Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπόν, ἀναβλέψας ὁ ᾽Ιησοῦς εἶδε αὐτόν, καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν΄
Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.
Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.
Λουκᾶ. (19,5-6)
Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.
Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.
Λουκᾶ. (19,5-6)
Εἴμαστε ὅλοι Ζακχαῖοι ὡς τὴ στιγμὴ τοῦ κατάβηθι... Ἀρχιτελῶνες καὶ ἀρχηγοί, στῆς ἁμαρτίας τοὺς συρμούς. Ἔρχεται ὅμως κάποτε ἡ ὥρα, ποὺ ἡ συνείδηση ξυπνᾷ ἀπὸ τὸν λήθαργό της καὶ ἐπαναστατεῖ. Σημαίνει μέσα μας ἐκεῖνος ὁ συναγερμὸς τῆς ἀπωλείας, τοῦ ὀλέθρου... Καὶ θὲς τότε νὰ δεῖς τὸν πάντοτε Ἐρχόμενο...
Μὰ πόσα ἐμπόδια δὲν ὀρθώνονται μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο!
Πάθη ἀνομολόγητα ἀπ᾿ τὰ βορβορώδη σου βαθέα καὶ ἄλλα ποὺ διαφεντεύουν τὴν ὕπαρξή σου, ριζωμένα καλὰ σὰν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν ἀπὸ τὰ μάτια σου τοῦ Ἰησοῦ τὴ θέα... Στὴ συκομουριὰ τῆς ἐλπίδας σκαρφαλώνεις καὶ τὸν ἀκοῦς νὰ σοῦ λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θὰ ἔρθω στὸ σπίτι σου! Σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι! Πόσες φορὲς ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, ἔχεις ἀκούσει αὐτὲς τίς θεῖες καὶ πατρικές... ἱκετευτικές προστακτικὲς ὡς τώρα στὴ ζωή σου; Ἄλλες τόσες ὅμως, δὲν φάνηκε ὁ Χριστός μας! Δὲν μπῆκε ποτὲ μέσα στὸ σπίτι σου! Ἀναξιόπιστος ὁ Κύριος; Σοῦ ἔταξε νὰ ἔρθει καὶ δὲν τήρησε τὴν ὑπόσχεσή του, λές... Σὲ ξεγέλασε λοιπόν; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Μ᾿ ἕνα γιατί ἀναπάντητο ἀπὸ τὸ πέτρινο, τὸ τυρωμένο ἐγώ σου, μένεις νὰ ἀναρωτιέσαι... Μήπως τελικὰ δὲν βρῆκε τὸν δρόμο ὁ Χριστός; Μήπως ἡ ὁδὸς χάλασε καὶ ἔγινε ἀπρόσιτος ὁ τόπος τῆς οἰκίας μας; Ὡς τὴ στιγμή του κατάβηθι, ὅλα ἔμοιαζαν καλά... Μετά ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔχει τὸ ὑπεδέξατο Αὐτὸν χαίρων! Μὰ καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ χωρὶς ἐκπτώσεις ἔμπρακτη μετάνοια! Ὄχι, δὲν εἶναι τὰ χείλη τοῦ Ζακχαίου ποὺ σπαράζουν ἐκεῖνο τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο ἐγὼ εἰμί... Εἶναι ἡ ψυχή του ποὺ κραυγάζει τὴν δική του προστακτική... Ἀνακάλεσέ με Σωτὴρ καὶ σῶσον με! Καὶ ἔπειτα ὅλα τὰ ἀδικημένα, τὰ συκοφαντημένα, τὰ ἀποκαθιστᾷ στὸ τετραπλάσιο! Πὼς εἴμαστε ἕτοιμοι λοιπὸν νὰ ὑποδεχθοῦμε στὸ σπίτι μας τὸν Χριστό; Μήπως μὲ τοὺς δικούς μας ὅρους, τὰ θέλω μας, τὰ μέτρα μας, τίς προϋποθέσεις καὶ τοὺς βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρὶς ἴχνος θυσίας καὶ αὐταπάρνησης; Ἀτσαλάκωτοι καὶ ἀταπείνωτοι οἰκοδεσπότες περιμένουμε νὰ φιλοξενήσουμε ἕναν Χριστὸ διερχόμενο διασώστη καὶ ὄχι αἰώνιο Ἐρχόμενο Σωτῆρα, ποὺ θὰ μᾶς πεῖ κι εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμή! Τὸν δρόμο ποὺ ἔχει νὰ διανύσει ὁ Κύριος ὡς τὴν πόρτα μας τὸν ἔχουμε ἑτοιμασμένο;
Πάλι δὲν ἦρθε Ἐκεῖνος! Κι ἂν ἔφτασε ὡς τὴν θύρα σου στέκεται ἔξω καὶ κρούει... Μὰ δὲν Τὸν ἀκοῦς! Καὶ δὲν ἀνοίγεις! Γιατί δὲν Τὸν ἀγαπᾷς! Ἐξ ὅλης καρδίας, ψυχῆς καὶ διανοίας καὶ δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες αὐτές, δωρίζονται στὰ μύρια πάθη σου τὰ ἀξερίζωτα!
Ἡ συκομορέα του Ζακχαίου ἀκόμα στὴν Ἁγία γῆ στέκει ἀγέρωχη, ὅπως κάθε Εὐαγγελικὸ ρῆμα! Ἐκεῖνο τὸ κατάβηθι, ἔχει ἀκριβῶς τὴν ἀντίθετη σημασία! Σὲ ἀνάβαση μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός μας! Οὐχὶ κατάβα ἀλλ᾿ ἀνάβα σοι λέγει Ζακχαῖε Χριστός... διαβάζουμε στὸ στίχο τοῦ συναξαριοῦ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἐπισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, τὴν 20η τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου. Γιὰ νὰ ἀνέβεις ὅμως ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπ᾿ ὅ,τι σὲ βαραίνει καὶ σὲ καθηλώνει. Δὲν εἶναι τὰ πόδια οἱ ἀναβατῆρες σου, μὰ ἡ καρδιὰ ποὺ θά σε ὑψώσει. Βαρίδι ὅ,τι τὴν ρυπαίνει, ὅ,τι τὴν ἀποσπᾷ, ὅ,τι τῆς τυφλώνει τὰ ὄμματα, νὰ μὴν μπορεῖ στὸν Οὐρανὸ νὰ τὰ ἐκπέμψει, νὰ μὴν μπορεῖ οὔτε μιὰ συκομορέα νὰ βρεῖ, νὰ σκαρφαλώσει νὰ δεῖ Τὸν γλυκὺ Ἰησοῦ ποὺ περνᾷ.
Αὔριο ποὺ εἶναι τοῦ Ζακχαίου ἡ Κυριακή, μιμήσου τον ὡς τὸ τέλος! Νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς στὸ σπίτι σου, ν᾿ ἀκούσεις ἀπὸ τὰ χείλη Του ἐκεῖνο τὸ Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο! Ἀλλιῶς...
Μὰ πόσα ἐμπόδια δὲν ὀρθώνονται μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο!
Πάθη ἀνομολόγητα ἀπ᾿ τὰ βορβορώδη σου βαθέα καὶ ἄλλα ποὺ διαφεντεύουν τὴν ὕπαρξή σου, ριζωμένα καλὰ σὰν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν ἀπὸ τὰ μάτια σου τοῦ Ἰησοῦ τὴ θέα... Στὴ συκομουριὰ τῆς ἐλπίδας σκαρφαλώνεις καὶ τὸν ἀκοῦς νὰ σοῦ λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θὰ ἔρθω στὸ σπίτι σου! Σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι! Πόσες φορὲς ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, ἔχεις ἀκούσει αὐτὲς τίς θεῖες καὶ πατρικές... ἱκετευτικές προστακτικὲς ὡς τώρα στὴ ζωή σου; Ἄλλες τόσες ὅμως, δὲν φάνηκε ὁ Χριστός μας! Δὲν μπῆκε ποτὲ μέσα στὸ σπίτι σου! Ἀναξιόπιστος ὁ Κύριος; Σοῦ ἔταξε νὰ ἔρθει καὶ δὲν τήρησε τὴν ὑπόσχεσή του, λές... Σὲ ξεγέλασε λοιπόν; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Μ᾿ ἕνα γιατί ἀναπάντητο ἀπὸ τὸ πέτρινο, τὸ τυρωμένο ἐγώ σου, μένεις νὰ ἀναρωτιέσαι... Μήπως τελικὰ δὲν βρῆκε τὸν δρόμο ὁ Χριστός; Μήπως ἡ ὁδὸς χάλασε καὶ ἔγινε ἀπρόσιτος ὁ τόπος τῆς οἰκίας μας; Ὡς τὴ στιγμή του κατάβηθι, ὅλα ἔμοιαζαν καλά... Μετά ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔχει τὸ ὑπεδέξατο Αὐτὸν χαίρων! Μὰ καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ χωρὶς ἐκπτώσεις ἔμπρακτη μετάνοια! Ὄχι, δὲν εἶναι τὰ χείλη τοῦ Ζακχαίου ποὺ σπαράζουν ἐκεῖνο τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο ἐγὼ εἰμί... Εἶναι ἡ ψυχή του ποὺ κραυγάζει τὴν δική του προστακτική... Ἀνακάλεσέ με Σωτὴρ καὶ σῶσον με! Καὶ ἔπειτα ὅλα τὰ ἀδικημένα, τὰ συκοφαντημένα, τὰ ἀποκαθιστᾷ στὸ τετραπλάσιο! Πὼς εἴμαστε ἕτοιμοι λοιπὸν νὰ ὑποδεχθοῦμε στὸ σπίτι μας τὸν Χριστό; Μήπως μὲ τοὺς δικούς μας ὅρους, τὰ θέλω μας, τὰ μέτρα μας, τίς προϋποθέσεις καὶ τοὺς βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρὶς ἴχνος θυσίας καὶ αὐταπάρνησης; Ἀτσαλάκωτοι καὶ ἀταπείνωτοι οἰκοδεσπότες περιμένουμε νὰ φιλοξενήσουμε ἕναν Χριστὸ διερχόμενο διασώστη καὶ ὄχι αἰώνιο Ἐρχόμενο Σωτῆρα, ποὺ θὰ μᾶς πεῖ κι εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμή! Τὸν δρόμο ποὺ ἔχει νὰ διανύσει ὁ Κύριος ὡς τὴν πόρτα μας τὸν ἔχουμε ἑτοιμασμένο;
Πάλι δὲν ἦρθε Ἐκεῖνος! Κι ἂν ἔφτασε ὡς τὴν θύρα σου στέκεται ἔξω καὶ κρούει... Μὰ δὲν Τὸν ἀκοῦς! Καὶ δὲν ἀνοίγεις! Γιατί δὲν Τὸν ἀγαπᾷς! Ἐξ ὅλης καρδίας, ψυχῆς καὶ διανοίας καὶ δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες αὐτές, δωρίζονται στὰ μύρια πάθη σου τὰ ἀξερίζωτα!
Ἡ συκομορέα του Ζακχαίου ἀκόμα στὴν Ἁγία γῆ στέκει ἀγέρωχη, ὅπως κάθε Εὐαγγελικὸ ρῆμα! Ἐκεῖνο τὸ κατάβηθι, ἔχει ἀκριβῶς τὴν ἀντίθετη σημασία! Σὲ ἀνάβαση μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός μας! Οὐχὶ κατάβα ἀλλ᾿ ἀνάβα σοι λέγει Ζακχαῖε Χριστός... διαβάζουμε στὸ στίχο τοῦ συναξαριοῦ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἐπισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, τὴν 20η τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου. Γιὰ νὰ ἀνέβεις ὅμως ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπ᾿ ὅ,τι σὲ βαραίνει καὶ σὲ καθηλώνει. Δὲν εἶναι τὰ πόδια οἱ ἀναβατῆρες σου, μὰ ἡ καρδιὰ ποὺ θά σε ὑψώσει. Βαρίδι ὅ,τι τὴν ρυπαίνει, ὅ,τι τὴν ἀποσπᾷ, ὅ,τι τῆς τυφλώνει τὰ ὄμματα, νὰ μὴν μπορεῖ στὸν Οὐρανὸ νὰ τὰ ἐκπέμψει, νὰ μὴν μπορεῖ οὔτε μιὰ συκομορέα νὰ βρεῖ, νὰ σκαρφαλώσει νὰ δεῖ Τὸν γλυκὺ Ἰησοῦ ποὺ περνᾷ.
Αὔριο ποὺ εἶναι τοῦ Ζακχαίου ἡ Κυριακή, μιμήσου τον ὡς τὸ τέλος! Νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς στὸ σπίτι σου, ν᾿ ἀκούσεις ἀπὸ τὰ χείλη Του ἐκεῖνο τὸ Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο! Ἀλλιῶς...
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἰανουάριος 2023
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἰανουάριος 2023
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου