Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 9 Δεκεμβρίου 2018: της συγκύπτουσας

Ἡ συγκύπτουσα διδάσκει

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Δεκεμβρίου 2018, Ι΄ Λουκᾶ (Λκ. ιγ΄ 10-17)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

1. ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ὁ Κύριος κάποιο Σάββατο ἐδίδασκε σὲ μία Συναγωγή. Ἐκεῖ ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ἦταν καὶ μιὰ γυναίκα ἡ ὁποία ἀπὸ φθόνο τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ δεκαοκτὼ χρόνια εἶχε τελείως κυρτωμένο τὸ σῶμα της, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ σηκώσῃ καθόλου τὸ κεφάλι της. Ἡ γυναίκα ὅμως αὐτή, ἂν καὶ ἄρρωστη καὶ ταλαιπωρημένη, ἦταν πραγματικὰ παράδειγμα πίστεως καὶ εὐλαβείας. 

Διότι, ἂν καὶ βασανιζόταν κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα ἐπὶ τόσα χρόνια ἀπὸ τὴν παραμορφωτική της αὐτὴ ἀσθένεια, δὲν ἔχανε τὴν πίστι της καὶ τὴν ὑπομονή της, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε βλασφήμησε τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀντίθετα πήγαινε τὸ Σάββατο στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἐπιτελέσῃ τὰ θρησκευτικά της καθήκοντα. 

Ἐνῶ εἶχε τὸν κορμὸ τοῦ σώματός της διπλωμένο στὰ δύο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καθιστοῦσε δύσκολη καὶ πολὺ ἐπώδυνη κάθε μετακίνησι, καὶ εἶχε κάθε δικαιολογία νὰ λείπῃ ἀπὸ τὴν Συναγωγή, αὐτὴ ὅμως δὲν παρέλειπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ καθῆκον.

Καὶ ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἄρρωστη γυναίκα παράδειγμα γιὰ ὅλους μας. Διότι μᾶς διδάσκει νὰ μὴ παραλείπουμε τὸ καθῆκον τῆς θείας Λατρείας μὲ τὴν παραμικρή μας ἀδιαθεσία ἢ ἀσθένεια. Νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, ὥστε νὰ μὴ χάνουμε εὔκολα τὴν θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Νὰ προστρέχουμε στοὺς Ναούς μας μὲ πόθο καὶ λαχτάρα ἱερὴ ξεπερνῶντας ὅσο εἶναι δυνατὸν τὶς δυσκολίες ποὺ ἔχουμε.

2. ΠΡΙΝ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ

Μόλις ὁ Κύριος ἀντίκρυσε τὴν συγκύπτουσα γυναῖκα, τὴν φώναξε κοντά του, ἔβαλε ἐπάνω της τὰ πανάσπιλα χέρια του καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα, εἶσαι ἐλεύθερη πλέον ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου». Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ γυναίκα αὐτὴ ἐπανέκτησε τὴν ὀρθία στάσι τοῦ σώματός της καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν θεραπεία της.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε μιὰ λεπτομέρεια ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία: Ὁ Κύριος θεραπεύει τὴν γυναῖκα αὐτή, ἐνῶ ἡ ἴδια δὲν ζήτησε τὴν θεραπεία της. Γιατί λοιπὸν ὁ Κύριος τὴν θεραπεύει πρὶν αὐτὴ Τοῦ τὸ ζητήσῃ;

Πρωτίστως διότι τὸ ἔλεος τοῦ παναγάθου Κυρίου μᾶς καταδιώκει, μᾶς προλαμβάνει καὶ μᾶς προσφέρεται κάποτε πρὶν ἐμεῖς ἐκδηλώσουμε τὴν ἐπιθυμία μας. Ἐπιπλέον ὅμως ὁ Κύριος προσφέρει τὸ ἔλεός του στὴν βασανισμένη αὐτὴ γυναῖ κα ἐπιβραβεύοντας τὴν εὐλάβειά της καὶ τὴν ἐπιθυμία της νὰ προσέρχεται στὴν ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου ἐνῶ ἦταν ἄρρωστη. 

Ἡ συγκύπτουσα πήγαινε στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἀκούσῃ τὸν θεῖο λόγο. Ζητοῦσε πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς της καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος τῆς ἐχάρισε καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος.

Ὅταν λοιπὸν φροντίζουμε πρῶτα ἀπὸ ὅλα γιὰ τὴν ψυχή μας, ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς θὰ προσθέσῃ ἄπειρες δωρεὲς καὶ στὰ ὑλικὰ ζητήματά μας. Θὰ μᾶς ἀνακουφίζῃ καὶ θὰ μᾶς παρηγορῇ στοὺς πόνους μας καὶ θὰ μᾶς χαρίζῃ ὅ,τι ἀγαθὸ ἔχουμε ἀνάγκη πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὶς προσδοκίες μας.

3. Ο ΦΘΟΝΕΡΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ

Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως, καθὼς εἶδε αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ θαῦμα, κυριευμένος ἀπὸ τὸν φθόνο του, ἀγανακτεῖ. Δὲν ἄντεχε νὰ βλέπῃ τὰ βλέμματα τῶν ἀκροατῶν νὰ στρέφωνται μὲ θαυμασμὸ στὸν Κύριο κι αὐτὸς νὰ παραμερίζεται. Πῆρε λοιπὸν τὸν λόγο καὶ ἄρχισε νὰ διαμαρτύρεται προφασιζόμενος τὴν κατάλυσι τῆς ἀργίας τοῦ

Σαββάτου. Καὶ ὁ Κύριος ξεσκεπάζει τὴν ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ ἀποκαλύπτει ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου ὁ ἀρχισυνάγωγος ἔκρυβε φθόνο καὶ μοχθηρία.

Ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ τοῦ ἀρχισυναγώγου εἶναι παράλογη. Εἶδε μπροστά του ἕνα ἐκπληκτικὸ θαῦμα. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ καταλάβῃ ἢ τοὐλάχιστον νὰ ὑποψιασθῇ ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦταν ἁπλῶς κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Μεσσίας Χριστός. Ἀλλὰ κι αὐτὸ ἀκόμη ἂν δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀντιληφθῇ, τοὐλάχιστον θὰ ἔπρεπε νὰ παραδεχθῇ ὅτι τὸ θαῦμα ἔγινε μὲ θεία δύναμι. Ἐφόσον ὅμως ἔγινε μὲ θεία δύναμι, κατηγορῶντας ὁ ἀρχισυνάγωγος τὸ θαῦ-μα, οὐσιαστικὰ κατηγορεῖ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ ἐθαυματούργησε!

Ὁ παραλογισμός του ὅμως συνεχίζεται ἀκόμη περισσότερο. Διότι κατηγορεῖ τὸν λαὸ ὅτι παραβιάζει τὸ Σάββατο, ἐνῶ καμμία σχέσι δὲν εἶχε ὁ λαὸς μὲ τὸ θαῦμα. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ γυναίκα ζήτησε τὸ θαῦμα, ἁπλῶς ἀνωρθώθηκε. Ἔπρεπε δηλαδὴ ἡ γυναίκα αὐτὴ νὰ διαμαρτυρηθῇ στὸν Κύριο καὶ νὰ Τοῦ πῆ: Μὴ μὲ θεραπεύῃς σήμερα, Κύριε. Εἶναι Σάββατο καὶ δὲν πρέπει νὰ γίνω σήμερα καλά. Ἔλα σὲ παρακαλῶ αὔριο νὰ μὲ θεραπεύσῃς!

Αὐτὸς ὁ παραλογισμὸς τοῦ φθονεροῦ ἀρχισυναγώγου θὰ πρέπει πολὺ νὰ προβληματίσῃ ὅλους μας. Καὶ νὰ μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι καταληφθοῦμε ἀπὸ τὸ ὀλέθριο πάθος τῆς ζήλειας, ὄχι μόνον δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ παραλογιζόμαστε καὶ ἀρρωσταίνουμε. Τότε ὅλοι μᾶς φταῖνε, ὅλα μᾶς φταῖνε. Γίνεται ἡ ζωή μας κόλασι. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν ἄγρυπνοι στὸ ὕπουλο αὐτὸ πάθος τοῦ φθόνου, πρὶν μᾶς κυριεύσῃ καὶ μᾶς καταστρέψῃ.

Ἔρχεται ἡ Θεοτόκος!

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Δεκεμβρίου 2018, τῆς Ἁγίας (Γαλ. δ΄ 22-27)

Ἀδελφοί, Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν Ἄγαρ· τὸ γὰρ Ἄγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. γέγραπται γάρ· εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.

«Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα»

Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου, ἑορτάζουμε τὴ Σύλληψη τῆς ἁγίας Ἄννης τῆς Θεοπρομήτορος· δηλαδὴ ἑορτάζουμε τὸ ὅτι ἡ ἁγία Ἄννα συνέλαβε στὴν κοιλία της καὶ ἄρχισε νὰ κυοφορεῖ τὴν Θεοτόκο. Τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, εἶναι τῆς ἑορτῆς. Ἀ­ναφέρεται στὴν πρώην στείρα Σάρρα, τὴ σύζυγο τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ, ἀλ­λὰ εἶναι προφανὴς ὁ παραλληλισμὸς μὲ τὴ στείρα Ἄννα.

Θὰ δοῦμε σήμερα ποιὰ εἶναι τὰ περιστατικὰ τοῦ ἱεροῦ γεγονότος καὶ γιατί τὸ ἑορτάζουμε.

1. Ἡ δίκαιη στείρα κυοφορεῖ στὰ γηρατειά της!

Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἦταν ἕνα πολὺ εὐσεβὲς ζευγάρι Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι ὅ­μως εἶχαν μία μεγάλη θλίψη: Ἦταν ἄτεκνοι. Ἡ ἀτεκνία γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ ἐθεωρεῖτο ὄνειδος, ντροπή, ἔνδειξη ἀποστροφῆς τοῦ Θεοῦ. Χρόνια παρακαλοῦσαν οἱ δίκαιοι τὸν Θεὸ νὰ τοὺς δώσει παιδί, ἀλλὰ δὲν λάμβαναν καμία ἀπάντηση.

Κάποτε, σὲ ἡμέρα γιορτῆς, ὁ δίκαιος Ἰωακεὶμ ἀνέβηκε σὲ γειτονικὸ ὄρος καὶ ἐπιδόθηκε σὲ ἔντονη προσευχὴ γιὰ νὰ λύσει ὁ Θεὸς τὴν ἀτεκνία τους. Τὴν ἴδια ὥρα ἡ δικαία Ἄννα μέσα στὸν κῆπο τῆς οἰκίας της ἀνέπεμπε θερμὲς ἱκεσίες μὲ δάκρυα πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τὸ ἴδιο αἴτημα.

Καὶ ἡ δικαία Ἄννα στὴ γεροντική της ἡλικία, ὅταν πιὰ εἶχε ἐξανεμισθεῖ κάθε ἀν­θρώπινη ἐλπίδα, συνέλαβε τὴν Θεοτόκο! Ἔτσι ἴσχυσε καὶ στὴν περίπτωσή της ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα: «Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα». Οἱ δίκαιοι Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἀναδείχθηκαν Θεοπροπάτορες.

2. «Ἑτοιμάζεται ὁ θρόνος τοῦ Βασιλιᾶ»

Τὸ γεγονὸς ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, εἶναι ὑπόθεση πνευματικῆς χαρᾶς, διότι εἶναι μέγα θαῦμα! Μὲ τὸ ἑορταζόμενο σήμερα γεγονὸς ἔρχεται στὴν ὕπαρξη ἡ Μαριάμ. Μᾶς χαρίζεται ἡ Παναγία, ἡ πιὸ ἐκλεκτὴ Κόρη τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ γλυκύτατος καρπὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους· ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ ὅσο κανεὶς ἄλλος· ἐκείνη ποὺ γιὰ τὴν ἀγγελικὴ καθαρότητά της εἶχε ἐκλεγεῖ πρὸ καταβολῆς κόσμου νὰ γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του· «ἡ τοῦ κόσμου χαρά», ἐκείνη ποὺ μὲ τὴν ὑπακοή της θὰ ἔδινε τέλος στὴ λύπη τῆς Εὔας καὶ τῶν τέκνων της, στὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Καὶ ὄντως, ἔδωσε χαρὰ ὄχι μόνο στοὺς γονεῖς της, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἦταν πνευματικὰ ἄτεκνο καὶ στεῖρο.

Στὴν πραγματικότητα μὲ τὸ ἑορταζόμενο σήμερα γεγονὸς προεξαγγέλλεται ἡ κατὰ σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ πιὸ θαυμαστὸ καὶ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς ἱστορίας, καὶ συν­ακόλουθα ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους! Διαβάζουμε στὰ Δοξαστικὰ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς: 

Σήμερα στὴν κοιλία τῆς σώφρονος Ἄννας συλλαμβάνεται ἡ Μαρία «ἡ Θεόπαις, ἑτοιμαζομένη εἰς κατοικίαν, τοῦ Παμβασιλέως τῶν αἰώνων, καὶ εἰς ἀνάπλασιν τοῦ γένους ἡμῶν»· ἑτοιμάζεται γιὰ νὰ γίνει κατοικητήριο τοῦ αἰώνιου Βασιλέα τῶν ὅλων· ἑτοιμάζεται ἡ Θεοτόκος, ἡ ὁποία θὰ συμβάλει στὴν ἀνάπλαση τοῦ γένους μας(*). «Θρόνος ὁ μέγας, τοῦ Βασιλέως… εὐτρεπίζεται· Βάτος ἡ ἄφλεκτος ἄρχεται, ἀναβλαστάνειν». 

Τακτοποιεῖται καὶ ἑτοιμάζεται ὁ μεγάλος Θρόνος τοῦ Βασιλιᾶ· ἡ Βάτος ποὺ δὲν καίγεται, ἀρχίζει νὰ βλαστάνει(**).

Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγιότητος τῶν γονέων της, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξαιρετικὸ ἀξίωμα τῆς Παναγίας. Ἡ Θεοτόκος ὑπῆρξε καρπὸς πολλῆς προσευχῆς· ὑπῆρξε τέκνο πολὺ εὐσεβῶν γονέων.

***

Ἡ σύλληψη τῆς Παναγίας ἀπὸ τὴν ἁγία Ἄννα ἦταν καρπὸς τῆς ἁγιότητος τῆς γερόντισσας. Κατ᾿ ἀναλογία καὶ ὁ κάθε πιστός, γιὰ νὰ φέρει τὸν Χριστὸ μόνιμο ἔνοικο μέσα στὴν καρδιά του, ὀφείλει νὰ ἐπιδιώξει τὴ ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ἐξαγιασμοῦ. 

Δὲν εἶναι ἁπλό, οὔτε γίνεται σύντομα. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε τὴν ὑπομονὴ τῆς Θεοπρομήτορος Ἄννης καὶ τὶς πύρινες προσευχές της ἐπὶ πολλὰ ἔτη. 

Μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας Θεοπρομήτορος καὶ τῆς Παναχράντου Θεομήτορος νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε Χριστοφόροι στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες.

(*) Δοξαστικό («Δόξα») τῶν Ἑσπερίων Στιχηρῶν τῆς Ἁγίας.

(**) Δοξαστικό («Καὶ νῦν») τῶν Ἑσπερίων Στιχηρῶν καὶ γ΄ Στιχηρὸ τῆς Ἁγίας ἀντίστοιχα.

Σωτήρ

Πηγή: https://antexoume.wordpress.com/

«Πᾶνος»