Η αρρώστια είναι τιμωρία ή ευεργεσία;

Τι είναι η αρρώστια για μας; Καλό ή κακό; Θα μας ωφελήσει ή θα μας βλάψει; Τη στέλνει ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας ή είναι θλιβερό αποτέλεσμα των αμαρτιών μας, όπως γράφει ο υμνογράφος στην Παράκληση: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή»;

Και τα δυό μπορεί να συμβαίνουν. Η αρρώστια μας είναι σταλμένη από τον Θεό και αποβλέπει στην πνευματική μας ωφέλεια, στον εξαγνισμό μας, στη σωτηρία μας. Γι’ αυτό ο Παύλος λέει ότι οι δοκιμασίες στέλνονται στον πιστό Χριστιανό «εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. Ιβ΄ 10), για να γίνουμε δηλαδή εμείς που δοκιμαζόμαστε μέτοχοι της αγιότητας και της μακαριότητας του Χριστού.

Μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο. Η αιτία της αρρώστιας μας να βρίσκεται στον εαυτό μας, στις παρεκτροπές μας, στις αμαρτίες μας, στα ξενύχτια, στα φαγοπότια, στα μεθύσια, στα άσωτα έργα μας, τα οποία ο θείος Παύλος τα ονομάζει «έργα του σκότους». Δυστυχώς, για τους περισσότερους αυτό συμβαίνει.

Ακατήχητοι αλλά και αδιάφοροι

Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο πολλοί εκφράζουν την άποψη πως, για το γεγονός ότι παρόλο που έχουμε βαπτιστεί Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε ακατήχητοι και δεν ξέρουμε την πίστη μας, ευθύνεται η Εκκλησία και οι παπάδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ; Στην πραγματικότητα τα αίτια είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις:

Από τη μια η Εκκλησία οφείλει να διδαχτεί από την ποιμαντική και την κατήχηση του παρελθόντος. Συχνά όσον αφορά στα Ιερά Μυστήρια δίνεται περισσότερη προσοχή στη συγκέντρωση των απαραίτητων εγγράφων, παρά στις ψυχές των ανθρώπων. Οφείλει λοιπόν η εκκλησία, να θεσμοθετήσει την κατήχηση και να μην είναι αυτό κάτι που εξαρτάται από την αγαπητική ευχέρεια του εκάστοτε ιερέως.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η προσωπική ευθύνη. Καθόμαστε με τον φρέντο στον καναπέ και κατηγορούμε την Εκκλησία και τους παπάδες θεωρώντας τους εαυτούς μας θεοφόρους, αλλά αμφιβάλλω αν από τους 10 Ορθοδόξους οι 2 έχουν διαβάσει τουλάχιστον μια φορά την Καινή Διαθήκη. Περιμένουμε δηλαδή την Εκκλησία να μας πάρει από το χεράκι για να μας βάλει τη γνώση της πίστεως μέσα μας.

Το πρωτείο της διακονίας – Κυριακή Ε’ Νηστειών - Επίσκοπος Πολύκαρπος Βαγενάς (†)

«Ος εάν θέλει εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος» (Ματθ. 20:26)

Είναι αίτημα των καιρών. Όχι μόνο στον περιορισμένο χώρο μας. Σε παγκόσμια κλίμακα. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν είναι τόσο κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή άλλης φύσεως. 

Είναι προπαντός κρίση ηγεσίας σε κάθε τομέα της κοινωνικής, της εθνικής, της διεθνούς ζωής. Μορφωμένα ηγετικά στελέχη, όσο διαβαίνει ο καιρός, αποκτούμε περισσότερα. Ικανά ηγετικά στελέχη όμως, που να μπορούν πράγματι να αποβούν οδηγοί φωτεινοί, ταγοί δυναμικοί για την υπόλοιπη κοινωνία, δεν έχουμε.

Μας λείπουν εκείνοι, που, φωτισμένοι οι ίδιοι και ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι, θα εμπνεύσουν στην πράξη μια ζωή με ιδανικά, προοδευτική και επιτυχημένη και στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Οι υλιστικές αντιλήψεις που βρήκαν έδαφος να εισχωρήσουν στη ζωή μας διέβρωσαν ιδιαιτέρως εκείνους που είναι προορισμένοι, κεκλιμένοι να γίνουν ηγέτες.

Αγάπησε το σταυρό σου (Κυριακή Γ’ Νηστειών) Επίσκοπος Πολύκαρπος Βαγενάς (†)

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν… αράτω τον σταυρόν αυτού…» (Μάρκ. 8:34)

Βασικό το θέμα. Θεμελιώδες για την ύπαρξή μας. Η ζωή μας δεν είναι κάτι τυχαίο. Έχει κάποιο σκοπό. Το καθετί στον κόσμο έχει κάποιο σκοπό. Από τα πιο πνευματική και άυλα όντα ως τα πιο υλικά αντικείμενα. Ο Θεός έχει τοποθετήσει καθένα σε κάποια θέση. Με πανσοφία έχει ορίσει για το καθένα έναν προορισμό.

Μέσα στη μεγαλειώδη δημιουργία ο άνθρωπος. Η κορωνίδα των θεϊκών δημιουργημάτων. Σ’ αυτόν ενώνεται αναπόσπαστα το πνεύμα με την ύλη. Ψυχή και σώμα αδιάσπαστα ενωμένα αποτελούν την υπόστασή του. Έχει την αποστολή του ο βασιλιάς αυτός των κτισμάτων. Μια αποστολή μεγάλη, ηγεμονική, θεϊκή. Όσο θαυμαστή η αξία του, τόσο εξαίρετος και ο προορισμός του.

Ο Κύριος σωτηρία μου – Διδάγματα του 3ου ψαλμού - Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Παπαγιάννης (†)

Ο ψαλμός αυτός είναι πολύ επίκαιρος για τις συνθήκες, υπό τις οποίες βρίσκεται η πατρίδα μας. Το ξέρουμε και το αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά πόσο δύσκολες είναι οι περιστάσεις. 

Οι εχθροί μας, όχι πολεμικοί, αλλά οικονομικοί, ζητούν να μας κατασπαράξουν, να μας γονατίσουν οικονομικά και, ει δυνατόν, να μας εξαφανίσουν ως έθνος. Σαν τον Αβεσσαλώμ που επαναστάτησε εναντίον του πατέρα του, επιτίθενται εναντίον της Ελλάδος, ξεχνώντας ότι αυτή είναι η πνευματική μητέρα τους, στην οποία οφείλουν τον πολιτισμό τους.

Κατά τα ανθρώπινα κριτήρια δεν υπάρχει σωτηρία. Πολλοί λένε για την πατρίδα μας, όπως τότε για τον Δαβίδ: «Ουκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού» (στίχ. 3). 

Το καλό δεν φέρνει καλό όταν καλώς δεν γίνεται - Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης (†)

Δεν χρειάζεται ούτε υπερβολική αυστηρότητα ούτε μεγάλη επιείκεια. Άστοχες και αδιάκριτες παρεμβάσεις έκαναν ανθρώπους να πικραθούν και να απογοητευθούν για πάντα. Στα θέματα προσεγγίσεως των άλλων δεν ωφελούν πείσματα, ρηχότητες και προχειρότητες. 

Η διάκριση προέρχεται από γνώση, εμπειρία, πνευματική καλλιέργεια και ωριμότητα. Είναι αποτέλεσμα αυτοελέγχου, αυτοκριτικής, μελέτης και θείου φωτισμού. Η διάκριση παρηγορεί και αναπαύει ψυχές. 

Η αδιακρισία πληγώνει, κουράζει και ταλαιπωρεί. Έχουν ευθύνη οι καθοδηγοί. Μη δημιουργούν νέα προβλήματα με επιπόλαιες κατευθύνσεις.

Ο γονιός κατηχητής και δάσκαλος - Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)

Το παιδί δεν θέλει μόνο χρήματα αλλά και χάδι, δεν θέλει μόνο ρούχα, υποδήματα και σοκολάτες αλλά και γλυκούς λόγους, να τονωθεί, να ενισχυθεί, να παρηγορηθεί, να χαρεί η καρδούλα του. 

Συνήθως σήμερα οι γονείς ενδιαφέρονται πιο πολύ για την τροφή και την κοσμική μόρφωση. Ξένες γλώσσες, μουσική, χορός, γυμναστική, πάλη, ξιφασκία, πυγμαχία, ποδόσφαιρο. 

Το παιδί είναι συνέχεια απασχολημένο, βομβαρδισμένο από γνώσεις και εικόνες, ειδήσεις και διαφημίσεις. Είναι από νωρίς αρκετά κουρασμένο. Δεν λέω ότι δεν χρειάζεται η επιμόρφωση, αλλά είναι γνωστό πως η υπερβολή είναι πάντοτε επικίνδυνη.

Φιλία...Πόσο δύσκολο πράγμα...

π. Σπυρίδων Σκουτής

Μια κοινωνία που έχει τα χαρακτηριστικά της κολάσεως.

Η λέξη φιλία είναι πλέον άγνωστη και αν κάνεις κάποιο φίλο περισσότερο γνωστός καταντάει. Η κολλητή φιλία έχει πάει περίπατο. Για να γίνει κάποιος κολλητός σου δεν είναι απλά τα πράγματα. Στην ουσία κόβεις τις φλέβες σου και μπορείς να τις ενώσεις με του άλλου. 

Να τον συναντάς και να μην σκέφτεσαι τι θα πείς , πως θα το πάρει, αν θα υπάρξει παρεξήγηση. Χτυπάει το τηλέφωνό σου όχι για κάποιο λόγο αλλά για ένα “Τι κάνεις ; Πώς είσαι;”. Με τον κολλητό σου σβήνεις κάποιες λέξεις από το λεξικό που χρησιμοποιείτε. Ζήλεια, προδοσία, φθόνος, αντιπαλότητα δεν υπάρχουν διότι πολύ απλά υπάρχει τέτοια αγάπη που αυτά δεν μπορούν να γεννηθούν.

Στις δυνατές φιλίες δεν υπάρχει θέμα συγχώρεσης απο λάθη διότι απλά αυτό ειναι αυτονόητο είναι η ουσία της φιλίας. Δεν περιμένεις ο άλλος να σε συγχωρέσει διότι πολύ απλά πριν κάν το σκεφτείς ήδη η αγκαλιά του είναι άνοιχτή και σε περιμένει με χαμόγελο. 

Θέλουμε από το Θεό γρήγορες και εύκολες λύσεις στα προβλήματά μας.

Ένας ισχυρός βασιλιάς άκουσε για έναν άγιο ιερέα, πως έχει θεραπευτικές ικανότητες. Τον κάλεσε, λοιπόν, μήπως τον Βοηθήσει να αντιμετωπίσει τους δυνατούς πόνους στην σπονδυλική του στήλη.

- Ο Θεός θα μας βοηθήσει, είπε ο άγιος άνθρωπος, όταν έφθασε. Προτείνω στην μεγαλειότητά Σας να εξομολογηθείτε τώρα. Γιατί η εξομολόγηση βοηθά τον άνθρωπο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του, και προ παντός τον απαλλάσσει από πολλές ενοχές και τύψεις, συμφιλιώνοντάς τον με το Θεό.

Ο βασιλιάς, δυσαρεστημένος από μια τέτοια υποχρέωση, είπε:

- Δεν θέλω να μιλήσω για τέτοια ζητήματα. Χρειάζομαι κάποιον που θα με θεραπεύσει χωρίς ερωτήσεις.

Ο ιερέας έφυγε και επέστρεψε λίγο αργότερα, έχοντας μαζί του έναν άλλον άνθρωπο.

