Για την Ιωαννία, που από μαγική επιρροή στριφογύριζε.
Πολλούς κατάστρεψε η ομορφιά τους και το κάλλος του σώματος τούς αφάνισε, γιατί περιπέσανε σε φθόνο χαλεπό και έγιναν παρανάλωμα φρικτής βασκανίας· φθονούνται πάντοτε τα καλά και αυτά που υπερέχουν καταλύονται από τα βλέμματα των φθονερών ανθρώπων…
Κι αυτά παθαίνουν όσοι είναι όμορφοι στη ψυχή και το σώμα, αλλά δεν έχουν προστάτη και φύλακα και σωτήρα της ωραιότητάς τους το Θεό. Γιατί αν το σκληρό διαμάντι, που επαινείται σαν ο πολυτιμότερος λίθος, που δε μπορεί να τον σπάσει το σίδερο και ο χαλκός, το λειώνουν οι οφθαλμοί των βασκάνων, τι δεν θα μπορούσε να πάθει το ανθρώπινο σώμα, άμα έπεφτε σε βασκανία!
Οι βάσκανοι κι αν δεν μπορέσουν με το βλέμμα να φθείρουν, με άλλα έργα και άλλα όργανα βέβαια το επιχειρούν, πράγμα που δεν θα απέφευγε και η Ιωαννία, αν δεν είχε βρει ως φύλακες της ζωής της και προστάτες της τον Χριστό και τους μάρτυρες.
Θα περιγράψουμε με τη γραφίδα και τον φθόνο αυτόν, αλλά και τη θεραπεία της βλάβης που προήλθε από αυτόν τον φθόνο:
Η Ιωαννία προερχόταν από την Ιεράπολη της Συρίας και διέθετε και το ευπαρουσίαστο του σώματος και την ευγένεια της καταγωγής και πλούτο, που αύξαινε και αναδείκνυε και τα δύο αυτά. Παντρεύτηκε δε στην Καισάρεια της Παλαιστίνης όχι για την ευγενή της οικογένεια ούτε για τον ονομαστό της πλούτο, αλλά για τη σωματική ομορφιά και την ωραιότητα, γιατί ο άντρας της Θεόδωρος, που είχε διατελέσει και ύπατος στην Καισάρεια, από όπου και καταγόταν, την νυμφεύθηκε μόνο και μόνο για την ομορφιά της.
Όταν δε ήλθαν να κατοικήσουν στην Καισάρεια, οι κουνιάδες της την φθόνησαν, επειδή είδαν ότι ήταν καλύτερη και υπερείχε από αυτές, κι από τον τυφλό φθόνο τους τη φαρμάκωσαν, βάζοντας μέσα σε ποτήρι κρασιού το θανατηφόρο δηλητήριο και προσφέροντάς της να το πιει.
Ήπιε το φαρμάκι, αλλά διέφυγε το θάνατο, γιατί τη φύλαξε ο Θεός, όμως έχοντας μες στην κοιλιά της το δηλητήριο, ένιωθε μεγάλους σφάχτες, σα να έτρωγαν τα σωθικά της φίδια φαρμακερά. Έπασχε αφόρητα και δεν εύρισκε γιατρό, που θα την θεράπευε, αν και μύριους από δαύτους είχε καλέσει για να την γιάνουν.
Ούτε τη συνηθισμένη τροφή δοκίμαζε, ούτε ανεχόταν να πιει κάτι, ούτε καν τον ύπνο με ευχαρίστηση απολάμβανε, μήτε καν να σταθεί όρθια ή να περπατήσει κανονικά, αλλά καθόταν διαρκώς σκυμμένη και με τα χέρια σφίγγοντας την κοιλιά της κι από τους πόνους στέναζε όλη την ώρα. Κι έτσι σιγά σιγά κατέρρεε και θα είχε πεθάνει, αν κάποιοι δεν της μιλούσαν για τις δυνάμεις του Κύρου και του Ιωάννου και για τα τέρατα και τα σημεία που επιτελούνταν σε όσους ήταν άρρωστοι.
Αυτή ακούγοντάς τους και πιστεύοντας όσα της ανέφεραν ταξίδεψε μέχρι την πόλη του Αλεξάνδρου και κατευθύνθηκε προς το ναό των αγίων, όπου και θερμοπαρακαλούσε για τη θεραπεία της. Οι δε άγιοι τη λυπήθηκαν και την έσωσαν λέγοντάς της τον τρόπο θεραπείας μέσα από ένα όραμα, που είδε ενώ κοιμόταν:
Ήταν ένα όσπριο, οι φακές, και την προστάξανε να τις βράσει και να τις φάει, ένα όμως μέρος από αυτές να τις βάλει κατάπλασμα στο μέρος της κοιλιάς της.
Αυτή αμέσως την εντολή που είδε στον ύπνο της εκτέλεσε, κι όταν η κοιλιά της δέχθηκε αυτή τη φακή και εσωτερικά και εξωτερικά, όλο το δηλητήριο που είχε πιει αμέσως το έκανε εμετό, εκβράζοντάς το στην επιφάνεια, κι όταν έγινε αυτό οι δυνατοί πόνοι ελαττώθηκαν. Εμφανισθέντες και πάλιν οι άγιοι, της χάρισαν την πλήρη υγεία, δίνοντάς της ένα πάστελλο (είδος πίτας) και έναν ύμνο γραμμένο πάνω σε πιττάκιο (πινακίδα) από εκείνους που ψέλνονταν προς αυτούς και της συνέστησαν να τον απαγγέλλει αδιάκοπα.
Αυτή δε έφαγε το πάστελλο πετυχαίνοντας την τελεία ανάρρωση και υγεία, και αφού απήγγειλε τον ύμνο και υποσχέθηκε στους μάρτυρες ότι πάντα και συνεχώς θα τον ψέλνει, αναχώρησε για την Παλαιστίνη και την Καισάρεια.
Θα περιγράψουμε με τη γραφίδα και τον φθόνο αυτόν, αλλά και τη θεραπεία της βλάβης που προήλθε από αυτόν τον φθόνο:
Η Ιωαννία προερχόταν από την Ιεράπολη της Συρίας και διέθετε και το ευπαρουσίαστο του σώματος και την ευγένεια της καταγωγής και πλούτο, που αύξαινε και αναδείκνυε και τα δύο αυτά. Παντρεύτηκε δε στην Καισάρεια της Παλαιστίνης όχι για την ευγενή της οικογένεια ούτε για τον ονομαστό της πλούτο, αλλά για τη σωματική ομορφιά και την ωραιότητα, γιατί ο άντρας της Θεόδωρος, που είχε διατελέσει και ύπατος στην Καισάρεια, από όπου και καταγόταν, την νυμφεύθηκε μόνο και μόνο για την ομορφιά της.
Όταν δε ήλθαν να κατοικήσουν στην Καισάρεια, οι κουνιάδες της την φθόνησαν, επειδή είδαν ότι ήταν καλύτερη και υπερείχε από αυτές, κι από τον τυφλό φθόνο τους τη φαρμάκωσαν, βάζοντας μέσα σε ποτήρι κρασιού το θανατηφόρο δηλητήριο και προσφέροντάς της να το πιει.
Ήπιε το φαρμάκι, αλλά διέφυγε το θάνατο, γιατί τη φύλαξε ο Θεός, όμως έχοντας μες στην κοιλιά της το δηλητήριο, ένιωθε μεγάλους σφάχτες, σα να έτρωγαν τα σωθικά της φίδια φαρμακερά. Έπασχε αφόρητα και δεν εύρισκε γιατρό, που θα την θεράπευε, αν και μύριους από δαύτους είχε καλέσει για να την γιάνουν.
Ούτε τη συνηθισμένη τροφή δοκίμαζε, ούτε ανεχόταν να πιει κάτι, ούτε καν τον ύπνο με ευχαρίστηση απολάμβανε, μήτε καν να σταθεί όρθια ή να περπατήσει κανονικά, αλλά καθόταν διαρκώς σκυμμένη και με τα χέρια σφίγγοντας την κοιλιά της κι από τους πόνους στέναζε όλη την ώρα. Κι έτσι σιγά σιγά κατέρρεε και θα είχε πεθάνει, αν κάποιοι δεν της μιλούσαν για τις δυνάμεις του Κύρου και του Ιωάννου και για τα τέρατα και τα σημεία που επιτελούνταν σε όσους ήταν άρρωστοι.
Αυτή ακούγοντάς τους και πιστεύοντας όσα της ανέφεραν ταξίδεψε μέχρι την πόλη του Αλεξάνδρου και κατευθύνθηκε προς το ναό των αγίων, όπου και θερμοπαρακαλούσε για τη θεραπεία της. Οι δε άγιοι τη λυπήθηκαν και την έσωσαν λέγοντάς της τον τρόπο θεραπείας μέσα από ένα όραμα, που είδε ενώ κοιμόταν:
Ήταν ένα όσπριο, οι φακές, και την προστάξανε να τις βράσει και να τις φάει, ένα όμως μέρος από αυτές να τις βάλει κατάπλασμα στο μέρος της κοιλιάς της.
Αυτή αμέσως την εντολή που είδε στον ύπνο της εκτέλεσε, κι όταν η κοιλιά της δέχθηκε αυτή τη φακή και εσωτερικά και εξωτερικά, όλο το δηλητήριο που είχε πιει αμέσως το έκανε εμετό, εκβράζοντάς το στην επιφάνεια, κι όταν έγινε αυτό οι δυνατοί πόνοι ελαττώθηκαν. Εμφανισθέντες και πάλιν οι άγιοι, της χάρισαν την πλήρη υγεία, δίνοντάς της ένα πάστελλο (είδος πίτας) και έναν ύμνο γραμμένο πάνω σε πιττάκιο (πινακίδα) από εκείνους που ψέλνονταν προς αυτούς και της συνέστησαν να τον απαγγέλλει αδιάκοπα.
Αυτή δε έφαγε το πάστελλο πετυχαίνοντας την τελεία ανάρρωση και υγεία, και αφού απήγγειλε τον ύμνο και υποσχέθηκε στους μάρτυρες ότι πάντα και συνεχώς θα τον ψέλνει, αναχώρησε για την Παλαιστίνη και την Καισάρεια.
Από
το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και
τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Άμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα
(Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα,
Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 264.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου