Εκεί η Παναγία είχε εμφανισθεί σαν γυναίκα ντυμένη στα μαύρα κάποια μέρα, που ο πατήρ Ευμένιος, μικρό παιδί τότε, άναβε τα κανδήλια του ναού, και του είπε: “Έσύ μια μέρα θα γίνεις ιερέας”
Η εικόνα φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα, που προσκλήθηκε από το ξίφος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Όταν ο στόλος του έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, οι πειρατές δε μπόρεσαν να λεηλατήσουν τη μονή, γιατί εμποδίστηκαν από μια Γυναίκα και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.
Τότε ο Ραχάι, που ήταν αρχηγός τους, επιτέθηκε ο ίδιος στη μονή και χτύπησε με το ξίφος του την εικόνα της Παναγίας. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Το γεγονός έγινε αιτία να εγκαταλείψει την πειρατεία, να βαφτιστεί χριστιανός και να παραμείνει στο μοναστήρι ως μοναχός με το όνομα Βάρβαρος!
Κρίνοι που συλλέγονται στις 25 Μαρτίου και τοποθετούνται σε ειδική θήκη μπροστά από την εικόνα της Παναγίας ξανανθίζουν γύρω στις 14 Αυγούστου έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα όπου έχουν παραμείνει ξεροί.
Πριν από ένα χρόνο ανακοινώθηκε η συλλογή μαρτυριών για τη θαυματουργή βοήθεια του γέροντα Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Κρεστιγιάνκιν). Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας λάβαμε εκατοντάδες παρόμοιες ιστορίες, πολλές από τις οποίες είναι εντυπωσιακές ως προς την απλότητά τους. Σήμερα ξεκινάμε να δημοσιεύουμε τις πιο ενδιαφέρουσες από αυτές.
Εξακολουθούμε να ζητάμε από όλους όσους μπορούν να μοιραστούν σημαντικές μαρτυρίες, έγγραφα, ζωντανές αναμνήσεις σχετιζόμενα με τον πατέρα Ιωάννη, να τα στείλουν στην ειδική ηλεκτρονική διεύθυνση της Ιεράς Μονής των σπηλαίων του Πσκόφ: otets_ioann@mail.ru ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Pravoslavie.Ru: edior@ pravoslavie.ru .
ώστε ο Γέροντας να έχει μια ζωντανή, μία θαυμαστή σχέση με τους Αγίους μας και ιδιαιτέρως με την Παναγία μας.
Εκεί προσέτρεχε για οποιοδήποτε θέμα και πάντα έπαιρνε το ζητούμενο, αφού γνώριζε καλά ότι «ουδείς προστρέχων επί Σοί κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται Αγνή Παρθένε Θεοτόκε».
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έπαθε τέτοια σοβαρή δερματοπάθεια στα πέλματα των ποδιών του, που ανοίξανε μεγάλες πληγές, βαθιές σχισμές και τρέχανε υγρά. Πονούσε πολύ και δυσκολευόταν να περπατήσει.
Σάββατο Λαζάρου.
Το τηλέφωνο του Ιερέα «χτυπάει». Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η κ. Κ.
«-Πάτερ, ευλογείτε. Λέγομαι Κ.. Η μητέρα μου βρίσκεται σε βαριά κατάσταση στον θάλαμο κόβιντ του Νοσοκομείου. Επιθυμεί διακαώς να κοινωνήσει. Το ίδιο επιθυμώ και εγώ, για εκείνη. Είναι πιστή γυναίκα. Πιστεύω, ότι περιμένει να κοινωνήσει, για να «φύγει» έτοιμη. Το θέλει πολύ. Αιμορραγεί συνεχώς, λίγες οι ώρες της».
«- Πολύ ευχαρίστως, κ. Κ.. Αύριο, Κυριακή, θα της πάω μετά την Θ. Λειτουργία να μεταλάβει Σώμα και Αίμα Χριστού».
«Η Ειρήνη ήταν θυγατέρα μονογενής του βασιλίσκου Λικινίου και της μητέρας της Λικινίας, από την πόλη Μαγεδώ, και αρχικά είχε ονομαστεί από τους γονείς της Πηνελόπη. Σωματικά ήταν πολύ όμορφη και ξεπερνούσε τις συνομήλικές της σε εμφάνιση.
Ο πατέρας της είχε οικοδομήσει για χάρη της ψηλό πύργο στον όποιο περνούσε τον χρόνο της μαζί με δέκα τρία όμορφα συνομήλικα παιδιά, έχοντας στη διάθεσή της κάθε άνεση και θρόνο και τραπεζαρία και λυχνία, φτιαγμένα όλα από χρυσό.
Ο π. Μιχαήλ ξεκίνησε το πρωί με τη βάρκα του γερο-Γιωργάκη, που έκανε τη γραμμή Δάφνη-Αγιάννα. Έφτασε στον προορισμό του και τελείωσε την εργασία του. Αλλά, ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει, ο καιρός χάλασε. Φύσηξε δυνατός αέρας κι ακολούθησε μεγάλη θαλασσοταραχή.
