Κυπριακό: Είναι πολύ παράλογη η επιμονή στις εγγυήσεις

Σενέρ Λεβέντ

Οι Τούρκοι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη λύση στην Κύπρο: αυτός είναι ο τίτλος του τελευταίου άρθρου του αγαπητού Μετίν Μουνίρ. 

Είμαι πολύ περίεργος τι θα πείτε τώρα στον Μετίν, ο οποίος δεν έχει κατηγορηθεί ποτέ για «οπαδός των Ελλήνων» ή «προδότης της πατρίδας» και «εχθρός της Τουρκίας» όπως εγώ. 

Ο Μετίν δεν είναι κάποιος που συμμετέχει σε διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις και εισέρχεται σε πολεμική με κάποιους στον Τύπο. Δεν έχει και καμία έγνοια όπως το να ενθαρρύνει τους ηγέτες και να εκφράζει τη στήριξή του προς αυτούς. 

Αλλά έχει μια σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους δημοσιογράφους μας. Εργάστηκε πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Διετέλεσε ανταποκριτής σημαντικών δημοσιογραφικών οργανισμών της Αγγλίας. 

Αργότερα υπήρξε γενικός διευθυντής έκδοσης μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες με επιρροή τότε στην Τουρκία. Πιο πρόσφατα έγραφε άρθρα στην εφημερίδα «Μιλιέτ» στην Τουρκία. 

Απολύθηκε μόλις άρχισε να επικρίνει τον Αχμέτ Νταβούτογλου. Επέστρεψε στην Κύπρο. Και νομίζω ότι ζεστάθηκε πλέον για τα καλά στην Κύπρο.

Ο Μετίν δεν είναι από εκείνους που καταφεύγει στην ευκολία να επικρίνει στον ίδιο βαθμό τις δύο πλευρές βάζοντάς τες στο ίδιο καλάθι επειδή δεν καθίσταται δυνατό να εξευρεθεί λύση στο πρόβλημα στην Κύπρο. 

Και πιστεύει ότι γι’ αυτό πρέπει ουσιαστικά να κάνει το πρώτο βήμα η τουρκική πλευρά. Μακάρι και όλοι όσοι επιθυμούν λύση ανάμεσά μας να το καταλάβαιναν αυτό και να σταματούσαν τις γεμάτες ευχές γενικολογίες. Ποιο είναι το βήμα που πρέπει να γίνει; 

Αναμφίβολα το μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά στη λύση είναι οι εγγυήσεις. Ο Μετίν, ο οποίος λέει ότι «αυτή η απαίτηση είναι παράλογη», εξήγησε με πολύ απλή γλώσσα αυτό τον παραλογισμό. Λέει το εξής: 

«Αν δεν εμπιστεύεσαι τους Ελληνοκύπριους, αν ανησυχείς ότι ένα βράδυ θα έρθουν ξαφνικά και θα μας σφάξουν, γιατί θες να μπεις κάτω από τη στέγη ενός κοινού κράτους ρε αδελφέ;». 

Ένα άλλο όριο του παραλογισμού είναι και το εξής: Ας το διαβάσουμε πάλι από τον Μετίν: «Στις μέρες μας αρκεί ένα κράτος να είναι ισχυρό για να επέμβει σε ένα άλλο κράτος. Δεν χρειάζονται συμφωνίες όπως οι συμφωνίες εγγυήσεων. 

Παραδείγματα γι’ αυτό είναι η επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, της Αμερικής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Αν έχεις δύναμη μπαίνεις σε μιαν άλλη χώρα για να προστατεύσεις τα συμφέροντά σου, όλοι φωνάζουν, αλλά κανείς δεν σου κάνει κάτι. 

Τότε γιατί υπάρχει αυτή η επιμονή στη συνθήκη εγγυήσεων και στην παρουσία στρατού;».

Έχω την ίδια άποψη. Τα έγραψα και εγώ αυτά προηγουμένως. Τα έγραψα αφότου είδα ότι ρίχνεται στα σκουπίδια το διεθνές δίκαιο. Όπως είπε και ο Μετίν, όποιος έχει τη δύναμη, μπαίνει όπου θέλει. Δεν χρειάζονται εγγυήσεις. 

Αν ίσχυε το διεθνές δίκαιο, η Κύπρος δεν θα ήταν κάτω από την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας για 44 χρόνια. Η Αμερική δεν θα μπορούσε να μπει στο Ιράκ. Δεν θα μπορούσε να απαγχονίσει τον Σαντάμ. Δεν θα μπορούσε να λιντσάρει τον Καντάφι στη Συρία. 

Η Υεμένη και η Συρία δεν θα μετατρέπονταν σε λίμνη αίματος. Μήπως είναι εγγυήτριες της Συρίας η Αμερική, η Γαλλία, η Αγγλία και η Τουρκία που μπήκαν στη Συρία; Είναι εγγυητικά στρατεύματα τα τουρκικά στρατεύματα που κατέχουν το Αφρίν; 

Τότε ποιο το νόημα της τόσης επιμονής στο θέμα των εγγυήσεων που περιπλέκει περισσότερο από το κάθε τι τη λύση του Κυπριακού προβλήματος; Η Ελλάδα είναι έτοιμη να παραιτηθεί οικειοθελώς. Η Αγγλία λέει «αν παραιτηθεί η Τουρκία είμαι και εγώ έτοιμη». 

Μήπως η Αγγλία το λέει αυτό επειδή είναι βέβαιη ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί η Τουρκία; Ούτε αυτό είναι γνωστό. Επιπλέον, υπάρχει και το εξής: Εγώ νομίζω ότι ουσιαστικά η Αγγλία δεν θέλει να παραιτηθεί και στο παρασκήνιο παρακινεί και την Τουρκία προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο Μετίν Μουνίρ υποβάλλει ερωτήματα στην τουρκική πλευρά. Ρωτάει όσους δεν θέλουν να επιδείξουν ενσυναίσθηση: «Εσύ θα ήσουν ήσυχος αν υπήρχαν 40 χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες στα σύνορά σου;». Πέστε. Θα ήσασταν ήσυχοι; 

Φαίνεται ότι η Τουρκία προσπαθεί να αποσπάσει κάποια πράγματα ως αντάλλαγμα από την ελληνοκυπριακή πλευρά για να παραιτηθεί από τις εγγυήσεις. Αν αληθεύουν όσα λέγονται, εξέφρασε αυτή της την απαίτηση στο Κραν Μοντανά. 

Ζήτησε δύο βάσεις. Δύο βάσεις ως αντάλλαγμα για τις εγγυήσεις. Όμως, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν το είδε θετικά αυτό. Για κάποιο λόγο δεν δημοσιεύθηκε στον Τύπο αυτή η πληροφορία την οποία άφησαν να διαρρεύσει κάποιοι διπλωματικοί κύκλοι.

Παρά το γεγονός ότι συμφωνώ με τον Μετίν Μουνίρ που λέει ότι «οι Τούρκοι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά στη λύση», εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν και μεγαλύτερα εμπόδια. 

Η Αμερική και η Αγγλία. Και κατά την άποψή μου, στα δικά τους χέρια βρίσκεται το κλειδί της λύσης. Αν εκείνες αποφασίσουν, θα το λύσουν. Ή θα προβούν σε μια νέα ρύθμιση. 

Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Αμερική και η Αγγλία δεν θα μπορούσαν να λύσουν το Κυπριακό. Ούτε τώρα το πιστεύω. Αφού εκείνοι είναι οι αρχιτέκτονες του προβλήματος, είναι και οι αρχιτέκτονες της λύσης. 

http://politis.com.cy/article/ine-poli-paralogi-i-epimoni-stis-engiisis

Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.com/

«Πᾶνος»