– Γέροντα, σήμερα ἕνα γεροντάκι δυσκολευόταν νὰ ἀνεβῆ τὶς σκάλες τῆς ἐκκλησίας καί, ἐνῶ περνοῦσαν πολλοὶ ἀπὸ ᾿κεῖ, κανένας δὲν πήγαινε νὰ τὸ βοηθήση.
– «Καὶ ἱερεὺς ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθε... καὶ λευΐτης ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν»[1]. Ἔχουν δίκαιο... Δὲν ξέρουν..., δὲν ἄκουσαν ποτὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη!...
Τί νὰ πῶ; Ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτό μας, δὲν ἀγαπᾶμε τοὺς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας νικᾶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μας, γι᾿ αὐτὸ κινούμαστε ἔτσι.
Ὅποιος ὅμως ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δὲν ζῆ σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὁ Χριστός, ἂν σκεφτόταν τὸν Ἑαυτό Του, θὰ καθόταν στὸν Οὐρανό· δὲν θὰ ἐρχόταν στὴν γῆ νὰ ταλαιπωρηθῆ, νὰ σταυρωθῆ, γιὰ νὰ μᾶς σώση.
Σήμερα, λίγο-πολύ, στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους ὑπάρχει φιλαυτία· δὲν ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Ἔχει μπῆ τὸ πνεῦμα: «νὰ μὴν πάθω ἐγὼ κακό». Ξέρετε πόσο πονάω, ὅταν βλέπω τί κόσμος ὑπάρχει!...
Τώρα ποὺ ἤμουν στὸ Νοσοκομεῖο[2], μιὰ μέρα χρειάσθηκε νὰ σηκώσουν ἕναν ἄρρωστο κατάκοιτο, γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν σὲ ἄλλο θάλαμο. Ἦταν ἕνας νοσοκόμος πού, ἐνῶ αὐτὴ ἦταν ἡ δουλειά του, δὲν πῆγε νὰ βοηθήση καθόλου.
«Δὲν μπορῶ, μοῦ πονάει ἡ μέση», εἶπε μὲ μιὰ ἀδιαφορία! Πὰ-πά, βλέπεις ἄνθρωπο ἀπάνθρωπο! Καὶ νὰ δῆς, μιὰ νοσοκόμα, ποὺ εἶχε δύο παιδάκια καὶ περίμενε καὶ τρίτο, ζορίστηκε ἡ καημένη μαζὶ μὲ μιὰ ἄλλη καὶ τὸν σήκωσαν.
Τὸν ἑαυτό της δὲν τὸν σκέφθηκε καθόλου. Ξέχασε ὅτι ἦταν σὲ τέτοια κατάσταση κι ἔτρεξε νὰ βοηθήση τὸν ἄρρωστο!
Ὅταν βλέπω ἕναν ἄνθρωπο νὰ δυσκολεύεται, νὰ μὴν ἔχη κουράγιο καὶ νὰ γίνεται θυσία, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήση τοὺς ἄλλους, ξέρετε τί χαρὰ μοῦ δίνει;
Ὤ, μεγάλη χαρά! Ἡ καρδιά μου σκιρτάει. Νιώθω νὰ ἔχω συγγένεια μαζί του, γιατὶ καὶ αὐτὸς ἔχει συγγένεια μὲ τὸν Θεό.
__________________________
[1] Λουκ. 10, 31-32.
[2] Τὸ 1987 ὁ Γέροντας ὑποβλήθηκε σὲ ἐγχείρηση κήλης.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ άρετές»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου