Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η νηστεία - Επίσκοπος Αθανάσιος (Γιέβτιτς) (Μέρος 2ο)

Το Μέρος 1ο ΕΔΩ

 

Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέει (και αυτό μπήκε στην ακολουθία των Αγίων Αρχαγγέλων) ότι όλες οι αγγελικές δυνάμεις τείνουν προς τον Χριστό με ασυγκράτητη αγάπη. Ας είναι άγγελοι, ας είναι μεγάλα πνευματικά όντα, σχεδόν θεοί, ακόμα και σε αυτούς υπάρχει κενό, χωρίς τον Χριστό, χωρίς τον Θεό. Ο Ντοστογιέβσκιϊ , στο βιβλίο του «Ο έφηβος», έβαλε στο στόμα του Βερσίλοβ την ιδέα ότι η ανθρωπότητα ναι μεν κατάκτησε την κοινωνική αλήθεια, την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό, είχε, ωστόσο, διώξει από τη γη τη μεγάλη ιδέα του Θεού και της αθανασίας. Και, όταν ο Χριστός στη Δευτέρα Του παρουσία εμφανίστηκε, τότε όλοι ξαφνικά ένιωσαν ότι εκείνοι οι ευτυχισμένοι, που είχαν πραγματοποιήσει την επίγεια βασιλεία, τον «παράδεισο στη γη», ξαφνικά ένιωσαν ότι είχαν κενό στην ψυχή, το κενό της απουσίας του Θεού. Άρα, αγάπη δεν υπήρχε. Και ο Ντοστογιέβσκιϊ δικαίως έγραφε ότι η αγάπη προς τον άνθρωπο δεν είναι δυνατή χωρίς την αγάπη προς τον Θεό.

Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η νηστεία - Επίσκοπος Αθανάσιος (Γιέβτιτς) (Μέρος 1ο)

Η μετάνοια είναι η απαρχή νέας χριστιανικής ζωής ή νέας χριστιανικής ύπαρξης, ύπαρξης εν Χριστώ.

Το Ευαγγέλιο έτσι ξεκίνησε, με τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου: "Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών". Και το κήρυγμα του Χριστού μετά την Βάπτιση ήταν: "Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο".  

Όμως, στην εποχή μας τίθεται το ερώτημα: γιατί χρειάζεται μετάνοια; Από κοινωνική άποψη, είναι άτοπο να μιλάει κανείς για μετάνοια. Υπήρχε, βεβαίως, κάποιο ομοίωμα της μετάνοιας, ιδιαίτερα σε χώρες του ανατολικού ολοκληρωτισμού: όταν παρέκκλινε κάποιος από τη γραμμή του κόμματος και απαιτούσαν από αυτόν "μετάνοια". Ή, όταν αρχηγοί του κόμματος παρέκκλιναν οι ίδιοι από το αρχικό τους πρόγραμμα, μόνο που αυτό δεν ονομαζόταν μετάνοια, αλλά «μεταρρύθμιση» ή "περεστρόϊκα" ^[1]… Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπήρχε πραγματική μετάνοια. 

Anthony Bloom: «Δόξαζε το Θεό που δεν σου επιτρέπει να Τον συναντήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο!».

 

Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Δεν έρχεται πρόωρα, παράκαιρα. Μας δίνει την ευκαιρία να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα και να μη επιζητούμε να μας εμφανιστεί σε στιγμές που η παρουσία Του θα σήμαινε καταδίκη για μας.

Θα ήθελα να σας πω ένα παράδειγμα πάνω σ’ αυτό.

Πριν πολλά χρονιά ήρθε κάποιος να με δει. Μου ζήτησε να του δείξω το Θεό, του είπα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά πρόσθεσα ότι, ακόμα και να μπορούσα, αυτός δεν θα ήταν δυνατό να ατενίσει το Θεό. Σκέφτηκα πως για να συναντήσει κανείς το Θεό πρέπει να έχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι που δίνει μάτια να δει και νου να κατανοήσει.

Αποφθέγματα Γερόντων: Οι σύγχρονοι άνθρωποι

 

1. «Οι άνθρωποι σήμερα, έλεγε ο Γέροντας Φιλό­θεος, είναι ακράτητοι. Λαός και κλήρος, σαν αχαλίνωτα αλόγα, τρέχουν στην αμαρτία.

Δεν συλλογίζονται το Θεό, το θάνατο, την κρίση, την ανταπόδοση, τίποτα – τίποτα, μόνο για την ύλη ενδιαφέρονται, για το σώμα για τις ηδονές, για τις τιμές. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι πού έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως για χάρη αυτών των λίγων κρατάει ο Θεός τον κόσμο».

2. Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο και δεν ανησυχούν για τη σωτη­ρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια πού δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο — το ουράνιο πέταγμα στην παραδεισένια ζωή – αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού».

ΣΏΠΑΣΕ.... ΗΣΎΧΑΣΕ.... ΑΓΑΠΗΣΕ.... ΛΥΤΡΩΣΟΥ.... ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ.... ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ.... ΑΝΑΠΑΥΣΟΥ (βίντεο)

 

από το κανάλι ΤΑ ΕΡΗΜΟΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

 

Όλη τη νύχτα σκεπτόμουνα και έβλεπα τον κόσμο μας να χάνεται κι εμείς να συνεχίζουμε τον πόλεμο ενάντια στον πλησίον μας, ενάντια στον αδελφό μας. Στον αδελφό μας που τώρα που έπεσε, μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη να τον στηρίξουμε και να τον αγαπήσουμε να μην χαθεί στην εξορία που με τα δικά μας χέρια εμείς τον αποδιώξαμε. 

 

Μια νύχτα τρικυμίας ήταν αυτή που πέρασα. Μια νύχτα ακόμα άγρυπνη, που με έκανε κομμάτια χίλια και συνέτριψε την ύπαρξη μου. Μια νύχτα που για μια ακόμα φορά θυμήθηκα Εκείνον που κάποτε θέλησε με τον σταυρό Του να με οδηγήσει και να μου χαρίσει τη σωτηρία με τη δική Του τη θυσία. Εκείνον που είπε ότι δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει. Εκείνον που με καλεί να πάω κοντά Του για να μου δώσει ανάπαυση, σε εμένα μα και σε εσένα, που είσαι αδελφός μου και όχι εχθρός μου, που είμαστε κι οι δυο μας κουρασμένοι και τσακισμένοι. 

Κοινωνώντας των Αχράντων Μυστηρίων δεχόμαστε τη Χάρη που τόσο έχουμε ανάγκη

 

Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία, διότι επιλέγουν να «λατρεύουν» το Θεό στο σπίτι.

Μερικοί μάλιστα, έχουν πεισθεί ότι ο εκκλησιασμός είναι χάσιμο χρόνου και ότι μπορούν να έχουν κοινωνία με τον Θεό ενώ παραμένουν στο σπίτι την Κυριακή το πρωί.

Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν την Αγία Γραφή και αν λατρεύουν τον Θεό στο σπίτι, ασφαλίζονται από λανθασμένες διδασκαλίες.

Υπάρχουν και εκείνοι που επιλέγουν να μείνουν μακριά από την εκκλησία μετά από κάποια διαφωνία με κληρικό ή διότι έχουν κουραστεί να συμβάλλουν σε εράνους και έχουν καλύτερους τρόπους να κάνουν φιλανθρωπία.

Τήν εὐχή μου παιδί μου... (Ἀληθινή ιστορία)

 

Στο φαρμακείο είμαι. Τεχνητά δάκρυα θέλω. Τα φυσικά μου τελείωσαν. Έχει κόσμο και χαζεύω. Δίπλα μου ο κυρ Μανώλης, ο γείτονας. Συνταξιούχος εμποροϋπάλληλος, 75άρης. 

 

Την τελευταία τριετία,η σύνταξή του έχει κατρακυλήσει στα 634,80 ευρώ το μήνα. Έχει έναν γιό. Ανειδίκευτο. Εργάτη. Άνεργο. Χωρισμένο. Μένουν μαζί πατέρας και γιός, για να μοιράζονται τα έξοδα. Τα βασικά ε; Ενοίκιο για το δυάρι, θέρμανση, λογαριασμούς, τη διατροφή για το εγγόνι, κάτι να φάνε. Και τα φάρμακα του παππού…

 

Ο γέροντας στέκεται με μάτια χαμηλωμένα και σιγοψυθιρίζει με τη Μαρία, τη φαρμακοποιό. Κάτι πιάνει το αυτί μου – ξέρω, δεν είναι σωστό αυτό που κάνω.  

 

«Έχω χάσει 4 ραντεβού απο την απεργία στον ΕΟΠΥΥ, παιδί μου. Έληξαν οι τρίμηνες για τα φάρμακα της καρδιάς, ξέμεινα. Πες μου πόσο κάνουν, να δώ αν μπορώ να τα αγοράσω».

“Δεν έχω εμπιστοσύνη στον ιερέα…”

 

 

«’Εν όλη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους ιερείς αυτού θαύμαζε». (Σοφ. Σειρ. 7, 29) Εντάξει!

 

Το ξέρω και το δέχομαι ότι πρέπει να εξομολογηθώ στον ῾Ιερέα. ’Αλλά σε ποιόν ῾Ιερέα;

 

’Εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν. Γνωρίζω τον τάδε ῾Ιερέα, που δεν τον θεωρώ άξιο να του πώ τα μυστικά της καρδιάς μου. ῎Αν τα φανερώσει, τι γίνομαι τότε εγώ;…

 

Συνηθισμένη και αληθοφανής και η αντίρρηση αυτή. Βγαίνει από πολλά στόματα και μάλιστα πρόχειρα και αβασάνιστα.

 

Στην πρώτη παρότρυνση κάποιου ευσεβούς για την ανάγκη της ’Εξομολογήσεως, αμέσως προβάλλεται η δικαιολογία αυτή, που αφήνει κατ’ αρχήν να φανεί η διάθεση που δήθεν έχουμε για ’Εξομολόγηση, αλλά που δεν μας το επιτρέπει τάχα η ασυνειδησία κι η αναξιότητα των ῾Ιερέων.

 

Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν και ῾Ιερείς όχι άξιοι εμπιστοσύνης.

Όταν ο άλλος αμαρτάνει, μην χαιρόμαστε νιώθοντας ανώτεροί του

 

Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις αμαρτίες των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!

Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος "άνθρωπος της Εκκλησίας". Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο.

Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιας. 

Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον "άνθρωπο του Θεού" να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση.

Εξομολόγηση: Ο δρόμος τώρα αρχίζει!

 

Αν αξιώθηκες να πας να εξομολογηθής, και με την χάρη του Θεού να ξεπλυθής από τον ρύπο των αμαρτιών σου, μη νομίσεις ότι όλα πιά τελείωσαν, ότι μέχρις εδώ ήταν!

Όχι! Μη το βάλεις αυτό μέσα στο μυαλό σου! Με την εξομολόγηση, δεν τελείωσαν όλα! Αντίθετα, από εκεί και πέρα αρχίζει ο μεγάλος άγιος αγώνας για ευαρέστηση του Κυρίου.

Με την εξομολόγησή σου, έκαμες μια δήλωση στον Θεό, ότι αποτάσσεσαι τον σατανά και τα έργα του. Το δήλωσες δυνατά και δυναμικά. Καί το υποσχέθηκες ότι τώρα πιά θα ζείς με αρχηγό σου τον Χριστό.

Θυμήσου ότι: Όταν ένας άνθρωπος ζεί περιορισμένος και δεμένος στο σπίτι του και στην δουλειά του, κανέναν δεν ενοχλεί· και κανένας δεν τον φοβάται.

Μα αν τύχει και μπεί σε επαναστατική ομάδα, όλοι αρχίζουν και τον τρέμουν! Το ίδιο παθαίνει ο διάβολος, όταν ένας άνθρωπος επαναστατώντας εναντίον του, γίνεται πρόκληση και για άλλους πολλούς να τον μιμηθούν. 

Για όσους σκέφτονται να εξομολογηθούν πρώτη φορά στην ζωή τους...

 

Για να κάνεις όμως μια σωστή εξομολόγηση, για να καθαρίσεις όλους τους ρύπους της συνειδήσεως, για να λευκανθεί και να λαμπρυνθεί η ψυχή σου ενώπιον του Θεού, δεν πρέπει να εξομολογηθείς πρόχειρα και απροετοίμαστα, όπως οι πιο πολλοί χριστιανοί. Ένα ιερό μυστήριο σαν κι αυτό χρειάζεται και προετοιμασία ανάλογη και προσέλευση με την πρέπουσα καρδιακή κατάσταση.

Πρώτον. Ετοιμάσου τουλάχιστον δυο-τρεις μέρες νωρίτερα, αποφεύγοντας τις πολλές επαφές με άλλους ανθρώπους και μαζεύοντας τον νου σου σε περισυλλογή. Στοχάσου πόσος καιρός είναι που δεν εξομολογήθηκες – μήπως άραγε και ποτέ άλλοτε ; – και προσπάθησε να θυμηθείς από τότε μέχρι την ώρα τούτη σε πόσα και ποια αμαρτήματα έπεσες «εν λόγω ή έργω ή κατά διάνοιαν», είτε από πρόθεση είτε από αμέλεια ή απροσεξία.

Ο αέρας που αναπνέουμε (διδακτική ιστορία)

 

Μετά τη βελτίωση της υγείας ενός 93 χρονου σε ιταλικό νοσοκομείο, του ζητήθηκε να πληρώσει για μία ημέρα το κόστος του αναπνευστήρα και στη συνέχεια ο ηλικιωμένος ξεσπασε σε κλάματα. 

 

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να μην κλαίει για τα λεφτα. 

 

Αυτά που είπε έκαναν όλους τους γιατρούς να κλάψουν.

Δεν μπορώ να συγκεντρώσω τον εαυτό μου στην προσευχή ή στην ακολουθία...

 

Με ρώτησε μια κυρία:

 Πάτερ έχω ένα πρόβλημα όταν είμαι στην εκκλησία δεν μπορώ να συγκεντρώσω τον εαυτό μου στην προσευχή ή στην ακολουθία... Όλο το μυαλό μου φεύγει σε σκέψεις....Τι να κάνω;

 Ένα σύγχρονο ερώτημα που το ακούμε συχνά, θα τολμούσα να πω ότι 11 στους 10 αυτό παθαίνουν εντός του Ιερού Ναού, δεν κάνω λάθος στο νούμερο, αυτή είναι μια εικόνα που μας την δείχνει ο κόσμος μέσα από τις συζητήσεις μας.

Το ερώτημα σαφές και η απάντηση είναι συγκεκριμένη, αυτό που ψάχνουμε είναι το πνεύμα μας να μπορέσουμε να το πάρουμε από τα θέλω του εαυτού μας και να το μεταφέρουμε στα θέλω της Μυστηριακής Ζωής.

Πλεονεξία: Η ρίζα όλων των κακών

Η πλεονεξία εκδηλώνεται στα παιδιά με διάφορες μορφές.

Στα μικρά παιδιά συνήθως εκδηλώνεται με την προσπάθεια ν’ αρπάζουν ό,τι μπορούν και να το κάνουν δικό τους, ενώ απ’ αυτά που παίρνουν δεν θέλουν να δώσουν τίποτα στα αδέλφια τους ή σε κάποιον άλλον.

Για να προφυλαχθούν τα παιδιά από το άθλιο αυτό πάθος πρέπει οι γονείς να τα ωθούν προς την γενναιοδωρία.

Αυτό θα επιτευχθεί όταν μαθαίνετε τα παιδιά σας να μοιράζονται με τους άλλους ό,τι έλαβαν, να δίνουν ελεημοσύνη στο ζητιάνο, να εξυπηρετούν το φτωχό κ.ο.κ.

