Πρόλογος
Δρ Μαρία Μαντουβάλου
τ. Ἀναπλ. Καθηγήτρια Νεώτερης καί Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας
στό Ἐθνικό καί Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν
Ὁμολογῶ, ὅτι πρώτη φορά προλογίζω βιβλίο ἑνός παιδιοῦ δεκαεπτά-δεκαοκτώ ἐτῶν, μέ ἔκταση 200 σελίδων καί θέμα ἀκανθῶδες ἐθνικοπολιτικό πού προκαλεῖ ἴλιγγο σέ ὅποιον ἀποπειραθεῖ νά τό ἑρμηνεύση καί νά τό ἐντάξη συνεπῶς στή δική του ἐπιστημονική καί ἰδεολογική Ἀλήθεια. Ὡστόσο ἡ συγγραφέας του, ἀνεξάρτητα ἀπό τούς ποικίλους ἐνδοιασμούς, ἤ καί ἀκροβατισμούς τῶν εἰδικῶν ἱστορικῶν ἐρευνητῶν, καταθέτει, μέ ἄδολο, εἰλικρινῆ πατριωτικό ἐνθουσιασμό καί θάρρος, βοηθούμενη ἀπό ἐπιλεγμένη γιά τό θέμα της βιβλιογραφία πού παραθέτει, τά ἱστορικά γεγονότα πολιτικῆς, ἐθνικῆς καί πολιτειακῆς μορφῆς, πού διαδραματίστηκαν στόν Ἑλληνικό καί τόν εὐρύτερα Βαλκανικό χῶρο, ἀπό τήν περίοδο τῆς ἀνάρρησης στό θρόνο τοῦ Γεωργίου A΄ (1863) μέχρι καί τό θάνατο (1923) τοῦ Πορφυρογέννητου Στρατηλάτη «Δούκα τῆς Σπάρτης» καί «Ἀϊτοῦ» Κωνσταντίνου ΙΒ΄, στόν ὁποῖο καί εἶναι ἀφιερωμένο τό βιβλίο αὐτό.
Τό ἐκπληκτικό γιά τόν ἀνυποψίαστο ἀναγνώστη σ’ αὐτό τό ἔργο εἶναι ὅτι ὁ συνδυασμός τῆς ἐξαιρετικῆς λογοτεχνικῆς ἀφήγησης, μέ τή συχνή παράθεση τῶν λεγομένων φωτεινῶν διαλειμμάτων μέσα στήν ἱστορική ἐμπλοκή, τό καθιστᾶ γλαφυρό ἱστορικό μυθιστόρημα, ἀπευθυνόμενο, χωρίς ἐνδοιασμούς, τόσο σέ μικρούς ὅσο καί σέ μεγάλους, καί εἰδήμονες, ἀναγνῶστες, εἴτε συμφωνοῦν μέ τίς ἀπόψεις πού διατυπώνονται σ᾿ αὐτό, εἴτε ὄχι.
Τό ὅλο ἔργο διανθίζεται πότε μέ δάκρυα χαρᾶς γιά εὐχάριστα γεγονότα, ὅπως οἱ ὀρθόδοξες βαφτίσεις βασιλέων καί πριγκίπων καί ἄλλοτε μέ παραλήρημα πατριωτικοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἀπό ἐθνικές ἐποποιΐες, ὅπως ἡ δεύτερη ἀναγέννηση τοῦ Ἔθνους τό 1912-13, μέ πρώτη τόν «Ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», ἀσύγκριτα δυσχερέστερο Ἀγῶνα τοῦ 1821. Ἄλλοτε, δυστυχῶς, σκοτεινιάζει μέ δάκρυα πόνου γιά τίς τραγικές συνέπειες τοῦ μαρασμοῦ τῆς ἐθνικῆς ψυχῆς, ὅπως τό 1897, γιά τήν ἀπώλεια τῆς Ὁμηρικῆς Πατρίδας, προαιώνιας κοιτίδας τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τίς συνακόλουθες ἐθνικές ἐκτελέσεις καί γιά τούς Ἐθνικούς καί Κρατικούς Διχασμούς, τῶν δύο Κυβερνήσεων, Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης, μέ τίς πολλαπλές κορυφώσεις τους (1914-1918).
Ἡ τολμηρή στίς ἐκτοξευόμενες ἄδολες ἀπόψεις, χωρίς νά λειαίνονται τά αἰχμηρά σημεῖα γιά πρόσωπα καί ἐνέργειες πρωταγωνιστῶν, ἐξιστόρηση ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων στό βιβλίο, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀνάγκη νά ὑπενθυμίσουμε, κλείνοντας αὐτό τόν πρόλογο, τῆς διαχρονικῆς ἰσχύος ἐπισημάνσεις, ἄρα καί ἐπίκαιρες, σημαντικῶν προσώπων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως τοῦ Διόδωρου τοῦ Σικελιώτη πού ἔγραφε ὅτι ἡ μομφή δέν ἀνήκει σ’ αὐτούς πού ἀναγράφουν τά διαπραχθέντα σφάλματα, ἀλλά σ’ ἐκείνους πού τά διαπράξανε, ἤ τοῦ Πολύβιου ὁ ὁποῖος δίδαξε ὅτι ὅποιος φοβᾶται νά πῇ μέ παρρησία τήν ἀλήθεια, γιά τή δυσαρέσκεια πού θά προκαλέση πρόσκαιρα, δέν εἶναι φιλόπατρις.
Τέλος, ὅπως ὑπενθυμίζει ὁ Θουκυδίδης «τά ἱστορικά φαινόμενα ἐπαναλαμβάνονται» μέ τόν Παπαρρηγόπουλο νά συνηγορῇ λέγοντας ὅτι «Εἰς τήν γῆν αὐτήν, τήν ὁποίαν πατοῦμεν, τά αὐτά πρόσωπα καί τά αὐτά πράγματα ἐπανέρχονται πολλάκις ἀπαράλλακτα».
Ἴσως αὐτό νά ἦταν καί τό σκεπτικό τῆς φερέλπιδος νεαρῆς συγγραφέως τοῦ τόσο ἐνδιαφέροντος πονήματος.
Κείμενο ἀπό τό ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου
Ὁ πρίγκιπας καί διάδοχός τοῦ Ἑλληνικοῦ θρόνου, Κωνσταντῖνος μεγαλώνει μέ τό ὄνειρο τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Ρωμανίας. Κάποια στιγμή, ξεσποῦν οἱ Βαλκανικοί πόλεμοι. Ὄντας ἀρχηγός τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ὑπερδιπλασιάζει τήν Ἑλλάδα, πολεμῶντας ἡρωικά, Τούρκους καί Βουλγάρους. Πόσες πανάρχαιες Ἑλληνικές περιοχές θά καταφέρη νά ἐλευθερώση καί πόσες ὄχι; Ποιά ἐμπόδια θά συναντήση στό δρόμο του; Τί γίνεται ὅταν κατά τήν ἔναρξη τοῦ Μεγάλου Πολέμου, ὁ πρωθυπουργός του, ἐκτοξεύει συκοφαντίες ἐναντίον του, περί γερμανοφιλίας καί προδοσίας; Θά ἀποκαλυφθῇ ἄραγε ἡ ἀλήθεια γι᾿ αὐτές; Ποιό θά εἶναι τό τέλος τό δικό του καί τῶν συνεργατῶν του;
Ἕνα ἱστορικό ἀφήγημα βασισμένο στά ἀληθινά γεγονότα ἀπ’τή ζωή τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Στρατηλάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου