Δημήτρης Νατσιός: «Βασιλομάστιγες και βασιλοκόλακες»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Θὰ ξαναγράψω καὶ πάλι τὴν ἀπόκριση τοῦ Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου στὸν Κολοκοτρώνη, ὅταν οἱ καπεταναῖοι τοῦ Μοριᾶ ἐρίζουν γιὰ πρωτοκαθεδρίες καὶ ἀρχηγιλίκια, ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας βήματα τῆς Ἐθνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ '21. 

«Σᾶς στέλνω τὸν Δράμαλη μὲ 40.000 ἀσκέρι νὰ μονοιάσετε». Δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει ἄλλος λαὸς στὸν ἀκατάστατο πλανήτη μας, ποὺ νὰ τὸν ταλανίζει ἡ δολερὴ διχόνοια σὰν τὸν δικό μας. Πέθανε πρόσφατα ὁ τέως βασιλιᾶς Κωνσταντῖνος. Τελευταία φορὰ ποὺ ἦταν ἀρχηγὸς κράτους ἦταν τὸ 1967. Δηλαδὴ ὅσοι τὸν πρόλαβαν ὡς βασιλέα σήμερα βρίσκονται σὲ γῆρας βαθύ, γύρω στὴν ἡλικία τῶν 80 ἐτῶν καὶ ἄνω. Ἀμφιβάλλω ἂν τὸν ἤξεραν ὅσοι δὲν διάβηκαν τὸ κατώφλι τῶν 50 ἐτῶν. Ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸν θάνατό του. 

 

Τσίμπησαν τὴν εὐκαιρία τά... διχονοιογόνα (ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ ὁ νεολογισμὸς) κανάλια, ξετρύπωσαν τοὺς συνήθεις σαλίγκαρους καὶ τὰ γνωστὰ ζιζάνια τῆς κομματοκρατίας, βασιλομάστιγες καὶ βασιλοκόλακες, (ἐρανίζομαι τοὺς ὅρους ἀπὸ τὴν γνωστή, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, διαμάχη γιά τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, ἀλεξανδροκόλακες, οἱ ὑμνητές του καὶ ἀλεξανδρομάστιγες, οἱ ἐπικριτές του, ὑπῆρχαν καὶ τέτοιοι), καὶ ξεβράστηκε καὶ πάλι τὸ ἀρχαῖον τοῦτο πάθος τῶν Ἑλλήνων, τό «πρὸς ἀλλήλους στασιάζοντες», ἡ διχογνωμία, ἡ ἔριδα, ἡ ἀσυμφωνία, ἡ ρήξη, τὸ ἀλληλοφάγωμα. (Καμμιὰ 40-50 λέξεις ἔχει ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα γι᾿ αὐτὸ τὸ καταστρεπτικὸ πάθος μας). Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀντιλεγόμενον σημεῖον; Ἄν πρέπει νὰ ταφεῖ δημοσία δαπάνη καὶ μὲ τιμὲς ἀρχηγοῦ κράτους ἢ ὡς ἰδιώτης. 

 

Προσωπικὰ θὰ πρότεινα δημοσία δαπάνη νὰ κηδεύονται μόνο ὅσοι ἔπεσαν «ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος» σὲ καιρὸ πολέμου ἤ, σὲ καιρὸ εἰρήνης, ὅσοι «ἔπεσαν» στὸν βωμὸ τοῦ καθήκοντός τους, ἀστυνομικοί, πυροσβέστες, λιμενικοὶ ἢ πολῖτες ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὸν πλησίον, γιὰ συνανθρώπους τους. Ἔτσι θὰ ἀποφύγουμε καὶ τὴν διχοστασία τοῦ λαοῦ. Οὔτε πρόεδροι, πρωθυπουργοὶ ἢ  ὑπουργοί, πολιτικοὶ τέλος πάντων νά... ἀπολαμβάνουν (τρόπος τοῦ λέγειν) τέτοιας ἐθνικῆς τιμῆς. Ποιός, ἀλήθεια, δικαιοῦται ἀπὸ τοὺς ζῶντες πολιτικοὺς "νὰ παραχωθεῖ" μὲ μουσικὲς καὶ ἀγήματα; Καταβαραθρωμένη οἰκονομικὰ καὶ δημογραφικῶς στὰ ὅρια τῆς ἱστορικῆς εὐθανασίας ἡ πατρίδα, παραλυμένη ἠθικῶς, μὲ τὸν ἀνθό της στὰ ξένα, μὲ παιδεία - παιδομάζωμα, μὲ δημόσια διοίκηση τυραννικὴ καὶ ἁρπακτική, μὲ προδοσίες τῆς Μακεδονίας, ποιόν νὰ τιμήσουμε; Τοὺς ὀλετῆρες της; Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «δεῖ τὸν ἄρχοντα παυόμενον τῆς ἀρχῆς μὴ πλουσιώτερον, ἀλλὰ ἐνδοξότερον γεγονέναι». Ὁ ἐξερχόμενος ἀξιωματοῦχος πρέπει νὰ εἶναι ὄχι πιὸ πλούσιος, ἀλλὰ πιὸ ἔνδοξος. Δεῖξτε μου ἕναν ποὺ συνταξιοδοτήθηκε φτωχότερος, συνοδευόμενος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ. Ἕναν...

«Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸ ὅ,τι εἶναι ἀληθές», ἔλεγε ὁ Σολωμός. Ὅ,τι διχάζει δὲν εἶναι ἐθνικό, εἶναι κίβδηλο, ψεύτικο. Πότε ἔχουμε ἐθνικὴ ὁμοψυχία καὶ σύμπνοια; Στὰ πανηγύρια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὶς γιορτὲς τοῦ ἔθνους. Ὅταν ἡ ἐκκλησία τῶν πιστῶν, συνοδεύει πάνδημη μὲ τιμὲς ἀρχηγοῦ κράτους - ὁ Χριστός, ὁ οὐράνιος βασιλεύς, εἶναι ὁ μόνος ἀρχηγὸς τοῦ Ἔθνους μας - τὸν Ἐπιτάφιο καὶ γιορτάζει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος καὶ ἡ ἐκκλησία τοῦ δήμου τιμᾷ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους, συναντᾷς τὴν πολυπόθητη ὁμόνοια τοῦ λαοῦ. Γιατί; Διότι δὲν μπορεῖ νὰ τὰ μολύνει αὐτὰ ἡ κομματοκρατία. 

 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀήθης πολεμικὴ καὶ κατασυκοφάντηση μέσῳ τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῶν σχολικῶν βιβλίων, τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων καὶ τῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Ἔχουμε ἀπέναντι ἕναν λυσσασμένο ἐχθρὸ καὶ πέφτουμε ἀπὸ διχόνοια σὲ διχόνοια, μὲ τὸ παραμικρὸ γεγονός. Ἀπὸ πέρυσι τὸν Μάρτιο διχαστήκαμε σὲ οὐκρανόφιλους καὶ ρωσόφιλους. Μᾶς διδάσκει ὁ σοφότατος Γέρος τοῦ Μοριᾶ κάτι ὡραῖο. «Ἐρωτηθεὶς ἂν εἶναι ρωσόφιλος ἢ ἀγγλόφιλος ἢ γαλλόφιλος, ἀπάντησε: Ἤμουν καὶ θὰ εἶμαι θεόφιλος, γιατί μόνο ὁ Θεὸς ἀγαπάει καὶ φυλάει τὴν Ἑλλάδα». (Ἄν τὰ ἤξερε αὐτὰ ὁ πρωθυπουργὸς δὲν θὰ ἔστελνε ἀσυλλόγιστα ὅπλα στοὺς Οὐκρανούς, ἐμπλέκοντας τὴν χώρα στὴν διαμάχη. Δὲν συνάδει μὲ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἡ ἀποστολὴ ὅπλων. 

 

Τελευταία φορὰ ποὺ στείλαμε ὅπλα στὴν μεγάλη ὁμοεθνία τῶν Σλάβων, ἦταν τὸ 9ο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα, ὅταν ὁ πατριάρχης Μέγας Φώτιος, ἀπέστειλε ὄχι σφαῖρες καὶ ἅρματα μάχης, ἀλλὰ δύο «πυρηνικὰ ὅπλα» ποὺ ἄλλαξαν τὴν ἱστορία αὐτῶν τῶν λαῶν. Τοὺς αὐταδέλφους ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, Ἕλληνες ἁγίους, Κύριλλο καὶ Μεθόδιο ποὺ κρατοῦσαν στὸ ἕνα χέρι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὸ ἄλλο τὸ κυριλλικὸ ἀλφάβητο, οἱ φωτιστὲς τῶν Σλάβων, ὅπως ἔξοχα τοὺς τίμησε ἡ ἱστορία).

«Ρωμαίικος καβγᾶς τούρκικος χαλβᾶς», λέει μιὰ εὐφυὴς παροιμία. Καὶ τοὺς πληρώσαμε ἀκριβὰ αὐτοὺς τοὺς ἐμφύλιους «καβγᾶδες». Κόντεψε νὰ χαθεῖ ἡ ἐπανάσταση τοῦ '21 ἀπὸ τίς ἀλληλομαχίες. «Οἱ ἡγέτες τῶν Ἑλλήνων, στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοί, καὶ ὡς ὁμάδες, ἀλλὰ καὶ μεταξύ τους, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, εἶναι περισσότερο διαιρεμένοι τώρα παρὰ στὴν ἀρχαία δοξασμένη ἐποχή τους, τότε ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε ἄλλους ἐχθροὺς παρὰ τοὺς ...Ἕλληνες», γράφει ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἀπ. Βακαλόπουλος στὸ περισπούδαστο βιβλίο του «ὁ χαρακτῆρας τῶν Ἑλλήνων». (σελ. 151). 

 

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ πρῶτο κείμενο τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, στὴν αὐγὴ τοῦ βίου μας, ἡ Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, ἀρχίζει μὲ τὴν λέξη «μῆνιν», τὴν ὀργὴ καὶ τὸν θυμὸ τοῦ Ἀχιλλέα, ὄχι ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν, ἀλλὰ κατὰ τοῦ Ἀτρείδη Ἀγαμέμνονα. Ἀντιμάχονται οἱ ἀρχηγοὶ τῶν Ἑλλήνων, γιὰ μιὰ γυναῖκα τὴν Χρυσηίδα, μὲ ὀδυνηρὲς συνέπειες. Τραγικὴ κατάληξη εἶχε καὶ ἡ ἐμφύλια διαμάχη, ποὺ ὀνομάστηκε «Ἐθνικὸς Διχασμός». Τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή. Τὰ ἴδια καὶ στὴν Κύπρο τὸ 1974. Μυαλὸ δὲν βάζουμε. Θὰ μᾶς ἔρθουν κανένα βράδυ οἱ Τοῦρκοι, κατὰ τὴν προσφιλῆ ἀποστροφὴ τοῦ ἀνισόρροπου Ἐρντογάν, κι ἐμεῖς θὰ «καβγαδίζουμε», γιὰ τὸ πῶς θὰ κηδέψουμε τὸν βασιλιᾶ ἢ τὸν τάδε ἀξιωματοῦχο. Δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι κατάντησε κομματικὴ διένεξη καὶ ἐν ὄψει τῶν ἐκλογῶν «συσπείρωση», ἔτσι τὸ λένε, τῶν ἀμνῶν; Γιὰ τέτοια εἴμαστε τώρα; Αὐτὰ ἀνήκουν στὸ παρελθόν, μόνο τραγωδίες προκάλεσαν στὴν ἔρμη πατρίδα. 

 

Ὁ σπουδαῖος Σαράντος Καργάκος, τέτοιες μέρες ἐκοιμήθῃ πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια, αἰωνία ἡ μνήμη, νὰ ἕνας ἀληθινὸς Ἕλληνας ποὺ ἄξιζε «δημοσία δαπάνη», ἔγραφε σὲ μιὰ ἀνάλογη περίσταση: «Εἶναι ἐμφανεῖς ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς σπρώχνουν στὸν ἀλληλοσπαραγμό. Δὲν ἔχω καμμία διάθεση νὰ χορέψω μαζί τους τό "Χορὸ τῶν Σκελετῶν", γι᾿ αὐτὸ δημόσια δήλωσα ἀποχὴ ἀπὸ πλῆθος στημένες συζητήσεις, προβάλλοντας ὡς δικαιολογητικὴ ἄρνηση τὴν φράση τοῦ Μακρυγιάννη: Ἐγὼ κρέας γιὰ ἐμφύλιο δὲν πουλῶ».

Νατσιὸς Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»