Ὁ Καλός Θεὸς ἔκανε Ἀγγέλους. Μερικοί ὅμως Ἄγγελοι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά τους ξέπεσαν καὶ ἔγιναν δαίμονες. Ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεός, τὸ τέλειο δημιούργημα, γιὰ νὰ ἀντικαταστήση καὶ τὸ ξεπεσμένο τάγμα τῶν Ἀγγέλων.
Γι' αὐτὸ ὁ διάβολος πολύ ζηλεύει τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο. Φωνάζουν οἱ δαίμονες: «Ἐμεῖς μία φορά σφάλαμε καὶ μᾶς τυραννᾶς, καὶ αὐτούς ποὺ πολλές φορές σφάλλουν, τούς συγχωράς». Ναί, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μετανοοῦν.
Αὐτοί, ἐνῶ ἦταν Ἄγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, καὶ ἀντί νὰ μετανοήσουν, γίνονται πιὸ πονηροί καὶ κακοί καὶ βάλθηκαν μὲ μανία νὰ καταστρέψουν τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ἦταν τὸ πιὸ φωτεινό τάγμα ὁ Ἑωσφόρος! Καὶ τελικά...
Ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια οἱ δαίμονες ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό πρίν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια καὶ συνεχίζουν νὰ ἀπομακρύνωνται μὲ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ νὰ μένουν ἀμετανόητοι. Ἕνα «Κύριε ἐλέησον» νὰ ποῦν, ὁ Θεὸς κάτι θὰ κάνη καὶ γι' αὐτούς. Νὰ ποῦν ἕνα «ἤμαρτον», δὲν λένε «ἤμαρτον».
Ἄν ὁ διάβολος ἔλεγε «ἤμαρτον», θὰ γινόταν Ἄγγελος πάλι. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ἀλλά ὁ διάβολος ἔχει θέλημα γερό, πεῖσμα, ἐγωισμό, δὲν θέλει νὰ καμφθῆ, δὲν θέλει νὰ σωθῆ. Φοβερό πράγμα! Καὶ ἐνῶ ἦταν Ἄγγελος!
– Γέροντα, ὁ διάβολος θυμᾶται τὴν προηγούμενη κατάστασή του;
– Ἄν θυμᾶται λέει; Αὐτός εἶναι πῦρ καὶ μανία, γιατί δὲν θέλει νὰ γίνουν ἄλλοι Ἄγγελοι, ποὺ θὰ τὸν ἀντικαταστήσουν. Καὶ ὅσο πάει χειρότερος γίνεται. Ἐξελίσσεται στὴν κακία καὶ στὸν φθόνο.
Ὤ, ἄν νιώση κανεὶς τὸ κατάντημα τοῦ διαβόλου, θὰ κλαίη μέρα-νύχτα! Ἐδῶ ἕναν καλό ἄνθρωπο βλέπει κανεὶς ποὺ ἀλλάζει, γίνεται ἐγκληματίας, καὶ πόσο στενοχωριέται! Πόσο μᾶλλον νὰ δή ἔτσι ὄχι ἕναν ἄνθρωπο ἀλλὰ ἕναν Ἄγγελο!
Κάποτε, ἕνας μοναχός[1] εἶχε πονέσει πολύ τους δαίμονες καὶ, ἐνῶ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, ἔλεγε τὰ ἑξῆς: «Ἐσύ Θεὸς εἶσαι καὶ, ἅμα θέλης, μπορεῖς νὰ βρής ἕναν τρόπο γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρῶτα, τώρα ἔχουν ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν διαβολιά τοῦ κόσμου καὶ, ἐὰν δὲν μᾶς προστὰτευες, θὰ μᾶς εἶχαν ρημάξει ὅλους τους ἀνθρώπους».
Ἐνῶ λοιπόν ἔλεγε αὐτὰ τὰ λόγια προσευχόμενος μὲ πόνο, βλέπει ἕνα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του νὰ τοῦ βγάζη τὴν γλώσσα του καὶ νὰ τὸν κοροϊδεύη. Τὸ ἐπέτρεψε φαίνεται ὁ Θεὸς αὐτό, γιὰ νὰ πληροφορήση τὸν μοναχό ὅτι Ἐκεῖνος ἕτοιμος εἶναι νὰ τούς δεχθῆ, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσουν, ἀλλὰ αὐτοί δὲν θέλουν τὴν σωτηρία τους.
Βλέπετε, ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ ἀντιμετωπίσθηκε μὲ τὸν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ, μὲ τὴν Ἐνανθρώπηση. Ἐνῶ τοῦ διαβόλου ἡ πτώση δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἀντιμετωπισθῆ, ἐκτός ἄν ταπεινωθῆ. Ὁ διάβολος δὲν διορθώνεται, γιατί δὲν θέλει. Ξέρετε πόσο θὰ χαιρόταν ὁ Χριστός! Καὶ ὁ ἄνθρωπος, μόνον ὅταν δὲν θέλη, δὲν διορθώνεται.
– Γέροντα, ὁ διάβολος γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ τὸν ἀγαπάει καὶ παρ' ὅλα αὐτὰ συνεχίζει τὸ τυπικό του;
– Ἔμ, πῶς δὲν τὸ γνωρίζει! Ἀλλά ἡ ὑπερηφάνεια τὸν ἀφήνει; εἶναι ὅμως καὶ πονηρός. Προσπαθεῖ τώρα νὰ κερδίση ὅλον τὸν κόσμο. Σοῦ λέει: «Ἄν ἔχω περισσότερους ὀπαδούς, θὰ ἀναγκασθῆ ὁ Θεὸς στὸ τέλος νὰ λυπηθῆ ὅλα τὰ πλάσματά Του καὶ θὰ μὲ πάρη κι ἐμένα τὸ σχέδιο!».
Ἔτσι νομίζει. Γι' αὐτὸ θέλει, ὅσο μπορεῖ, νὰ ἀποκτήση πιὸ πολλούς ὀπαδούς. Βλέπετε ποῦ τὸ πάει; Σοῦ λέει: «Ἔχω τόσους μὲ τὸ μέρος μου! Θὰ ἀναγκασθῆ ὁ Θεὸς νὰ χαρισθῆ καὶ σ' ἐμένα!». Χωρίς νὰ μετανοιώση! Καὶ ὁ Ἰούδας τὸ ἴδιο δὲν ἔκανε; Ἤξερε ὅτι ὁ Χριστός θὰ ἐλευθέρωνε τούς νεκρούς ἀπὸ τὸν Ἅδη.
Σοῦ λέει: «Θὰ πάω κι ἐγώ πρίν ἀπὸ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώση κι ἐμένα». Βλέπεις πονηριά; Ἀντί νὰ ζητήση συγχώρηση ἀπὸ τὸν Χριστό, πῆγε νὰ κρεμασθῆ. Καὶ νὰ δῆτε, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θοῦ λύγισε τὴν συκιά, καὶ αὐτός μάζεψε τὰ πόδια του, γιὰ νὰ μήν ἀκουμπήσουν κάτω.
Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μήν πάη νὰ πῆ ἕνα «εὐλόγησον». Φοβερό! Ἔτσι λοιπόν καὶ ὁ διάβολος, ὁ ἀρχηγός τοῦ ἐγωισμοῦ, δὲν λέει «ἤμαρτον», ἀλλὰ συνέχεια ζορίζεται νὰ ἀποκτήση περισσότερους ὀπαδούς.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο»
______________________________
[1]. Ὁ μοναχός αὐτός, ὅπως διαπιστώθηκε ἀργότερα, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Παΐσιος.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου