Συγκαρτερεῖ σοι Ζηνόβιε τὸ ξίφος,
Ἡ καρτερόφρων, κἂν γυνή, Ζηνοβία.
Τμήθη Ζηνοβίῃ καὶ ἀδελφεὸς ἐν τριακοστῇ.
Στο όνομα του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, που είπε: «Εγώ είμαι το φως, η ζωή και η αλήθεια, η οδός και η θύρα που οδηγεί προς το Θεό Πατέρα, κι όποιος περάσει από μένα θα σωθεί και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή σωτηριώδη» (Ιω. 8:12, 14:6, 10:9), πρόσεξε σε κείνα που λέμε και σε συμβουλεύομε ειλικρινά. Προπάντων να εκλέξεις για τον εαυτό σου υποταγή άδολη και τέλεια. Να φροντίσεις δηλαδή πολύ να βρεις οδηγό και διδάσκαλο απλανή.
Αυτό θα το γνωρίσεις αν για όσα λέει φέρνει μαρτυρία από τις ιερές Γραφές και αν η ζωή του είναι πνευματοφόρα και συμφωνεί με τα λόγια του. Να έχει επίσης υψηλή τη διάνοια αλλά ταπεινό το φρόνημα και να είναι ενάρετος στους τρόπους και γενικά όπως παριστάνουν τα θεοπαράδοτα λόγια τον κατά Χριστόν διδάσκαλο.
Αυτό γιατί συνέκρινε το ΕΠΟΣ του ’40 με την εκβιαστική επιβολή των εμβολίων στους Έλληνες.
Συγκεκριμένα, ο μητροπολίτης Μεσσηνίας, σε δήλωσή του, ανέφερε χαρακτηριστικά το γεγονός ότι τον Οκτώβρη του 1940 «σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντέδρασε από κοινού στον εχθρό κι έτσι, κέρδισε την ελευθερία του».
Θέλοντας να παραλληλίσει τον αγώνα του έθνους μας για ελευθερία με την υποδούλωση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό είπε:
Κάποιος επιπόλαια σκεπτόμενος θα έλεγε ότι η μνήμη του θανάτου ταιριάζει στους μοναχούς και όχι στους λαϊκούς. Και είναι βέβαια γεγονός ότι η μελέτη του θανάτου είναι απαραίτητη εργασία του μοναχού που έχει νεκρωθή για τον κόσμο. Όμως η ωφέλεια από την εργασία αυτή είναι πολύ μεγάλη και για τους εν τω κόσμω Χριστιανούς, για τους εξής λόγους:
Α. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος δάσκαλος της ακτημοσύνης. Ο χριστιανός που διδασκόμενος από τον θάνατο θα καταλάβη το νόημα της ζωής, ούτε για χρήματα θα στενοχωρεθή, ούτε για κληρονομικά θα μαλώση, ούτε όταν με οποιονδήποτε τρόπο αδικηθή θα λυπηθή για τον εαυτό του. Γνωρίζει ότι τα υπάρχοντά του δεν είναι δικά του, αφού σύντομα θα τα αποχωριστή. Του δόθηκαν για να τα διαχειριστή με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να αγοράση με τα φθαρτά χρήματα τα άφθαρτα αγαθά.
Όταν έφθασα στο Μοναστήρι και είδα τον Γέροντά μου στο φέρετρο, έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυά μου! Είχε ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Σου έδινε την εντύπωση ότι κοιμόταν. Το σώμα του ήταν εύκαμπτο, μαλακό και τρυφερό! Η θερμοκρασία του σώματός του ήταν η φυσιολογική. Είχε σημάδια αγιότητος!
Επειδή είχε πολύ κόσμο (έτρεξαν πολλοί απ’ όλη την Ελλάδα, όταν έμαθαν το δυσάρεστο νέο), έβγαλαν το φέρετρο έξω στην αυλή, όπου έγινε η εξόδιος ακολουθία. Τι να πω! Κύματα, κύματα ευωδίας έρχονταν συνεχώς! Όλη η αυλή ευωδίαζε.
Λίγοι ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Η πλειονότητα τρέμει τον θάνατο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ηλικιωμένοι ή και εσχατόγηροι τον φοβούνται τόσο, που οι δικοί τους αναγκάζονται να τους λένε ψέματα, ότι δηλαδή ζουν όλοι οι γνωστοί τους, ότι η κηδεία τυχόν που περνάει μπροστά από το σπίτι είναι ξένου και ας είναι κοντινού γείτονα, και τα παρόμοια.
Η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα αφήνει ανέπαφο τον Άθω, και τούτο διότι οι αντιπρόσωποι της Εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως προνοούν και στέλνουν προσωπική εικοσασφράγιστον επιστολή στον Αδ. Χίτλερ με ημερομηνία 13/26 Απριλίου 1941, μια εβδομάδα μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Ελλάδας.
Ο ενθουσιασμός για παράτολμες ενέργειες είναι συνεσταλμένος σ' εκείνους που φέρουν τους ώμους τους βαρύφορτους από ιστορική ευθύνη και μακραίωνη πνευματική παράδοση.
Στην επιστολή εγκωμιάζεται ο δικτάτορας μετρίως και παρακαλείται η «Εξοχότης» του να «αναλάβει υπό την υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον».
Ας επιχειρήσουμε με ιερό δέος να αναπλάσουμε στην επιλήσμονα και αγνώμονα μνήμη μας, το έπος του αλβανικού μετώπου το 1940, ξαναζώντας το θεϊκό ρίγος που είχε συγκλονίσει το έθνος τότε. Γιατί το σύγχρονο ρίγος, που διαπερνάει το κορμί ολονών μας, είναι απόλυτα παθολογικό, με έδρα τον απροσδιόριστο φόβο για το άγνωστο.
Ας παρακάμψουμε την ελεεινή λογοδιάρροια των συγχρόνων ποταπών γραικύλων και ας εγκαταλείψουμε στους επιθανάτιους σπασμούς τους όλα τα παντοειδή ανθρωποειδή μορφώματα του εγχώριου δαιμονικού σεληνιασμού. Ας εκτρέψουμε παντί τρόπῳ όλο αυτό το ξέβρασμα του οχετού του μηδενισμού και της άθλιας παγκοσμιοποίησης, που απειλεί να καταπνίξει την εύφορη χριστιανική γη, την γη των ηρώων, των μαρτύρων και των αγίων, με κίνδυνο να μολύνει τα αγιασμένα χώματα που σκεπάζουν τα ιερά οστά τους.
Ο κ. Μπαλάσκας εξιστορεί πώς γνώρισε τον ασυρματιστή στο Στρατό Άγιο Παΐσιο και πώς κατάλαβε τις ικανότητες που είχε ο άνθρωπος αυτός από νεαρή ηλικία. Το πρώτο πράγμα που έκανε και κέντρισε το ενδιαφέρον του συστρατιώτη του, αλλά και όλων των άλλων στρατιωτών ήταν να προβλέψει την απώλεια ενός στρατιώτη πυροβολητή.
Όπως δήλωσε σε συνέντευξη του ο Βασίλειος Μπαλάσκας επρόκειτο να προωθήσουν στο μέτωπο δύο από τα τέσσερα πυροβόλα που είχαν (τα άλλα δύο θα τα κρατούσαν τα μετόπισθεν) για να αποκρούσουν τους Γερμανούς. Τότε τον πλησίασε ο στρατιώτης πυροβολητής και του είπε να μην πάει εκείνος μπροστά, αλλά να μείνει πίσω.