Η κίνηση πολιτών «Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή» είχε εκφράσει ήδη από το 2012 το αίτημα για μία μεγάλη μεταρρύθμιση του Συντάγματος, η οποία θα αναμόρφωνε πλήρως το απαρχαιωμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, εμφυτεύοντας νέους θεσμούς προς την κατεύθυνση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας, της πλήρους διάκρισης των εξουσιών, της πολιτικής ισότητας, της λογοδοσίας και του δημοσίου ελέγχου όσων διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα.
Σπεύσαμε μάλιστα να τονίσουμε ότι η χρεοκοπία της χώρας, η απώλεια μέρους της εθνικής της κυριαρχίας και η οικονομική καταστροφή μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, όχι απλώς δικαιολογούσαν, αλλά επέβαλαν, την ανάγκη, αντί απλής αναθεώρησης, να θεσπιστεί εξ υπαρχής νέο Σύνταγμα με την συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας , ως μία νέα παλιγγενεσία , μέσω δημόσιας διαβούλευσης και δημοψηφίσματος, ώστε για πρώτη φορά στην ελληνική συνταγματική ιστορία το Σύνταγμα της χώρας να μην επιβληθεί «εκ των άνω» αλλά οι πολίτες να αποφασίσουν , όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, οι ίδιοι για το Σύνταγμά τους.
Το πολιτικό σύστημα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να αξιοποιήσει την μεγάλη ευκαιρία αναγέννησης της χώρας, αλλά προτίμησε την στενή διαδικασία αναθεώρησης του άρ. 110 του Συντάγματος , η οποία αφήνει τους πολίτες στο περιθώριο, καταλείπει το σύνολο της αρμοδιότητας αλλαγής του Συντάγματος αποκλειστικά στην Βουλή και απαγορεύει κάθε συζήτηση για μετάβαση από το προβληματικό υφιστάμενο πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε πολίτευμα πλήρους διάκρισης των εξουσιών, όπως η Προεδρική Δημοκρατία το οποίο, και πιο δημοκρατικό είναι, αφού προβλέπει ξεχωριστές εκλογές, τόσο για την ανάδειξη της βουλής, όσο και για την ανάδειξη κυβέρνησης και εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα, αφού η κυβέρνηση έχει σταθερή θητεία και δεν εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Ήδη η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ με την οποία εκκίνησε η διαδικασία αναθεώρησης , παρά τις εξαγγελίες, όχι μόνο δεν επαρκεί για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος όπως επαγγέλλεται, αλλά σε πολλά σημεία της είναι προσχηματική.
Οι θέσεις της που αφορούν την «αρχιτεκτονική του πολιτεύματος» δεν δύνανται να αγγίξουν τις εγγενείς αδυναμίες του πολιτεύματος της Προδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ενώ οι θέσεις της για το «Κράτος Δικαίου», αντί να καταργούν τις ασυλίες των βουλευτών και τις διατάξεις περί ευθύνης Υπουργών, απλώς τις περιορίζουν, ενώ επίσης δεν θίγουν, ούτε τα προνόμια των βουλευτών , ούτε την επιλογή της ηγεσίας των δικαστηρίων από την κυβέρνηση, ούτε την έλλειψη λογοδοσίας και ελέγχου στα οικονομικά των κομμάτων και όσων ασκούν δημόσια εξουσία, ούτε εισάγουν νέους θεσμούς όπως το Συνταγματικό Δικαστήριο, ή η κλήρωση για την ηγεσία της Δικαιοσύνης, ή την συγκρότηση των Ανεξάρτητων Αρχών. Μεγάλο παράδειγμα υποκρισίας αποτελεί όμως και η πρόταση εισαγωγής του θεσμού των δημοψηφισμάτων με λαϊκή πρωτοβουλία , καθώς για την διενέργειά τους σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων προτείνεται η συλλογή του υπέρογκου αριθμού του 1.000.000 υπογραφών για κατάργηση ψηφισμένου νόμου που αφορά σοβαρό κοινωνικό ζήτημα και των 500.000 για κρίσιμο εθνικό θέμα και μάλιστα υπό την αίρεση ότι, σε περίπτωση αμφισβήτησης για την νομιμότητα, αποφαίνεται η Βουλή, ενώ αντίστοιχα στην Ιταλία, η οποία έχει πολλαπλάσιο της Ελλάδος πληθυσμό 62 εκατομμυρίων, απαιτούνται 500.000 υπογραφές για την διενέργεια δημοψηφίσματος, προβλέπεται δημοψήφισμα και για την αλλαγή του Συντάγματος και η νομιμότητα κρίνεται, όχι από την Βουλή, αλλά από ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο.
Η διαδικασία του άρ. 110, βάσει της οποίας η παρούσα βουλή αποφασίζει με πλειοψηφία 180 βουλευτών μόνο ποια άρθρα θα αναθεωρηθούν και στην συνέχεια παρέχεται η εξουσία στην επόμενη βουλή, χωρίς να ρωτήσει και χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν, να αποφασίσει το ακριβές περιεχόμενο της αναθεώρησης με απλή κυβερνητική πλειοψηφία 151 βουλευτών , είναι φανερό ότι δεν παρέχει καμία απολύτως εγγύηση ότι οι αλλαγές που θα συντελεστούν να είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας.
Καμία εγγύηση εξάλλου δεν προσφέρει και η αντίστροφη προβλεπόμενη διαδικασία του άρ.110, βάσει της οποίας η παρούσα βουλή αποφασίζει με πλειοψηφία 151 βουλευτών ποια άρθρα θα αναθεωρηθούν και στην συνέχεια παρέχεται η εξουσία στην επόμενη βουλή να αποφασίσει το ακριβές περιεχόμενο της αναθεώρησης με πλειοψηφία 180 βουλευτών, διότι , όπως απέδειξε η εμπειρία της αναθεώρησης 2008, τα πολιτικά κόμματα φροντίζουν να μην συναινούν και οδηγούν την διαδικασία σε γελοιοποίηση.
Είναι προφανές ότι μόνο η δεσμευτική συμμετοχή των πολιτών αποτελεί εγγύηση ότι η αλλαγές στο Σύνταγμα θα αφορούν το συμφέρον όλων και όχι των ολίγων. Ακολούθως, εάν τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αντάξια της ιστορικής στιγμής και δεν είναι εις θέση να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος, έχουν μία λύση:
Να αναθεωρήσουν μόνο το άρ. 110 ώστε να προβλεφθεί διαδικασία αναθεώρησης, είτε με λαϊκή πρωτοβουλία 200.000 υπογραφών, είτε με πρωτοβουλία της βουλής και υποχρεωτική επικύρωση με δημοψήφισμα και, κατόπιν, να ξεκινήσει αμέσως και χωρίς καμία απαγόρευση η πραγματική διαδικασία συνταγματικής αλλαγής.
Αθήνα, 11-11-2018
Η Ομάδα Συντονισμού
Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.com/2018/11/blog-post_94.html
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου