Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Οἱ τρεῖς γεννήσεις τοῦ Χριστοῦ

«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν»
(Mατθ. 1,18)

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος μᾶς ἀξίωσε ν᾿ ἀκούσουμε τὸ «Χριστὸς γεννᾶται…». Ἂς προσπαθήσουμε κ᾿ ἐμεῖς νὰ πλησιάσουμε τὸ μέγα μυστήριο τῆς Γεννήσεως.

* * *

Ὁ ὀφθαλμὸς τῆς πίστεως διακρίνει τρεῖς γεννήσεις τοῦ Χριστοῦ.

―Τρεῖς γεννήσεις; Μὰ μία εἶνε ἡ γέννησις.

Καὶ ὅμως, ἀδελφοί· τρεῖς εἶνε οἱ γεννήσεις, ποὺ περικλείει τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Τὴν πρώτη σαλπίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, τὴν δευτέρα ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, καὶ τὴν τρίτη ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Αυγουστίνος Καντιώτης: Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς……

 

Δεν σας θεωρώ ακροατάς, αλλά συναγωνιστάς…
 

Έχετε κάποιο ενδιαφέρον θρησκευτικό, που είναι σπάνιο πράγμα σήμερα και αισθάνεσθε ένα πόνο για τα εκκλησιαστικά πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο θέλω να σας ανακοινώσω τα εξής αναγκαία.
 

Ως στρατιώται Χριστού, ως πιστά τέκνα της Εκκλησίας, δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τα εκκλησιαστικά θέματα, αλλά να δείχνουμε ζωηρόν ενδιαφέρον για την Εκκλησίαν του Χριστού.

Αυγουστίνος Καντιώτης : Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ Ἑβρ.. 11, 9-10 & 32-40)

 

«…Ἐξεδέχετο γὰρ (ὁ Ἀβραὰμ) τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός» (Ἑβρ. 11, 10)

Ὁ Ἀβραὰμ εἶνε ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, ὁ πατέρας, ὁ πατριάρχης ὅλων τῶν φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Ἀβραὰμ εἶνε ἡ ῥίζα τοῦ μεγάλου δέντρου, ἀπʼ τὸ ὁποῖο βγῆκε καὶ τὸ πιὸ ὄμορφο λουλούδι, ποὺ σκορπίζει μέχρι σήμερα τὸ ἄρωμά του καὶ ζωογονεῖ τὸν κόσμο˙ τὸ λουλούδι αὐτὸ εἶνε ὁ Χριστός. Αὐτός, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τὶς ἅγιες αὐτὲς μέρες, εἶνε τὸ «ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί», ὁ δὲ Ἰεσσαὶ ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἀπόγονος τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Γιὰ τὸν Ἀβραὰμ λοιπόν, αὐτὸν τὸν μεγάλο ἄνδρα, ποὺ μέχρι σήμερα, ὄχι μόνο οἱ χριστιανοὶ καὶ οἱ ἑβραῖοι, ἀλλὰ κι αὐτοὶ οἱ μωαμεθανοί, ἀξίζει νὰ ποῦμε κʼ ἐμεῖς σήμερα λίγα λόγια.  

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Δὲ μοῦ λέτε, τί θὰ πῇ ὁμολογία πίστεως;

Ἄλλο ἐνα προφητικό κήρυγμα ἀπο τά πολλα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

 

Τὸ πρωῒ ἤρθατε στὴν ἐκκλησία. Σᾶς ἐρωτῶ· ἤτανε κανένας χωροφύλακας μπροστὰ στὴν πόρτα καὶ σᾶς ἔλεγε ἄλτ;  Ἦταν κανένας χωροφύλακας, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε τὰ στοιχεῖα σας; Σᾶς ῥωτοῦσε πῶς λέγεστε καὶ σημείωνε τὸ ὄνομά σας; Ὑπάρχει κανένας νόμος ποὺ νὰ σᾶς ἀπαγορεύῃ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ νὰ σᾶς τιμωρῇ μὲ πρόστιμο ἢ μὲ… φυλάκισι τὴν ἑπομένη ἡμέρα; 

Μήπως σᾶς τιμωροῦν μὲ ἐξορία ἢ μὲ ἀποκοπὴ τῆς κεφαλῆς; 

Αυγουστίνος Καντιώτης: Τα δυο τραπέζια του Θεού

 

 

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε μία παραβολή, μία ἁ­πλῆ διήγησι ποὺ μέσ᾽ στὴν ἁπλότητά της κρύ­βει νο­­ήματα βαθειά· εἶνε μιὰ ζωγραφιά.

Ὁ Κύριος ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ. Προσπαθεῖ ν᾽ ἀνυψώσῃ τοὺς μαθητάς του· νὰ τοὺς ὁ­δηγήσῃ ἀπ᾽ τὰ εὔκολα στὰ δύσκολα, ἀπ᾽ τὰ γνωστὰ στὰ ἄγνωστα, ἀπ᾽ τὰ ὁρατὰ στὰ ἀόρα­τα, ἀπ᾽ τὰ συγκεκριμένα στὰ ἀφῃρημένα. Εἶ­νε ἄφθαστος δάσκαλος· ἔχει δίκιο ὅταν λέει, Σεῖς «μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδά­σκαλος» καὶ «ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός» (Ματθ. 23,8-10).

Στὶς παραβολὲς παίρνει παραδείγματα ἢ εἰ­κόνες ἀπ᾽ τὴ φύσι καὶ τὴ ζωή. Κ᾽ ἐδῶ ὡς βάσι ἔχει μιὰ σκηνὴ τῆς οἰκογενείας, τὸ τραπέζι.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος, λέει, ἑώρταζε κάποιο εὐχά­ριστο γεγονὸς –δὲν τ᾽ ἀ­ποδοκιμάζει αὐτὰ ὁ Χριστός– κ᾽ ἔκανε τραπέζι. Σὰν ἁπλοχέρης, φρόντισε τὸ γεῦ­μα νά ᾽νε πλούσιο. Μάγειροι ἑτοίμασαν τὰ καλύτερα φαγητά, στρώθηκαν σερβί­τσια ἀξίας, κέρασαν κρασιὰ σπάνια, ἔγινε διακόσμησι μὲ λου­λούδια, ἔπαιζε μουσικὴ εὐ­χάριστη· κάθε τέρψι τῶν αἰσθήσεων. Ποιός δὲν θά ᾽θελε νὰ παρακαθήσῃ στὸ τραπέζι αὐτό;
Καὶ ὅμως δὲν πῆγε κανείς! Ὥστε λοιπὸν ἀ­δί­κως ἔγινε ὅλος ὁ κόπος καὶ τὰ ἔξοδα; Γιατί αὐ­τὴ ἀποχή, ἀφοῦ τοὺς κάλεσε μὲ ἐπίσημη πρόσ­κλησι;

Μητροπ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Ἁγίου Νικολάου)

 

(ΓΑΛ. 5,22-23)

«Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον ἀ­νέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια» (ἀπολυτ. 6ης Δεκ.)

Ἀνέτειλε καὶ πάλι, ἀγαπητοί μου, στὸν ὁρίζοντα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησί­ας ἡ ἑορτὴ τοῦ πολιούχου τῶν Μύρων τῆς Λυκίας· σήμε­ρα ἑορτάζει ὁ ἅγιος Νικόλαος.
Εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ δημοφιλεῖς ἁγίους. Πλῆθος ἄντρες μὰ καὶ γυναῖκες ἀκόμη, στὴν πατρίδα μας ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλα τὰ Βαλκάνια καὶ τὴ ῾Ρωσία, ἁπλοῖ ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ βασιλεῖς καὶ πρίγκιπες φέρουν τὸ ὄνομά του. Πλῆ­­θος ἐκκλησίες, παρεκκλήσια καὶ ἐξωκκλήσια εἶνε χτισμένα γι᾽ αὐτόν. Ἀκόμα καὶ σὲ ἄλλα δό­­γμα­τα, π.χ. στὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας, τὸν τιμοῦν, γιατὶ ἐκεῖ εἶνε τὸ λείψανό του.

Ἀλλ᾽ ἀρκεῖ, ἐρωτῶ, τὸ ὅ­τι ἔχουμε ἐκκλησί­ες καὶ παρεκκλήσιά του, ὅτι προσ­κυνοῦμε τὴν εἰκόνα του, ὅτι τοῦ ἀ­νάβουμε κεριὰ καὶ λαμ­πάδες, ἀρκοῦν αὐτὰ ν᾽ ἀποδείξουν, ὅτι εἴμαστε γνήσιοι Χριστι­ανοί; Ὄχι ἀσφαλῶς. Πέρα ἀπὸ τὴν τιμὴ αὐ­τή, τὴν ἀναγκαία, χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο. Ὀ­φείλουμε, κοντὰ στὴν ἐξωτερικὴ αὐ­τὴ τιμή, νὰ κάνουμε καὶ κάτι ἀνώτερο· καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ νὰ μιμηθοῦμε τὸν βίο του, νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετὲς τοῦ ἁγίου Νικολάου.

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου - Η ΝΟΗΤΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ

 

«…Ἡ περιστερὰ ἡ ἀμόλυντος… ἐν σκηνώματι ἁγίῳ κατοικεῖν ᾑρετίσατο» (ᾠδὴ γ΄, β΄ καν. Εἰσοδ., δ΄ τροπ.)

«Ἡ …ἁγνὴ περιστερὰ προσηνέχθη κατοικεῖν ἐν τῷ οἶκῳ τοῦ Θεοῦ…» (ᾠδὴ ς΄, β΄ καν. Εἰσοδ., γ΄ τροπ.)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, 21 Νοεμβρίου εἶνε μεγάλη θεομητορικὴ ἑορτή. Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὰ εἰσόδια τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τὸ μονάκριβο παιδὶ τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης, ὅταν ἔγινε τριῶν ἐτῶν, τὸ πῆραν οἱ ἅγιοι γονεῖς καὶ τὸ πῆγαν στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Καί, κατ᾿ ἐξαίρεσιν, ἐπετράπη νὰ εἰσέλθῃ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου «ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεὺς» εἰσήρχετο (Ἑβρ. 9,7), καὶ ν᾿ ἀφιερωθῇ στὸ Θεό. Καὶ ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ μνηστεύθηκε τὸν Ἰωσήφ.
 

Ἡ Παναγία εἶνε τόσο προσφιλής, ὥστε ὀνομάζεται μὲ πολλὰ ὀνόματα. Ὅπως μιὰ μάνα ἀποκαλεῖ τὸ παιδί της μὲ πολλὰ ἐπίθετα γιὰ νὰ ἐκφράσῃ μ᾿ αὐτὰ τὴν ἀγάπη της, ἔτσι καὶ ὁ λαός μας, ποὺ ἀγαπᾷ τὴν Παναγία σὰ᾿ μάνα του. Ἂν ἀνοίξουμε τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Παναγία ἔχει πάνω ἀπὸ ἑκατὸ ὀνόματα. Λέγεται Ἐλεοῦσα, Γοργοεπήκοος, Γλυκοφιλοῦσα, Προυσιώτισσα, Μυρτιδιώτισσα… Ἀνεξάντλητος ὁ κατάλογος τῶν τίτλων της.

Μητροπ. Αυγουστῖνος Καντιώτης: ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑΝ

Ἓν παράδειγμα

 

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν κάτι ποὺ εἰς τὴν ἀρχὴν θὰ σᾶς κάμῃ ἴσως νὰ γελάσητε. Ἀλλ᾿ ἐὰν παρακολουθήσητε τὴν συνέχειαν καὶ προσέξητε τὴν βαθυτέραν του ἔννοιαν, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ εἰς κλάμα.
 

Ἕνας εἶχε μίαν μαϊμοῦ. Τὴν ἔμαθε νὰ χορεύῃ. Τὴν ἐστόλισε ὡς νύμφην, καὶ διὰ νὰ μὴ φαίνηται ἡ ἀπαισία ὄψις τοῦ ζῴου, κατεσκεύασεν ἓν ὡραιότατον προσωπεῖον (μάσκαν) γυναικὸς ποὺ ἐσκέπαζεν ὅλο τὸ κεφάλι, τὴν ἔφερεν εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ τὴν ἔβαλε νὰ χορεύσῃ. Κόσμος πολὺς ἐμαζεύθη. Ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ τοὺς πλέον ἰδιοτρόπους χοροὺς καὶ ἐλυγίζετο μὲ τόσην ἐπιδεξιότητα, ὥστε ὅσοι τὴν ἔβλεπον τὴν ἐθαύμαζον καὶ ἐνόμιζον ὅτι ἦτο ἄνθρωπος. Ἕνας ὅμως, ποὺ ἐγνώριζεν ὅτι ἡ χορεύτρια δὲν ἦτο ἄνθρωπος ἀλλὰ μαϊμοῦ καὶ δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰ πλήθη νὰ χειροκροτοῦν, νὰ θαυμάζουν καὶ ν᾿ ἀποθεώνουν ἓν κτῆνος, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀπάτην.

Μητροπ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Ἡ Ἐκκλησία πανδοχεῖο

 

«Ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ» (Λουκ. 10,34)

 

Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, μᾶς διδάσκει τὸ ἔλεος, τὴν ἀ­γά­πη ὄχι ὡς θεωρία ἀλλὰ στὴν πρᾶξι· διδάσκει τὴν ἔμπρακτη ἀ­γά­πη, τὴν ἐλεημοσύνη· ὄχι θε­ωρητικὰ ἀλλὰ μὲ μία ζωηρὴ εἰκόνα, μία παρα­βολή, τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρεί­του (βλ. Λουκ. 10,25-37). Ἂς τὴν δοῦμε λοιπὸν σύντομα.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος βρέθηκε νὰ ὁδοιπορῇ σὲ δρόμο δύσκολο, ἔρημο, ποὺ σὲ κάθε βῆ­μα κα­ρα­δοκοῦσαν λῃσταί, δρόμο αἵματος, αὐ­τὸν ποὺ ὡδηγοῦσε κατηφορικὰ ἀπ᾽ τὰ Ἰεροσόλυμα στὴν Ἰεριχώ. Καὶ νά ἐκεῖ ποὺ βάδιζε, αἴφνης κάποιοι ἀπ᾽ αὐ­τοὺς πετάχτηκαν μπροστά του. Τὸν χτύπησαν, τοῦ πήραν ὅ,τι εἶχ­ε, τὸν ἄφησαν γυμνὸ καὶ βαρειὰ τραυμα­τισμένο νὰ κοίτεται στὴ μέση τοῦ δρόμου. Νὰ ση­κωθῇ μονάχος του καὶ νὰ φροντίσῃ τὸν ἑ­αυ­τό του, ὅπως συνέβη κάποτε σὲ μερικοὺς τραυματίες ἐν καιρῷ πολέμου, ἦταν ἀδύνατο. Ποιός νὰ τὸν βοηθήσῃ στὴν ἐρημιὰ ἐ­κείνη ὥστε νὰ σωθῇ; Κάποιοι ποὺ ἔτυχε νὰ περάσουν, τὸν εἶδαν, προσπέρασαν ἀ­διά­φοροι, κι ἂς ἦταν ἄνθρωποι τῆς θρησκείας.

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ: (†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης- Ἡ μυστικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστὸ

 

Μόλις, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶχε ἐπιστρέψει διωγμένος ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, καὶ σπεύδει σὲ νέο καθῆκον. Διαρκὴς εὐεργεσία ἡ ζωή του.

Ὁ Χριστὸς καθ᾿ ὁδόν.

Ἡ μονάκριβη κόρη τοῦ ἀρχισυναγώγου τῆς Καπερναοὺμ Ἰαείρου εἶνε στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Ὁ δυστυχισμένος πατέρας πέφτει στὰ πόδια του καὶ παρακαλεῖ, καὶ ὁ μοναδικὸς Ἰατρὸς καλεῖται ἐπειγόντως.Ὁ Χριστὸς βαδίζει πρὸς νέο θρίαμβο κατὰ τοῦ θανάτου. Χιλιάδες τὸν ἀκολουθοῦν. Πολλοὶ βέβαια γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία του.

π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Τελευταῖο ὅπλο τοῦ διαβόλου

 

 

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π Αὐγουστίνου Καντιώτου
 

Ὁ Χριστόφορος ὁ Καλύβας, ἕνας ἐπιστήθιος φίλος μου, σπουδαία φυσιογνωμία, ἱστορικὴ φυσιογνωμία, μοῦ ἔλεγε πρὸ ἐτῶν ποὺ συζητούσαμε·

«Ρὲ Αὐγουστῖνε, δὲν κατάλαβες τί θὰ γίνῃ; Ὁ σατανᾶς μεταχειρίστηκε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ μεταχειριστῇ εἰς τοὺς ἐσχάτους καιροὺς καὶ ἕνα τελευταῖο ὅπλο· θὰ ντύσῃ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες πρόσωπα τῆς ἐξουσίας του, θὰ τοὺς φορέσῃ ἐγκόλπια καὶ θὰ τοὺς δώσῃ πατερίτσες. Καὶ διὰ μέσου αὐτῶν τῶν ἀρχιερέων θὰ διαλύσῃ τὴν Ἐκκλησία». Ὁ σατανᾶς θὰ ἐμφανισθῇ μὲ ῥάσα, μὲ ἄμφια, μὲ πατερίτσες καὶ μπαστοῦνες!

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ: (†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης- Ἡ πέραν τοῦ τάφου ζωή

 

(Λουκ. 16,19-31)

ΠΟΛΛΑ, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβίζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!

Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀπορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…

Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψουμε, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ διαπράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μόνο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Στενός ὁ σύνδεσμος πατρίδος καί θρησκείας

 

 

 

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Σκέπη τῶν Χριστιανῶν

 

Η Παναγία, ἀγαπητοί μου, τῆς ὁποίας τὴν Σκέπη ἑορτάζουμε, εἶνε πρόσωπο ἱ­ερό. Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ Υἱός της ἔγινε «σημεῖον ἀντιλεγό­μενον» (Λουκ. 2,34), ἔτσι καὶ ἐκείνη ποὺ τὸν φιλο­ξένησε στοὺς ἁγίους κόλπους της ὡς ἄνθρωπο. Μετὰ τὸν Χριστὸ ἡ Παναγία εἶνε σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Ἄλλοι τὴν ὑβρίζουν καπηλικώτατα, τὴ βλα­­σφημοῦν, τὴν περιφρονοῦν· ἄλλοι ὅμως τὴν ἀ­γαποῦν, τὴ σέβονται, τὴν τιμοῦν, τὴν ὑψώ­νουν ὣς τὰ οὐράνια. Οἱ πα­πικοὶ ἔφθασαν ἀκόμη καὶ στὴν αἵρεσι τῆς «Μαριολατρίας», δηλα­δὴ νὰ τὴ λατρεύσουν ὡς θεά, ὅπως ἔκαναν γιὰ ἄλλες γυναῖκες οἱ ἀρ­χαῖοι πρόγονοί μας.

Ἡ Ὀρ­θόδοξος Ἐκ­κλησία ἀπέχει καὶ ἀπ’ τοὺς προτεστάντες ποὺ τὴ θεωροῦν ὡς ἁ­πλῆ γυναῖ­­κα, καὶ ἀπ’ τοὺς φράγκους ποὺ τὴν ἔχουν σχε­δὸν θεοποιήσει μὲ τελετὲς καὶ ἀγάλ­ματα. Οἱ ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τὴ μέση καὶ βασιλι­κὴ ὁδό· τὴν τιμοῦμε ὑπεράνω ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀλλ’ ὄχι ὡς Θεόν. Ἀπὸ κα­ταβολῆς μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου δὲ θὰ γεν­νηθῇ ἄλλο λογικὸ κτίσμα σὰν αὐτήν. 

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης: "Σας προειδοποιώ θα γίνη κακό μεγάλο"

Κήρυγμα στην Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά

Ένας άγιος, αγαπητοί μου, από τους πιο με­γάλους διδασκάλους της αγίας μας Εκκλη­σίας, ο ιερός Αυγουστίνος, του οποίου αναξίως φέρω το όνομα, είπε ότι το Ευαγγέλιο είναι πνευματικός καθρέφτης.

Όπως στον καθρέφτη βλέπουμε τη μορφή μας και ευπρεπιζόμαστε, έτσι στο Ευαγγέλιο βλέπουμε όχι τον ορατό άνθρωπο, αλλά τον αόρατο εαυτό μας, τις κα­κίες και τα πάθη μας, για να τα δι­ορθώνου­με. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι, ακόμα και το πιο φτωχό, χωρίς καθρέφτη, έτσι δεν πρέπει να υπάρχη οικογένεια χωρίς Ευ­αγγέλιο.

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Οὔφ! Μὲ τοὺς παπᾶδες τώρα θʼ ἀσχολούμεθα;

Αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία τῶν πολλῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ τὸ ἀναπαυτικὸν προσκέφαλον ἐπὶ τοῦ ὁποίου κοιμῶνται μακαρίως οἱ σκανδαλοποιοὶ κληρικοί. Θὰ κάμωμεν, λέγουν κατὰ φρένα ὡρισμένοι ἀρχιερεῖς, θὰ κάμωμεν ὅ,τι θέλομεν! Τὸ θέλημά μας θὰ γίνη νόμος τοῦ Κράτους. 

 

Θὰ έπιδιώξωμεν τὴν μετάθεσίν μας εἰς τὰς μεγαλυτέρας Μητροπόλεις. Θὰ πατάξωμεν τοὺς ἀντιδρῶντας. Θὰ ἐξοντώσωμεν τοὺς εὐθαρσεῖς ἱεροκήρυκας. Θὰ συμμαχήσωμεν καὶ μὲ αὐτὸν ἀκόμη μὲ τὸν Διάβολον. Θὰ ζητήσωμεν τὴν βοήθειαν καὶ αὐτοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τῶν σκοπῶν μας. 

 

Ἡμεῖς εἴμεθα ἡ Ἐκκλησία… Ἐὰν δὲ ὑπενθυμίση κἄποιος τὸν λαόν, ἀπαντοῦν εἰρωνικῶς καὶ σαρκαστικῶς˙ Ποιὸς λαός; Ποιὸς ἐνδιαφέρεται διὰ τὰ ἐκκλησιαστικά; Μερικοὶ τρελλοὶ φωνάζουν. Καὶ ὁ λαὸς γελᾶ εἰς βάρος των…

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ: (†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης- Ἀγκάθια!

 

«Καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό·
...τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι» (Λουκ. 8,7,14)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· εἶνε μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὴ φύσι, ἡ εἰκόνα τοῦ γεωργοῦ ποὺ βγῆκε νὰ σπείρῃ «τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5), τὸ σπόρο ποὺ πέφτει στὴ γῆ.

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης (†): Ἡ μαρτυρία τοῦ ἀγαπημένου μαθητοῦ (Μετάστασις ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου)

«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ἰω. 21,24)

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη ἀκολούθησε τὴν ἑξῆς πορεία. Ἦταν γυιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ Γεννησαρέτ. Ἐνῷ ἦταν ὁ νεώτερος ἀπ᾽ ὅλους τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, κατέλαβε διακεκριμένη θέσι μεταξύ τους. Στὴν ἀρχὴ παρουσίασε κι αὐτὸς ἀτέλειες, στὰ βάθη του ὅμως ἔκρυβε μιὰ εὐγενικὴ καρδιὰ μὲ τρυφερὰ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως στὸν Κύριο. Ἀγαποῦσε τὸ Χριστὸ ὅσο καν­είς ἄλλος, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὸν ἀγαποῦσε ἰ­διαιτέρως· ἦταν ὁ μαθητὴς «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς» (Ἰω. 21,20). 

π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Η ΥΛΗ ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ

 

«Σήμερον τῶν ὑδάτων ἁγιάζεται ἡ φύσις» (Μέγ. Ἁγιασμ.)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, δεσποτικὴ πανήγυρις· ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων! Βαπτίζεται ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸν Ἰωάννη στὸν Ἰορδάνη, κλείνει τὸ Δωδεκαήμερο, καὶ αὔριο ἡ σύναξις τοῦ Βαπτιστοῦ. Τὴν πρώτη ἡμέρα, τὰ Χριστούγεννα, εἴδαμε τὸ Χριστὸ βρέφος νεογέννητο. Τὴν 1η Ἰανουαρίου τὸν εἴδαμε νήπιο ὀκτὼ ἡμερῶν, ὅταν καταδέχτηκε νὰ περιτμηθῇ, ὠνομάστηκε Ἰησοῦς καὶ ἔλαβε «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Καὶ σήμερα τὸν βλέπουμε ἄνδρα 30 ἐτῶν. Προβάλλουν τώρα κάποια ἐρωτήματα.

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων: (†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης- «Νῆφε ἐν πᾶσι»

 

Τέκνον Τιμόθεε, «νῆφε ἐν πᾶσι» (Β΄ Τιμ. 4,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἀκούγονται δύο σάλπιγγες, μία τοῦ ἀποστόλου καὶ ἡ ἄλλη τοῦ εὐαγγελίου· ἡ μία εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου καὶ ἡ ἄλλη ἡ φωνὴ τοῦ Προδρόμου τὴν ὁποία διέσωσε ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος. Ἐδῶ θὰ σαλπίσουμε μὲ τὴ σάλπιγγα τοῦ ἀποστόλου Παύλου· πού, ὅπως ἀκούσατε, ἀπευθύνει ὡρισμένες συμβουλὲς καὶ προτροπὲς στὸ πνευματικό του τέκνο τὸν Τιμόθεο ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε Χριστιανό.