Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 10 Φεβρουαρίου 2019 : η πίστη της Χαναναίας

Νίκησε ἡ μητέρα

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Φεβρουαρίου 2019, ΙΖ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιε΄ 21-28)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

1. Ἀληθινὴ μάνα

Ὁ Κύριος μὲ τοὺς μαθητές Του πορεύθηκε πρὸς τὰ «μέρη Τύρου καὶ Σι­δῶνος», στὰ βόρεια σύνορα τῆς Γαλιλαίας. Ἐκεῖ ἔτρεξε καὶ Τὸν συνάν­τησε μιὰ εἰδωλολάτρισσα Χαναναία. «Ἐκραύγασεν αὐτῷ», γράφει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Ἔβγαλε φωνή, Τὸν παρακάλεσε δυνατὰ καὶ Τοῦ εἶπε: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ἐλέησέ με, Κύριε, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ. Ἡ κόρη μου κατέχεται ἀπὸ δαιμόνιο καὶ ὑποφέρει φρικτά.

Ἡ Χαναναία δὲν εἶπε «ἐλέησον τὴν θυγατέρα μου», ἀλλὰ «ἐλέησόν με». Ἐμένα ἐλέησε. Ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ μου εἶναι δικός μου πόνος. Ἐγὼ ὑποφέρω ποὺ τὸ βλέπω δέσμιο τοῦ σατανᾶ. Καὶ Σοῦ ζητῶ νὰ τὸ ἐλευθερώσεις.

Ἡ θαυμαστὴ αὐτὴ γυναίκα εἶναι μητέρα ἀφοσιωμένη στὸ παιδί της, θαυμαστὸ πρότυπο μητέρας ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουν πληθύνει τά παραδείγματα γονέων ποὺ ταλαιπωροῦν ψυχικὰ τὰ παιδιά τους εἴτε διαλύοντας τὴν οἰκογένειά τους εἴτε μὲ τὴν παθολογικὴ ἀφοσίωσή τους σὲ αὐτά. Ἡ ζεστὴ φωλιὰ τῆς οἰκογένειας χτίζεται μόνο μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑπάρχει ζωντανὴ πίστη καὶ ὑγιὴς διάθεση αὐτοθυσίας καὶ προσφορᾶς στὰ παιδιὰ καὶ στὸ ἕτερο μέλος τῆς συζυγίας.

2. Προσευχὴ γιὰ τὰ παιδιά μας

Ἡ Χαναναία ὄχι μόνο νοιαζόταν καὶ ἔπασχε γιὰ τὴ δαιμονισμένη κόρη της, ἀλλὰ καὶ κατέφυγε στὸν Κύριο καὶ Τὸν παρακάλεσε μὲ ἐπιμονή, μέχρις ὅτου ὁ Κύριος ἱκανοποίησε τὸ αἴτημά της. Εἶναι λοιπὸν γνώρισμα τῶν εὐσεβῶν γονέων ὄχι μόνο νὰ προσπαθοῦν νὰ λύσουν τὰ προβλήματα τῶν παιδιῶν τους, ἀλλὰ νὰ ζητοῦν καὶ τὴν ἄνωθεν βοήθεια· νὰ τὴ ζητοῦν μὲ θέρμη καὶ ἐπιμονή.

Πόσο προσευχόμαστε γιὰ τὰ παιδιά μας; Μὲ πόση φλόγα καὶ ἐπιμονὴ ζητοῦμε τὸ ἔλεος καὶ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ μᾶς ἔδωσε Ἐκεῖνος; Δὲν εἶναι βέβαια δαιμονισμένα, ὅπως ἡ κόρη τῆς Χαναναίας· εἶναι ὅμως ἰδιαίτερα ἐκτεθειμένα στὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια σήμερα· ζοῦν σὲ ἀποστατημένη κοινωνία καὶ εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ἔλθουν ἀντιμέτωπα μὲ τὴν ἁμαρτία πολὺ νωρίς· καὶ συνήθως αὐτὲς τὶς ὧρες δὲν εἴμαστε κοντά τους. Προσευχὴ λοιπόν, πολλὴ προσευχὴ γιὰ τὰ βλαστάρια μας, γιὰ νὰ τὰ προστατεύσει ὁ Θεὸς ἔτσι ὅπως δὲν μποροῦμε νὰ τὰ προστατεύσουμε ἐμεῖς. Προσευχὴ καθημερινή, μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Καὶ ἡ θεία Χάρις θὰ τὰ σκεπάζει καὶ θὰ τὰ ἁγιάζει.

3. Πίστη καὶ ταπείνωση

Ἀλλὰ ὁ Κύριος τί ἀπάντησε στὴν πονεμένη γυναίκα; Ἀρχικὰ τήρησε σιωπή. Κατόπιν, δοκιμάζοντας τὴν πίστη της, εἶπε: «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Δὲν μὲ ἀπέστειλε ὁ Πατέρας μου παρὰ γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ ἰσραηλιτικοῦ γένους…

Ἡ εἰδωλολάτρισσα δὲν ἀπελπίστηκε οὔτε θίχθηκε ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ Τὸν πλησίασε καὶ Τὸν προσκύνησε ταπεινὰ λέγοντας: «Κύριε, βοήθει μοι». Ὁ Κύριος ὅμως τῆς ἀπάντησε: «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανεὶς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξει στὰ σκυλάκια.

Σὰν κεραυνὸς ἔπεσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου! Ποιὸς θ᾿ ἄντεχε νὰ τὸν ἀκούσει; Ποιὸς δὲν θὰ ἔφευγε πικραμένος καὶ ἀπογοητευμένος; Ἡ Χαναναία ὅμως ὄχι· ἀπάντησε ἀκόμη πιὸ ταπεινά:

–Ναί, Κύριε, δέχομαι ὅτι εἶμαι σκυλάκι. Ἀλλά καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους.
–«Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Γυναίκα, μεγάλη εἶναι ἡ πίστη σου! ἀναφώνησε ὁ Κύριος. Νὰ γίνει ὅπως θέλεις.

Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα θεραπεύθηκε ἡ κόρη της.

Γι᾿ αὐτὸ ἀνέβαλε ὁ Κύριος νὰ εἰσακούσει τὸ αἴτημά της, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γιὰ νὰ φανερώσει τὸν κρυμμένο θησαυρό, τὴν πίστη καὶ τὴν ταπείνωση τῆς γυναίκας, γιὰ νὰ τὴ στεφανώσει¹. Τὸ μυστικὸ λοιπὸν τῆς ἐπιμονῆς της ἦταν ἡ ἀκλόνητη πίστη της στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου καὶ ἡ βαθιὰ ταπείνωσή της. Ἔτσι, «τὰ τῶν τέκνων ἔλαβε τὸ κυνάριον», σημειώνει ἐπιτυχημένα ὁ ἅγιος Πατήρ· τὸ σκυλάκι ἔλαβε ὄχι ψίχουλα ἀλλὰ τὴ μερίδα τῶν παιδιῶν². Πίστη λοιπὸν καὶ ­ταπείνωση, τὰ δυὸ φτερὰ τῆς θεάρεστης προσ­ευ­χῆς, οἱ δύο πόλοι ποὺ ἑλκύουν τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ!

1. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία NB´ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, PG 58, 520-521.
2. Τοῦ ἰδίου, Ὁμιλία ΚΒ´ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, PG 57, 306.

Ἡ κακοπάθεια

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Φεβρουαρίου 2019, τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους (Β΄ Τιμ. β΄ 1-10)

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ᾿ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ᾿ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

1. ΤΡΕΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὁμιλεῖ σήμερα γιὰ τὴν κακοπάθεια, ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο μᾶς δυσαρεστεῖ καὶ μόνον νὰ τὸ ἀκοῦμε, διότι ἡ φύσι μας ρέπει στὴν ἄνεσι καὶ στὴν ραθυμία καὶ δὲν θέλει νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὸν κόπο καὶ τὶς κακουχίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅμως χωρὶς κακοπάθεια, πνευματικὴ πρόοδο δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε. Γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς ἀσκήσεως, χρησιμοποιεῖ τρεῖς παραβολικὲς εἰκόνες, τὶς εἰκόνες τοῦ στρατιώτου, τοῦ ἀθλητοῦ καί τοῦ γεωργοῦ.

2. ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ

Τὸ πρῶτο παράδειγμα τοῦ καλοῦ στρατιώτου μᾶς ὑπενθυμίζει μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ συγκλονιστικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς μας. Τὴν ἅγια ἐκείνη ὥρα ποὺ λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Βάπτισμά μας δώσαμε μία ἱερὴ ὑπόσχεσι στὸν Θεό, ὅτι ἀρνούμαστε τὸν διάβολο καὶ τὸ στράτευμά του καὶ συντασσόμαστε στὸ στράτευμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ ἐκείνη λοιπὸν τὴν στιγμὴ γίναμε στρατιῶται Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ γίνουμε ὅμως καὶ καλοὶ στρατιῶται Ἰησοῦ Χριστοῦ, θὰ πρέπει νὰ μάθουμε κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα νὰ ἀσκούμαστε στὸν ἀόρατο πνευματικὸ πόλεμο ποὺ διεξάγουμε μὲ τὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο.

Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ἐξοικειωνώμαστε καθημερινὰ μὲ τὶς κακουχίες τῆς στρατιωτικῆς ζωῆς κι ἔτσι νὰ ὑπομένουμε γενναῖα τοὺς κόπους τῆς πνευματικῆς μας μάχης. Κι αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει νὰ κακοπαθοῦμε χωρὶς νὰ ἀντιδροῦμε καὶ νὰ γογγύζουμε. Ἀλλὰ νὰ κατανοοῦμε ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸ ὡς στρατιῶται Χριστοῦ θὰ ἀρνηθοῦμε κάποιες ἀπολαύσεις αὐτῆς τῆς ἄνετης καὶ τρυφηλῆς ζωῆς. Καὶ θὰ μάθουμε νὰ ὑπομένου-με μὲ προθυμία καὶ χαρὰ τὸν κόπο καὶ τὴν στέρησι, τὴν ἐξάντλησι καὶ τὴν κακουχία. Γιὰ νὰ γίνουμε ἑτοιμοπόλεμοι προσφέροντας στὸ Χριστό μας τὸν ἱδρῶτα, τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας, ἂν χρειασθῇ.

3. ΑΘΛΗΤΑΙ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ἀκόμη ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ταυτόχρονα καὶ ἀθληταὶ ἐκπαιδευμένοι καὶ ἐξασκημένοι στὴν πνευματική παλαίστρα ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου. Γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ τὸ Βάπτισμά μας ὁ ἱερεύς, λίγο πρὶν μᾶς καταδύσῃ στὸ νερὸ τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, μᾶς ἄλειψε μὲ λάδι, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδηλώσῃ ὅτι, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι ἀθληταὶ ἀλείφονταν μὲ λάδι γιὰ νὰ γλιστροῦν ἀπὸ τὶς λαβὲς τῶν ἀντιπάλων τους, ἔτσι καὶ οἱ ἀθληταὶ τοῦ Χριστοῦ θὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ παλεύουμε ἔξυπνα ξεγλιστρῶντας ἀπὸ τὶς παγίδες καὶ τὶς ὕπουλες μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. 

Γιὰ νὰ γίνουμε ὅμως ἄριστοι ἀθληταί, θὰ πρέπει νὰ καταλάβουμε καλὰ ὅτι ἔχουμε ὅλοι μας ἀνάγκη καθημερινῆς ἀσκήσεως· ἀσκήσεως ποὺ ἀπαιτεῖ κόπο καὶ ἱδρῶτα, θέλησι καὶ ὑπομονή, ἐγκράτεια, αὐτοκυριαρχία. Ἀλλὰ καὶ τήρησι ὅλων τῶν νόμων καὶ κανόνων τῆς ἀθλήσεως. Νὰ μὴν ἀσκούμαστε δηλαδὴ ἄτακτα καὶ ἐπιπόλαια, ὅπως ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὶς ὁδηγίες τοῦ προπονητοῦ μας, τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, ὁ ὁποῖος ξέρει τὶς δυνάμεις μας καὶ τὶς διαθέσεις μας. Ὅμως ἄθλησι μὲ αὐστηρὸ προπονητὴ καὶ συστηματικὴ καθοδήγησι σημαίνει κακοπάθεια, σημαίνει ξερρίζωμα τοῦ θελήματός μας, σημαίνει βία καὶ πόνο.

4. ΓΕΩΡΓΟΙ

Τέλος ὁ θεῖος Παῦλος ἐμμέσως πλὴν σαφῶς μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε καὶ γεωργοί. Καὶ μᾶς ἐξηγεῖ σαφῶς ὅτι ὅλοι οἱ γεωργοὶ θέλουν καὶ πρέπει νὰ ἀπολαμβάνουν τοὺς καρποὺς τῶν κόπων τους· ὅμως γιὰ νὰ γίνῃ αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ὑπομένουν τὸν κάματο τῆς κάθε ἡμέρας, τὶς ἀντιξοότητες τῶν καιρικῶν συνθηκῶν. Νὰ μάθουν νὰ ἐργάζωνται σὲ χειμῶνες καὶ καλοκαίρια, σὲ παγωνιὲς καὶ σὲ καύσωνες, σὲ ἀνοβρίες καὶ πλημμῦρες. Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ λοιπόν, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τοὺς καρποὺς τοῦ μόχθου μας, τὶς ἀσύλληπτες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ μάθουμε νὰ καλλιεργοῦμε τὸ πνευματικὸ χωράφι τῆς ψυχῆς μας μὲ κόπο καὶ πόνο, ἱδρῶτα καὶ κακοπάθεια.

5. Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΜΑΣ

Αὐτὸ τὸ παράδειγμα τῆς κακοπαθείας μᾶς ἄφησε σὲ τέλειο βαθμὸ ὁ Κύριός μας. Αὐτὸ μᾶς ἄφησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι, καὶ ἰδαιτέρως ὁ ἅγιος Χαραλάμπης ποὺ σήμερα ἑορτάζει. Ὁ ἅγιος Χαραλάμπης ὑπέμεινε φρικτὰ μαρτύρια. Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ κακοπαθήσουμε σὲ κάτι ἀσυγκρίτως μικρότερο. Νὰ ἀσκηθοῦμε μὲ τὴν νηστεία τῶν τροφῶν καὶ τῶν παθῶν στὴν αὐτοκυριαρχία καὶ τὴν ἐγκράτεια. 

Οἱ Ἅγιοι κακοπάθησαν μὲ φοβερὰ μαρτύρια ἢ μὲ σκληρὴ ἄσκησι στὰ ὄρη καὶ στὶς σπηλιὲς τῆς γῆς· ἐμεῖς νὰ μείνουμε γιὰ λίγο ὄρθιοι στὴν προσευχὴ καὶ τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, νὰ κακοπαθήσουμε μὲ τὸ γονάτισμα, τὶς μετάνοιες, τὸν κόπο τῆς προσευχῆς καὶ τῆς θείας Λατρείας. 

Οἱ Ἅγιοι στερήθηκαν τὰ πάντα, ἐμεῖς καλούμαστε νὰ στερηθοῦμε λίγα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε, γιὰ νὰ τὰ προσφέρουμε μὲ τὴν ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς. Ἐφόσον δὲν προσφέρουμε στὸν Χριστὸ τὸ αἷμα μας, νὰ Τοῦ δώσουμε τὸν ἱδρῶτα μας, τὰ δάκρυά μας, τοὺς ἀναστεναγμοὺς τῶν θυσιῶν μας. 

Κι ἂν κάποτε λιγοψυχοῦμε μέσα στὶς κακοπάθειες τοῦ ἀγῶνος μας, ἂς στρέφουμε τὸ νοῦ μας στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι καὶ στοὺς δικούς μας μικροὺς σταυροὺς θὰ ἀκολουθῇ σύντομα καὶ ἡ Ἀνάστασι.

πηγή: ο Σωτήρ

Πηγή:  https://antexoume.wordpress.com/

«Πᾶνος»