- Εγώ πιστεύω πως ο λόγος και η αποκατάσταση της σχέσης μας με το Θεό μπορεί να μας ανακουφίσει από τον πόνο και να μας βοηθήσει -ενδεχομένως- να βρούμε τον σωστό δρόμο προς τη θεραπεία. Σεις. όμως, δεν θέλετε να συζητήσουμε· και έτσι δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Να, όμως ο άνθρωπος που χρειάζεσθε: ο φίλος μου είναι κτηνίατρος και συνήθως δεν κουβεντιάζει με τους ασθενείς του(!).

Η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά - Ιερομόναχος Ιουστίνος

Είναι φυσική η αγάπη των γονέων προς το σπλάγχνα τους, αφού και τα ζώα την έχουν σε υψηλό βαθμό. Βλέπεις όχι μόνο την αρκούδα να γίνεται επικίνδυνη όταν νιώσει ότι απειλούνται τα μικρά της (πρβλ. Β’ Βασ. 17.8), αλλά στην ίδια περίπτωση ακόμη και η χαϊδεμένη και ναζιάρα γατούλα πετάει καμπούρα και είναι έτοιμη να χυμήξει στα μάτια με τα νύχια προτεταμένα.

Δεδομένο το γονικό φίλτρο, και μάλιστα της μητέρας τόσο, που κάποτε συμβαίνει – κακώς! – να παραμελεί το σύζυγό της αφοσιωμένη ολοκληρωτικά στα βλαστάρια τους, απορροφημένη από τη φροντίδα τους. Μα τούτα τα απέκτησε από τον άνδρα της. Αν έλειπε;

Αναλύονται οι γονείς για να τα θρέψουν καλύτερα, να τα ντύσουν, να τα περιθάλψουν όταν νοσήσουν, να τους εξασφαλίσουν τα μέσα για ν’ αποκτήσουν εφόδια για ζηλευτή σταδιοδρομία, ξένες γλώσσες, πληροφορική, γυμναστήρια, καλές τέχνες, κινητά και ακίνητα, περιουσία για ευμάρεια και λαμπρό μέλλον.

Ο Θεός θα μας σώσει αν μετανοήσουμε Αρχιμ. Επιφανίος Χατζηγιάγκου

Η πατρίδα μας, αγαπητοί μου αδελφοί, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία. Όλοι λένε, ότι δεν υπάρχει διέξοδος. Ρωτάμε τους μεγάλους πολιτικούς, τους λαλίστατους, να μας πουν τι λύση υπάρχει, πώς βλέπετε τα πράγματα; 

Και όλοι αυτοί μένουν βουβοί και άφωνοι και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Μπορεί να φωνάζουν, μπορεί να λένε πολλά για διάφορα πράγματα, αλλά λύση κανείς δεν δίνει.

Τι θα γίνει, αδελφοί μου; Τι θα κάνουμε; Πού θα οδηγηθούμε; Ανθρωπίνως δεν υπάρχει σωτηρία. Δύο λύσεις υπάρχουν: Η μία είναι χρεοκοπία και η άλλη είναι η καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Είναι να υποδουλωθούμε αιωνίως στους μεγάλους και ισχυρούς της γης, τους διεθνείς τοκογλύφους.

Γιὰ τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς

Του Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἕνας νέος χρόνος πλησιάζει. 

Ὅταν εἴμαστε νέοι ὑποδεχόμαστε τὸν καινούριο χρόνο μὲ ἀνοιχτὲς καρδιές, νομίζοντας πὼς ὅλα θὰ μᾶς εἶναι δυνατὰ κατὰ τὴ διάρκειά του. 

Τὸν βλέπουμε ν’ ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν μία ἀτέλειωτη πεδιάδα καλυμμένη μὲ παρθένο χιόνι, ποὺ οὔτε μιὰ πατημασιὰ δὲν ἔχει ἀκόμη σημαδέψει τὴ λευκότητά της, τὰ πάντα εἶναι δυνατά, τὰ πάντα εἶναι ἁγνὰ καὶ φωτεινά. 

"Δεν θα πάω ξανά στην εκκλησία!"

Ένας νεαρός πήγε κάποτε στον ιερέα της ενορίας του και του είπε:

- Δεν θέλω να έρθω ξανά στην εκκλησία!

Ο ιερέας τον ρώτησε: 

- Γιατί παιδί μου;

Ο νεαρός απάντησε: - Μέσα στην εκκλησία είδα χριστιανούς να κουτσομπολεύουν και να λένε άσχημα λόγια για άλλους χριστιανούς. Ενώ κάποιοι άλλοι ενορίτες κοιτούσαν τα τηλέφωνα τους κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, και αυτά είναι μόνο μερικά πράγματα από αυτά που παρατήρησα...

Ο ιερέας τότε του είπε: 

Η νηστεία και τα κακά πνεύματα: Μια ατέλειωτη μάχη

Από προηγούμενο λόγο μου σας υπενθυμίζω, ότι πρέπει όλοι νά εξομολογούνται καί νά κοινωνούν καί νά τηρούν τίς νηστείες, πού έχουν καθιερωθή άπό τήν Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

 

Οί γονείς μας έγέννησαν σω­ματικά, ενώ ή Εκκλησία έξ ύδατος καί Πνεύματος» καί ή πνευματική γέννησις τής Εκκλησίας εΐναι φυσικά άνώτερη άπό τήν σωματική τών γονέων.

Άπό τήν πνευ­ματική μας γέννησι, διά τού άγιου Βαπτίσματος καί τού Χρίσματος, έλάβαμε τόν φύλακα άγγελο. Γι’ αυτό βα­πτίζονται σέ μικρή ήλικία τά παιδιά, άσχετα τί λέγουν μερικοί άλλοι, γιά νά τά προστατεύη ό άγγελος τους ά­πό τούς ορατούς καί άοράτους εχθρούς καί κινδύνους.

Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας θα πρέπει να…

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξη, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.

Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε…

Μιχαὴλ Μιχαηλίδης: Ὁ καλλωπισμός φθείρει τήν ψυχήν

Τό κάλλος, ἡ ὀμορφιά, εἶναι καί ὡραῖο καί καλό. Δημιουργός τοῦ κάλλους εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὅπου κι ἄν στρέψουμε τή ματιά μας θ’ ἀντικρύσουμε την ὀμορφιά καί τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Στόν οὐρανό, στή γῆ, στα βουνά, τίς θάλασσες, τά πουλιά, τά λουλούδια... Παντοῦ. Στό κάθε μας βῆμα. Τήν κάθε στιγμή. Ὅλα πλασμένα «καλά λίαν».

…

Τό ὡραῖο, ὅταν εἶναι καλό καί δέ διαστρέφεται, δίνει χαρά στήν ψυχή καί ὀμορφιά στη ζωή.

…

«Νά μή κατηγορεῖ κανένας τήν ὀμορφιά, προσθέτει ὁ ἅγιος Πατέρας (ἱερός Χρυσόστομος), οὔτε νά λέγει ἐκεῖνα τά ἀνόητα λόγια, ὅτι τάχα την τάδε τήν κατάστρεψε ἡ ὀμορφιά ἤ στήν τάδε ἡ ὀμορφιά ἔγινε ἀφορμή καταστροφῆς και ἀπώλειας». Καί ἀπαντᾶ: «Οὐ το κάλλος αἴτιον μή γένοιτο ἔργον γάρ ἐστι καί τοῦτο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἡ προαίρεσις ἡ διεφθαρμένη αἰτία πάντων τῶν κακῶν ἐστιν».

Πνευματική οικονομία και παραοικονομία

π. Σπυρίδων Σκουτής

Η Οικονομία στα πνευματικά στις μέρες μας δυστυχώς έχει γίνει παραοικονομία.

Μια παραοικονομία που πολλές φορές εξυπηρετεί τον ναρκισσισμό του πνευματικού για να αρέσει στα πνευματικοπαίδια, ή εξυπηρετεί τα πνευματικόπαιδια για να αναπαύσουν τις συνειδήσεις τους. Και οι δύο καταστάσεις όταν απουσιάζει η διάκριση θα οδηγηθούν όλοι στο γκρεμό.

Αλήθεια όμως τι είναι η οικονομία;

Ο κόσμος επιτίθεται στην Εκκλησία ιδιαίτερα για την μετοχή των πιστών στη Θεία Κοινωνία ότι ιδιαίτερα τα σαρκικά θέματα δεν πρέπει η εκκλησία να τα κοιτάζει ή ότι δεν έχουν σημασία. 

Δίψα για αλλαγή, κρατώντας γερά τα χαλινάρια

Ένας μοναχός κάποτε έλεγε ότι δεν φοβήθηκε τίποτα περισσότερο στη ζωή του ούτε τον διάβολο ούτε τους δαίμονες αλλά τον εαυτό του.

Αυτός ήταν το μεγαλύτερο θηρίο , το πιο πεινασμένο, το πιο άγριο, το πιο απρόβλεπτο.

Δεν ημερεύει ο εαυτός εύκολα, δεν χαλιναγωγείται με ανθρώπινες δυνάμεις. Για να εξημερώσεις το θηρίο χρειάζεται προσπάθεια , πάλη , πόνος, διάκριση, προσοχή και επιμονή. 

Όταν καταφέρεις να τον εξημερώσεις έστω για λίγο και ανέβεις επάνω πρέπει μετά να διαχειριστείς τα χαλινάρια για να τον οδηγήσεις στη σωστή κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Γιατί κάνουμε το σταυρό μας με το δεξί μας χέρι

Μια από τις πρώτες κινήσεις που κάνει ο χριστιανός κάθε μέρα που ξυπνάει και από τις τελευταίες πριν κοιμηθεί, είναι το σημείο του σταυρού. 

Κι όχι μόνο τότε· πολλές φορές κάθε μέρα μπορούμε να φέρνουμε στη σκέψη μας τις ευεργεσίες του Θεού, να Τον ευχαριστούμε αλλά και να τον παρακαλούμε για κάτι που θέλουμε… τότε κάνουμε το σημείο του σταυρού.

Είναι καλό, κάθε φορά που «κάνουμε τον σταυρό μας, «να αναλογιζόμαστε ότι ομολογούμε την πίστη μας στον τριαδικό Θεό· γι΄ αυτόν τον λόγο ο τρόπος με τον οποίο τον κάνουμε πρέπει να είναι ευλαβής κι αυτός που αρμόζει σε κάθε λατρευτική πράξη. 

Δε σου φτάνω μόνο εγώ;...

Όταν ένα παιδί του Θεού που είναι βαθιά πληγωμένο από την αμαρτία, ακούσει επιτέλους το κάλεσμα του Κυρίου του και έρχεται πλήρως μετανοημένο στην αγκαλιά Του, απολαμβάνει στην αρχή πλούσια τη Χάρη Του γιατί η αμαρτία έχει πολυκαιρίσει μέσα του και θα έχει να τραβήξει πολύ κουπί! 

Ένα τέτοιο παιδί του Χριστού ήμουν κι εγώ… όμως καθώς ήμουν στην αγκαλιά Του αισθανόμουν πως από τα τόσα πολλά πάθη μου, ένα ήταν ιδιαίτερα δυσώδες και ενοχλούσε πολύ τον Κύριο! Κάτι που έμοιαζε με την υπερηφάνεια αλλά δεν ήταν! 

Προσευχόμουν πολλές μέρες να μου πει ο Κύριος ποιο ήταν αυτό το πάθος μου, ώσπου μια μέρα στην εξομολόγηση με προέτρεψε ο πνευματικός μου να διαβάσω την ‘Κλίμακα’ του Ιωάννη.