Νεκτάριος Δαπέργολας: Τῆς Ἐξόδου τὸ Ἀνάγνωσμα...

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Μόλις πέρασε ἡ πιὸ παράξενη, ἡ πιὸ θλιμμένη, ἡ πιὸ σκοτεινὴ 25η Μαρτίου τῆς Νεότερης Ἱστορίας μας. Τὸ πρωὶ πάλι χτύπησαν οἱ καμπάνες, ἀλλὰ ἦταν κούφιος ὁ ἦχος τους. Γιατί οἱ καμπάνες εἶναι γιὰ νὰ καλοῦν στὴ λατρεία - καὶ ἡ λατρεία δὲν ἔγινε, γιατί ἔχει ἀπαγορευθεί.

Δὲν τὴν ψάλλαμε τὴν Παναγιά μας στὴ μεγάλη της γιορτὴ μὲ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας μας, παρὰ μόνο μὲς στὰ σπίτια μας (ἢ ἴσως κάποιοι, ὅσοι μπόρεσαν, σὲ κατοχικὰ ὑπόγεια, κρυπτοχριστιανικά).

Ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἄλλη μεγάλη γιορτὴ τῆς πατρίδας δὲν τὴν τιμήσαμε, σχεδὸν ἅπαντες σὲ κατ᾿ οἶκον περιορισμό, χωρὶς παρελάσεις κι ἄλλες ἐκδηλώσεις, μὲ μόνο τὸν φόβο νὰ κυκλοφοράει πανσθενὴς στοὺς ἔρημους δρόμους.

Κι ἂν ἦταν ὅμως σκοτεινὴ καὶ παράξενη, αὐτὴ ἡ μέρα παραμένει μεγάλη. Καὶ βέβαια αὐτὴν εἰδικὰ τὴ φετινὴ δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ τὴν τιμήσουμε μὲ τὶς συνήθεις εὐχὲς γιὰ « πολλά». Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν εἴπαμε «χρόνια πολλά». Δὲν ἔπρεπε νὰ ποῦμε.

Γιατί ἤμασταν ἀντίθετα ὑποχρεωμένοι - περισσότερο ὑποχρεωμένοι ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά - νὰ τὴ βιώσουμε μὲ περισυλλογὴ καὶ περίσκεψη. Μὲ πόνο κι αἴσθημα ντροπῆς. Μὲ σκληρὴ αὐτοκριτικὴ κι ἐπιτέλους γενναῖες ἀποφάσεις γιὰ μεταστροφὴ καὶ ἐξανάσταση. 

Κι ἂν γιὰ κάτι ὀφείλαμε νὰ εὐχηθοῦμε, αὐτὸ εἶναι μόνο γιὰ νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Θεός. Καὶ μετὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς στὴ ζωή μας γιὰ τὴν πατρίδα κάτι μικρὸ ἔστω, ἀλλὰ πάντως ἀντάξιο ὅλων ἐκείνων τῶν ἡρώων.

Τί νὰ τὰ κάνεις ἄλλωστε τὰ πολλὰ τὰ χρόνια, ἂν εἶναι νὰ συνεχίσεις νὰ ζεῖς μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀπερίγραπτο τέλμα τῆς παρακμῆς, τῆς προδοσίας, τῆς κατάρρευσης του παντός;

Κλεισμένοι ἐδῶ καὶ χρόνια σὲ νοητὲς φυλακὲς ἰδεοληπτικῶν ψυχώσεων καὶ νεοεποχίτικης λοβοτομῆς, ἀλλὰ πλέον κλεισμένοι καὶ μὲς στὰ σπίτια μας - σκλάβοι δυὸ φορὲς πιά.

Μὲ κλειδωμένες ἐκκλησιές, φιμωμένα στόματα κι ἀλλοιωμένες συνειδήσεις.

Πετῶντας μόνοι μας ἄκριτα κι ἀβασάνιστα στὴ χωματερὴ κεκτημένα κι αὐτονόητα ὡς χτὲς δικαιώματα. Θυσιάζοντας ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὸν βωμὸ τοῦ φόβου πάτρια, θέσμια, ἱερὰ καὶ ὅσια αἰώνων.

Δεσμῶτες τῆς ὑστερίας καὶ τοῦ πανικοῦ.

Παίρνοντας μέρος σὰν τὰ ποντίκια (ἀλλὰ ἑκουσίως κι αὐτοπροαιρέτως ἐμεῖς) σὲ νεοταξικὰ πειράματα ἐλέγχου καὶ πρόβες παγκόσμιας ἐπιβολῆς.

Καὶ ἔχοντας ἀπομείνει ἄπνοοι κι ἡμιθανεῖς στοὺς καναπέδες μας, νὰ βλέπουμε ἀφιερώματα σὲ μακρινὲς κι ὁλοένα καὶ πιὸ ξεθωριασμένες μέρες ἀγώνων καὶ ἡρώων τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδας, ποὺ ὅμως ἀδυνατοῦν πιὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ μᾶς ἀγγίξουν πραγματικά.

Μακροημέρευση μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν δυσώδη βοῦρκο ποὺ βαθαίνει καὶ βρωμίζει ὅλο καὶ περισσότερο, μόνο εὐνουχισμένοι καὶ τρομοκρατημένοι σκλάβοι τῆς Νέας Τάξης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς μποροῦν νὰ εὔχονται. Καλὴ μετάνοια λοιπὸν νὰ λέμε, πάνω ἀπ᾿ ὅλα. Καλὴ μετάνοια!

Καὶ σὰν μετανοήσουμε καὶ κλάψουμε πικρὰ καὶ ξαναβροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας, ποὺ μόνοι μας τοὺς κάναμε παρανάλωμα στὴ δίνη τῶν Καιρῶν, τότε πιὰ νὰ εὐχηθοῦμε καὶ τὸ ἄλλο: «καλὴ λευτεριά»! Ἢ μπορεῖ καὶ «καλὸ βόλι»!

Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιχειρήσουμε ἐπιτέλους κι ἐμεῖς τὴ μεγάλη Ἔξοδο ἀπὸ τὸν βόρβορο.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου!

«Πᾶνος»