Στην εποχή του ήταν
ένα θαυμαστό επίτευγμα της τεχνολογίας, της παράδοσης, της ανθρώπινης
εφευρετικότητας- το γεφύρι της Πλάκας υπήρξε το μεγαλύτερο μονότοξο
γεφύρι των Βαλκανίων.
Για σχεδόν ενάμιση αιώνα «στεφάνωνε» τον Άραχθο
ποταμό, υποστηρίζοντας τη ζωή και την επικοινωνία των ανθρώπων από τις
αντίπερα όχθες του.
Σε έναν τραχύ, δύσβατο τόπο λειτούργησε ως μοχλός
ανάπτυξης και έγινε σύμβολο όλης της περιοχής των Τζουμέρκων.
Ένα κομψοτέχνημα ατόφιας ιστορίας
από πέτρα- στην ανατολική πλευρά του υπάρχει ακόμα το κτήριο του
τελωνείου από τα χρόνια που η κοίτη του Αράχθου οριοθετούσε τη συνοριακή
γραμμή Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και τον Φλεβάρη του 1944
εκεί υπογράφηκε η συμφωνία που θα έθετε τέλος στον ελληνικό εμφύλιο (ἐμεὶς ἀπὸ τὴν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙ τὸν λέμε συμμοριτοπόλεμο καὶ ὄχι ἐμφύλιο, γιατὶ ἔτσι εἶναι) μεταξύ ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ- ο Βελουχιώτης, ο Ζέρβας, ο Καρτάλης και οι
σημαντικότεροι καπετάνιοι και οπλαρχηγοί της Αντίστασης συνυπήρξαν εκεί,
πρόσκαιρα «αδελφωμένοι».
Το σοκ και η θλίψη όταν στη βαρυχειμωνιά
του 2015 το γεφύρι, παραμελημένο, γκρέμισε, έγιναν αισθητά πολύ πέρα
από τα ηπειρώτικα βουνά.
Τρεισήμιση χρόνια μετά την κατάρρευση του γεφυριού ο ίδιος αυτός τόπος,
ένα (σαν) κινηματογραφικό σκηνικό με το ποτάμι που έρχεται από το ψηλό
φαράγγι, μου φαίνεται γυμνός, στερημένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου