ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ [:Πράξ.6,1-7]
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΩΝ
[ὑπομνηματισμὸς τῶν χωρίων Πράξ. 6,1-7]
«Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν (:τίς ἡμέρες αὐτές, ἐνῶ αὐξανόταν ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοὶ ποὺ ἦταν ἀπὸ ξένα μέρη καὶ γι᾿ αὐτὸ μιλοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἄρχισαν νὰ γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων Χριστιανῶν, ποὺ μιλοῦσαν τὴν ἀραμαϊκὴ γλῶσσα. Τὰ παράπονα αὐτὰ προέκυψαν, διότι οἱ χῆρες τῶν ἑλληνόφωνων Ἰουδαίων Χριστιανῶν ποὺ δὲν ἦταν ντόπιοι, παραμελοῦνταν στὴν καθημερινὴ περίθαλψη καὶ ὑπηρεσία τῆς διανομῆς τροφῶν καὶ ἐλεημοσυνῶν)» [Πράξ.6,1].
«Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις (:κατὰ τίς ἡμέρες αὐτές)» [Πράξ. 6,1]. Ποιὲς ἡμέρες ἐννοεῖ; Ὅταν συνέβαιναν αὐτά, ὅταν μαστιγώνονταν, ὅταν ἀπειλοῦνταν, ὅταν αὐξανόταν ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν, τότε «ἄρχισαν νὰ γογγύζουν». Ἴσως μάλιστα νὰ συνέβηκε αὐτὸ ἀπὸ τὸ πλῆθος, διότι δὲν εἶναι δυνατὸ στὸ πλῆθος νὰ ὑπάρχει ἀκρίβεια καὶ τελειότητα. Δὲν ἐννοεῖ ὁπωσδήποτε τίς ἡμέρες ἐκεῖνες, ἀλλὰ συνηθίζει ἡ Γραφή, καὶ τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν νὰ τὰ ἀναφέρει σὰν νὰ συνέβησαν, καὶ γι᾿ αὐτὸ μίλησε ἔτσι. «Ἑλληνιστὲς» νομίζω ὅτι ὀνομάζει ἐκείνους ποὺ ὁμιλοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα· διότι αὐτοὶ μιλοῦσαν ἑλληνικά, ἂν καὶ ἦταν ἑβραῖοι. Νὰ καὶ ἄλλη δοκιμασία· πόσο μᾶλλον καὶ ἐσύ, ἂν θέλεις νὰ ἐξετάσεις, θὰ διαπιστώσεις ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ οἱ πόλεμοι γίνονται καὶ ἀπὸ μέσα καὶ ἀπὸ ἔξω.
«Ἐγένετο (:ἄρχισαν), λέει, «γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν (:οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοὶ ποὺ ἦταν ἀπὸ ξένα μέρη καὶ γι᾿ αὐτὸ μιλοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, νὰ γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων Χριστιανῶν, ποὺ μιλοῦσαν τὴν ἀραμαϊκὴ γλῶσσα. Τὰ παράπονα αὐτὰ προέκυψαν, διότι οἱ χῆρες τῶν ἑλληνόφωνων Ἰουδαίων Χριστιανῶν ποὺ δὲν ἦταν ντόπιοι, παραμελοῦνταν στὴν καθημερινὴ περίθαλψη καὶ ὑπηρεσία τῆς διανομῆς τροφῶν καὶ ἐλεημοσυνῶν)». Ἄρα ἡ καθημερινὴ ἦταν ἡ φροντίδα γιὰ τίς χῆρες. Καὶ πρόσεχε ὅτι καὶ αὐτὸς τὴν ὀνομάζει διακονία, καὶ ὄχι ἀμέσως ἐλεημοσύνη, ἐξυψώνοντας ταυτόχρονα καὶ ἐκείνους ποὺ προσέφεραν καὶ ἐκείνους ποὺ λάμβαναν. Αὐτὴ ἡ διάκριση σὲ βάρος ἐκείνων τῶν χηρῶν δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα κακίας, ἀλλὰ ἴσως ἀμέλειας τοῦ πλήθους. Γι᾿ αὐτὸ ἀνέφερε καὶ αὐτὸ (διότι δὲν ἦταν μικρὸ κακό), γιὰ νὰ διορθωθεῖ σύντομα. Βλέπεις πὼς τὰ κακὰ καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς δὲν προέρχονταν μόνο ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μέσα; Ἐσὺ ὅμως μὴν παρατηρήσεις αὐτὸ μόνο, ὅτι διορθώθηκε, ἀλλὰ ὅτι ἦταν μεγάλο κακό.
«Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις (:Μετὰ λοιπὸν ἀπ᾿ αὐτὸ οἱ δώδεκα ἀπόστολοι συγκάλεσαν τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν ποὺ πίστευαν στὸν Χριστὸ καὶ εἶπαν: ''Δὲν μᾶς φαίνεται σωστὸ νὰ ἀφήσουμε ἐμεῖς τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑπηρετοῦμε σὲ τραπέζια φαγητοῦ)» [Πράξ. 6,2]. Πρῶτα παρουσιάζουν τὸ ἄτοπο δείχνοντας ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουν καὶ τὰ δύο μὲ μεγάλη προσοχή· διότι καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ χειροτονήσουν τὸν Ματθία στὴ θέση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, πρῶτα ἀπὸ ὅλα δείχνουν τὴν ἀνάγκη τοῦ πράγματος καὶ ὅτι τοὺς ἔλειπε ἕνας καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ γίνουν δώδεκα. Καὶ ἐδῶ τὴν ἀνάγκη ἔδειξαν καὶ δὲν ἐνέργησαν προηγουμένως, ἀλλὰ ἀνέμεναν νὰ ἐκδηλωθεῖ ὁ γογγυσμός, οὔτε ὅμως ἀνέχθηκαν γιὰ πολὺ νὰ συμβεῖ αὐτό.
Καὶ πρόσεχε ὅτι ἀναθέτουν τὴν ἐκλογὴ στὸν λαὸ καὶ ἀναδεικνύουν ἐκείνους ποὺ ἦταν ἀπὸ ὅλους ἀρεστοὶ καὶ ἀπὸ ὅλους διατυπώνονταν καλὲς μαρτυρίες. Ὅταν λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ ἐκλέξουν τὸν Ματθία ἔλεγαν: «Δεῖ οὖν τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν ἐν παντὶ χρόνῳ ἐν ᾧ εἰσῆλθε καὶ ἐξῆλθε ἐφ᾿ ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος Ἰωάννου ἕως τῆς ἡμέρας ἧς ἀνελήφθη ἀφ᾿ ἡμῶν, μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων (:Ἀπὸ τοὺς ἄνδρες ποὺ ἦταν μαζί μας καὶ παρακολούθησαν σὲ ὅλη τους τὴ διάρκεια τὰ γεγονότα καὶ τὴ δράση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς συναναστρεφόταν καὶ μπαινόβγαινε ἀνάμεσά μας, ἀπὸ τὸν καιρὸ δηλαδὴ ποὺ ξεκίνησε τὴ δημόσια δράση Του, ὅταν βαπτίστηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε κι ἔφυγε ἀπὸ κοντὰ μας˙ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς λοιπὸν πρέπει νὰ ἐκλεγεῖ ἕνας καὶ νὰ γίνει μαζί μὲ μᾶς μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεώς Του)» [Πράξ. 1,20-21].
Ἐδῶ ὅμως δὲν ἔγινε ἔτσι ἡ ἐπιλογὴ τῶν ἑπτὰ διακόνων· διότι δὲν ἦταν παρόμοια ἡ περίπτωση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἔθεσαν αὐτὴν σὲ κλῆρο. Οὔτε πάλι ἂν καὶ βέβαια μποροῦσαν οἱ ἴδιοι νὰ ἐκλέξουν, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, κάνουν αὐτό, ἀλλὰ μᾶλλον ἐνισχύουν τὴ γνώμη τους μὲ τὴν μαρτυρία τῶν πολλῶν. Ἄλλωστε τὸ νὰ ὁρίσουν μὲν τὸν ἀριθμὸ καὶ νὰ χειροτονήσουν γιὰ τὴν κάλυψη αὐτῆς τῆς ἀνάγκης ἦταν δικό τους ἔργο, τὴν ἐκλογὴ ὅμως τῶν ἀνδρῶν ἀναθέτουν σὲ ἐκείνους, γιὰ νὰ μὴν φανοῦν ὅτι αὐτοὶ χαρίζονται σὲ κάποιους καὶ τοὺς προωθοῦν· διότι καὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν Μωυσῆ νὰ ἐπιλέξει πρεσβύτερους, ἐκείνους ποὺ γνωρίζει. Καθόσον χρειάζεται πολλὴ σύνεση γιὰ τὴν ρύθμιση παρόμοιων ὑποθέσεων· διότι μὴν νομίζετε βέβαια ὅτι ἐπειδή του κάθε διακόνου δὲν τοῦ ἀνατίθεται τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου, αὐτὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη καὶ ἀπὸ σύνεση· διότι φυσικὰ καὶ χρειάζεται καὶ μάλιστα πολλὴ σύνεση.
Σωστὰ ἐκτίμησαν οἱ Ἀπόστολοι· διότι ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα τὰ ἀναγκαιότερα εἶναι προτιμότερα. Καὶ πρόσεχε πῶς λαμβάνουν πρόνοια γιὰ αὐτὰ ἀμέσως, καὶ δὲν παραμελοῦν τὸ κήρυγμα. Καὶ ἐφόσον ἐκεῖνοι ποὺ ἐξέλεξαν ἦταν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχαιραν τοῦ μεγαλυτέρου σεβασμοῦ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γι᾿ αὐτὸ καὶ προτιμοῦνται: «Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης, ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν (:ἐξετᾶστε λοιπὸν προσεκτικά, ἀδελφοί, καὶ ἐκλέξτε ἀπό σᾶς τοὺς ἴδιους ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ νὰ ἔχουν καλὴ μαρτυρία ἀπ᾿ ὅλους καὶ νὰ εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ σύνεση. Αὐτοὺς θὰ ἐγκαταστήσουμε γιὰ νὰ διεξάγουν τὴν ἀναγκαία αὐτὴ διακονία καὶ ἐμεῖς θὰ ἀφοσιωθοῦμε καὶ θὰ ἀφιερωθοῦμε ἀποκλειστικὰ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ διακονία τοῦ κηρύγματος'')» [Πράξ. 6,3-4].
«Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά (:Ἐξετᾶστε λοιπὸν προσεκτικά, ἀδελφοί, καὶ ἐκλέξτε ἀπό σᾶς τοὺς ἴδιους ἑπτὰ ἄνδρες)». Δὲν τὸ κάνουν αὐτὸ μόνοι τους, ἀλλὰ προηγουμένως ἀπολογοῦνται στὸ πλῆθος. Ἔτσι καὶ σήμερα ἔπρεπε νὰ γίνεται. «Ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν (:καὶ ἐμεῖς θὰ ἀφοσιωθοῦμε καὶ θὰ ἀφιερωθοῦμε ἀποκλειστικὰ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ διακονία τοῦ κηρύγματος)» [Πράξ. 6,4]. Καὶ στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος ἀπολογοῦνται. «Θὰ ἀφοσιωθοῦμε» ἔλεγαν, καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ «θὰ ἀφοσιωθοῦμε ἀποκλειστικὰ στὸ κήρυγμα».
«Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρὴ πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας). καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν ῾Ιερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει (:ἡ πρόταση αὐτὴ τῶν ἀποστόλων φάνηκε ἀρεστὴ σὲ ὅλο τὸ πλῆθος τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἐξέλεξαν τὸν Στέφανο, ἄνδρα γεμᾶτο ἀπὸ πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Πρόχορο καὶ τὸν Νικάνορα καὶ τὸν Τίμωνα καὶ τὸν Παρμενὰ καὶ τὸν Νικόλαο ἀπό τὴν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδωλολάτρης καὶ πρὶν πιστέψει στὸν Χριστὸ εἶχε προσέλθει στὸν Ἰουδαϊσμό. Αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων. Καὶ οἱ ἀπόστολοι, προσευχήθηκαν, ἔβαλαν τὰ χέρια τους πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἑπτά, γιὰ νὰ τοὺς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη ἡ ὁποία τοὺς ἦταν ἀναγκαία γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τῆς διακονίας τους. Ἔτσι τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καὶ διαδιδόταν. Καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν στὰ Ἱεροσόλυμα αὐξανόταν πάρα πολύ, καὶ πλῆθος πολὺ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀποδέχονταν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ ὑποτάσσονταν σὲ αὐτές)» [Πράξ. 6,5-7]. Ἐξέλεξαν λοιπὸν ὡς διακόνους ἄντρες γεμάτους πίστη ὥστε νὰ μὴ γίνουν τὰ ἴδια μὲ ἐκεῖνα ποὺ συνέβησαν στὴν περίπτωση τοῦ Ἰούδα, καὶ τοῦ Ἀνανία καὶ τῆς Σάπφειρας.
«Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγὸς ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους (:καὶ ἡ πρόταση αὐτὴ τῶν ἀποστόλων φάνηκε ἀρεστὴ σὲ ὅλο τὸ πλῆθος τῆς Ἐκκλησίας)» [Πράξ. 6,5]. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀντάξιο τῆς σοφίας τῶν δώδεκα ἀποστόλων. Καὶ ὅλοι ἐπαίνεσαν αὐτὸ ποὺ λέχθηκε· τόσο πολὺ συνετὸ ἦταν.
«Καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα (:καὶ ἐξέλεξαν τὸν Στέφανο, ἄνδρα γεμᾶτο ἀπὸ πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Πρόχορο καὶ τὸν Νικάνορα καὶ τὸν Τίμωνα καὶ τὸν Παρμενᾶ καὶ τὸν Νικόλαο ἀπό τὴν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδωλολάτρης καὶ πρὶν πιστέψει στὸν Χριστὸ εἶχε προσέλθει στὸν Ἰουδαϊσμό), οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας(:Αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων. Καὶ οἱ ἀπόστολοι, προσευχήθηκαν, ἔβαλαν τὰ χέρια τους πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἑπτά, γιὰ νὰ τοὺς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη ἡ ὁποία τοὺς ἦταν ἀναγκαία γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τῆς διακονίας τους)».
Ἀπὸ αὐτὸ εἶναι φανερὸ ὅτι ξεχώρισαν αὐτοὺς ἀπὸ τὸ πλῆθος, καὶ αὐτοὶ προσελκύουν, δὲν καθοδηγοῦν οἱ ἀπόστολοι. Πρόσεχε πὼς δὲν λέει περιττὰ λόγια ὁ συγγραφέας· διότι δὲν λέει πῶς, ἀλλὰ ἁπλῶς ὅτι χειροτονήθηκαν κατόπιν προσευχῆς· διότι αὐτὸ εἶναι ἡ χειροτονία. Τὸ χέρι τοποθετεῖται ἐπάνω στὸν ἄνδρα, ἐνῶ τὸ ὅλο ἔργο τὸ ἐπιτελεῖ ὁ Θεὸς καὶ τὸ χέρι Αὐτοῦ εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ ἀγγίζει τὸ κεφάλι τοῦ χειροτονημένου ἐὰν χειροτονεῖται ὅπως πρέπει.
Δὲν τὰ εἶπε αὐτὰ στὴν τύχη, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξει πόση εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς σωστῆς διευθέτησης τῶν πραγμάτων. Καὶ πρόκειται στὴ συνέχεια νὰ διηγηθεῖ τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Στέφανο, γι᾿ αὐτὸ καὶ προηγουμένως ἀναφέρει τίς αἰτίες αὐτῶν. Ποιό λοιπὸν ἀξίωμα εἶχαν αὐτοὶ οἱ διάκονοι καὶ ποιά χειροτονία δέχθηκαν εἶναι ἀνάγκη νὰ μάθουμε. Ἄραγε τὴ χειροτονία τῶν διακόνων; Καὶ ὅμως αὐτὴ δὲν ὑπάρχει στὶς ἐκκλησίες, ἀλλὰ ἡ διαχείριση τῶν ναῶν εἶναι ἔργο τῶν πρεσβύτερων· ἂν καὶ βέβαια κανένας ἐπίσκοπος δὲν ὑπῆρχε τότε, παρὰ μόνο οἱ ἀπόστολοι. Συνεπῶς νομίζω ὅτι ἡ ὀνομασία αὐτὴ δὲν δηλώνει τοὺς διακόνους, οὔτε τοὺς πρεσβύτερους, ἀλλὰ κατ᾿ ἀρχὴν γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο χειροτονήθηκαν. Καὶ δὲν ἔθεσαν ἁπλῶς τὰ χέρια τους ἐπάνω τους, ἀλλὰ εὐχήθηκαν νὰ ἔλθει ἡ δύναμη σὲ αὐτούς. Πρόσεχε ἐπίσης σὲ παρακαλῶ, ἐὰν χρειάσθηκαν σὲ αὐτὸ ἑφτὰ ἄνδρες, ἄραγε πόσο μεγάλο ἦταν τὸ πόσο τῶν χρημάτων ποὺ συγκεντρώθηκε καὶ πόσο μεγάλο τὸ πλῆθος τῶν χήρων;
Ἑπομένως δὲν γινόταν στὴν τύχη οἱ προσευχές, ἀλλὰ γινόταν μὲ πολλὴ προσοχή· καὶ αὐτὸ ὅπως καὶ τὸ κήρυγμα ἔτσι τελοῦνταν· διότι τὰ περισσότερα μὲ τίς προσευχὲς τὰ κατόρθωναν. Καὶ ἔτσι ρυθμιζόταν τὰ πνευματικά, ἔτσι στέλνονταν σὲ περιοδεῖες, ἔτσι παρέδωσαν τὸ κήρυγμα τῆς πίστης. Καὶ δὲν ἐπαινεῖ, οὔτε ἐξυψώνει αὐτούς, ἀλλὰ ὅτι δὲν εἶναι ἀρεστὸ νὰ ἀφήσουν τὸ ἔργο ποὺ τοὺς ἀνατέθηκε.
Ἔτσι εἶχαν διδαχθεῖ ἀπὸ τὸν Μωυσῆ, νὰ μὴν ἀσχολοῦνται οἱ ἴδιοι μὲ ὅλα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος λέει «μόνον τῶν πτωχῶν ἵνα μνημονεύωμεν, ὃ καὶ ἐσπούδασα αὐτὸ τοῦτο ποιῆσαι(:νὰ θυμᾶστε μόνο τοὺς φτωχούς)» [Γαλ. 2,10]. Καὶ γιὰ τὸ πῶς συντελοῦσαν στὴν πρόοδο αὐτῶν, μάθαινε: νήστευαν, ἀφοσιώνονταν στὴν προσευχή. Αὐτὸ πρέπει καὶ τώρα νὰ γίνεται.
Καὶ ἐξέλεξαν διακόνους ὄχι ἁπλῶς πνευματικούς, ἀλλὰ «πλήρεις πνεύματος καὶ σοφίας», γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἔτσι ὅτι χρειάζονταν μεγάλη εὐσέβεια καὶ αὐτοκυριαρχία γιὰ νὰ ὑποφέρει κανεὶς τίς κατηγορίες τῶν χήρων. Διότι ποιό εἶναι τὸ ὄφελος, ὅταν δὲν κλέβει κανεὶς μέν, ἀλλὰ καταστρέφει τὰ πάντα; Ἢ εἶναι θρασὺς καὶ ὀργίζεται; Καὶ κατὰ τοῦτο ἦταν ἀξιοθαύμαστος ὁ Φίλιππος· διότι λέει γιὰ αὐτόν· «τῇ δὲ ἐπαύριον ἐξελθόντες ἤλθομεν εἰς Καισάρειαν, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν οἶκον Φιλίππου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ὄντος ἐκ τῶν ἑπτά, ἐμείναμεν πάρ᾿ αὐτῷ (:τὴν ἄλλη μέρα φύγαμε ἀπὸ τὴν Πτολεμαΐδα καὶ φθάσαμε στὴν Καισάρεια. Ἐκεῖ μπήκαμε στὸ σπίτι τοῦ εὐαγγελιστῆ Φιλίππου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διακόνους ποὺ εἶχαν χειροτονηθεῖ βοηθοὶ τῶν ἀποστόλων στὰ κοινὰ τραπέζια καὶ μείναμε κοντά του)». Βλέπεις ὅτι τίποτα δὲν ρυθμιζόταν κατὰ ἀνθρώπινο τρόπο;
«Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν ῾Ιερουσαλὴμ σφόδρα (:ἔτσι τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καὶ διαδιδόταν. Καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν στὰ Ἱεροσόλυμα αὐξανόταν πάρα πολύ)» [Πράξ. 6,6]. «Πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει (:καὶ πλῆθος πολὺ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀποδέχονταν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ ὑποτάσσονταν σὲ αὐτές)» [Πράξ. 6,7]. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ὑπαινιγμὸ καὶ δείχνει ὅτι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μηχανεύθηκαν τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, πίστεψαν.
Στὰ Ἱεροσόλυμα προόδευε τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν. Τὸ περίεργο ἦταν ὅτι ἐκεῖ ποὺ σταυρώθηκε ὁ Χριστός, ἐκεῖ αὐξάνονταν τὸ κήρυγμα. Καὶ ὄχι μόνο δὲν σκανδαλίστηκαν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς μαθητές, βλέποντας τοὺς μὲν ἀποστόλους νὰ μαστιγώνονται, ἄλλους νὰ τοὺς ἀπειλοῦν, ἄλλους νὰ πειράζουν τὸ πνεῦμα, ἄλλους νὰ γογγύζουν, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο αὐξανόταν ὁ ἀριθμὸς ἐκείνων ποὺ πίστεψαν· ἔτσι ἀπὸ τὸ περιστατικὸ τοῦ Ἀνανία σωφρονίστηκαν καὶ περισσότερος φόβος κατέλαβε αὐτούς. Πρόσεχε ἐπίσης πῶς αὐξανόταν τὸ πλῆθος. Μετὰ τίς δοκιμασίες τότε αὐξήθηκε, ἀλλὰ ὄχι πρὶν ἀπὸ αὐτές.
Καὶ σκέψου σὲ παρακαλῶ καὶ πόση εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Διότι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἀρχιερεῖς, ποὺ παρότρυναν τοὺς ὄχλους σὲ φόνο, ποὺ κραύγαζαν καὶ ἔλεγαν: «ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι· εἰ βασιλεὺς Ἰσραὴλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ᾿ αὐτῷ (:ἄλλους ἔσωσε μὲ τὰ ἀγύρτικά του θαύματα˙ τὸν ἑαυτό του δὲν μπορεῖ νὰ τὸν σώσει. Ἐὰν εἶναι βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ, τοῦ εὐλογημένου δηλαδὴ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἂς κατεβεῖ ἀπ᾿ τὸν σταυρὸ καὶ θὰ τὸν πιστέψουμε)» [Ματθ. 27,42], ἀπὸ αὐτούς, λέει τὸ ἱερὸ κείμενο, «πολλοὶ ἀποδέχονταν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως».
Τοῦ Θεοῦ καὶ Δημιουργοῦ μας λοιπὸν ἂς γίνουμε καὶ ἐμεῖς μιμητές. Δέχθηκε αὐτοὺς καὶ δὲν τοὺς ἔδιωξε. Ἔτσι ἂς ἀμείβουμε κι ἐμεῖς τοὺς ἐχθρούς, ποὺ διέπραξαν σὲ ἐμᾶς ἄπειρα κακά. Ὅ,τι ἀγαθὸ καὶ ἂν ἔχουμε, ἂς τὸ δίνουμε σὲ αὐτούς· ἂς μὴν παραλείψουμε νὰ τοὺς εὐεργετοῦμε· διότι ἂν μὲν χρειάζεται νὰ πάθει κάποιος κάποιο κακὸ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὸν θυμό τους, πολὺ περισσότερο θὰ τοὺς ἱκανοποιήσει, μὲ τὸ νὰ τοὺς εὐεργετήσει (διότι αὐτὸ εἶναι λιγότερο ἀπὸ ἐκεῖνο)· διότι δὲν εἶναι τὸ ἴδιο νὰ εὐεργετεῖ κάποιος τὸν ἐχθρό του καὶ νὰ θέλει νὰ πάθει χειρότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὁ ἐχθρός του ἐπιθυμεῖ. Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἔρθουμε καὶ σὲ ἐκεῖνα.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
ἐπιμέλεια κειμένου: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-acta
apostolorum.pdf
• Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Ἅπαντα τὰ ἔργα, Ὑπόμνημα στὶς
Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὁμιλία ΙΔ΄, πατερικὲς ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς»(ΕΠΕ), ἐκδ. οἶκος «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1983, τόμος 15, σελίδες
392-397 καὶ 399-409.
• Βιβλιοθήκη τῶν Ἑλλήνων, Ἅπαντα τῶν ἁγίων Πατέρων, Ἰωάννου
Χρυσοστόμου ἔργα, τόμος 79, ὁμιλία ΙΔ΄, σελ. 208-209 καὶ σελ. 213-219.
• Π. Τρεμπέλα, Ἡ Καινὴ Διαθήκη μὲ σύντομη ἑρμηνεία (ἀπόδοση
στὴν κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση
τέταρτη, Ἀθήνα 2014.
• Ἡ Καινὴ Διαθήκη, Κείμενον καὶ ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις ὑπὸ
Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τριακοστὴ
τρίτη, Ἀθήνα 2009.
• Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατὰ τοὺς ἑβδομήκοντα, Κείμενον καὶ
σύντομος ἀπόδοσις τοῦ νοήματος ὑπὸ Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος
θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τέταρτη, Ἀθήνα 2005.
• Π. Τρεμπέλα, Τὸ Ψαλτήριον μὲ σύντομη ἑρμηνεία(ἀπόδοση στὴν
κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση τρίτη,
Ἀθήνα 2016
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient
greek/tools/liddell-scott/index.html
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia Diathikh/Biblia/Palaia
Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh Diathikh/Biblia/Kainh
Diathikh.htm
___________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου