Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: Ξαναδιαβάζοντας Μακρυγιάννη μέσῳ Σεφέρη στόν Ἀνάποδο (καὶ Ἀνθελληνικὸ) Κόσμο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων

 

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Ι. Βαθιώτης

 

Μὲ φόντο τὰ resilient-ρεζιλίκια μιᾶς (ἀκόμη) παρέλασης-παρωδίας

Στὶς 15 Ἰουνίου 1987, μία ἡμέρα μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ἐθνικῆς ὁμάδας μπάσκετ ἐνάντια σὲ ἐκείνη τῆς Ρωσίας, οἱ διαγωνιζόμενοι στὶς Πανελλαδικὲς Ἐξετάσεις, ὅταν ἄκουσαν τὸ θέμα τῆς ἔκθεσης ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀναπτύξουν, πάγωσαν:

Εἶχα δυὸ ἀγάλματα περίφημα, μιὰ γυναῖκα κι ἕνα βασιλόπουλο, ἀτόφια - φαίνονταν οἱ φλέβες, τόσην ἐντέλειαν εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τὸν Πόρον, τὰ ᾿χαν πάρει κάτι στρατιῶτες, καὶ εἰς τ᾿ Ἄργος θὰ τὰ πουλοῦσαν κάτι Εὐρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν... Πῆρα τοὺς στρατιῶτες,  τοὺς μίλησα: «Αὐτά, καὶ δέκα χιλιάδες τάλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴ τὸ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Δι᾿ αὐτὰ πολεμήσαμεν».

Μὲ βάση τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα τοῦ Μακρυγιάννη [Β΄, 303] νὰ ἀναπτύξετε τίς προσωπικές σας σκέψεις λαβαίνοντας ὑπόψη καὶ τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα:

α) Πῶς ἀντιλαμβάνεστε τὴ στάση τοῦ Μακρυγιάννη καὶ ποιά εἶναι, κατὰ τὴ γνώμη σας, ἡ σημασία της;

β) Βρίσκετε ὅτι ἔχουν ἐπικαιρότητα σήμερα τὰ λόγια του;

Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα μᾶλλον ἀπρόβλεπτο θέμα, ποὺ κατ᾿ ἀρχὴν ἐπέτρεπε στὸν μαθητὴ νὰ συνδυάσει τὴν φαντασία του μὲ τίς γνώσεις του, ὡστόσο τὸ πρῶτο ἐρώτημα ἦταν ἱκανὸ νὰ προκαλέσει ἄγχος σὲ ὅποιους μαθητὲς (μᾶλλον ἦσαν οἱ περισσότεροι) δὲν εἶχαν μελετήσει ποτὲ κείμενο τοῦ Μακρυγιάννη.

Πάντως, τὸ ἄγχος τους ἦταν ἴσως μικρότερο σὲ σχέση μὲ τὸ ἀντίστοιχο ποὺ εἶχαν νιώσει ἀρκετοὶ μαθητὲς ἐξετασθέντες στὴν Ἔκθεση τῶν Πανελλαδικῶν του 1985, οἱ ὁποῖοι δὲν γνώριζαν τί σημαίνει «ἀρωγὴ» καὶ «εὐδοκίμηση». Τὸ πολυσυζητημένο τότε θέμα ἦταν διατυπωμένο ὡς ἑξῆς:

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀποφασισμένος νὰ μάθει πολλὰ γράμματα καὶ νὰ διαπρέψει σὲ μιὰ ἐπιστήμη ἢ μιὰ τέχνη, δὲν ἀποβλέπει πιά, κατὰ τὴν ἐπικρατοῦσα ἄποψη, στὴν προσωπική του μόνο εὐδοκίμηση. Προσφέρει καὶ στοὺς ἄλλους πολύτιμη ἀρωγή.

Φαίνεται ὅτι ἡ προπόνηση τῶν μαθητῶν ἐνόψει τῆς ἀνάγκης ἐξοικείωσης μὲ τὴν τόσο χρήσιμη στὴν νεοταξίτικη ἐποχὴ τοῦ μαζικοῦ ἐμβολιασμοῦ ἀρχὴ τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης γινόταν ἤδη ἀπὸ τότε!

Τὸ ἐκθεσιακὸ ἀπόσπασμα τοῦ Μακρυγιάννη μνημονεύει καὶ ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὶς «Δοκιμὲς» του¹. Μάλιστα, ἡ σχετικὴ ἑνότητα ποὺ τὸ περιέχει κυκλοφόρησε τὸ 1975 καὶ σὲ αὐτοτελὲς τευχίδιο μὲ τὸν τίτλο «Ἕνας Ἕλληνας - Ὁ Μακρυγιάννης».

Λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα, ὁ ποιητὴς πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ ἥρωα τῆς Ἐπαναστάσεως, γράφοντας τὰ ἀκόλουθα²:

«Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ἀκαδημίες δὲν ἀξίζουν τὴν κουβέντα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί μόνο σὲ τέτοια αἰσθήματα μπορεῖ νὰ ριζώσει καὶ ν᾿ ἀνθίσει ἡ μόρφωση τοῦ Γένους. Σὲ αἰσθήματα πραγματικὰ καὶ ὄχι σὲ ἀφῃρημένες ἔννοιες περὶ τοῦ κάλλους τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων ἢ σὲ καρδιὲς ἀποστεγνωμένες ποὺ ἔχουν πάθει καταληψία ἀπό τὸ φόβο τοῦ χύδην ὄχλου».

Λίγες σελίδες πιὸ πάνω, ὁ Σεφέρης ἔχει δημιουργήσει ἕνα ὑπέροχο ἀπόφθεγμα³:

«Tὰ γράμματα εἶναι ἀπὸ τίς πιὸ εὐγενικὲς ἀσκήσεις κι ἀπὸ τοὺς πιὸ ὑψηλοὺς πόθους τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ παιδεία εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ βίου. Κι ἐπειδὴ οἱ ἀρχὲς αὐτὲς εἶναι ἀληθινές, πρέπει νὰ μὴν ξεχνοῦμε πὼς ὑπάρχει μιὰ καλὴ παιδεία - ἐκείνη ποὺ ἐλευθερώνει καὶ βοηθᾷ τὸν ἄνθρωπο νὰ ὁλοκληρωθεῖ σύμφωνα μὲ τὸν ἑαυτό του· καὶ μιὰ κακὴ παιδεία - ἐκείνη ποὺ διαστρέφει καὶ ἀποστεγνώνει καὶ εἶναι μιὰ βιομηχανία ποὺ παράγει τοὺς ψευτομορφωμένους καὶ τοὺς νεόπλουτους τῆς μάθησης, ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια κίβδηλη εὐγένεια μὲ τοὺς νεόπλουτους τοῦ χρήματος».

Μὲ βάση τὴν σκέψη αὐτή, ὁ Σεφέρης προβαίνει σὲ μιὰ σημαντικὴ ἐκτίμηση⁴:

«Ἄν ὁ Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, πολὺ φοβοῦμαι πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, γιατί τὴν παιδεία τὴν κρατοῦσαν στὰ χέρια τους οἱ τ ρ ο π α ι ο ύ χ ο ι τοῦ ἂ δ ε ι ο υ λόγου».

Ὁ ποιητὴς συνεχίζει νὰ ὑφαίνει τὸ προφὶλ τοῦ Μακρυγιάννη συμπληρώνοντας:

«Δὲν ἐπαινῶ τὸν Μακρυγιάννη γιατί δὲν ἔμαθε γράμματα, ἀλλὰ δοξάζω τὸν πανάγαθο Θεὸ ποὺ δὲν ἔδωσε τὰ μέσα νὰ τὰ μάθει. Γιατί ἂν εἶχε πάει σὲ δάσκαλο, θὰ εἴχαμε ἴσως πολλὲς φορὲς τὸν ὄγκο τῶν Ἀπομνημονευμάτων σὲ μιὰ γλῶσσα ὅλο κουδουνίσματα καὶ κορδακισμοὺς»⁵.

«Δὲν ἦταν ὀρεισίβιος ἀκαλλιέργητος βάρβαρος, ἀλλὰ μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ μορφωμένες ψυχὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ»⁶.

«Λαϊκὴ παιδεία δὲ σημαίνει μόνο νὰ διδάξουμε τὸ λαὸ ἀλλὰ καὶ νὰ διδαχτοῦμε ἀπὸ τὸ λαὸ»⁷.

«Ὑπάρχουν κάτι πεισματάρικα φυτὰ ποὺ ὅταν πιάσει ἡ ρίζα τους, προχωροῦν γκρεμίζοντας φράχτες, σπάζοντας ταφόπετρες»⁸.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Σεφέρης ἑστιάζει τὴν προσοχή του στὸν πρῶτο στίχο ἀπὸ τὴν δεύτερη στροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ μας ὕμνου, σχολιάζοντας:

«Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη, τραγουδοῦσε ὁ Σολωμός. Ἡ ἰδέα του ἦταν ἀληθινή. Ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση ἦταν βγαλμένη ἀπὸ τὸ μεδούλι τῶν κοκάλων τῶν ζωντανῶν Ἑλλήνων. Καὶ γι᾿ αὐτὸ πέτυχε, καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲ σταμάτησε καὶ πραγματοποιεῖται σ᾿ ὅλο τὸν 19ο αἰῶνα, καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν τέλειωσε ἀκόμη ἡ πραγματοποίησή της. Ὁ σημερινὸς πόλεμος τῆς πατρίδας μας -δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ τὸ ποῦμε- εἶναι μιὰ συνέχεια τῆς ἐπανάστασης τοῦ ΄21».

Ἄν, ὅμως, ὁ Σεφέρης ζοῦσε στὴν σημερινὴ ἐποχή, δηλ. στὴν ἐποχὴ τῶν ἐναλλασσόμενων ἢ διαδοχικῶν πολέμων, εἴτε ἐνάντια σὲ ἀόρατους εἴτε σὲ ὁρατοὺς ἐχθρούς, καὶ μελετοῦσε τὴν στάση τῶν Ἑλλήνων, τότε θὰ διαπίστωνε ὅτι ἡ φράση του «ὁ σημερινὸς πόλεμος τῆς πατρίδας μας εἶναι μιὰ συνέχεια τῆς ἐπανάστασης τοῦ ΄21» δὲν θὰ ἦταν ἁπλῶς ὑπερβολική, ἀλλὰ ἄτοπη.

Διότι οἱ Ἕλληνες πολῖτες τοῦ 2022 ἔχουν πάψει πρὸ πολλοῦ νὰ μάχονται γιὰ τὴν πατρίδα τους, καθὼς καὶ γιὰ τὴν διατήρηση τῶν θεμελιωδῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἀνθρώπου: τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας.

Τὸ ἀνωτέρῳ μήνυμα τοῦ Μακρυγιάννη ὑπὲρ τῆς ἀνθεκτικότητας τῶν Ἑλλήνων σὲ δελεαστικὲς προσφορὲς ξεπουλήματος μοιάζει νὰ προέρχεται ἀπὸ κάποιο ξεθωριασμένο πάπυρο μιᾶς ρομαντικῆς ἐποχῆς ποὺ εἶναι παντελῶς ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ρητορικὴ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Ἡ Μακρυγιάννειος συμβουλή [τὰ δύο ἀγάλματα] «καὶ δέκα χιλιάδες τάλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴ τὸ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας» ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο νεοταξίτικο σύνθημα:

«Πωλεῖται πατρίς - πωλεῖται ψυχή».

Διότι ἐκεῖνο ποὺ μετρᾷ σὲ ἕνα «περιβάλλον παγκοσμιοποίησης» εἶναι ἀκριβῶς οἱ ἀνάγκες τοῦ «παγκόσμιου χωριοῦ» (ὀρθότερα: κλουβιοῦ) καὶ ὄχι οἱ ἀνάγκες τῶν πολιτῶν ἢ τῶν κρατῶν ποὺ ἀνήκουν σὲ αὐτὸ τὸ «χωριό».

Ὅλως παραδόξως, ὅμως, οἱ παγκόσμιες ἀνάγκες ἐξυπηρετοῦν τελικῶς τὸ βαλάντιο τῶν ὀλιγαρχῶν μιᾶς εὐάριθμης διεθνοῦς ἐλίτ.
 

Εἶναι ἡ ἴδια ἐλὶτ ποὺ ἀναποδογυρίζει τὴν σημασία τῶν κρίσιμων λέξεων:

Μιμούμενοι τὸν Μακρυγιάννη, οἱ προσκυνημένοι στὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων (ἀνθ)Ἕλληνες πολιτικοὶ πιπιλοῦν τὴν καραμέλα τῆς ἀνθεκτικότητας, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ἀπεχθάνονται τὴν ἀνθεκτικότητα τῶν πολιτῶν στὰ ἑκάστοτε καταστροφικὰ δρακόντεια μέτρα ποὺ ἐφαρμόζουν συντονισμένα οἱ μαριονέτες τοῦ παγκόσμιου χωριοῦ-κλουβιοῦ καὶ ἀξιώνουν μιὰ ἐννοιολογικὰ διαστρεβλωμένη ἀνθεκτικότητα μὲ τὴν ἑξῆς σημασία:

Π.χ., γιὰ νὰ εἶναι ἀνθεκτικὴ ἡ δημόσια ὑγεία καί, ἀντιστοίχως, ἀνθεκτικὸς ὁ πλανήτης μας ποὺ ὑποστηρίζεται προπαγανδιστικὰ ὅτι κινδυνεύει ἀπὸ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή, θὰ πρέπει νὰ μὴν ἀντιστέκεται ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ σὲ ὅ,τι ἀποφασίζεται ἐτσιθελιστικὰ ἀπὸ τίς ὀλιγαρχικὲς αὐθεντίες τῶν εἰδικῶν!

Ἔτσι, στὸν θαυμαστὸ ἀνάποδο κόσμο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἡ ἀνθεκτικότητα μετατρέπεται σὲ μαλθακότητα: Κάθε πολίτης θὰ πρέπει νὰ «κάθεται σούζα» στὶς παγκόσμιες ντιρεκτίβες ποὺ ἐκδίδει ὁ ἀόρατος μαριονετίστας, ἐμπιστευόμενος τυφλὰ τὴν ἐφαρμογή τους ἀπὸ τίς ὑποτεταγμένες σὲ αὐτὸν κυβερνητικὲς μαριονέτες, τύπου Μητσοτάκη, Μακρόν, Ζελένσκι καὶ σια.
 

Ἄρα ἀνθεκτικότητα σημαίνει νὰ ἀντέχουμε στὰ πάσης φύσεως δρακόντεια ὑγειονομικὰ ἢ κλιματικὰ μέτρα ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀποφασίζονται γιὰ τὸ καλό μας, ἀλλὰ τελικῶς φέρνουν τὴν καταστροφή μας, ὄχι μόνο ὑπὸ τὴν ἰδιότητά μας ὡς πολιτῶν ἀλλὰ πρωτίστως ὡς ἀνθρώπων.

Μάλιστα, οἱ πανοῦργοι νεοταξῖτες δὲν ἔχασαν τὴν εὐκαιρία νὰ καπηλευτοῦν ἕνα πασίγνωστο χωρίο ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Μακρυγιάννη, τὸ νόημα τοῦ ὁποίου διαστρέβλωσαν καθ᾿ ὅν τρόπον τοὺς συμφέρει. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀνθεκτικότητα, διάβαζε: μαλθακότητα τοῦ πολίτη ἔναντι τῶν δρακόντειων ὑγειονομικῶν μέτρων καί, εἰδικότερα, τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, οἱ ἑλληνικοὶ βραχίονες τῆς Παγκόσμιας Ὑγειονομικῆς Δικτατορίας σκέφθηκαν νὰ στηρίξουν τὴν ἐπιταγὴ τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης στὸ ἀκόλουθο Μακρυγιάννειο ἀπόσπασμα:

τούτη τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ κι ἀμαθεῖς, καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοί, καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοί, καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι. Ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσομεν ἐδῶ. Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζὶ νὰ τὴ φυλᾶμε κι ὅλοι μαζί, καὶ νὰ μὴ λέγει οὔτε ὁ δυνατὸς «ἐγώ», οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγει ὁ καθεὶς «ἐγώ»; ὅταν ἀγωνιστεῖ μόνος του καὶ φκιάσει ἢ χαλάσει, νὰ λέγει «ἐγώ»· ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκιάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἴμαστε στὸ «ἐμεῖς» κι ὄχι στὸ «ἐγώ». Καὶ στὸ ἑξῆς νὰ μάθομε γνώση, ἂν θέλομε νὰ φκιάσομε χωριὸ νὰ ζήσομε ὅλοι μαζί.

Θαυμάστε πόσο ὡραία ταιριάζει στὸ νεοταξίτικο ἀφήγημα τοῦ κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ ποὺ καλλιεργεῖται μέσα στοὺς κόλπους τοῦ «παγκόσμιου χωριοῦ-κλουβιοῦ» ἡ ἔκκληση τοῦ Μακρυγιάννη γιὰ ὑποχώρηση τοῦ ἐγὼ ἔναντι τοῦ ἐμεῖς! Δὲν ἐνδιαφέρει τί θέλει νὰ κάνει μὲ τὸ σῶμα του ὁ κάθε πολίτης ξεχωριστά, ἀλλὰ ποιό εἶναι τὸ συμφέρον ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας!⁹

Γι᾿ αὐτό, ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στὸ τηλεοπτικὸ μήνυμα ποὺ εἶχε ἀπευθύνει πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς 25ης Μαρτίου 2020 (ἕνα ἀκόμη μήνυμα ἔμπλεο κουδουνισμάτων καὶ κορδακισμῶν, κατὰ τὴν προαναφερθεῖσα ρήση τοῦ Σεφέρη) εἶπε:
 

Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη, ἡ συνεργασία καὶ ἡ ἀλληλεγγύη βρίσκονται στὴν καρδιὰ τοῦ νέου πατριωτισμοῦ [sic] ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη. Γιὰ νὰ θωρακίσουμε τό «ἐμεῖς» καὶ νὰ κρατήσουμε τὴν πατρίδα ὄρθια, καλούμαστε νὰ παραμερίσουμε τὸ «ἐγώ», καθὼς καὶ προσωρινὰ ἀτομικές μας ἐλευθερίες, γιὰ νὰ προασπίσουμε τὸ ὑπέρτατο συλλογικὸ ἀγαθὸ τῆς δημόσιας ὑγείας!

Στὸ ἴδιο μήνυμα, ἡ Π.τ.Δ. προσπάθησε νὰ χαϊδέψει τὰ ἀφτιὰ τοῦ τρομοκρατημένου λαοῦ, δηλώνοντας:

Σήμερα, οἱ Ἕλληνες δίνουμε ἀκόμα μιὰ ἱστορικὴ μάχη, δὲν εἴμαστε μόνοι, θὰ νικήσουμε. Τοῦ χρόνου θὰ γιορτάσουμε μὲ λαμπρότητα τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821.

Φυσικά, ἀπὸ τότε πέρασαν δύο ὁλόκληρα χρόνια, ἀλλὰ μὲ καμία λαμπρότητα δὲν ἑορτάσθηκαν οὔτε τὰ 200 οὔτε τὰ 201 χρόνια ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ κ. Σακελλαροπούλου ἀνήκει στούς, κατὰ τὸν προμνημονευθέντα χαρακτηρισμὸ τοῦ Σεφέρη, τροπαιούχους τοῦ ἄδειου λόγου, ποὺ ἔχουν ἀναλάβει τὴν ἀποστολὴ νὰ νανουρίζουν τοὺς βρεφοποιημένους πολῖτες!

 

Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, καὶ στὴν φετινὸ ἑορτασμὸ τῆς 25ης Μαρτίου εἴδαμε νὰ ἐξευτελίζονται οἱ παρελαύνοντες, ἀφοῦ ὑποχρεώθηκαν νὰ φοροῦν μάσκα. Μασκοφορεμένοι παρήλασαν ἀκόμη καὶ οἱ εὔζωνες, ἡ φρικτὴ εἰκόνα τῶν ὁποίων ἔστειλε ἕνα ἀκόμη ἀνάποδο μήνυμα:
 

Οἱ ἐξ ὁρισμοῦ ἀτρόμητοι τσολιάδες φοροῦν μάσκα, διότι σκιάζονται τὸν ἀόρατο ἐχθρό!

Εἴδαμε νὰ παρελαύνει καὶ μία διμοιρία πυρηνικῆς, βιολογικῆς καὶ χημικῆς ἄμυνας μὲ ἀντιασφυξιογόνες μάσκες. Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι δὲν θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ οἱ πολῖτες θὰ πρέπει νὰ φοροῦν τέτοιες μάσκες!

 

Φυσικά, τὰ ἀνδρείκελα τῶν ἐπισήμων ποὺ παρέστησαν στὴν παρέλαση ἦσαν αὐστηρῶς μασκοφορεμένα μὲ λευκὰ ἢ μαῦρα μουρόπανα, τὰ μόνα «πρόσωπα» ποὺ πρέπει νὰ ἔνιωθαν ἐξαιρετικὰ ἄνετα φορῶντας κυριολεκτικῶς μάσκα, ἀφοῦ μεταφορικῶς ἦσαν ἀνέκαθεν μασκοφορεμένα.

Ὅσοι παρακολούθησαν καὶ τὴν φετινὴ παρέλαση-παρωδία, ἀκούγοντας τὸν ἐθνικὸ ὕμνο χωρὶς νὰ βρίσκονται σὲ ἐθνικὸ ὕπνο, εἶναι βέβαιον ὅτι ἀναρωτήθηκαν τί μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ νὰ εἴμαστε ὁπλισμένοι μὲ resilience, δηλ. μὲ ἀνθεκτικότητα, ἀπέναντι στὸ διαρκὲς ρεζίλεμα τῆς πατρίδας μας. 

 

Ὁ Σεφέρης ἔχει δώσει μιὰν ἐπίκαιρη ἀπάντηση, ὅπου, μεταξὺ ἄλλων, ὑπάρχει ἀναφορὰ καὶ στὰ φίμωτρα¹⁰:

• Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ κουβεντιάζουμε μὲ γνωστοὺς καὶ μ᾿ ἀγνώστους συντρόφους·
• νὰ προσέχουμε τὰ μηνύματα καὶ αὐτῶν καὶ τῶν ἀληθινῶν πνευματικῶν προγόνων μας·
• νὰ καθαρίζουμε τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες φαντασιοπληξίες·
• καὶ νὰ πιστεύουμε πὼς ἕνας τόσο μεγάλος πόνος ὅπως ὁ σημερινὸς δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μία μεγάλη ἀνάσταση, καὶ νὰ κοιτάζουμε πὼς θὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ φανοῦμε ἀντάξιοί της·
• νὰ κάνουμε τὸ χρέος μας - «ποίημα τοῦ χρέους» ὀνόμαζε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα του ποιήματα ὁ Σολωμός.
• ἡ ἀνάσταση αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι παρὰ μία ἀνάσταση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴν πιὸ βαριὰ ἔννοια.
• Καὶ σὰν τέτοια, θὰ πρέπει νὰ καταργήσει τὶς ὠμότητες, τὰ φίμωτρα, τὶς φυλακές, τὶς ὑποκρισίες.
• Θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἔτσι, ἢ θὰ ἔχουν πάει, ἀλίμονο, ὅλα αὐτὰ ποὺ ζοῦμε τώρα στὰ χαμένα·
• θὰ εἶναι ἔτσι, ἢ θὰ ἔχει πέσει ὁ κόσμος σὲ μία κατάσταση γενικῆς νεκροφάνειας.

Καὶ ἂν γίνει αὐτὸ ποὺ πιστεύουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ γίνει, τότε εἶναι πολὺ πιθανό, πὼς στὴν πατρίδα μας, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ οἱ ἀνθρώπινες ἀξίες εἶδαν τὸ φῶς, οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ μορφωμένοι θὰ καταλάβουν, γιατί ἀκριβῶς θὰ εἶναι πραγματικοὶ φωτισμένοι καὶ μορφωμένοι, πὼς ἡ παιδεία τῆς ψυχῆς τους θὰ ἔχει πολλὰ νὰ ὠφεληθεῖ ἀπὸ ἕνα ἔργο σὰν τοῦ Μακρυγιάννη, ποὺ εἶναι, καθὼς πιστεύω, ἡ συνείδηση ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ - μία πολύτιμη διαθήκη.

Γιὰ τὴν ἰσχνὴ μειοψηφία τῶν ἀφυπνισμένων ποὺ παρατηροῦν ἀνήσυχοι τὴν συμπαγῆ πλειοψηφία τῶν πλανεμένων, τῶν φοβισμένων ἀλλὰ καὶ τῶν πουλημένων, λειτουργοῦν ὡς βάλσαμο τὰ λόγια τοῦ Μακρυγιάννη ἀπὸ τὸν Α΄ Τόμο τῶν Ἀπομνημονευμάτων του¹¹:

Κι ἂν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τὸ πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ᾿ ἕναν τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θερὶα πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε· τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά. Καὶ οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν· κι᾿ ὅταν κάνουν αὐτείνη τὴν ἀπόφασιν, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν. Ἡ θέση ὁποὺ εἴμαστε σήμερα ἐδῶ εἶναι τοιούτη· καὶ θὰ ἰδοῦμεν τὴν τύχη μας οἱ ἀδύνατοι μὲ τοὺς δυνατούς.

________________________________

1 Ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθῆναι 1981, Δ´.
 

2 Σελ. 19.
 

3 Σελ. 15.
 

4 Αὐτόθι.
 

5 Αὐτόθι.
 

6 Ό.π., σελ. 16.
 

7 Ό.π., σελ. 17.
 

8 Αὐτόθι.
 

9 Γιὰ κριτικὴ κατὰ τῆς ὠφελιμιστικῆς-κολλεκτιβιστικὴς σύλληψης, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἕνας πολίτης ποὺ ἔχει δύο ὑγιῆ νεφρὰ θὰ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ δώσει τὸ ἕνα σὲ ὅποιον τὸ ἔχει ἀνάγκη βλ. Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 226.
 

10 Ό.π., σελ. 42.
 

11 Σελ. 170-171. Βλ. καὶ Καργάκο, Μαθήματα Νεοελληνικῆς Ἱστορίας (Παραδόσεις), τόμ. Β΄2, Μεγάλες μορφὲς καὶ μεγάλες στιγμὲς τοῦ ΄21, ἐκδ. Γεωργιάδης, Ἀθήνα 2010, σελ. 237.
____________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»