κατάκοπη με τις δουλειές, με το βλέμμα ανήσυχο, με την προσμονή μιας ανάπαυσης, να είναι μακριά από την δικαίωση της. Νέα στο σώμα, γριά σχεδόν στην ψυχή.

Το παιδί, με το πρόσωπο του αγγέλου, μπροστά στα εικονίσματα, με το κανδήλι να αντιφεγγίζει στα μάτια του, έκανε προσευχή, για το φαγητό.
Φαγητό όμως δεν υπήρχε.

Άλλη μια φορά θα ερχόταν απ’ έξω, κρυφά, σκεπασμένο σαν κλοπιμαίο, και προερχόμενο από το υστέρημα κάποιων άλλων.

«Τι κόμμα να ψηφίζουμε Γέροντα; -Το κόμμα της Αγίας μετάνοιας!»

Ορθόδοξα Λόγια Σύγχρονων Αγιορειτών Πατέρων

«Στα Σταυρώσιμα τροπάρια στο Άγιον Όρος προτάσσουνε το :

Δόξα τη Αγία Σταυρώση Σου Κύριε.

Δεν ακούγεται όμως λίγο οξύμωρο;

Φαντάζεστε να πανηγυρίζουν οι οπαδοί μίας ομάδας την ήττας της ομάδας τους;

Σαν να λέμε δόξα στην ήττα σου Κύριε. Γίνεται αυτό;

Ναι! γιατί στην φαινομενική ήττα και αποτυχία του Χριστού έλαβε χώρα  η μεγάλη Του   νίκη   στον διάβολο και στον θάνατο.

Η παντοδυναμία του Θεού φάνηκε στη ταπείνωσή του και στην σταύρωσή του.»

Ο τρελλο-Κώστας των Καρυών

Ο γερο-Κώστας, όταν πρωτοσυνάντησε στην Καψάλα τον γερο-Δαμασκηνό Αγιοβασιλειάτη, τον απεκάλεσε με το όνομά του, χωρίς να τον γνωρίζη. Μίλησαν και του είπε εμπιστευτικά ο γερο-Κώστας ότι είναι αγενεαλόγητος Μικρασιάτης, θεολόγος και αδόκιμος συγγραφεύς. Τον ρώτησε για κάτι που τον απασχολούσε, και ο γερο-Κώστας του είπε: «Εκεί βρίσκεσαι ακόμα, γερο-Δαμασκηνέ; Όποιος δεν πολεμείται από αυτόν τον ασυνήθιστον λογισμόν, μοναχός δεν γίνεται». Οι απλοί του λόγοι ανέπαυσαν τον γερω-Δαμασκηνό.

Τελικά, ο γερο-Κώστας δεν ήταν τρελλός, όπως τον θεωρούσαν μερικοί, αλλά ήταν θεολόγος και συγγραφέας δύο βιβλίων: «Ο άνθρωπος, το άνθος του ουρανού και της γης», και, «Πώς εγνώρισα το Άγιον Όρος και πώς το αφήνω».

Το κτήμα του μοναχού

Ένας αδελφός, όταν έγινε μοναχός, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα κρατώντας μόνο ένα καλό κτήμα. Κάποιος επιφανής κοσμικός επιθύμησε αυτό το κτήμα και του ζήτησε πολλές φορές να του το πουλήσει ή να το ανταλλάξει, εκείνος όμως δεν δέχτηκε τίποτε απ’ αυτά.

Συνέβη λοιπόν ο κοσμικός να διοριστεί διοικητής της επαρχίας εκείνης και άρχισε να πιέζει τον μοναχό να εγκαταλείψει το κτήμα, ταλαιπωρώντας τον συνεχώς και περνώντας τα ζώα του μέσα από το κτήμα.

Ο αδελφός, βλέποντας τα πράγματα πολύ δύσκολα και επειδή δεν κατόρθωσε να μεταπείσει τον άρχοντα με τα παρακάλια, κατέφυγε τελικά σε κάποιον γέροντα ενάρετο και ονομαστό που ησύχαζε στα μέρη εκείνα. Και πήγε πολλές φορές, ο γέροντας όμως τον έδιωχνε λέγοντάς του να επιστρέψει στο κελλί του.

Το ωραιότερο πράγμα στη γη...

 

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρει και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.

 

Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.

 

- Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.

 

Ρώτησε έναν γεωργό.

 

- Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψη αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.

 

Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.

 

- Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

 

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Ἑπτά ὠφέλιμες καί παρήγορες σκέψεις

 

Ἐπιλογή καί διασκευή ψυχωφελῶν κειμένων ἀπό τό βιβλίο «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ»

τοῦ μοναχοῦ Ἀγαπίου Λάνδου τοῦ Κρητός

 

Στόν καιρό τῶν θλίψεων θά ὠφεληθεῖς πολύ, ἄν φέρνεις συχνά στό νοῦ σου τίς ἀκόλουθες σκέψεις, μελετώντας καί ἀναλύοντάς τες σέ βάθος καί πλάτος μέ τόν δικό σου τρόπο καί λογισμό.

 

1.    Τί ἤσουν πρίν γεννηθεῖς, πρίν κἄν συλληφθεῖς στή μήτρα τῆς μητέρας σου; Δέν εἶχες μήτε σῶμα, μήτε ψυχή, μήτε αἴσθηση καμμιά. ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! Καί τό τίποτα, τό μηδέν, εἶναι λιγότερο κι ἀπό ἕναν κόκκο σκόνης. Γιατί αὐτά ἔχουν ὕπαρξη, ἐσύ ὅμως πρίν ἀπό τή σύλληψή σου δέν εἶχες.

 

2.    Στοχάσου τήν εὐσπλαχνία τοῦ πανάγαθου Θεοῦ, πού ἀπό τό τίποτα σέ δημιούργησε «κάτ εἰκόνα» Του, δίνοντάς σου ὄχι μόνο τό ὑπερθαύμαστο ἀνθρώπινο σῶμα, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, μέ τήν ποικιλία τῶν ὀργάνων καί τῶν λειτουργιῶν καί τῶν αἰσθήσεων, ἀλλά καί τή μοναδική θεοειδή ψυχή, μέ τόν λογικό νοῦ, τή θέληση, τή μνήμη καί τίς ἄλλες δυνάμεις.

– Γέροντα, ποια είναι η δυσκολότερη στιγμή του πνευματικού αγώνα;

Κουβεντούλες με τον παπά-Θεόληπτο – Δες τα όπως τα βλέπει

– Γέροντα, ποια είναι η δυσκολότερη στιγμή του πνευματικού αγώνα;

-Αδελφέ μου, τό ΄χω σκεφτεί πολλές φορές και καταλήγω σε κάτι που ελπίζω να το καταλάβεις: Η δυσκολότερη στιγμή του πνευματικού αγώνα είναι όταν ο Θεός, για τους δικούς Του λόγους, μας στερήσει έστω και για λίγο τη μάτια του.

– Εννοείτε, φαντάζομαι, πως για κάποιο χρονικό διάστημα δεν αισθανόμαστε την παρουσία Του και την προστασία Του στη ζωή μας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΩΝ

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.

Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”…

Ρε πες το με το καλό, θα σε δείρω και θα σε γυρίσω ανάποδα...

Για να τον τιμήσουνε τον Μακρυγιάννη τον κάναν αρχηγό της Αστυνομίας της Αθήνας. Αυτός ήταν υπεύθυνος για τις κλοπές κτλ.

 

Μια ημέρα, σ΄ ένα παζάρι ένα Σάββατο τον καλούνε, και του λέει, έλα πιάσαμε έναν κλέφτη.

Του λέει του κλέφτη:

- Ρε έκλεψες;

–Όχι, λέει αυτός.

–Ρε πες το με το καλό για να μη σε δείρω και το πεις με το ζόρι.

–Όχι, λέει, δεν έκλεψα.

Γερόντισσα Φιλοθέη: Αγάπη και εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών

Είναι πολύ έντονη η ερημιά και η μοναξιά που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος, ακόμη κι αυτός ο χριστιανός, μέσα στην πολυάριθμη έρημο της σύγχρονης ανταγωνιστικής κοινωνίας. Και αυτό συμβαίνει, επειδή έφυγε από το θεμέλιό του, που είναι το να έχει κοινωνία με τον Θεό εν Πνεύματι Αγίω.

Καθώς όμως τα πάντα έχουν εκφυλιστεί και δεν έμεινε τίποτε γνήσιο και καθαρό – ως εκ τούτου όλοι λίγο πολύ είμαστε βεβαρημένοι ψυχολογικά – και αυτή η αληθινή αγάπη, που θα μπορούσε να είναι το μοναδικό εφόδιο στο πολύπλευρο και πολύμοχθο έργο των γονέων, μορφωμένων και μη, έγινε το πιο δυσεύρετο ή, καλύτερα, ανεύρετο αγαθό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να γνωρίζουμε κάποια βασικά πράγματα μέσα από τις ανθρώπινες γνώσεις, για να βοηθηθούμε όλοι μας στην καλύτερη εκπλήρωση της αποστολής μας, όπου μας έταξε τον καθένα ο Θεός.

«Η δύναμη του Θεού εν ασθενεία τελειούται» Για τον αγιογράφο Γρηγόριο Ζουραβλιόβ που δεν είχε χέρια και πόδια

Έργο της ζωγράφου Λιουντμίλα Κουλάγκινα

 

Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Ιεράς γυναικείας Μονής Πιούχτιτσκιϊ υπάρχει μια μικρή εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, ο οποίος νικάει έναν τρομερό δράκο. Είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν ότι τη συγκεκριμένη εικόνα την αγιογράφησε ο γνωστός στην προεπαναστατική Ρωσία αγιογράφος Γρηγόριος Ζουραβλιόβ, ο οποίος δεν είχε ούτε χέρια ούτε πόδια.

Για αυτόν τον εκπληκτικό άνθρωπο άρχισαν να μιλάνε μετά το 1963, τότε που ένας Σέρβος ιστορικός της ζωγραφικής και συντηρητής έργων τέχνης, ο Ζντράβκο Καϊμάνοβιτς, ανακάλυψε στο χωριό Πουράτσιν της Γιουγκοσλαβίας μια εικόνα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, στην πίσω όψη της οποίας έγραφε στα ρωσικά:

Μια εμπειρία του Τολστόι με τον δια Χριστόν σαλό Γκρίσα που του έμεινε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή

«Ο μεγάλος ρώσος λογοτέχνης L. Tolstoy στο βιβλίο του Παιδικά, Εφηβικά και Νεανικά χρόνια περιγράφει μια εμπειρία του από τα παιδικά του χρόνια, που έμεινε βαθειά χαραγμένη στην ψυχή του.

 Φιλοξενούσαν συχνά στο σπίτι τους έναν άνθρωπο πολύ πονεμένο, που ελάχιστες «άσπρες» μέρες είχε δει στη ζωή του. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, ο Tolstoy μαζί με τα μικρά του αδέλφια, παρακολούθησαν κρυφά το γέροντα που προσευχόταν στο δωμάτιο το οποίο του είχαν παραχωρήσει. Και περιγράφει ως εξής την ανεξίτηλη σφραγίδα την οποία άφησε πάνω του αυτή η εμπειρία: «Σταυρώνοντας τα μεγάλα του χέρια στο στήθος, ο Γκρίσα, στεκόταν πρώτα σιωπηλός με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στις εικόνες. Μετά έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται. Στην αρχή απάγγειλε σιγαλά γνωστές προσευχές• μετά τις επανελάμβανε δυνατότερα. Μετά άρχισε να προσεύχεται με δικά του λόγια. Προσευχήθηκε για όλους τους ευεργέτες του (έτσι αποκαλούσε αυτούς που τον φιλοξενούσαν)• ανάμεσα σ᾽ αυτούς και για την μητέρα μας και για μας.