Οι άλλοι πατέρες, μη μπορώντας να επιστρέψουν, πήγαν στα γειτονικά μοναστήρια Ξηροποτάμου και Σίμωνος Πέτρας. Ο π. Μιχαήλ, μοναχός απλός και άκακος, κάθησε στο λιμάνι της Δάφνης και περίμενε τη θάλασσα να γαληνέψει. Δεν εννοούσε να φύγει από την ακτή, γιατί στ’ αυτιά του ηχούσε η εντολή του γέροντά του.
Ξαφνικά, βλέπει μπροστά του δυο φωτεινούς νέους και τους ακούει να τον ρωτάνε:
Χαίρετε! Ίσως η μικρή μου ιστορία για την θαυμαστή επέμβαση του οσίου Σεραφείμ θα είναι χρήσιμη σε κάποιον. Μήπως κάποιος θα αναλάβει την δημοσίευσή της προς στήριξη ανθρώπων σαν και μένα. Προτιμώ να μην συστηθώ.
Για πολλά χρόνια, από την πρώιμη παιδική ηλικία, υπέφερα από σοβαρές κρίσεις δύσπνοιας. Τα δοχεία ψεκασμού δεν έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο και συχνά δεν μπορούσαν καν να χρησιμοποιηθούν. Άλλοι τρόποι για την ανακούφιση των κρίσεων αυτών, εκείνη την εποχή, ήταν άγνωστοι ακόμη και στους ενήλικες. Το κρύο, το γρήγορο περπάτημα, το παιχνίδι , το τρέξιμο και απλό κρυολόγημα αποτελούσαν αφορμές για κρίσεις δύσπνοιας. Έτσι συνέχιζα να ζω και μερικές φορές χωρίς να ξέρω αν θα ξυπνήσω το πρωί ή όχι...
Όταν η μητέρα μου μετέστη προς τον Κύριο (τότε το ονόμαζα με τη λέξη «πέθανε») η οικογένειά κήδεψε σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση. Κάλεσαν ιερέα ο οποίος τέλεσε την εξόδιο ακολουθία και όλα έγιναν όπως πρέπει. Δεν παρακολουθούσα την ακολουθία, βγήκα έξω για να μην ακούω τις προσευχές γιατί, τότε, τα θεωρούσα περιττά και εντελώς λανθασμένα.
Ο Πανάγαθος Θεός έδωσε στον Άγιο Γεράσιμο πολλά χαρίσματα. Συνομιλούσε με τα άγρια θηρία, τον υπάκουαν και τους έδινε ονόματα, ζούσε με ελάχιστη τροφή, άντεχε τις κακουχίες και τον καύσωνα, ήταν ήρεμος και δε θύμωνε, είχε μεγάλη υπομονή, έκανε πολλή άσκηση και εργαζόταν πολύ, αγρυπνούσε και προσευχόταν ασταμάτητα. Ήξερε να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, γνώριζε από πριν αυτά που θα γίνονταν στο μέλλον.
Η Ναταλία έχει συγγενές καρδιακό ελάττωμα. Σπούδασε οικονομικά και αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου της παντρεύτηκε. Με τον άντρα της, τον Βαλέριο, ονειρεύονταν να αποκτήσουν παιδιά. Όμως, οι γιατροί, μετά από λίγα χρόνια γάμου, τους ανακοίνωσαν ότι δε θα μπορέσουν να κάνουν παιδιά.
Στα 35 τους, όταν οι σύζυγοι πλέον είχαν σταματήσει να ελπίζουν και να συζητούν για παιδιά, ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Η είδηση τους ζάλισε, τους χάρισε ελπίδα, τους χάρισε ευτυχία.
Βρέθηκα στη θάλασσα για πρώτη φορά πέντε χρονών, τότε που στους γονείς μου είχαν δώσει από τη δουλειά τους κουπόνι διακοπών στο Σότσι. Ο καιρός κάθε μέρα μας έκανε να το χαιρόμαστε πολύ. Η διάθεση ήταν υπέροχη, και πώς μπορεί να ήταν αλλιώς, όταν ο μπαμπάς και η μαμά είναι δίπλα, όταν γύρω μου όλοι γελάνε, κολυμπάνε στη θάλασσα, τρώνε παγωτό, παίζουν μπάλα…
Μετά από μερικές μέρες διακοπών, ένιωσα ότι έχω εξοικειωθεί πολύ με το νερό, αν και δεν ήξερα να κολυμπώ. Με το που οι γονείς μου αφαιρέθηκαν για ένα δευτερόλεπτο, μπήκα μόνη μου στη θάλασσα. Αποφάσισα ότι δεν είναι αρκετό να μείνω στα ρηχά και άρχισα να απομακρύνομαι από την ακτή. Ένα βήμα, δεύτερο, είναι ακίνδυνα. Τα πόδια μου νιώθουν το βυθό. Προχωρώ παραπέρα, το νερό φτάνει στους ώμους. Κάτι μου ψιθύριζε: «Σταμάτα!». Όμως, ήθελα τόσο πολύ να είμαι αυτόνομη και ενήλικη… Λέω στον εαυτό μου: «Είμαι αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής και δε φοβάμαι καθόλου τη δοκό, τους ασύμμετρους ζυγούς ούτε τον αυστηρό προπονητή. Είμαι τόσο θαρραλέα! Και η γλυκιά θάλασσα δεν μπορεί να προκαλέσει πόνο, δεν μπορεί να με μαλώσει». Προχωρώ.