Να διδάσκετε τα παιδιά σας να είναι γενναιόδωρα, όχι από έμφυτη συμπόνια, αλλά με την πεποίθηση ότι αυτό που δίνεται στο φτωχό ο Σωτήρας το λαμβάνει σαν να δίνεται στον Ίδιο. Να τα διδάσκετε με τα λόγια του Κυρίου: «Μακάριόν εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν (Πραξ. κ’, 35). Ας συνηθίσει το χεράκι του να ευεργετεί, για να νιώσει πόση χαρά και αγαλλίαση αισθάνεται εκείνος που δίνει.

Γέρων Γρηγόριος: «Θά δοῦμε ἀνθρώπους πνευματικούς νά πλανῶνται, νά πέφτουν. Μή μᾶς σκανδαλίζει αὐτό τό πρᾶγμα»

 

«Ὁμιλίες Γέροντος Γρηγορίου – Β’», (2021) Μεταμόρφωσις Χαλκιδικῆς: Ἱερὸν ἡσυχαστήριον «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος».

 

Ὅταν ὅμως θέλει νά ζήσει κανείς, ὁπωσδήποτε θά ἀγωνιστεῖ καί θά ἐνδιαφερθεῖ γιά τήν ψυχή του, γιά τήν ἄλλη ζωή θά ἐνδιαφερθεῖ. Θά σκεφτεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θά σκεφτεῖ τί τοῦ προσφέρει ὁ Θεός, τί πρέπει νά κάνει αὐτός σάν παιδί τοῦ Θεοῦ. Θά κινηθεῖ μέ φιλότιμο, μέ ἀγάπη πρός τόν Θεό, πρός τούς συνανθρώπους, θά ἐργαστεῖ καί ὁπωσδήποτε… μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ θά καλλιεργήσει τόν ἐσωτερικό του ἄνθρωπο, τό ἐσωτερικό του χωράφι θά τό τακτοποιήσει.

Άγιος Νεκτάριος : Συστάσεις για την πνευματική ζωή

 

Σας συνιστώ να έχετε σε όλα διάκριση και φρόνηση. Να αποφεύγετε τα άκρα. Οι αυστηρότητες συμβαδίζουν με τα μέτρα της αρετής. Αυτός που δεν έχει μεγάλες αρετές και συναγωνίζεται με τους τέλειους, θέλοντας να ζει με αυστηρότητα, όπως οι άγιοι ασκητές, αυτός κινδυνεύει να υπερηφανευθεί και να πέσει. Γι’ αυτό να πορεύεσθε με διάκριση και να μην εξαντλείτε το σώμα με υπέρμετρους κόπους. Να θυμάστε πως η άσκηση του σώματος απλώς βοηθάει την ψυχή να φτάσει στην τελειότητα· η τελειότητα κατορθώνεται κυρίως με τον αγώνα της ψυχής.

Μην τεντώνετε περισσότερο από το μέτρο τη χορδή. Να ξέρετε ότι ο Θεός δεν εκβιάζεται στις δωρεές Του. Δίνει, όταν αυτός θέλει. Ό,τι παίρνουμε, το παίρνουμε δωρεάν από το θείο έλεος.

Διάλογος ιερέα με δημοσιογράφο, σχετικά με το ρίσκο να κολλήσει κάποιος τον κορωναϊό μέσα στην Εκκλησία

 

(Δημοσιογράφος) – Πάτερ, δε νομίζετε ότι ρισκάρετε τη ζωή πολλών ατόμων, από τη στιγμή που κι ο ίδιος το παραδέχεστε ότι ο Θεός μπορεί να επιτρέψει μετάδοση του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο και εντός της Εκκλησίας; Πως θα αισθάνεστε αν συμβεί και πώς θα το αντιμετωπίσετε;

(Ιερέας) - Σκεφτείτε ότι η ίδια αυτή λογική ισχύει και για τα μάρκετ. Όσα μέτρα και να λάβουμε μπορεί να βήξει κάποιος απρόσεκτος, να πάρει κάποιο προϊόν χωρίς γάντι και μετά να το αφήσει πίσω ή να κάνει κάτι άλλο απρόβλεπτο που να κολλήσει τους υπόλοιπους ή και τους εργαζόμενους στο μάρκετ. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως πρέπει να κλείσουν τα μάρκετ διότι τότε δε θα έχουμε από κάπου να τραφούμε. Πολύ περισσότερο όλα αυτά ισχύουν για την Εκκλησία, που είναι το μάρκετ που διαθέτει για μας τα απαραίτητα για την πνευματική μας ζωή. 

Τo πάθος της υποκρισίας και η θεραπεία του.

Σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, καὶ στὴ δική μας, ὑπάρχουν πολλοὶ ὑποκριτὲς καὶ πολλὴ ὑποκρισία. Τί εἶναι ἡ ὑποκρισία;

Εἶναι ἡ προσποίηση, ἡ ἀπάτη, ἡ ἐπιτηδευμένη συμπεριφορὰ ποὺ στοχεύει νὰ παραπλανήσει τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, νὰ τοὺς βλάψει, νὰ τοὺς ἐκμεταλλευτεῖ.

Τὰ κίνητρα τῆς ὑποκρισίας εἶναι συνήθως ταπεινὰ πάθη, ὁ φθόνος, ἡ μνησικακία, ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἄλλα.

Ὁ ὑποκριτὴς ἐπιδιώκει νὰ φαίνεται διαφορετικὸς ἀπὸ ὅ,τι εἶναι. Θέλει νὰ τὸν ἐπαινοῦν ὡς καλό, ἐνῶ δὲν εἶναι. Προσποιεῖται ὅτι ἔχει ταπείνωση, ἐνῶ εἶναι ἐγωιστής.

Κάνει τὸν θρῆσκο, ἐνῶ δὲν ζεῖ πνευματικὴ ζωή. Μιλάει γιὰ ἠθική, ἐνῶ ἡ ζωή του δὲν συμβαδίζει μ’ αὐτὰ ποὺ λέει. Ζητάει ἐφαρμογὴ τῶν νόμων, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι παραβάτης τοῦ νόμου.

Η χριστιανική ειρήνη

Η ειρήνη αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής ζωής. Παράλληλα προς τον σύνδεσμο της αγάπης υπάρχει και ο σύνδεσμος της ειρήνης, τον οποίο οφείλει να διατηρεί ο πιστός ως μέλος της Εκκλησίας και πολίτης της βασιλείας του Θεού (Ρωμ. 14:17, Εφ. 4:3). 

Άλλωστε η λέξη αυτή και ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα «είρω», που σημαίνει συνδέω. Και η αναζήτηση της ειρήνης είναι αναζήτηση του Χριστού, που ειρηνοποίησε με το αίμα του τα πάντα (Κολ. 1:20).

Παραταύτα κάθε ειρήνη δεν είναι επαινετή. Υπάρχει βλαβερότατη ομόνοια, όπως και άριστη ρήξη. Καλή ειρήνη είναι εκείνη που γίνεται με καλό σκοπό και συνάπτει τους ανθρώπους με τον Θεό.

Παιδεία και νουθεσία Κυρίου – Κυριακή Ζ’ Λουκά (Ιερομόναχος Ιουστίνος)

Ιερομόναχος Ιουστίνος

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή (Λουκ. 8.41-56) έχουμε δυο θαύματα «ιατρικά», τη θεραπεία της αιμορρoούσας και την ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου. Αφορμή για τον λόγο μας θα πάρουμε από το δεύτερο θαύμα, κατά το οποίο η κορούλα αναστήθηκε, την έσωσε ο πατέρας της, δηλαδή ο Χριστός μας που λυπήθηκε τον πατέρα της.

 ✶✶✶

Όταν ασθενεί πνευματικά το παιδί, πώς θα βοηθηθεί, πώς θα έρθει σε επαφή με τον Χριστό; Θα ενεργήσουν οι γονείς για χάρη του, όπως ενήργησε ο Ιάειρος για την κόρη του.

Αναμφισβήτητα πολλές φορές το παιδί ασθενεί ψυχικά, μέχρι και «εις θάνατον». Το περιβάλλον ασκεί δυσκατάβλητη φθοροποιό έλξη. Κάθε τι προσπαθεί ν’ αποσπάσει το παιδί από τους κόλπους της ευσεβούς οικογενείας.