Πολλοί μιλάνε για την ομορφιά και την αθωότητα των καρναβαλιών.
Διαβάζουμε όμως στον βίο του Αγίου Απόστολου Τιμόθεου ότι δολοφονήθηκε
φρικτά από καρναβαλιστές-ειδωλολάτρες της εποχής του…
«Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Παύλου καὶ τὴν ἅλωσιν τῆς Ἱερουσαλὴμ (70
μ.Χ.) ἦλθεν ἐκ Παλαιστίνης καὶ ἐγκατεστάθη εἰς Ἔφεσον ὁ Εὐαγγελιστὴς
Ἰωάννης, ὅπου συνεδέθη μετὰ τοῦ Τιμοθέου, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε φίλος,
διδάσκαλος καὶ συνεργός, παρέμεινε δὲ ἐκεῖ μέχρι τοῦ 96 μ.Χ., ὅτε
ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον κατὰ τὸν ἐπὶ αὐτοκράτορος Δομετιανοῦ (81-96 μ.Χ.)
ἐγερθέντα σφοδρὸν κατὰ τῶν χριστιανῶν διωγμόν.
Ὁ Τιμόθεος ἐν Ἐφέσῳ εἶχε νὰ ἀντιπαλαίσῃ κατὰ φανατικῶν
εἰδωλολατρῶν. Ἤδη πρὸ αὐτοῦ ὁ Παῦλος ἐκινδύνευσε σοβαρῶς, διωχθεὶς ὑπὸ
τοῦ εἰδωλοποιοῦ Δημητρίου καὶ «κατὰ ἄνθρωπον ἐθηριομάχησεν ἐν Ἐφέσῳ» (Α´
Κορινθ. ΙΕ´ 32). Εἰς Ἔφεσον ἐλατρεύετο ἡ Ἄρτεμις καὶ κατὰ τὰς πρὸς
τιμήν της πανδήμους ἑορτὰς ἐλάμβανον χώραν ἀνήκουστα ὄργια, τὰ ὁποῖα
δικαίως ἐξήγειρον τὴν ψυχὴν τοῦ Ἀποστόλου. Κατὰ τὴν τοιαύτην πανήγυριν,
ὀνομαζομένην Καταγώγιον, τὸ ἔτος 97 μ.Χ., οἱ Ἐφέσιοι εἰδωλολάτραι
περιήρχοντο μετημφιησμένοι καὶ μὲ προσωπίδας τὴν πόλιν, φέροντες μικρὰ
εἴδωλα εἰς χεῖρας καὶ προβαίνοντες εἰς πλεῖστα ὄργια, ἐγκλήματα καὶ
ἀσελγείας καθ᾿ ὁδόν.
Ὁ Τιμόθεος ἐπιχειρήσας
νὰ ἐμποδίσῃ αὐτοὺς ἐν μέσῃ ὁδῷ καὶ ἐλέγξῃ τὴν πλάνην των, ὑπέστη
σφοδρὸν καὶ ἀνηλεῆ λιθοβολισμόν ἐκ μέρους τοῦ μαινομένου πλήθους,
συνεπείᾳ τοῦ ὁποίου κατέπεσεν αἱμόφυρτος ἐπὶ τοῦ ἐδάφους. Οἱ
εἰδωλολάτραι τότε μὲ μεγαλυτέραν λύσσαν ἔτυπτον διὰ λίθων καὶ ῥοπάλων
τὸν Ἅγιον, τὸν ὀποῖον ἐχλεύαζον καὶ ἔσυρον ἀνὰ τὰς ὁδοὺς τῆς πόλεως. Ὁ
Τιμόθεος μετὰ καρτερίας ὑφίστατο τὸ μαρτύριον, εὐχαριστῶν τὸν Κύριον,
διότι τὸν ἠξίωσε νὰ προσφέρῃ τὴν ζωήν του ὑπὲρ Ἐκείνου καὶ νὰ γίνῃ
πιστὸς «ἄχρι θανάτου».
Ἐν τέλει ἐγκαταλειφθεὶς ἡμιθανής, περσυνελέγῃ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν
ὑπὸ χριστιανῶν καὶ μετεκομίσθῃ κρύφα πέραν τοῦ λιμένος τῆς πόλεως. Τὸ
ἀσθενικὸν σῶμα τοῦ μάρτυρος ἐξαντληθὲν τελείως ἐκ τῶν κακώσεων καὶ τῶν
τραυμάτων ὑπέκυψε καὶ ἡ παρθενικὴ ψυχὴ τοῦ ἁγίου τούτου ἀνδρός, ὁ ὁποῖος
εἶχε τὸ αὐτό μαρτυρικὸν τέλος μὲ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανον, ἔσπευσεν
εἰς συνάντησιν τοῦ ουρανίου αὐτῆς Νυμφίου, τὴν 22αν Ἰανουαρίου τοῦ
97μ.Χ., ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορος Δομετιανοῦ, ἢ κατ᾿ ἄλλην ἐκδοχήν, ἐπὶ
Νέρβα, ἀνθυπατεύοντος τῆς Ἀσίας τοῦ Περεγρίνου.
Τὸ ἱερὸν σκῆνος τοῦ Ἁγίου ἐνεταφιάσθη ὑπὸ τῶν χριστιανῶν εἰς τόπον
καλούμενον ὑπὸ τῶν Ἐφεσίων πίονα, ἐκεῖθεν δὲ διεκομίσθη τὸ ἱερόν του
λείψανον εἰς Κωνσταντινούπολιν, τὸ 356 μ.Χ., ἐπὶ αὐχοκράτορος
Κωνσταντίου, υἱοῦ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐναποτεθὲν ὑπὸ τὴν ἁγίαν
Τράπεζαν τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ὁμοῦ μετὰ τῶν λειψάνων τῶν
Ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Λουκᾶ, «ἵνα ὥσπερ αὐτοῖς κοινὰ γέγονε πάντα, ὁ
τρόπος, ἡ μαθητεία, τὸ κήρυγμα, κοινὸς γένηται καὶ ὁ τάφος, ἐπεὶ κοινὴ
τούτων καὶ ἡ ἐκεῖθεν κατάπαυσις», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ Συμεῶνος τοῦ
Μεταφραστοῦ.
Απόσπασμα εκ τῆς ἐκδόσεως Ἀκολουθία καὶ Βίος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τιμοθέου ἐκ τῶν Ο´, ὑπὸ Ἀρχιμ. Τιμοθέου Ματθαιάκη, Ἀθῆναι 1951
«Πᾶνος»
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ=ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήὍσο ἀξίζει ἕνας Άγιος ποὺ ἔζησε τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἀξίζουν ὅλες μαζὶ οἱ Βιβλιοθῆκες ποὺ κλείνουν ὅλη τὴ σοφία τοῦ κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι’ αὐτό, μεγάλο κεφάλαιο στὴν πνευματική μας δυνάμωσι, εἶναι, πλάϊ στὴν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ μελέτη τῆς πολιτείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ.
Ἀνάμεσα στὸν εἰδωλολατρικὸ πληθυσμὸ τῆς Λύστρας, μιὰ σεμνὴ ἑβραϊκὴ οἰκογένεια διατηροῦσε ἀκόμη τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ γιαγιά, ἡ Λωίδα, ἡ κόρη της ἡ Εὐνίκη μὲ τὸ μοναχοπαίδι της τὸν Τιμόθεο.
Ὁ πατέρας τοῦ Τιμοθέου ἦταν Ἕλληνας καὶ πρὸ πολλοῦ εἶχε πεθάνει. Ἔτσι, μέσα στὸ οἰκογενειακὸ αὐτὸ περιβάλλον τῶν δύο γυναικῶν μεγάλωσε καὶ ἀνετράφη ὁ Τιμόθεος.
Ἦταν ἕνα σπιτικὸ παιδί. Οἱ βρώμικες συνήθειες τῆς πόλεως οὔτε κἄν τὸν ἄγγιξαν.
Ἡ μητέρα του καὶ ἡ γιαγιά του εἶχαν φροντίσει ἀπὸ πολὺ νωρὶς νὰ διοχετεύουν τὶς διανοητικὲς ἀναζητήσεις τοῦ παιδιοῦ καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς του, στὴν χειρωνακτικὴ ἐργασία καὶ τὴν μελέτη τῶν ἱερῶν Γραμμάτων, τὴν Ἁγία Γραφή.
Θὰ γράψῃ ἀργότερα στὸν Τιμόθεο ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅταν θὰ εἶναι πιὰ ὥριμος ἄνδρας καὶ Χριστιανός:
«Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β’ Τιμ. γ΄ 14, 15).
Ἂν ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀπέκτησε ἕναν πολυτιμώτατον συνεργάτην καὶ ἡ Ἐκκλησία ἕναν Ἅγιον, τοῦτο ὀφείλεται στὶς δύο αὐτὲς γυναῖκες ποὺ σμίλεψαν τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὰ βρεφικά του ἀκόμη χρόνια.
Μία κληροδότησι ἀνυποκρίτου πίστεως ποὺ ξεκινᾶ ἀπ’ τὴ γιαγιὰ καὶ περνώντας ἀπ’ τὴ μητέρα φθάνει στὸν ἐγγονό.
Μία καλὴ κληροδότησι ποὺ προστατεύεται καὶ προάγεται ἀπὸ μιὰ καλὴ ἀγωγή. Οἱ Ἀπόστολικες Διαταγές, παίρνοντας ἀφορμή ἀπὸ τὴν προτροπὴ αὐτὴ τοῦ Ἀπ. Παύλου σημειώνουν πολὺ χαρακτηριστικά:
«ποιεῖτε –τὰ παιδία- ὑποτακτικά, ἀπὸ βρέφους διδάσκοντες αὐτὰ ἱερὰ γράμματα..
( ακόμα από την κούνια πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τον λόγο του Θεού για να είναι ευλογημένα).
Μέσα σ’ ἕνα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε καὶ ἀνετράφη ὁ Τιμόθεος, καὶ κατώρθωσε νὰ γίνῃ σκεῦος πολύτιμο στὸν Κύριό του.
Ἕνα δοχεῖο ἕτοιμο νὰ δεχθῇ ὅλη τὴν εὐωδία τῆς θείας Χάριτος καὶ τὸ ζηλευτὸ ἀξίωμα, νὰ γίνῃ παμφίλτατος συνεργάτης τοῦ πιὸ μεγάλου ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ Ἀπ. Παύλου.
Ὁ Τιμόθεος βαθὺς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς δέχεται μὲ πολλὴν ταπείνωσι τὶς προτροπὲς τοῦ Διδασκάλου νὰ μὴ λησμονῆ ποτὲ ὅ,τι πῆρε ἀπ’ αὐτόν, νὰ σκύβη πάντα στὴν ἔρευνα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ
καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ἀμελείας ποὺ καταστρέφει κόπους ὁλοκλήρου ζωῆς.
Ἡ ὑψηλὴ του θέσι ὡς Ἐπισκόπου στὴν Ἔφεσο, αὐτὸ ἀπαιτοῦσε.
Συνεχίζεται..
Ὁ Τιμόθεος ἦταν νέος, ἀλλὰ πάλαιψε. Καὶ δὲν ἔπαψε ἐφ’ ἑξῆς πάντα νὰ παλαίῃ.
ΑπάντησηΔιαγραφήὍποιος ἀρνήθηκε τὸ στοιχεῖο τῆς ἀσκήσεως μέσα σ’ αὐτόν, ἀρνήθηκε στὸ βάθος, τὴ ζωὴ τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ πνεύματος.
«Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν».
Ἂν δὲν βιάσῃς τὸν νωθρὸ ἑαυτό σου, δὲν ἔχεις εἴσοδο στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ὁ Τιμόθεος ἔπρεπε νὰ μάθη νὰ ἀγωνίζεται, νὰ γυμνάζεται.
Ἔπρεπε νὰ δημιουργήσῃ ἠθικὸ βάθρο πάνω στὸ ὁποῖο θὰ οἰκοδομοῦσε τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ὅλο τὸ βαρὺ οἰκοδόμημα τῆς ἰδιότητος τοῦ Αποστόλου καὶ Επισκόπου καὶ ποιμένος.
Ὁ ἀγὼν θὰ ἔχει στόχο του τὴν αἰώνιον ζωήν.
Ἂν ὁ πνευματικὸς ἀγὼν δὲν ἔχει στόχο, εἶναι ἄχαρις, ἀνόητος καὶ ἀνέφικτος.
Οἱ Χριστιανοί μας σήμερα δὲν ἔχουν στόχο στὸν ἀγῶνα τους, γι’ αὐτὸ καὶ εὔκολα κουράζονται καὶ παραιτοῦνται.
Ἡ νηπτικὴ ζωὴ εἶναι ἡ καθαυτὸ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἶναι ἡ φυλακὴ τοῦ νοῦ καὶ ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς (Φιλοκαλία).
Ἡ ψυχὴ κατοικεῖ μέσα στὸ σῶμα ἀλλὰ δὲν εἶναι τοῦ σώματος.
Καὶ οἱ Χριστιανοὶ κατοικοῦν μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τοῦ κόσμου.
Ο ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι κατ’ ἀκολουθίαν καὶ Μάρτυς Θεοῦ.
Ὅπου σταθῆ, θὰ καταθέσῃ μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καὶ ἐπειδὴ θὰ ὑπάρξουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν θὰ τὴν ἀποδεχθοῦν, τότε γίνεται καὶ Μάρτυς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ Εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ». (Β΄ Τιμ. α΄ 8).
Θα κλείσω με το μαρτύριο του Αποστόλου Τιμοθέου.
Ὅπως εἶναι δεμένα, ἡ ἀγάπη μὲ τὴν μαρτυρία, ἔτσι σφιχτοδένονται καὶ ἡ κακοπάθεια μὲ τὴν μαρτυρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤὸ Μαρτύριο εἶναι μὶα ἰδιαίτερη Χάρις ποὺ τὸ ἐργάζεται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὸν πιστό.
Εἶναι ἕνα θαῦμα. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἕνα θαῦμα ποὺ ξεπηδᾶ σὲ μιὰ στιγμὴ χρόνου.
Ἔχει προϋποθέσεις. Προηγεῖται τοῦ θαύματος μιὰ σειρὰ ἀπὸ χρόνια ἐργασίας ἐπίμονης καὶ ἐπίπονης ποὺ προετοιμάζει γιὰ τὸ μαρτύριο.
Γιὰ νὰ φθάσῃ ὁ Τιμόθεος στὸ νόμιμο μαρτύριο, πρέπει νὰ ἀρχίσῃ νὰ κακοπαθῇ στὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγελίου.
Γι’ αὐτὸ καὶ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παύλος: «Σὺ κακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ».
Εὐαγγελικὴ ζωὴ χωρὶς νὰ κοστίζῃ, δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὸ τίμιο μαρτύριο.
Πρέπει νὰ ἀνακαλύψῃ ὁ κάθε πιστὸς ὅτι ὁ πυρήνας τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἡ θεληματικὴ κακοπάθεια, ὁ Σταυρός, στὴ ζωὴ αὐτή.
Μόνον ὅσοι μπῆκαν στὸ χῶρο τοῦ Θεοῦ, ἄρχισαν νὰ αἰσθάνωνται τὴν ἀνείπωτη αὐτὴ γλυκύτητα.
Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ οἱ Μάρτυρες ἔχουν χαρά.
Καὶ ὁ Tιμόθεος, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ὡρίμαζε σὰν τὴν κατάκαρπη ἐληὰ στὸ περιβόλι τῆς Ἐκκλησίας.
Ἦλθε, ὅμως καὶ ὁ καιρὸς τῆς συγκομιδῆς.
Ὁ διδάσκαλός του, ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶχε δώσει τὴν καλὴ μαρτυρία στὶς φυλακὲς τῆς Ρώμης πρὸ πολλοῦ.
Καὶ ὁ Τιμόθεος τώρα ἑτοιμάζεται νὰ ἐπισφραγίσῃ τὴν ἁγιωτάτη του ζωὴ μὲ τὸ μαρτύριο.
Ἡ ἀφορμὴ δόθηκε.
Στην Έφεσο λατρευόταν η Άρτεμη και κατά τις γιορτές προς τιμήν της γινόντουσαν ανήκουστα όργια, τα οποία δικαίως εξήγειραν την ψυχή του Αποστόλου.
Σε μια τέτοια γιορτή που ονομαζόταν Καταγώγιο, το έτος 97 μ.Χ., οι Εφέσιοι ειδωλολάτρες τριγυρνούσαν μεταμφιεσμένοι με προσωπίδες στην πόλη, κουβαλώντας μικρά είδωλα στα χέρια τους και προβαίνοντες σε ανήκουστα όργια, εγκλήματα και ασέλγειες καθ οδόν.
Ο Τιμόθεος επιχείρησε να τους εμποδίσει στη μέση του δρόμου και να τους ελέγξει για την πλάνη τους. Ο Απόστολος υπέστη σφοδρό και ανηλεή λιθοβολισμό από το μαινόμενο πλήθος, με συνέπεια να πέσει αιμόφυρτος στο έδαφος.
Οι ειδωλολάτρες τότε με μεγαλύτερη λύσσα χτυπούσαν με λίθους και ρόπαλα τον Απόστολο, τον οποίον χλεύαζαν και έσυραν στους δρόμους της πόλεως.
Ο Τιμόθεος με καρτερία υφίστατο το μαρτύριο, ευχαριστώντας τον Κύριο, διότι τον αξίωσε να προσφέρει την ζωή του για Εκείνον.
Καὶ τότε, ξ α ν ά σ κ υ ψ ε τὸ κεφάλι καὶ δέχθηκε τὸ θανάσιμο κτύπημα ποὺ τὸν ἔφερε κοντὰ στὸν ἀγαπημένο του Διδάσκαλο, τὸν Παῦλο, μέσα στὴ φωτεινὴ δόξα τῆς θεωρίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ ἔ σ κ υ ψ ε τὸ κεφάλι ὁ Τιμόθεος, ἦταν, ὅταν δεχόταν τὰ χέρια τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Πρεσβυτερίου γιὰ νὰ λάβῃ τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης.
Τότε, τοῦ εἶχε παραγγείλει ὁ Ἀπόστολος: «Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον». (Α΄ Τιμ. ς΄20).
Μιὰ ζωὴ ἄρχισε καὶ τέλειωσε στὴν πιὸ σκληρὴ κονίστρα ποὺ ἔχει ὁ κόσμος. Ἡ πάλη τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο.
Ὁ Τιμόθεος, πάλαιψε καὶ νίκησε!
Λίγο μετά, μόλις 10 χρόνια, τὸ 107 μ.Χ., ἕνας μιμητής του, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ο Θεοφόρος, βάδιζε στὸ μαρτύριο ποθῶντας νὰ μιμηθῇ τὸν Τιμόθεο.
Ἆραγε εμάς, θὰ μᾶς συγκινήσῃ ἡ ἁγία ζωὴ τοῦ Τιμοθέου;
Τα Συναξάρια των Αγίων, είναι το Ευαγγέλιο στην πράξη.
Άγιε Τιμόθεε πρέσβευε υπέρ ημών των δειλών και αμαρτωλών. Αμήν.