– Γέροντα, τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔχω πρόβλημα μὲ τὴν καρδιὰ καὶ φοβᾶμαι μήπως πάθω κάτι.
– Μὴ φοβᾶσαι. Ὅλοι κάτι πρέπει νὰ ἔχουμε, γιατί, ὅταν ἔχουμε κάτι, καθόμαστε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθήση.
– Γέροντα, σᾶς παρακαλῶ, εὐχηθῆτε νὰ γίνω καλά.
– Δὲν σὲ συμφέρει νὰ κάνω προσευχὴ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἂν κάνης ὑπομονὴ μὲ πίστη στὸν Θεό, θὰ πάρης σύνταξη ἀπὸ τὸ Ὑγειονομικὸ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν σύνταξη τοῦ ΟΓΑ[1]. Διάβασα κάπου ὅτι ἕνας ἄρρωστος παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα νὰ τὸν κάνη καλά. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν τὸν θεράπευε καὶ αὐτὸς συνέχιζε νὰ τὸν παρακαλῆ. Τελικὰ θεραπεύθηκε. Ὅταν πέθανε καὶ πῆγε στὴν ἄλλη ζωή, εἶδε ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς θεραπείας του ἔχασε πολλὰ στεφάνια. Τότε εἶπε στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα: «Γιατί μὲ θεράπευσες, ἀφοῦ γνώριζες ὅτι θὰ χάσω τὰ στεφάνια;».
– Γέροντα, μέχρι ποιό σημεῖο πρέπει νὰ ἀφήσω τὸν ἑαυτό μου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ σὲ θέματα ὑγείας;
– Μὴ φοβᾶσαι. Ὅλοι κάτι πρέπει νὰ ἔχουμε, γιατί, ὅταν ἔχουμε κάτι, καθόμαστε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθήση.
– Γέροντα, σᾶς παρακαλῶ, εὐχηθῆτε νὰ γίνω καλά.
– Δὲν σὲ συμφέρει νὰ κάνω προσευχὴ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἂν κάνης ὑπομονὴ μὲ πίστη στὸν Θεό, θὰ πάρης σύνταξη ἀπὸ τὸ Ὑγειονομικὸ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν σύνταξη τοῦ ΟΓΑ[1]. Διάβασα κάπου ὅτι ἕνας ἄρρωστος παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα νὰ τὸν κάνη καλά. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν τὸν θεράπευε καὶ αὐτὸς συνέχιζε νὰ τὸν παρακαλῆ. Τελικὰ θεραπεύθηκε. Ὅταν πέθανε καὶ πῆγε στὴν ἄλλη ζωή, εἶδε ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς θεραπείας του ἔχασε πολλὰ στεφάνια. Τότε εἶπε στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα: «Γιατί μὲ θεράπευσες, ἀφοῦ γνώριζες ὅτι θὰ χάσω τὰ στεφάνια;».
– Γέροντα, μέχρι ποιό σημεῖο πρέπει νὰ ἀφήσω τὸν ἑαυτό μου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ σὲ θέματα ὑγείας;
– Πρῶτα θὰ ἐμπιστευθῆς τὸν Θεό, καὶ μετὰ τὸν Θεὸ θὰ ἐμπιστευθῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν γιατρό.
– Μιὰ δύσκολη ἀρρώστια, Γέροντα, πῶς πρέπει νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουμε;
– Πρὶν καταφύγετε σὲ γιατρούς, νὰ προηγῆται προσευχή, ἀγρυπνία, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεὸς καὶ νὰ φωτίση τοὺς γιατρούς. Βάλτε καὶ λίγο λαδάκι ἀπὸ τὴν καντήλα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, πιῆτε καὶ λίγο Ἁγιασμό, διαβάστε καὶ κανέναν Ψαλμό.
– Γέροντα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρρώστιας μου δὲν ἀνταποκρίνομαι στὰ πνευματικά μου καθήκοντα καὶ αὐτὸ μὲ στενοχωρεῖ.
– Καὶ τίποτε νὰ μὴν κάνης, τώρα ποὺ εἶσαι ἄρρωστη, οὔτε κομποσχοίνια, οὔτε μετάνοιες, μόνο «δόξα σοι ὁ Θεὸς» νὰ λές, αὐτὸ ἀρκεῖ[2].
– Ὅταν, Γέροντα, εἶμαι ἄρρωστη καὶ πονάω, δὲν μπορῶ νὰ συγκεντρωθῶ στὴν προσευχή.
– Ἡ προσευχὴ σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἔχει καὶ κόπο καὶ πόνο· ἔχει καὶ ἄσκηση, γι’ αὐτὸ εἰσακούεται πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν προσευχὴ ποὺ κάνεις, ὅταν εἶσαι καλά.
Νὰ ἀγαπᾶμε λίγο καὶ τὸν πόνο. Ἡ ἀρρώστια εἶναι μεγάλη εὐλογία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸ καταλάβη αὐτό, τὴν δέχεται μὲ χαρὰ καὶ ψάλλει μὲ χαρά: «Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ»[3]. Θυμᾶμαι, ὁ καημένος Γερο-Γαβριὴλ στὰ Καρούλια, εἶχε πόνους, πόνους... Καὶ ὅταν πονοῦσε, ἔψελνε. Ἦταν τεντωμένος συνέχεια κάτω. Ἔλεγε: «Μοῦ λένε “σταυρός, σταυρός!”, ἀλλὰ καρφιὰ δὲν ἔχω! Χωρὶς καρφιά, τί σταυρὸς εἶναι;».
– Πόσο καιρὸ κράτησε αὐτό, Γέροντα;
[//126] – Ἀρκετὸ διάστημα· κανα-δυὸ χρόνια. Ἦταν τελείως μόνος του. Καὶ νὰ δῆτε, τὸ κελλί του εἶχε ἀνοίξει ἀπὸ κάτω μιὰ ρωγμὴ καὶ χειμώνα καιρὸ ἔφερνε ἀπὸ τὴν θάλασσα ἕνα …ἀεράκι φρέσκο-φρέσκο! Ἀλλὰ ἐκεῖνος μέσα στοὺς πόνους καὶ στὸ κρύο ἔψελνε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεό.
Στὴν ἀρρώστια ἡ ψαλμωδία εἶναι φάρμακο. Καὶ βαριὰ ἄρρωστος νὰ εἶναι κανείς, καὶ νὰ πονάη πολύ, ἅμα ἀκούση ψαλμωδία, μαλακώνει ὁ πόνος του. Ἂν μπορῆ καὶ ὁ ἴδιος λίγο νὰ ψάλη, τότε τὸ γλεντάει. Νά, ἐγὼ ἀπόψε ποὺ πονοῦσα, ἔψελνα στὴν διαπασῶν. Ὅσο κουράγιο εἶχα, τὸ ἔδωσα ἐκεῖ. Ξέρεις πόση δύναμη μοῦ ἔδωσε αὐτὴ ἡ ψαλμωδία[4];
– Μιὰ δύσκολη ἀρρώστια, Γέροντα, πῶς πρέπει νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουμε;
– Πρὶν καταφύγετε σὲ γιατρούς, νὰ προηγῆται προσευχή, ἀγρυπνία, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεὸς καὶ νὰ φωτίση τοὺς γιατρούς. Βάλτε καὶ λίγο λαδάκι ἀπὸ τὴν καντήλα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, πιῆτε καὶ λίγο Ἁγιασμό, διαβάστε καὶ κανέναν Ψαλμό.
– Γέροντα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρρώστιας μου δὲν ἀνταποκρίνομαι στὰ πνευματικά μου καθήκοντα καὶ αὐτὸ μὲ στενοχωρεῖ.
– Καὶ τίποτε νὰ μὴν κάνης, τώρα ποὺ εἶσαι ἄρρωστη, οὔτε κομποσχοίνια, οὔτε μετάνοιες, μόνο «δόξα σοι ὁ Θεὸς» νὰ λές, αὐτὸ ἀρκεῖ[2].
– Ὅταν, Γέροντα, εἶμαι ἄρρωστη καὶ πονάω, δὲν μπορῶ νὰ συγκεντρωθῶ στὴν προσευχή.
– Ἡ προσευχὴ σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἔχει καὶ κόπο καὶ πόνο· ἔχει καὶ ἄσκηση, γι’ αὐτὸ εἰσακούεται πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν προσευχὴ ποὺ κάνεις, ὅταν εἶσαι καλά.
Νὰ ἀγαπᾶμε λίγο καὶ τὸν πόνο. Ἡ ἀρρώστια εἶναι μεγάλη εὐλογία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸ καταλάβη αὐτό, τὴν δέχεται μὲ χαρὰ καὶ ψάλλει μὲ χαρά: «Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ»[3]. Θυμᾶμαι, ὁ καημένος Γερο-Γαβριὴλ στὰ Καρούλια, εἶχε πόνους, πόνους... Καὶ ὅταν πονοῦσε, ἔψελνε. Ἦταν τεντωμένος συνέχεια κάτω. Ἔλεγε: «Μοῦ λένε “σταυρός, σταυρός!”, ἀλλὰ καρφιὰ δὲν ἔχω! Χωρὶς καρφιά, τί σταυρὸς εἶναι;».
– Πόσο καιρὸ κράτησε αὐτό, Γέροντα;
[//126] – Ἀρκετὸ διάστημα· κανα-δυὸ χρόνια. Ἦταν τελείως μόνος του. Καὶ νὰ δῆτε, τὸ κελλί του εἶχε ἀνοίξει ἀπὸ κάτω μιὰ ρωγμὴ καὶ χειμώνα καιρὸ ἔφερνε ἀπὸ τὴν θάλασσα ἕνα …ἀεράκι φρέσκο-φρέσκο! Ἀλλὰ ἐκεῖνος μέσα στοὺς πόνους καὶ στὸ κρύο ἔψελνε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεό.
Στὴν ἀρρώστια ἡ ψαλμωδία εἶναι φάρμακο. Καὶ βαριὰ ἄρρωστος νὰ εἶναι κανείς, καὶ νὰ πονάη πολύ, ἅμα ἀκούση ψαλμωδία, μαλακώνει ὁ πόνος του. Ἂν μπορῆ καὶ ὁ ἴδιος λίγο νὰ ψάλη, τότε τὸ γλεντάει. Νά, ἐγὼ ἀπόψε ποὺ πονοῦσα, ἔψελνα στὴν διαπασῶν. Ὅσο κουράγιο εἶχα, τὸ ἔδωσα ἐκεῖ. Ξέρεις πόση δύναμη μοῦ ἔδωσε αὐτὴ ἡ ψαλμωδία[4];
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
_____________________________
[1] Ἀσφαλιστικὸ Ταμεῖο.
[2] Ὁ Γέροντας ἀπευθύνεται σὲ βαριὰ ἄρρωστη καὶ πολὺ φιλότιμη ἀδελφή.
[3] Ψαλμ. 33, 2.
[4] Εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα στὶς 11 Ἰουνίου τοῦ 1994, ἕναν μήνα πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του.
«Πᾶνος»
Αυτοί είναι οι άγιοί μας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή