Κάθε χρόνο στοῦ Δεκέμβρη τίς ἀρχές, κινᾷ ἡ Ἁγιὰ Βαρβάρα γιὰ τὸ σκοτεινὸ τὸν ξερότοπο...
Μπροστὰ αὐτὴ καὶ πίσω της Ἅγιοι, ποὺ χέρι γονιοῦ ἀμετανόητου τοὺς φόνευσε ...
Κρατῶντας ἀναμμένα κεριά, ἀργὰ περπατοῦν πρὸς τὸ σκοτεινὸ τὸν ξερότοπο ...
Φτάνουν καὶ βλέπουν τὸν Χριστὸ γονατισμένο, νὰ κρατᾷ στὰ χέρια του ἕνα ματωμένο σπλάχνο ...
Ἐκεῖνος τοὺς κοιτᾷ Λυπημένος καὶ σιωπᾷ...δὲν μπορεῖ νὰ ζωγραφίσει στὸ χῶμα μὲ τὸ δάχτυλό του τὴ συγχώρεση... γιατί εἶναι ἡ λάσπη κόκκινη καὶ σκληρὴ ποὺ δὲν χαράζεται...
Μόνο ὅταν τὰ δάκρυα τὴν ξεπλύνουν, θὰ γραφτεῖ τὸ ἔλεος...
Ἐκκωφαντικό τὸ γιατί ποὺ ἀσίγητα ἀκούγεται ....
Κάνει νεῦμα ἡ Ἁγία, καὶ μὲ μιᾶς σταματοῦν οἱ ψυχοῦλες τὸ θλιβερὸ τραγούδι τους...
Καὶ ἀρχίζει νὰ τίς παρηγορᾷ ἡ Μεγαλομάρτυς ,...
Τοὺς διηγεῖται τὴν δική της ἱστορία, γιὰ τὸν ἀσεβῆ πατέρα ποὺ τὴ ζωή της στέρησε...
Γιὰ τὸ μαρτύριο της καὶ τὸν γλυκύτατο Νυμφίο ποὺ τόσο πόθησε!
Καὶ ἐκεῖνες ἀναπαύονται, ὅπως κάθε χρόνο, ἔστω καὶ γιὰ λίγο στοῦ Δεκέμβρη τίς ἀρχές, ἐκεῖ στὸ σκοτεινὸ τὸν ξερότοπο...
Νώντας Σκοπετέας
Δεκέμβριος 2013
Δεκέμβριος 2013
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου